Mińsk Mazowiecki Miastem LGBT

Homo-cenzura. Szwajcarski biskup trafi przed sąd za cytaty z Biblii mówiące o grzechu sodomitów


„Chrześcijańska” organizacja homoseksualna „Różowy Krzyż” ze Szwajcarii pozwała do sądu biskupa Chur Vitusa Huondera. „Pink Cross” poparty przez Szwajcarską Organizację Lesbijek twierdzi, że biskup złamał prawo szerząc agresywną homofobię, za co grożą mu trzy lata więzienia. LGBT chce cenzurować duchownego za zacytowanie Starego Testamentu.



Szwajcarski episkopat jak na razie nie odniósł się do pozwu. Biskupi oświadczyli jedynie, iż nie da się ukryć, że bp Huonder cytował ze Starego Testamentu passusy nawołujące do działania niezgodnego z prawem. Episkopat zajmie się tą sprawą szerzej na zgromadzeniu, które rozpocznie się pod koniec sierpnia.



Bp Huonder rzeczywiście cytował Stary Testament na konferencji w niemieckiej Fuldzie. Przypomniał, że według Księgi Kapłańskiej stosunki homoseksualne są w oczach Boga obrzydliwe (18, 22) i winny być karane śmiercią (20, 33). Biskup dodał, że ta ocena wystarcza, by udzielić katolickiej odpowiedzi na zagadnienie homoseksualizmu.



Organizacja „Różowy Krzyż” uznała, że jest to wzywanie do nienawiści i mordowania homoseksualistów. Biskup nie zgodził się z taką ocenę i przekonywał, że w żadnej mierze nie wzywał do przemocy, bo zgadza się w pełni z nauczaniem Katechizmu odnośnie homoseksualistów i homoseksualizmu i bardzo żałuje, że doszło do tak dużego nieporozumienia.



„Różowy Krzyż” nie przyjmuje jednak tłumaczenia biskupa do wiadomości i oświadcza, że duchowny nie tylko cytował wspomniane passusy starotestamentalne, ale „potwierdził ich autentyczność i prawdziwość” oraz „zarówno przed jak i po cytowaniu kilkukrotnie propagował zachowanie” zgodne z tymi cytatami. Według „Pink Cross” biskup wskazywał, że wierni powinni stosować się w dosłowny sposób do zalecenia zabijania homoseksualistów, choć w istocie biskup niczego takiego nie powiedział.



Diecezja Chur podkreśla, że przyjmuje do wiadomości pozew „Różowego Krzyża”. Sam bp Huonder ma zabrać wkrótce publicznie głos, by jeszcze raz, tym razem jeszcze bardziej szczegółowo, odpowiedzieć na stawiane mu zarzuty i wyjaśnić, dlaczego jego słowa z kongresu w Fuldzie były w pełni zgodne z prawem.





Read more: http://www.pch24.pl/homo-cenzura--szwajcarski-bisk...

„Nowy Testament nie potępia homoseksualności”, czyli jak próbuje się wypaczyć Pismo Święte

Obrzydliwość, bezeceństwo, zło… To trzy z wielu określeń, które zostały zapisane w Biblii na określenie dewiacji homoseksualnych. Zapewne niejednego dewianta te określenia kolą w oczy. Jednak nie jest to powód do tego, aby przeinaczać Pismo Święte i – w myśl powszechnego relatywizmu – Ewangelię dostosowywać do świata, a nie świat do Ewangelii. A tak niestety starają się czynić „teologowie”, a wraz z nimi bezwstydni pederaści i lesbijki.

Znany z roli Gandalfa we Władcy Pierścieni, kilka lat temu przyznał, że za każdym razem, gdy w hotelowym pokoju natrafia na Pismo Święte, wyrywa kartki z perykopami potępiającymi grzech pederastów. Robi to, jak twierdzi, z poczucia obowiązku, by ustrzec innych przed „homofobicznymi” tezami, które „są szkodliwe dla czytelników”. Zdaje się, że to samo czyni Steve Chalke, a wraz z nim zastęp innych protestanckich (np. Daniel Helminiak, Paul Oestreicher, Robert Goss) i katolickich „teologicznych mędrców” (o. James Martin SJ). Postępują w myśl zasady: „Skoro fakty nie pasują do teorii, precz z faktami”. I tak oszukują pogubionych homoseksualistów i utwierdzają ich w czynieniu zła, tym samym ponosząc współodpowiedzialność za zło moralne, które jest udziałem praktykujących dewiantów.

