Ubogacenie Europy

przecież to prawda- byleśmy okupantami i kolonizatorami
Siedemnastego dnia odzyskania przez Polskę niepodległości – 28 listopada 1918 roku – tymczasowy Naczelnik Państwa Polskiego Józef Piłsudski w instrukcji dla generała Tadeusza Rozwadowskiego wyjaśnia polityczne powody wydania rozkazu zajęcia ziem ukraińskich w Galicji i na Wołyniu.

Dokument ten jest dobrze znany polskim historykom, choć nigdy nie został opublikowany w całości po polsku. „Lwowska” kopia tej instrukcji dla Piłsudskiego-Rozwadowskiego znajduje się w Archiwum Państwowym Obwodu Lwowskiego.

W tym dokumencie Pisudski kilkakrotnie nazywa okupację okupacją:

„...Uważam, że jedynym wyjściem jest wprowadzenie okupacji wojskowej na terytorium Galicji Wschodniej, zajętej przez nasze wojska, do czego mamy prawo z uwagi na wypowiedzenie przez Ukraińców otwartej wojny ludności polskiej zamieszkującej Galicję Wschodnią”.


Piłsudski kontynuuje:

„Okupacja wojskowa pozwala nam tymczasowo odłożyć rozwiązanie problemów politycznych, które dojrzały już do ostatecznego rozwiązania”.


Następnie Piłsudski wyjaśnia, co dokładnie generał Rozwadowski ma robić na okupowanych terenach:

„Administracja terytorium Galicji Wschodniej, zajętego przez wojsko polskie, należy do władz wojskowych. Władze cywilne, jako organ pomocniczy, są organizowane i zatwierdzane przez władze wojskowe.


Jestem przekonany, że generał, znając doskonale stosunki panujące w Galicji Wschodniej, będzie mógł oprzeć władzę cywilną na elementach polskich i wprowadzi do niej przedstawicieli innych narodowości jedynie po to, by stworzyć dla nas korzystne wrażenie.


„W poprzednim poleceniu ustaliłem, że obszarem działania generała jest region zamieszkany przez ludność polską i ukraińską. Używam tego określenia celowo, aby nie ograniczać działań wojennych i okupacyjnych na kierunku wschodnim”.

„Proszę generała o podanie mi nazwisk oficerów i żołnierzy, którzy wyróżnili się przy zdobywaniu Lwowa.”


Marszałek Józef Piłsudski, przywódca Polski

Dla dzisiejszych polskich polityków te instrukcje Piłsudskiego rodzą szereg niewygodnych pytań:

Jeśli nie było okupacji, to dlaczego Piłsudski ciągle używa określenia „okupacja wojskowa”? https://www.istpravda.com.ua/columns/2018/11/8/153235/

Co oni im obiecali?

Awantura o godło w Auli Leopoldina. Czy Fryderyk II zastąpił polskiego orła?

Wrocław znów jest na językach w całym kraju. Tym razem poszło o godło, które miałoby zostać usunięte z leopoldyńskiej auli, a w jego miejscu miałby wisieć portret pruskiego króla Fryderyka II. Jak jest naprawdę? Uniwersytet Wrocławski tłumaczy, że orła nie ma już od czasu remontu, czyli od... trzech lat!
- Aula Leopoldina Uniwersytetu Wrocławskiego to nie tylko najpiękniejsza sala UWr, lecz symbol dziejów Wrocławia. Od pewnego czasu na jej ścianach nie wisi już Orzeł Biały, za to jest portret króla Prus Fryderyka II, który wcale nie wisiał tam oryginalnie” - napisał kilka dni temu na portalu X nauczyciel akademicki, a także radny Lublińca Piotr Wojtulek.

Głos zabrał także były poseł Prawa i Sprawiedliwości Przemysław Czarnecki.

To jest realizowanie polityki -> „Danzig, Breslau und Stettin - sind deutsche Städte wie Berlin”. Tylko przykre jest to, że nie tylko Niemcy ją realizują, ale mają również sojuszników w Polsce - zaznaczył.

Sprawę skomentowali rzecznicy uczelni. Okazuje się jednak, że godło zostało zdjęte już trzy lata temu. To właśnie wtedy miał miejsce remont auli. - Orła nie ma w auli od zakończenia remontu - mówi Tuwroclaw.com Katarzyna Górowicz-Maćkiewicz, rzeczniczka prasowa Uniwersytetu Wrocławskiego. - Od końca remontu czyli początku 2022 roku w auli znajdują się jedynie maksymalnie XVIII-wieczne elementy. Portret Fryderyka wisi w innym miejscu niż to, w którym znajdował się orzeł - zaznacza rzeczniczka.

