Ubogacenie Europy

Po akcji ABW: potrzebujemy polityki migracyjnej

Skuteczna akcja ABW w sprawie planowanego przez islamskiego radykała zamachu terrorystycznego rodzi jednak pytania o politykę migracyjną.

Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego udaremniła plany islamskiego zamachu terrorystycznego na centrum handlowe, podał rzecznik prasowy ministra koordynatora służb specjalnych Stanisław Żaryn. Spiskowcem miał być Ukrainiec Maksym S., który kilka tygodni wcześniej przeszedł na islam i przyjął imię Muhamat. W tym wrażliwym dla każdego konwertyty okresie Maksym S. przebywał w towarzystwie muzułmanów o radykalnych poglądach, pochodzących z Tadżykistanu i Czeczenii.

Praktycznie sprawa zamknięta, służby się spisały i państwo swoje zadania zapewnienia bezpieczeństwa spełniło. W tym jednostkowym przypadku bez dwóch zdań. Pozostaje jednak kilka wątków, na które warto, by decydenci zwrócili uwagę.
Radykalizacja muzułmanów ze Wschodu

Należy zapytać przede wszystkim, czy radykalizacja przybywających z kierunku wschodniego imigrantów jest przypadkowa? Z jednej strony zjawisko to nie jest obce ekspertom do spraw radykalizacji. W różnych artykułach prasowych i naukowych pojawiały się opisy rozwoju ekstremizmu wśród imigrantów z byłych republik sowieckich Azji Centralnej, pracujących w Moskwie. Większość z tych, którzy udali się na dżihad do Syrii i Iraku, przyjechała do Rosji w ramach tradycyjnego dla tych krajów wzorca zarobkowego, a ich tożsamość islamska była raczej kulturowa i tradycyjna.

Radykalizacja postępowała poprzez połączenie dwóch czynników: doświadczanej przez nich dyskryminacji społecznej i ekonomicznej (w tym niesprawiedliwych płac) oraz spotkania terrorystycznych rekruterów, głównie z Kaukazu Północnego. Ten model mógł wystąpić w tym przypadku, połączony z konwersją na islam, co jest dodatkowym czynnikiem ryzyka w przypadku radykalizacji.
Rosji nie można wykluczyć

Może jednak być też tak – co zupełnie nie wyklucza wyżej opisanego procesu – że wydarzyło sie to z inspiracji rosyjskich służb. Służby Federacji Rosyjskiej infiltrują środowiska Czeczenów, były informacje o współpracy z nimi czeczeńskich grup przestępczych przemycających nielegalnych imigrantów do Polski i na Litwę. Chociaż ABW nie podaje tej informacji, to taka możliwość powinna być sprawdzona, chociażby dlatego, że potencjalny zamachowiec głośno rozpowiadał o swoich planach, przez co stał się łatwym celem i sprawa zyskała rozgłos.

A w Polsce, która ostatnio doświadcza dużej masowej imigracji z Ukrainy, nagłówki w rodzaju „Ukrainiec próbował dokonać zamachu”, mogły zwiększać niechęć do Ukrainy i Ukraińców, co sprzyja polityce rosyjskiej. Nawet jeżeli ostatnio często mówi się o różnej aktywności rosyjskiej, może czasami na wyrost, to jednak taki trop warto sprawdzić.

Tu warto zwrócić też uwagę na wspomniane nagłówki. Wiele mediów pisało o „zamachu Ukraińca”, jakby jego plany terrorystyczne miały cokolwiek wspólnego z banderowcami czy innym skrajnym ugrupowaniem odwołującym się do ideologii nacjonalistycznej. Tymczasem podstawowym motywem ataku była religijna radykalizacja. Tym bardziej, nawet jeżeli za tymi działaniami nie było rosyjskiego śladu, media zadziałały w stronę zniechęcania społeczeństwa do imigrantów ukraińskich, którzy tak naprawdę jako jedni z nielicznych w obecnej sytuacji gospodarczej rokują dobrze co do integracji i zapewniają jednocześnie realizację rozwoju ekonomicznego, jak i spójności społecznej w naszym kraju.
Ukraińcy w Polsce na celowniku radykałów?