Jak bardzo myli się brytyjski pastor twierdząc, że „Nowy Testament nic nie mówi o miłości między osobami tej samej płci”? Wystarczy sięgnąć po Pierwszy List Świętego Pawła Apostoła do Koryntian: Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwiąźli, ani mężczyźni współżyjący ze sobą (…) nie odziedziczą Królestwa Bożego (6,9b; por. 1 Tm 1,10). Prawdę mówiąc nawet polski duchowny, były pracownik Kongregacji Nauki i Wiary ks. Krzysztof Charamsa, w tak bezczelny sposób nie pominął słów Apostoła Narodów. Chociaż w gruncie rzeczy, jego interpretacja tego fragmentu jest równie kłamliwa co zupełnie jego pominięcie. Łączy go z innym fragmentem adresowanym do Koryntian. Charamsa twierdzi, że „oścień dla ciała” (por. 2 Kor 12,7), o którym pisał św. Paweł Apostoł, był skrywanym przez niego homoseksualnym popędem. Co więcej, kapelan środowisk LGBT+ w autorskiej książce „Kamień Węgielny” uznał, że już będąc młodzieńcem domyślał się, że w św. Pawle tkwiła „tajemnica homoseksualizmu”. Nazwał to „osobistą pawłową egzegezą”.
https://wprawo.pl/2017/08/23/nowy-testament-nie-...

Homoseksualizm w Watykanie to norma
Z Frédérikiem Martelem rozmawiają Łukasz Pawłowski i Jakub Bodziony

„Tysiące duchownych na całym świecie zdecydowały się na dołączenie do kleru nie tylko ze względu na swoją wiarę i powołanie, ale właśnie dlatego, że byli homoseksualistami”, mówi francuski dziennikarz, autor książki „Sodoma. Hipokryzja i władza w Watykanie”.
Łukasz Pawłowski: Czy uważa pan, że Kościół katolicki powinien mieć własną platformę na Paradzie Równości?

Frédéric Martel: [śmiech] To żart?

ŁP: Poważne pytanie.

Oczywiście, że nie. Debata z Kościołem katolickim nigdy nie miała na celu przekształcenia go w środowisko bardziej progresywne niż liberałowie czy postępowcy, tylko to, aby przestał on być anachroniczny i oderwany od rzeczywistości. Tylko tak duchowni mogą nawiązać dialog z obywatelami, którzy dzisiaj w ogromnej części uprawiają seks przedmałżeński, rozwodzą się, mogą mieć syna geja i córkę lesbijkę czy powtórnie wejść w związek małżeński.

ŁP: Zgodnie z szacunkami, które przytacza pan w książce „Sodoma. Hipokryzja i władza w Watykanie”, około 80 procent kleru w państwie kościelnym to homoseksualiści.

Tak powiedział jeden z moich rozmówców, Francesco Leporo, były duchowny. Poczynił te obserwacje na podstawie kilku dekad spędzonych w Watykanie, gdzie wchodził w związki homoseksualne, a wielu księży z nim flirtowało. Nie oceniam prawdziwości tego stwierdzenia, bo jest niemożliwe do dokładnego zweryfikowania. Moje studium nie jest badaniem ilościowym, tylko jakościowym. Opowiadam o jednostkach, miejscach, a nie liczbach.

Jakub Bodziony: Ale w książce pisze pan, że to nie są tylko pojedyncze przypadki, ale pewien wzorzec. Homoseksualizm wśród księży w Watykanie stanowi raczej zasadę, a nie wyjątek.

Jeśli chcemy zrozumieć Kościół, to mniejsze znaczenie ma to, czy ksiądz A, biskup B, czy kardynał C jest gejem. Liczy się odpowiedź na pytanie, dlaczego Kościół był atrakcyjnym i bezpiecznym miejscem dla homoseksualistów.

JB: I?

Gej w burżuazyjnej włoskiej rodzinie w latach 50. XX wieku był czarną owcą. Kiedy byłeś homoseksualistą lub wiedziałeś, że dzieje się coś specyficznego: nie podobają ci się kobiety albo nie chciałeś się żenić, to zostanie księdzem było rozwiązaniem. Tysiące duchownych na całym świecie zdecydowały się na dołączenie do kleru nie tylko ze względu na swoją wiarę i powołanie, ale właśnie dlatego, że byli homoseksualistami.
Homoseksualizm w Watykanie to norma
Z Frédérikiem Martelem rozmawiają Łukasz Pawłowski i Jakub Bodziony

„Tysiące duchownych na całym świecie zdecydowały się na dołączenie do kleru nie tylko ze względu na swoją wiarę i powołanie, ale właśnie dlatego, że byli homoseksualistami”, mówi francuski dziennikarz, autor książki „Sodoma. Hipokryzja i władza w Watykanie”.
Łukasz Pawłowski: Czy uważa pan, że Kościół katolicki powinien mieć własną platformę na Paradzie Równości?

Frédéric Martel: [śmiech] To żart?

ŁP: Poważne pytanie.

Oczywiście, że nie. Debata z Kościołem katolickim nigdy nie miała na celu przekształcenia go w środowisko bardziej progresywne niż liberałowie czy postępowcy, tylko to, aby przestał on być anachroniczny i oderwany od rzeczywistości. Tylko tak duchowni mogą nawiązać dialog z obywatelami, którzy dzisiaj w ogromnej części uprawiają seks przedmałżeński, rozwodzą się, mogą mieć syna geja i córkę lesbijkę czy powtórnie wejść w związek małżeński.