Portret Fryderyka II wisi w galerii portretów w auli pośród kilku innych postaci. Znajdziemy tam m.in. Karola Lotaryńskiego i papieża Urbana VIII w tondzie, w okrągłym obrazie.

Ostatnio w mieście było gorąco za sprawą mostu Grunwaldzkiego. Propozycja odtworzenia na konstrukcji oryginalnego napisu - Kaiserbrucke - wywołała spore kontrowersje, zwłaszcza w mediach społecznościowych. Nie brakowało nawet głosów, że nazwa mostu zostanie zmieniona na niemiecką. Miasto szybko wytłumaczyło, że nie było pomysłu na zmianę nazwy, a nawet, gdyby urzędnicy chcieli aby napis powstał, to nie wystarczyłoby środków na jego realizację.

https://tuwroclaw.com/artykul/afera-o-orla-w-auli-n1...

Mój znajomy, swoją drogą świetny dziennikarz, Michał Olszewski poszedł na mecz Szachtara Donieck z Legią Warszawa. Nie dlatego, że jest fanem którejś z tych drużyn, ale dlatego, że Szachtar — ukraiński klub z miasta, którego już właściwie nie ma — gra swoje mecze w Krakowie. Na wygnaniu. Zapewne pomyślał, że to ciekawa okazja: zobaczyć drużynę uchodźców, których piłka jest jedynym powrotem do domu, choćby symbolicznie. Michał, jestem o tym przekonany (znamy się), nie przypuszczał, że prawdziwy mecz rozegra się nie na murawie, lecz na trybunach. I że to Polacy, a nie Ukraińcy, strzelą sobie spektakularnego samobója.

My naprawdę jesteśmy poje...ni.

Ukraińcy przyszli na mecz dziećmi, z flagami, z nadzieją, że choć na chwilę poczują się jak u siebie. Atmosfera była pokojowa — żadnej agresji, żadnych prowokacji. Przyszli po emocje sportowe i poczucie wspólnoty. Może nawet z wdzięcznością wobec kraju, który przyjął ich w czasie wojny. Zamiast tego usłyszeli, że „Szachtar z Doniecka to stara k...a sowiecka”, że „Wołyń pamiętamy”, że mają „wypieprzać z Polski”. Na płocie zawisła flaga z napisem „Polskie Wilno i Lwów”.

My naprawdę jesteśmy poje..ni.

To nie był mecz. To była demonstracja małości.
Bo jak inaczej nazwać tłum, który potrafi buczeć podczas hymnu Ukrainy, gdy obok stoją ludzie, którzy stracili domy, rodziny, całe życie? I którzy – o ironio – podczas polskiego hymnu wstają, słuchają w ciszy, z szacunkiem, jakiego zabrakło gospodarzom.

My jesteśmy poje...ni.

Kiedyś mówiło się, że sport łączy narody. W Polsce łączy raczej kompleksy, frustracje i nienawiść. Kibic – to piękne słowo – w naszym kraju zbyt często oznacza kibola, który bardziej kocha wroga niż własną drużynę, byle tylko mieć kogo nienawidzić.

Ponieważ my jesteśmy poje...ni!!!

Nie chodzi o wszystkich. Zawsze znajdzie się jakaś garstka normalnych ludzi na trybunach. Ale to nie oni nadają ton. Ton nadaje ta hałaśliwa mniejszość, która z patriotyzmu zrobiła groteskę i z flagi – szmatę do wymachiwania przed kamerami. I to nie jest tylko problem stadionu. To problem Polski. Polski, która potrafiła przyjąć miliony uchodźców z Ukrainy, ale wciąż nie umie przyjąć do wiadomości, że szacunek i solidarność nie kończą się na deklaracjach polityków. Polski, która lubi mówić o braterstwie, a w praktyce pokazuje plecy – albo pięść.

Ponieważ my jesteśmy poje...ni.

Nie wierzę w karmę, ale wiem, że nienawiść wraca.
Może nie jutro, może nie za rok. Ale przyjdzie dzień, kiedy to my znajdziemy się w sytuacji tych Ukraińców. I wtedy może ktoś inny, w jakimś innym kraju, spojrzy na nas i powie: „Niech wypieprzają”. Wtedy zrozumiemy, że to, co wydarzyło się na tym stadionie, to nie tylko incydent kibicowski. To lekcja, której nie chcieliśmy odrobić. Gol samobójczy. Bez udziału przeciwnika. Strzelony z pełną premedytacją. I tylko dlatego, że my jesteśmy poje...ni.