Warto też odpowiedzieć na pytanie, czy ci Ukraińcy nie stają się celem działań zmierzających do konwersji i radykalizacji? W ubiegłym roku pisaliśmy o głośnej sprawie rodziny Reków, gdzie córka przeszła na islam poprzez kontakt z młodzieżą czeczeńską w jej szkole, ale też podjęła radykalne decyzje wyjazdu do Czeczenii, a jako nieletnia była w relacji z pełnoletnim muzułmaninem, który namawiał ją do opuszczenia domu. Ostatecznie cała sprawa skończyła się rozpadem rodziny i mniej lub bardziej zawoalowanymi groźbami pod adresem rodziców.

Czy zatem mamy do czynienia z kolejnym odosobnionym przypadkiem, czy też imigranci, którzy mogą doświadczać różnych trudności w integracji, a jednocześnie łatwo wtapiają się w polskie środowisko, nie są grupą ryzyka?

Tu kolejne pytanie, na ile organizacje zajmujące się szeroko pojętą integracją są przygotowane na takie sytuacje? W przypadku Reków linia szkoła – organizacje pozarządowe – pomoc psychologiczna – meczet, działała przeciwko integralności rodziny. Zamiast wspierać integrację ze społeczeństwem, wspierano rozpad rodzinnych więzi.
Jaka polityka migracyjna?

I wreszcie ostatnie pytanie – o politykę imigracyjną, której wciąż nie ma. Oczywiście w szerokich kręgach rządowych krąży przekonanie o konieczności imigracji z krajów bliskich kulturowo. Wymienia się Rosję, Ukrainę i Białoruś. W poprzednim roku były jednak sygnały, że z powodu dalszych potrzeb rynku myśli się o rozszerzeniu na inne kierunki; prasa pisała o rozmowach z delegacją Uzbekistanu.

Wydawać się może, że mieszkańcy postsowieckich państw Centralnej Azji przeszli proces, który powoduje, że islam wyznawany przez nich jest tradycyjny, niefundamentalistyczny, że odwołuje się do mistycznych tradycji sufickich. I to jest po części prawda. Natomiast zapomina się o takich przestrzeniach radykalizacji, jak Kotlina Fergańska leżąca na styku Uzbekistanu, Tadżykistanu i Kirgistanu, i będąca od lat miejscem napięć społecznych, konfliktów i radykalizacji.

Za mało mówi się też o działalności w tamtym rejonie takich organizacji, jak Hizb ut-Tahrir i innych grup radykalizujących upatrujących te miejsca jako cel działalności misyjnej. Przydałoby się także spojrzeć na badania postaw tamtejszych społeczeństw. Przedstawił takowe Pew Research Center w roku 2013 i nie budują one optymistycznych perspektyw co do potencjalnej integracji.

Tym bardziej dokument wyznaczający strategiczne cele polskiej polityki imigracyjnej powinien w końcu powstać. W innym wypadku politykę migracyjną zostawiamy agencjom pośrednictwa pracy tymczasowej. Natomiast konsekwencje tego, kto przyjeżdża do Polski, kto może swobodnie tu działać, tego, jak traktują niektórzy pracodawcy imigrantów, braku polityki integracyjnej, poniosą kiedyś przypadkowe ofiary.
„Konsekwencje braku polityki migracyjnej poniosą kiedyś przypadkowe ofiary.”

Zachód nie rozwiązał swoich problemów z integracją rosnących społeczności muzułmańskich. Co rusz słychać o raportach, inicjatywach i nowych pomysłach na rozwiązanie, a zaklęcia co do bezproblemowej integracji rozpuszczają się w świetle kolejnych faktów.

Oczywiście są też muzułmanie zintegrowani, pojawiają się coraz silniejsi i głośniejsi reformatorzy, ale problemy z integracją istnieją. Musimy więc odpowiedzieć sobie na pytanie, czy chcemy podążyć podobną drogą, a jednocześnie, jak odpowiadać na potrzeby gospodarki. I na tym powinien się skupić dokument, którego jak widać coraz bardziej brakuje, bo zaczynamy w skali minimalnej na razie doświadczać podobnych problemów, co nasi sąsiedzi z Zachodu.

https://euroislam.pl/akcja-abw-oznacza-ze-potrzebuj...

Islamiści z Turcji zbroją islamistów z Libii

Rząd Turcji pod władzą partii AKP przez ostatni rok wysyłał drony, pojazdy opancerzone i amunicję do libijskiego, proislamistycznego Rządu Zgody Narodowej (GNA) w Trypolisie, który ONZ uznaje jako legalny rząd Libii.

Turcja szkoli także personel armii i policji GNA. Choć już w 2015 r. informowano o tym militarnym wsparciu, wydaje się, że zostało rozszerzone w 2019 r.

