Zamek/pałac na terenie cmentarza

"Obecny dwór w Mińsku jest dość problematyczny, jeśli chodzi o przynależność pałacu, a ściślej znajdującej się w jego murach pierwotnej budowli do terenu Mińska czy Sendomierza. M.Benko uważa, że był własnością Mińskich,a drugi, wymieniony przez przez Święcickiego pałaców - Wolskich - w Sendomierzu zniknał bez śladu. Za przynależnością obecnego pałacu do Mińskich ma przemawiać równa odległość rezydencji od rynków obu miast i obronna pozycja pałacu, która musi pochodzić z czasów przed lokacją Sendomierza. Autor przypuszcza, że wzniesiony jego zdaniem na początku XVII wieku pałac zachował tradycyjną lokalizację wcześniejszego, może XV wiecznego dworu Mińskich. Hipotezę o tożsamości dzisiejszego pałacu (stanowiącego zapewne budowlę przekształconą z pierwotnej XVI-wiecznej) z rezydencją Mińskich świadczy umieszczenie budowli na osi gościńca warszawskiego.
Tylko Alicja Lutostańska zajęła odmienne stanowisko. Dowodzi, że obecnie polozona budowla była na terenie Sendomierza podczas gdy drugi połozony w samym Mińsku uległ zniszczeniu.
Wyniki badań terenowych potwierdzają ten ostatni pogląd Forma najstarszej budowli wydłużonego dworu z narożnymi wieżami cylindrycznymi wskazuje na jego powstanie w XVI wieku - w czasie samodzielności Sendomierza.
Badania erchitektoniczne pozwoliły wyodrębnić spod późniejszych przebudowań pierowtny dwór zachowany w rdzeniu obecnych murów w bardzo znacznych partiach (z wyjątkiem części południowo-wschodniej i narożnych wież na miejscu których wystawiono w XVII wieku alkierze).
Piwnice i przyziemie zachowały w większości oryginalne sklepienie kolebkowe.
(źr.Pałac w Mińsku Mazowieckim,A.Grzybkowski,H.Siuder)"

http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/cae78d3743fb4d34... Rysunek przyziemia pałacu w Mińsku Mazowiecki.

Informacje z forum http://zamkidwory.mojeforum.net/index.php

Coz w tym takiego dziwnego ze zamek mogl byc-

Mińsk Mazowiecki jest jednym z najstarszych miast we wschodnim Mazowszu. Jako osada targowa, istniejąca od XIV w., zwana była Mieńskiem czy Menskiem lub Mińskiem. Nazwa zapewne pochodzi od pobliskiej rzeki Mieni, w dorzeczu której koncentrowała się kolonizacja tych terenów - wchodzących w skład ziemi czerskiej księstwa mazowieckiego. Na początku następnego wieku zmienia się status osady, staje się ona miastem. Przywilej lokacji został nadany przez księcia mazowieckiego Janusza I w dniu 29 V 1421 r. Zezwalał on rycerzowi Janowi z Gościeńczyc (Januszowi z Gościańczyc) herbu Prus 3-ci, właścicielowi osady Mińsk, na założenie gminy miejskiej na prawie chełmińskim. We wschodnim Mazowszu była to jedna z pierwszych lokacji prywatnego miasta.

W okresie średniowiecza miasto rozwijało się na lewym brzegu rzeki Srebrnej i do XVI w. tej naturalnej granicy nie przekraczało. Z okresu lokacji zachował się prostokątny rynek (Stary Rynek) z wychodzącymi z narożników ulicami. Przy północnej jego pierzei stanął drewniany kościół, przy którym w 1422 r. erygowano parafię. Jeszcze w tym stuleciu powstała szkoła parafialna, która staraniem rodziny właścicieli miasta należała do wybitniejszych szkół ówczesnego Mazowsza. W 1480 r. jej rektorem był Stanisław z Nart, bakałarz sztuk wyzwolonych Akademii Krakowskiej. Szkoła ta zachowała swoje znaczenie w następnym okresie , w XVI i na początku XVII w. W 1468 r. miasto otrzymało prawo do cotygodniowych targów, trzech dorocznych jarmarków i przywilej na łaźnię, natomiast w 1523 r. termin czwartego jarmarku. Po rozszerzeniu swych praw, Mińsk stał się jednym z ważniejszych ośrodków lokalnych ziemi czerskiej, na co wpływ miało też jego usytuowanie na trakcie łączącym Czersk z Liwem, ówczesnych, ważnych miast książęcych. Znacznie rozwija się rzemiosło i handel popierane przez właścicieli miasta, którzy przyjęli nazwisko Mińscy. Przez rozrost dóbr leżących wokół Mińska stworzyli oni klucz, który stał się podstawą wzrostu znaczenia tej rodziny, zaliczanej do mazowieckiej elity feudalnej późnego średniowiecza. W drugiej połowie XV w. dwóch synów Jana z Gościeńczyc należało do grona dygnitarzy na Mazowszu ; Ścibór w latach 1463/64 -1471 był biskupem płockim, a Jakub pod koniec życia posiadał najważniejszą na terenie księstwa kasztelanię czerską.