ŁP: Zgodnie z szacunkami, które przytacza pan w książce „Sodoma. Hipokryzja i władza w Watykanie”, około 80 procent kleru w państwie kościelnym to homoseksualiści.

Tak powiedział jeden z moich rozmówców, Francesco Leporo, były duchowny. Poczynił te obserwacje na podstawie kilku dekad spędzonych w Watykanie, gdzie wchodził w związki homoseksualne, a wielu księży z nim flirtowało. Nie oceniam prawdziwości tego stwierdzenia, bo jest niemożliwe do dokładnego zweryfikowania. Moje studium nie jest badaniem ilościowym, tylko jakościowym. Opowiadam o jednostkach, miejscach, a nie liczbach.

Jakub Bodziony: Ale w książce pisze pan, że to nie są tylko pojedyncze przypadki, ale pewien wzorzec. Homoseksualizm wśród księży w Watykanie stanowi raczej zasadę, a nie wyjątek.

Jeśli chcemy zrozumieć Kościół, to mniejsze znaczenie ma to, czy ksiądz A, biskup B, czy kardynał C jest gejem. Liczy się odpowiedź na pytanie, dlaczego Kościół był atrakcyjnym i bezpiecznym miejscem dla homoseksualistów.

JB: I?

Gej w burżuazyjnej włoskiej rodzinie w latach 50. XX wieku był czarną owcą. Kiedy byłeś homoseksualistą lub wiedziałeś, że dzieje się coś specyficznego: nie podobają ci się kobiety albo nie chciałeś się żenić, to zostanie księdzem było rozwiązaniem. Tysiące duchownych na całym świecie zdecydowały się na dołączenie do kleru nie tylko ze względu na swoją wiarę i powołanie, ale właśnie dlatego, że byli homoseksualistami.

Homoseksualizm w Watykanie to norma
Z Frédérikiem Martelem rozmawiają Łukasz Pawłowski i Jakub Bodziony

„Tysiące duchownych na całym świecie zdecydowały się na dołączenie do kleru nie tylko ze względu na swoją wiarę i powołanie, ale właśnie dlatego, że byli homoseksualistami”, mówi francuski dziennikarz, autor książki „Sodoma. Hipokryzja i władza w Watykanie”.
Łukasz Pawłowski: Czy uważa pan, że Kościół katolicki powinien mieć własną platformę na Paradzie Równości?

Frédéric Martel: [śmiech] To żart?

ŁP: Poważne pytanie.

Oczywiście, że nie. Debata z Kościołem katolickim nigdy nie miała na celu przekształcenia go w środowisko bardziej progresywne niż liberałowie czy postępowcy, tylko to, aby przestał on być anachroniczny i oderwany od rzeczywistości. Tylko tak duchowni mogą nawiązać dialog z obywatelami, którzy dzisiaj w ogromnej części uprawiają seks przedmałżeński, rozwodzą się, mogą mieć syna geja i córkę lesbijkę czy powtórnie wejść w związek małżeński.

ŁP: Zgodnie z szacunkami, które przytacza pan w książce „Sodoma. Hipokryzja i władza w Watykanie”, około 80 procent kleru w państwie kościelnym to homoseksualiści.

Tak powiedział jeden z moich rozmówców, Francesco Leporo, były duchowny. Poczynił te obserwacje na podstawie kilku dekad spędzonych w Watykanie, gdzie wchodził w związki homoseksualne, a wielu księży z nim flirtowało. Nie oceniam prawdziwości tego stwierdzenia, bo jest niemożliwe do dokładnego zweryfikowania. Moje studium nie jest badaniem ilościowym, tylko jakościowym. Opowiadam o jednostkach, miejscach, a nie liczbach.

Jakub Bodziony: Ale w książce pisze pan, że to nie są tylko pojedyncze przypadki, ale pewien wzorzec. Homoseksualizm wśród księży w Watykanie stanowi raczej zasadę, a nie wyjątek.

Jeśli chcemy zrozumieć Kościół, to mniejsze znaczenie ma to, czy ksiądz A, biskup B, czy kardynał C jest gejem. Liczy się odpowiedź na pytanie, dlaczego Kościół był atrakcyjnym i bezpiecznym miejscem dla homoseksualistów.

JB: I?

Gej w burżuazyjnej włoskiej rodzinie w latach 50. XX wieku był czarną owcą. Kiedy byłeś homoseksualistą lub wiedziałeś, że dzieje się coś specyficznego: nie podobają ci się kobiety albo nie chciałeś się żenić, to zostanie księdzem było rozwiązaniem. Tysiące duchownych na całym świecie zdecydowały się na dołączenie do kleru nie tylko ze względu na swoją wiarę i powołanie, ale właśnie dlatego, że byli homoseksualistami. https://kulturaliberalna.pl/2019/03/26/frederic-martel-hom...