Ta polityka pokazuje rolę Turcji w trwającej drugiej libijskiej wojnie domowej, która zaczęła się w 2014 r. i obecnie w znacznej mierze stanowi walkę między GNA a Libijską Armią Narodową (LNA), dowodzoną przez marszałka Chalifa Belkasim Haftara, który jest lojalny wobec mieszczącej się w Tobruku Izby Reprezentantów (HoR).

Rząd AKP wysłał do Libii, według doniesień, między inną bronią i wyposażeniem wojskowym, 100 Kirpi („Jeż”) odpornych na miny pojazdów opancerzonych produkowanych przez turecką firmę BMC i podobno opłaconych przez rząd w Katarze. Baykar, turecka firma zarządzana przez Selçuka Bayraktara, zięcia prezydenta Turcji Erdoğana, produkuje tureckie drony, których używają w Libii.

W listopadzie dyrektor tureckiego Urzędu Bezpieczeństwa powiedział, że „z 50 członkami personelu uczestniczącymi w każdym programie, w sumie 200 członków libijskiej policji otrzymuje czterotygodniowe ‘podstawowe szkolenie w operacjach specjalnych’”.

Przez wspieranie GNA Turcja wspiera także niektórych wrogów Stanów Zjednoczonych, w tym Mohameda Ben Dardafa, który, jak informowano, został zabity walcząc w Brygadzie Somoud GNA 26 maja i był oskarżony o wzięcie udziału w ataku na dyplomatyczną misję amerykańską w Bengazi, kiedy to zabito amba
MEMRI opublikował przegląd informacji (w języku angielskim) o broni, jaką rząd AKP wysyła do Libii, jej użyciu, tureckim szkoleniu libijskiego personelu armii i policji, kilku atakach LNA na tureckie interesy w Libii oraz możliwych motywacji takiej polityki.

Źródło: https://www2.memri.org/
Raport (ang.): https://www.memri.org/reports
https://euroislam.pl/islamisci-z-turcji-zbroja-isla...

Blisko pół miliona pracowników z Ukrainy może wyjechać z Polski do Niemiec

Pracowników z Ukrainy zatrudnia już co piąta polska firma, ale sytuacja może się niedługo zmienić w związku z otwarciem dla nich niemieckiego rynku pracy od stycznia 2020 roku. Szacuje się, że może to spowodować odpływ nawet 500 tys. ukraińskich pracowników z Polski, chociaż aż 70 proc. z nich jest zadowolonych z pracy w Polsce. Wśród kluczowych zalet wymieniają m.in. bliskość językową i kulturową.

- Szacuje się, że do 2025 roku w Polsce będzie potrzebnych 2,5 mln pracowników. Nadal będzie postępować zjawisko zatrudniania pracowników tymczasowych, zwłaszcza Ukraińców, których już w tej chwili mamy w Polsce około 1,2 mln. Popularna teza głosi, że gdyby nie pracownicy z Ukrainy, to gospodarka polska popadłaby w poważne tarapaty - mówi agencji informacyjnej Newseria Biznes dr Mariusz Florczyk, wykładowca Wyższej Szkoły Bankowej w Bydgoszczy.

Polski rynek pracy już od miesięcy zmaga się z historycznie niskim bezrobociem. Według danych GUS na koniec września br. stopa bezrobocia wyniosła 5,1 proc. (spadek o 0,1 pkt. proc. w ujęciu miesięcznym) i jest to najniższy wskaźnik od 30 lat, od czasów transformacji ustrojowej. Tylko w ciągu ostatniego roku grono bezrobotnych zmniejszyło się o 95 tys. osób (spadek o 10 proc.).

Niskie bezrobocie to dobra wiadomość dla pracowników, bo wymusza wzrost płac, ale gorsza dla pracodawców, ponieważ w połączeniu z szybkim wzrostem gospodarczym przekłada się na ich problemy z pozyskiwaniem i zatrzymywaniem kadr. W kolejnych latach sytuację będzie zaostrzać kryzys demograficzny i wyjazdy zarobkowe Polaków do innych krajów.

Rekordowo niskie bezrobocie wpływa na systematyczny wzrost zapotrzebowania na kadrę zza wschodniej granicy. Z danych Personnel Service wynika, że pracowników z Ukrainy zatrudnia już prawie co piąta polska firma (18 proc.), w tym 40 proc. dużych przedsiębiorstw. Zapotrzebowanie na kadrę ze Wschodu wzrosło najbardziej w branży przemysłowej i rzemieślniczej, w której pracę w I półroczu znalazło ponad 63 tys. pracowników z Ukrainy, a także w rolnictwie, ogrodnictwie i usługach.

