skąd się wzięło chrześcijaństwo

Chazarzy Scytijscy
Ilustracja Angusa McBride'a - "Wojownicy Khazar khaganate" - Alan, Khazar i muzułmański najemnik z Chwarazmu.
„Chazary wynurzyli się ze Scytian i Agathyrsi. Scytianie po raz pierwszy pojawili się na skraju Imperium Asyryjskiego w Armenii-Azerbejdżanie na terenach, do których wygnano Izraelici. Agathyrsi byli znani także jako Akatziri i zdecydowanie dali początek wiodącym elementem wśród Chazarów. Chazarzy po raz pierwszy pojawili się jako sojusznicy Bizancjum [Rzymian Wschodnich] przeciwko Persom Na początku Chazarzy kontrolowali tereny na północ i południe od Kaukazu. Byli sprzymierzeni z Bizantyjczykami przeciwko Arabom. Arabowie wypędzili ich na północ.
„Jednym z głównych ośrodków Chazarów było u ujścia Wołgi. Dawniej było to centrum kultury Orenburskiej, które odzwierciedlało assyryjskie i perskie pochodzenie oraz używało języka aramejskiego. Kultura Orenburga zapowiadała Gotów, którzy poprzedzili Chazarów. Khazarów wpłynęli również Scytianie, którzy byli w regionie rzeki Don i od których częściowo pochodzą. Chazarzy mogą być podzieleni na cztery główne grupy: 1. Te, które powstały na południe od Kaukazu, takie jak z obszaru Ormian-Azerbejdżanu. 2. Północ od Kaukazu i związany z Hunami. 3. Nad rzeką Don i połączony z Agathyrsi i Scytian. 4. Nad Wołgą i rozciągając się do Chorasmia na wschód. ” ~ Chazary: Plemię 13
Wykopane DNA z dwóch pochówków Khazarów
"Aby zrozumieć biologiczną przynależność plemienną (w kategoriach chromosomalnych haplogrup Y, podklady i haplotypów) dwóch wykopanych szczątków kości khazarskiej w regionie dolnego Don na południu Rosji, wydobyliśmy i przeanalizowaliśmy ich DNA i wykazaliśmy, że obie należały do haplogrupy R1a i jej podklady Z93. Wzór ten można uznać za typowo „turkicki”, a nie żydowską linię DNA. Ich haplotypy zostały również zidentyfikowane i zgłoszone tutaj. Haplotypy wskazują, że obaj chazarzy nie byli ze sobą powiązani w tym sensie, że ich wspólny przodek żył od 1500 do 2500 lat wcześniej niż oni, w połowie II tysiąclecia p.n.e. - począwszy od I tysiąclecia p.n.e. w czasach typowo scyckich lub nieco wcześniej. Ich haplotypy nie są związane ze znanymi żydowskimi haplotypami haplogrupy R1a. " https://file.scirp.org/pdf/AA_2017011815275855.pdf?fb...

POwiadają że kiedy ktoś urodzi się głupolem to mędrca z niego nie zrobisz.

Wyszukać temat w Wikipedii , żywcem skopiować i wkleić na VMM to jedno, zrozumieć co się wkleja to całkiem inna sprawa.
"Cyfry i dziesiętny system pozycyjny pochodzą z Indii[1], które około VII wieku najechali Arabowie. Uczeni arabscy wraz z poznaniem sanskrytu uzyskali dostęp do tej wiedzy. Cyfry weszły do powszechnego użytku, a ich propagatorem był perski matematyk Muhammad ibn Musa al-Chuwarizmi[2], który zastosował je do badań nad algebrą i trygonometrią. W średniowieczu cyfry arabskie z systemem dziesiętnym rozprzestrzenili na zachód Arabowie[1] (stąd ich przyjęta w Europie nazwa), a ich propagatorem w Europie był włoski matematyk Fibonacci[3]."

z tej wrzutki jasno wynika że cyfry zwane umownie "arabskimi" nie są wynalazkiem Arabów , zostały niejako zawłaszczone Hindusom w czasie któregoś tam kolejnego najazdu, zawłaszczone czyli zdobyte w wyniku podboju, gwałtów, morderstw, rozboju i kradzieży, mało tego to owym "zdobywcom" nie chciało się nawet propagować tej zdobyczy , w Europie zrobił to matematyk ze słonecznej Italii,

tak więc sailor niczego nie zawdzięcza arabskim złodziejom , przodkom obecnych "inżynierów" i "lekarzy" tłumnie płynących pontonami na Lampedusę lub odbywających podróże turystyczne do Rosji i na Białoruś

natomiast wy stara pierdoło z mazgułowa jako komuch macie z tymi "uchodźcami" wiele wspólnego , komuchy też niczego nie wynalazły ani też nie odkryły a znakomitą większość ich osiągnięć stanowią "zdobycze rewolucji" czyli zdobyte w wyniku wojny, morderstw, grabieży, gwałtów i terroru , niczego tak naprawdę nie zdobyli uczciwą pracą bo PO prostu nie są do tego stworzeni.

Teraz wrzuć tu trochę swoich bździn może nie wszyscy zdążą przeczytać .

Czy Jezus istniał naprawdę? 4 pytania do prof. Zbigniewa Mikołejki

Co do dzieciństwa Jezusa niczego nie możemy być pewni. Ewangelie mieszają fakty i wizje, zaś źródła pozachrześcijańskie często są czarną propagandą.