czytajcie i uczcie sie nie wierni,-29 maja 1421 r. właściciel Menska – Jan z Gościańczyc, stolnik czerski, otrzymał od księcia Janusza przywilej zezwalający na lokalizację gminy miejskiej na prawie chełmińskim. Nowo powstałe miasto otrzymało nazwę Mińsk.

W 1471 r. synowie Jana dokonali podziału majątku. Mińsk otrzymał w udziale Jakub dając początek rodzinie Mińskich. Nieprzerwanie do 1596 r. Mińsk należał do rodziny Mińskich z wyjątkiem części, która w 1530 r. została sprzedana Mikołajowi Wolskiemu, kasztelanowi sendomierskiemu. Wolski w 1539 r. utworzył na zachód od Mińska miasteczko, które od plan_minska_1858 swej funkcji nazwał Sendomierzem. W ten sposób w Mińsku swe siedziby miały dwa konkurujące rody magnackie. Gdzie mieściła się siedziba Mińskich – praktycznie nie wiadomo. Wolscy, choć bardzo krótko urzędowali w Sendomierzu (w 1585 r. odsprzedali swe dobra Stanisławowi Mińskiemu i po kilku latach Sendomierz został wchłonięty przez Mińsk), zostawili po sobie trwały ślad w postaci pałacu, który od nazwiska ostatnich właścicieli nosi nazwę pałacu Dernałowiczów.

plan_palacu_i_p lokalizacja i przebudowy

Badania archeologiczne wykazały, że pałac zachował tradycyjną lokalizację XVI – wiecznego dworu położonego na terenie nieistniejącego miasteczka Sendomierz. Wybudowali go synowie Mikołaja Wolskiego Zygmunt, Mikołaj i Stanisław na osi starego traktu warszawskiego. Dwór sendomierski był budowlą piętrową z cylindrycznymi wieżami. Układ pomieszczeń wewnątrz dworu był niesymetryczny; a piwnice i parter sklepione potężnymi kolebkami. Celem bezpieczeństwa właścicieli Sendomierza w razie wojny, lub zbrojnej napaści dwór połączony był tajnym lochem plan_palacu_ii_p biegnącym z piwnicy z wieży północnowschodniej pod rzeką do pobliskiego kościoła. Jak głosi ustna tradycja, loch miał również drugie odgałęzienie, które kończyło się na wzgórzu, gdzie obecnie znajduje się tzw. „stary cmentarz”.

Z tą legendą wiąże się inna. Gdy pod koniec 1831 roku dogasało Powstanie Listopadowe, generał rosyjski Puzyrewski rozbił broniące się w Mińsku oddziały Wojska Polskiego. Swoim żołnierzom kazał zdobyć zamek stojący na wzgórzu i zlikwidować broniącą się załogę. Rozkaz został wykonany dokładnie, polskich żołnierzy wybito w pień a zamek dokładnie zburzono. Po odejściu Rosjan mieszkańcy miasta pogrzebali poległych tam gdzie oni padli. Dało to elewacja_palacu_zach początek nowemu cmentarzowi, który dotrwał do dzisiejszych czasów. Trudno jest dziś sprawdzić czy to prawda z racji tego, że prowadzenie badań archeologicznych na czynnym jeszcze cmentarzu jest po prostu niemożliwe. Dużego prawdopodobieństwa tej legendzie dodaje fakt, iż podczas kopania jednego z grobów odkryto kryptę grobową ze szczątkami ludzkimi w szatach z początku XVII w., jak również to, że zawsze podczas swej pracy grabarze wykopywali resztki cegieł i murów. Prawdopodobnie są to ślady po zaginionym pałacu Mińskich. Jeśli to prawda, to istnienie drugiej części podziemnego przejścia miałoby sens.