protest kobiet dziś w MMz

Jerzy Gogol
M I A S T O O B Y W A T E L I -
W A R S Z A W A.

Warszawa to wolne miasto i jej mieszkańcy, którzy znieśli już wiele uciążliwości. Od ośmiu lat marsze, manifestacje, pikiety i coraz liczniejsze oddziały policji na ulicach. Utrudnienia w komunikacji i niepewność czy znowu jutro nie trzeba wyjść na ulicę, aby powiedzieć - nie dla zamachu na wolności obywatelskie, na prawo do swobody podejmowania decyzji jak chcę żyć i jakiej jestem wiary i wyznania. Warszawiacy wspaniali ludzie, którzy już nie jedno przeżyli i byli zawsze, gdzie wolni ludzie powinni być, pomimo, że był mróz, padał deszcz i groziło niebezpieczeństwo. W samochodach wożą flagę, bo być może za godzinę trzeba będzie być pod Sejmem, bo PIS znowu chce uchwalić ustawę przeciwko nam Polakom. Było nas czasami więcej lub mniej, ale byliśmy, bo to wolne miasto Warszawa, Bo to miasto, gdzie na ulicach niemal wszędzie są tablice upamiętniające krew naszych ojców i dziadów, którzy walczyli o wolność. Warszawa nie podda się okupacji jednej partii narodowosocjalistycznej, pod but impertynencji, buty i eskalacji strachu, gdzie grożą niepokornym policją, CBA, coraz bardziej upolitycznioną prokuraturą, aresztem, pozbawieniem pracy oraz zniewoleniem poprzez atak personalny w mediach często kłamliwy i naruszające godność człowieka. Ostatnio dodzedł Pegasus do inwigilacji opozycji demokratycznej. Złudne są nadzieje PIS-u bowiem mieszkańcy Warszawy nigdy się nie poddają i o tym muszą pamiętać strażnicy śmierci.

https://www.facebook.com/watch/?v=2185133721641400
Data publikacji: 08.02.2022, 08:57

Renata Kim
RENATA KIM

W Polsce dużo jest kampanii o tym, że tęczowe rodziny istnieją, ale my chcemy, by te rodziny miały pełne prawa. Teraz ich nie mają i ten błąd musi zostać naprawiony – mówi jedna z liderek Strajku Kobiet Marta Lempart.

Marta Lempart w podcaście Renaty Kim Codziennie coming out
Fot.: Newsweek.pl
Podziel się Tweetnij
Dostaję furii, kiedy ktoś mi mówi, że mam mieć związek „jakiś tam”. Ja chcę mieć ślub, małżeństwo. A jak będę chciała mieć dzieci, to chcę mieć rodzinę. Nigdy nie zgodzę się z tym, że jestem gorszą osobą i ktoś może mi mówić, ile mogę mieć wolności. Ja nikomu niczego nie bronię, nie jestem z Ordo Iuris, by mówić komuś, z kim się może wiązać, a z kim nie, więc niech społeczeństwo też się ode mnie odczepi. Bo społeczeństwo robi to, co chce i jak chce, i ja też bym tego chciała.

WIELKI ZAWÓD
Zawiedli nas wszyscy ci, którzy uważali, że życie i potrzeby ludzi są mniej ważne niż ich paniczny strach przed Kościołem katolickim. Zawodzą nas ci, którzy mając do wyboru stawanie po stronie ludzi czy po stronie fundamentalistów religijnych, wybierają tych drugich. Każdy rząd miał wybór, czy być po stronie społeczeństwa, czy po stronie Kościoła katolickiego i każdy stanął po stronie Kościoła. O to mi właśnie chodzi, kiedy mówię, że nie jesteśmy świeckim państwem. Głos panów z Kościoła katolickiego liczy się bardziej niż głos społeczeństwa.

W sprawie aborcji zaszła ostatnio zmiana. Rok temu Platforma Obywatelska opowiedziała się za aborcją, na skutek naszych protestów. Okazało się, że ja jestem bardziej przerażająca niż arcybiskup Jędraszewski, Strajk Kobiet jest bardziej przerażający niż Episkopat, a uczestnicy protestów bardziej przerażający niż zagorzali katolicy. Politycy boją się nas bardziej niż Kościoła i tylko to działa. To jest droga do świeckiego państwa.

