Żołnierze wyklęci. Cześć i chwała Bohaterom

Tak komuniści mordowali Żołnierzy Wyklętych. A zwolennicy KOD o tym wiedzą ?

omuniści spod znaku NKWD i UB, jak wynika z materiałów IPN, mordowali Żołnierzy Wyklętych w sposób jaki żołnierze Wermachtu i Gestapo mogli by się od nich uczyć. Sowieci wyszkolili bandytów i katów najgorszych z najgorszych. Po wojnie UB zorganizowało wiele obozów na wzór obozów koncentracyjnych organizowanych przez katów Niemieckich gdzie mordowano Żołnierzy Armii Krajowej oraz wszystkich tych, którzy byli przeciwni " Władzy Ludowej".

Jednym z takich miejsc kaźni Polaków był Obóz w Rembertowie.

Z początkiem roku 1945 zaczęły się masowe aresztowania żołnierzy Armii Krajowej i innych formacji niepod­ległościowych. Było również wiele aresztowań zupełnie przypadkowych, najczęściej na podstawie donosów. Jak wspominają więźniowie obozu znajdowało się w nim również wielu Niemców,Volksdeutschów, własowców i innych, do których wszechwładne NKWD mogło mieć zastrzeżenia. Wielu więźniów przed dotarciem do Rember­towa przechodziło śledztwa w więzie­niach UB w Warszawie i innych mia­stach. Do obozu byli przysyłani z wyro­kami na piśmie. Tadeusz Żenczykowski w swej książce "Dramatyczny rok 1945" podaje, że dzienne wyżywienie więźnia wynosiło 100 gramów gliniastego chle­ba, dwa razy dziennie wodnista zupa ze śladami kukurydzy i bez ograniczenia ciepła woda. Jeden z więzionych wspo­mina w związku z tym, że kto nie miał pomocy z zewnątrz długo nie pocią­gnął. Umierało wielu, głównie z głodu. Po każdej nocy zakopywano kilkunastu zmarłych. W pobliżu bramy wewnętrz­nej obozu był wielki rów. Tam zakopy­wano zmarłych. Rów szybko się zapełnił i teren został wyrównany.

Oto poniżej odnalezione w materiałach IPN zeznania wrężników tego miejsca kaźni NKWD i UB. Żołnierze Armii krajowej nie byli bierni tym mordom w sposób aktywny i zbrojny przeciwdziałali i bronili siebie oraz innych żołnierzy podziemia antykomunistycznego.

Rembertów, obóz NKWD - "...Umierało wielu, głównie z głodu. Po każdej nocy zakopywano kilkunastu zmarłych. W pobliżu bramy wewnętrz¬nej obozu był wielki rów. Tam zakopy¬wano zmarłych. Rów szybko się zapełnił i teren został wyrównany."
"Do Rembertowa wjechaliśmy wozami przez przejazd kolejowy przy ul. Kilińskiego - wspominał uczestnik akcji, Albin Wichrowski "Góral" (…) - Grupa szturmowa z Wichurą poszła dalej do bramy głównej. Za nią weszła grupa wsparcia złożona z ludzi Wichra. Gdy zmiany poszły na wartownię Wichura dał rozkaz rozpoczęcia akcji. (…) Po wyważeniu furtki przy bramie weszliśmy do środka, likwidując stojących tam wartowników. Kilku z nas wpadło do domku. Miał dwie izby. W pierwszej siedział na krześle sowiecki oficer. Nogi miał w misce z wodą. Przed nim klęczał jakiś człowiek. Wyglądało jakby mył enkawudyście nogi. Oficer sięgnął po broń. Nie zdążył. Zwalił się z krzesła martwy. Cywil zawołał do nas, że jest więźniem, żeby go nie zabijać. (…) Po 25 minutach od rozpoczęcia akcji nasi byli już poza obozem”.

W nocy 20/21 maja 1945 r. 44 osobowy oddział uderzeniowy, składający się z b. żołnierzy AK i innych formacji niepodległościowych, uwolnił kilkuset więźniów obozu NKWD w Rembertowie.

Akcją dowodził ppor. Edward Wasilewski "Wichura". Uwolniono ok. 550 osób, zginęło ponad. 60 sowieckich zbrodniarzy z NKWD przy stracie 3 żołnierzy z Mińskiego Mazowieckiego Obwodu AK. Po tej akcji sowieci wstrzymali wywózki Polaków z tego obozu na Syberię. W trakcie pierwszej wywózki z Rembertowa do łagru został wywieziony gen. August Emil Fieldorf "Nil".