- Już od jakiegoś czasu można zaobserwować, że ukraińscy pracownicy, którzy zdobyli kwalifikacje w Polsce, poszukują miejsc, gdzie mogliby otrzymać korzystniejsze warunki zatrudnienia i coraz częściej emigrują na Słowacji lub do Czech - mówi Mariusz Florczyk.

Jak wskazuje, zapowiedzi otwarcia rynków pracy najbogatszych państw Unii Europejskiej na pracowników z państw trzecich to czynnik ryzyka, który może spowodować ich odpływ z polskiego rynku pracy.

- Tu przede wszystkim zwracają uwagę zapowiedzi Niemiec dotyczące otwarcia granic już od stycznia przyszłego roku - podkreśla Mariusz Florczyk. -Skala odpływu pracowników ukraińskich z Polski do Niemiec będzie przede wszystkim zależała od kondycji niemieckiej gospodarki, ale również od kształtu przepisów wykonawczych dotyczących zapowiadanej ustawy. Niemcy niekoniecznie poszukują taniej siły roboczej, raczej zwracają uwagę na potrzebę zatrudnienia wysoko cenionych specjalistów i tutaj właśnie obawiałbym się zagrożenia dla naszej gospodarki. Powinniśmy o tych specjalistów, również z Ukrainy, bardziej zadbać.

Z szacunków Personnel Service wynika z kolei, że w 2020 roku może wyjechać z Polski nawet 500 tys. ukraińskich pracowników, którzy będą szukali okazji do zarobienia większych pieniędzy. Jednocześnie z badań Work Service wynika, że 59 proc. badanych Ukraińców twierdzi, że po zmianie polityki migracyjnej w Niemczech wybraliby pracę tam.

- Korzyści zachęcające pracowników ukraińskich do wyjazdu do Niemiec to przede wszystkim gwarancja lepszych warunków zatrudnienia - nie tylko wyższego wynagrodzenia, lecz także łagodniejszych przepisów i różnych rozwiązań administracyjnych dotyczących legalizacji pobytu i pracy - mówi Mariusz Florczyk.

Jak wskazuje PwC, standardowa procedura zatrudniania cudzoziemców w Polsce obejmuje w tej chwili wiele skomplikowanych etapów w kilku różnych urzędach w Polsce i poza granicami kraju. W zależności od województwa oraz kraju pochodzenia cudzoziemca proces może trwać nawet 5 miesięcy, od momentu badania rynku pracy do wydania dokumentu legalizującego zatrudnienie oraz wizy w polskim konsulacie.

- Dalsze pogłębianie się tendencji spadkowych związanych z bezrobociem i wzrostowych dotyczących rozwoju gospodarczego spowoduje, że będą potrzebne szerokie działania w obszarze aktywizacji pracowników, za czym powinny iść zmiany w przepisach chroniące pracowników, ograniczające szarą strefę, a także bardziej przemyślana polityka socjalna. Potrzebne są także nowe administracyjne rozwiązania umożliwiające legalny pobyt w Polsce pracownikom zagranicznym - wskazuje Mariusz Florczyk.

Statystyki Personnel Service wskazują, że pracownicy z Ukrainy w Polsce zaczynają zajmować coraz wyższe stanowiska m.in. wśród przedstawicieli władz publicznych, wyższych urzędników i kadry kierowniczej. W pierwszym półroczu ub.r. tego typu stanowiska obejmowało 263 obywateli Ukrainy, podczas gdy w tym - już 404. Wśród specjalistów wzrost liczby wydanych zezwoleń na pracę dla pracowników z Ukrainy wyniósł 33 proc. na przestrzeni ostatniego roku, natomiast wśród pracowników biurowych - wzrost wyniósł 31 proc.

- Badania Polsko-Ukraińskiej Izby Handlowej wskazują, że około 70 proc. pracowników z Ukrainy jest zadowolonych z pracy w Polsce, mimo że 77 proc. z nich pracuje poniżej swoich kwalifikacji. Jako korzyści wskazują przede wszystkim bliskość geograficzną, kulturową, łatwość języka oraz poziom wynagrodzenia - wymienia Mariusz Florczyk.

https://polskaniepodlegla.pl/gospodarka/item/21641-blisko-p...