Musimy wywierać presję na polityków i oni muszą się nas trochę bać. Trzeba zrobić coś, by klasa polityczna wreszcie zaczęła służyć ludziom, a nie sobie wzajemnie i Kościołowi. Nie wierzę, że nagle pojawi się nowa partia i coś zmieni, bo każda partia się z czasem demoralizuje. Potrzebujemy jednak, by wszystkie realizowały postulaty ludzi, których reprezentują. I to my jesteśmy tymi, którzy są w stanie coś z tym zrobić. Może nam się nie udać, ale nie wyobrażam sobie, że nie spróbujemy. Bo ryzyko jest ogromne. Jeśli nam się nie uda, to te osoby, które były na protestach, po prostu nie pójdą na wybory.

KOCHAJĄCA RODZINA
Miałam dwa etapy, gdy zrozumiałam, że jestem lesbijką – świadomy i nieświadomy. Nieświadomy polega na tym, że jestem z tego nieszczęsnego pokolenia, które nie miało pojęcia, jak szukać informacji, kim się jest. Mam za sobą straszliwą serię porażek, polegającą na tym, że próbowałam umawiać się z chłopakami. Próbowałam się dostosować i robić to, co wszyscy. Ale mnie to nie interesowało, nie cieszyło i wcale mi to nie wychodziło. Dobrze, że młodzi ludzie dziś tego nie mają i wiedzą, że mogą być LGBT.

Świadomy etap był typowy dla mojego pokolenia. Poznałam dziewczynę, zakochałam się i stworzyłyśmy związek. Wtedy zaczęłam sobie uświadamiać, że może było to już we mnie wcześniej, ale ja nie dopuszczałam do siebie tej myśli. Przed pierwszą dziewczyną w ogóle nie myślałam o tym, że mogę być lesbijką, a kiedy już ją miałam, odkryłam, że wszystko jest na swoim miejscu.

Nie jestem wychowana w typowy, polski, katolicki sposób. Nie serwowano mi tego, co serwuje się dziewczynkom w Polsce. Mój tata jest przekonany, że jestem najładniejsza, najmądrzejsza i najlepsza w tym, co robię, a moja mama bardzo mocno o mnie walczy. Pochodzę z rodziny, która się kocha. Oczywiście, jesteśmy różni i politycznie podzieleni, ale jesteśmy też związani ze sobą ponad wszystko. Moi kuzyni są gotowi lecieć z pomocą zawsze wtedy, kiedy tylko ktoś coś złego o mnie powie. Jest w nas taka mafijna mentalność, że ja jestem „nasza”.

CAŁE POKOLENIE STRACI
Miałam bardzo mało coming outów. Ale pamiętam, jak kiedyś bałam się przyznać moim przyjaciółkom z liceum, że mam partnerkę. Długo się do nich nie odzywałam, a one miały do mnie o to żal. Śmiały się jednak z moich obaw i dzięki nim zrozumiałam, że nie mogę tak dalej postępować. Od tej pory zawsze mówiłam, że mam partnerkę.

Za moimi plecami i w Internecie dzieje się bardzo dużo. Dostaję masę korespondencji, listów, wiadomości dotyczące tego, co złego powinno się ze mną stać. To jest nasza rzeczywistość. Ja mam wyrobioną odporność, ale przyznaję, że obniża mi to ogólny dobrostan. Nie jestem w stanie pojedynczych rzeczy brać do siebie, ale ten rynsztok na pewno trochę mi szkodzi.

Nie możemy tego bagatelizować. Ja mam dużo więcej mechanizmów obronnych niż młodzi ludzie, a ich to niszczy. To odbije się na całym pokoleniu, które jest bardzo zbuntowane i idzie po wszystko, po równość małżeńską, nie chce bawić się w żadne związki partnerskie, bo to ich nie interesuje. Ale na ich drodze dzieją się potworne rzeczy.

Podcast „Codziennie coming out”
Nie ma jednego coming outu – mówią osoby LGBT. – Codziennie musimy decydować, czy chcemy się outować. Przed taksówkarzem, sprzedawczynią w sklepie, babcią, którą arcybiskup nauczył, że „elgiebety” to tęczowa zaraza. I za każdym razem jest wahanie, czy warto i strach: jaka będzie reakcja? Milczenie, zrozumienie czy niechęć. A może krzyk i agresja? – opowiadają.

Renata Kim ze swoimi gośćmi rozmawiać będzie o tym, jak im się żyje w kraju, gdzie codziennie trzeba upominać się o swoje prawa, bo państwo ich nie gwarantuje. Zaproszeni goście będą musieli zmierzyć się z pytaniami, jak często myślą o wyjeździe z Polski, dlaczego wciąż tego nie robią i jaką cenę płacą za to, że chcą żyć wyoutowani.