Dzisiaj potomkowie morderców spod znaku UB ich potomkowie posiadający legitymacje SB będący głównie w KOD szczycą się swoimi korzeniami co pokazują na marszach zdrajców. Miejmy nadzieje iż już niedługo.

Cześć i Chwała Bohaterom! Hańba mordercom i donosicielom !



Żródło :

http://www.dawnyrembertow.pl/index.php/opracowania/564-oboz...

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ob%C3%B3z_NKWD_w_Remberto...

https://niezalezna.pl/99110-bohaterskie-uwolnienie-w...


Źródło: https://niepoprawni.pl/blog/tezeusz/tak-komunisci-mor...

©: autor tekstu w serwisie Niepoprawni.pl | Dziękujemy! :).

20 lat temu odszedł ppłk NSZ Mirosław Ostromęcki „Orski”

Urodził się 17 grudnia 1914 w Warszawie w rodzinie inteligenckiej. W 1932 r. ukończył elitarne gimnazjum im. Stefana Batorego i został przyjęty na Politechnikę Warszawską, gdzie studiował na wydziałach elektrycznym i mechanicznym. Był zaangażowany w pracę społeczną w Bratniej Pomocy Studentów, należał do korporacji akademickiej „Arkonia”.

Od połowy lat 30. XX w. był związany ze środowiskiem ONR. W latach 1936−1938 pełnił funkcje pierwszego wiceprezesa, a następnie prezesa Bratniej Pomocy Politechniki Warszawskiej oraz przewodniczącego Porozumienia Bratnich Pomocy Uczelni Warszawskich.

Po kampanii wrześniowej wstąpił do Związku Jaszczurczego, gdzie odpowiadał za organizację pionu propagandy, w którego ramach utworzono Polską Informację Prasową – agencję informacyjną powołaną przez Grupę „Szańca”. Redagował też pismo „Naród i Wojsko”, a z czasem przejął kontrolę wydawniczą nad większością tytułów środowiska Grupy „Szańca”.

Po powstaniu Narodowych Sił Zbrojnych we wrześniu 1942 r. został mianowany szefem Biura Informacji w Komendzie Głównej NSZ. Należał też do ścisłego kierownictwa tajnej Organizacji Polskiej, odpowiadając w nim za propagandę. W 1943 r. ukończył kurs dla podchorążych.

Po wybuchu powstania warszawskiego organizował redakcję „Szańca” w Śródmieściu. Pismo było drukowane codziennie w ilości 10 tys. egzemplarzy w drukarniach AK. Ostatni numer ukazał się na początku października 1944 r.

Po klęsce powstania wyszedł z miasta z ludnością cywilną. Zbiegł z niemieckiego transportu i zameldował się w Komendzie Głównej NSZ w podwarszawskim Brwinowie. W styczniu 1945 r. został inspektorem na Obszar Centrum-Wschód, w skład którego wchodziły okręgi warszawski, białostocki, siedlecki i lubelski. Jednocześnie był członkiem Komitetu Wykonawczego Organizacji Polskiej.

Do jego obowiązków należała inspekcja podległych mu okręgów i stopniowe ograniczanie działań podziemia zbrojnego – likwidacja oddziałów partyzanckich i przenoszenia zagrożonych aresztowaniem żołnierzy NSZ na Ziemie Zachodnie.

1 października 1945 r. został aresztowany w lokalu konspiracyjnym na warszawskiej Ochocie. Był przetrzymywany najpierw w więzieniu na Pradze przy ul. 11 Listopada, a następnie w więzieniu mokotowskim. Trwające rok śledztwo prowadzili Ludwik Serkowski i Józef Różański.

28 października 1946 r. został skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na karę śmierci. Dzięki staraniom żony, która poprosiła o wstawiennictwo m.in. kardynała Adama Sapiehę i Juliana Tuwima, Bierut zamienił karę śmierci na dożywocie, a następnie w wyniku amnestii na 15 lat pozbawienia wolności.

Latem 1955 r. został warunkowo zwolniony. Pracował w przemyśle elektromaszynowym. Od 1958 r. był dyrektorem Zakładów Aparatury Elektronicznej we Wrocławiu, a później w Warszawie.

Po upadku komunizmu był współtwórcą Związku Żołnierzy NSZ, w 1992 r. został przewodniczącym jego Rady Naczelnej. Był jednym z członków-założycieli Klubu Przyjaciół „Szańca”. W 1999 r. decyzją Ministra Obrony Narodowej został awansowany do stopnia podpułkownika.

Zmarł 30 marca 2000 r. w Warszawie, w wieku 85 lat. Został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim.

Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Narodowego Czynu Zbrojnego.

https://prawy.pl/107597-20-lat-temu-odszedl-ppl...