Kiedy urodził się Jezus Chrystus?
Gdzie urodził się Jezus Chrystus?
Co wiemy o dzieciństwie Jezusa Chrystusa?
Jak inne religie postrzegały Jezusa?
Dziś większość historyków na pytanie, czy Jezus istniał naprawdę, odpowiada twierdząco. Przemawiają za tym źródła zarówno chrześcijańskie, jak i żydowskie czy rzymskie. O Chrystusie pisał m.in. Tacyt i Józef Flawiusz. Wciąż jednak pozostaje wiele wątpliwości dotyczących życia Jezusa Chrystusa. O dzieciństwo centralnej postaci chrześcijaństwa pytamy prof. Zbigniewa Mikołejkę, filozofa i historyka religii.
rof. Zbigniew Mikołejko: To jest w istocie kultura religijna, a nie wiara. Trzeba sobie od razu powiedzieć coś radykalnego: nic nie wiemy o dzieciństwie Jezusa. Obie „ewangelie dzieciństwa” z Nowego Testamentu, czyli św. Mateusza oraz św. Łukasza, różnią się od siebie i to w podstawowych wątkach. Powstały bowiem nie tylko po to, by poprzez fascynującą opowieść zaspokoić ciekawość wiernych, ale i z przyczyn ideowych. Budują pewne tezy religijne i nawiązują do wzorców mesjańskich. Pierwszy z nich – królewski, triumfujący, wojujący – pasuje do Ewangelii Mateusza. Drugi – cichy, pokorny „sługa Boży” – bardziej przystaje do Łukasza.

Bliższa jest mi wersja narodzin właśnie z tej drugiej Ewangelii. Jest taka prosta, pasterska, adresowana także do kobiet. Natomiast w Ewangelii Mateusza mamy do czynienia z jakąś katastrofą kosmiczną, towarzyszącą narodzinom Jezusa. To jest z premedytacją pokazana sceneria narodzin króla, ze wszystkimi typowymi aktami walki o władzę, np. przypisaną Herodowi rzezią niewiniątek, nigdy niepotwierdzoną przez historyków.

Gdzie urodził się Jezus Chrystus?
A.W.: A co z samym miejscem narodzin Chrystusa?
Z.M.: Nie możemy być pewni, czy urodził się w Betlejem, czy w Nazarecie, ponieważ w tym czasie te historyczne miejsca były opustoszałe. Betlejem pasowało jednak do przepowiedni ze Starego Testamentu.
Co wiemy o dzieciństwie Jezusa Chrystusa?
A.W.: W apokryficznej Ewangelii Dzieciństwa Tomasza można wyczytać niestworzone rzeczy o cudach, ale i okrucieństwach, dokonanych przez małego Jezusa. Po co powstał ten tekst, niemający chyba ani wartości historycznej, ani pedagogicznej?

Z.M.: Wbrew pozorom wyjaśnienie jest proste. Otóż ten Jezus – który lepi ptaszki z gliny i je ożywia, który zabija i ożywia niegrzecznych kolegów, który uśmierca swego nauczyciela, który zatem wydaje się nam dziwaczny i przerażający – wyraża coś, czego my już nie czujemy. Nasza kultura, nasza duchowość jest bowiem mocno „wymyta” z pierwiastka świętej grozy, czyli „tremendum”.
Dzisiaj w świadomości przeciętnego chrześcijanina Jezus jest kimś słodkim i dobrym. I zapomina się, że przychodzi on w aurze świętej grozy, że przegania przekupniów ze świątyni, że zapowiada apokalipsę, która spadnie na Jeruzalem. Jego samego też dopada ta groza: w Ogrójcu, a potem podczas męki i śmierci na krzyżu. To są momenty tremendalne. My teraz tego nie czujemy. W naszej kulturze unikamy śmierci. Nie chcemy widzieć męki, przerażenia, lęku albo się nimi bawimy, siedząc na miękkich fotelach w kinie. A zatem Ewangelia Dzieciństwa Tomasza ma ukazać pełnię sacrum, tkwiącego w Jezusie, pokazując, że jest ono i groźne, nie tylko zachwycające. To ma być dowód na świętość Jezusa i polemika z tymi, którzy mu jej odmawiają: żydami, poganami, a nawet pewną częścią chrześcijan.
Jak inne religie postrzegały Jezusa?
A.W.: Co zatem z „czarnym wizerunkiem” Jezusa Chrystusa w jednej z podstawowych ksiąg religijnych żydów – Talmudzie Babilońskim? Jest tam przedstawiony jako czarnoksiężnik i zwodziciel, a poza tym bękart.

Z.M.: Talmud Babiloński kształtował się przez kilkaset lat (mówi się, że od III do VI wieku) w prawdziwym „trójkącie bermudzkim” pogaństwa, chrześcijaństwa i judaizmu, w którym toczyła się walka ideowa, niemająca nic wspólnego z prawdą. W związku z tym Talmud Babiloński chciał stworzyć antyopowieść o Jezusie, troszkę czerpiąc z paszkwilów pogańskich, a troszkę odwracając rzeczy, które mówili chrześcijanie o żydach. Powstawał w środowisku przychylnym żydom a nieprzychylnym chrześcijanom – w perskim imperium Sasanidów, które walczyło z chrześcijańskim Cesarstwem Bizantyjskim. To dlatego Persowie popierali żydów, a cokolwiek dręczyli chrześcijan.

Jezus został więc w Talmudzie Babilońskim potwornie „obsmyczony”, poczynając od tego, że miał być bękartem, synem goja – rzymskiego żołnierza o imieniu Panthera. W innych opowieściach żydowskich mówiło się nawet, że był owocem gwałtu. Jako bękart automatycznie znajdował się poza światem żydowskim. Nie miał więc prawa do niego przemawiać. To było przesłanie podstawowe Talmudu Babilońskiego. Krótko mówiąc, chodziło o spór czysto ideologiczny.

https://www.national-geographic.pl/artykul/czy-jezus-w-ogole-istn...