Mińsk Mazowiecki Miastem LGBT

,,Parada Równości'' dla tęczowych pingwinów z londyńskiego ZOO

Londyńskie ZOO ma zamiar zorganizować pierwszą na świecie "Paradę równości... pingwinów", która odbędzie się w tym samym czasie, co ta gejowska dla ludzi. Wydarzenie będzie miało miejsce w następny weekend.


Słynne pary pingwinów homoseksualnych, zamieszkujące Regent's Park ZOO, będą świętować swój "Miesiąc Dumy" wraz z ludźmi. Opiekunowie zwierząt dali pingwinom nawet baner na ich cześć.

- Niektóre pingwiny są gejami. Odpuść sobie - brzmi napis na banerze

Baner naśladuje kampanię "Get Over It" prowadzoną przez organizację charytatywną Stonewall.

Jak informuje portal fempositive.com, w 2014 roku było głośno o dwóch pingwinach Ronnie i Reggie, którzy jako homoseksualna pingwinia para zaadoptowała jajo porzucone przez inną parę. Dzielili się obowiązkami nad pisklęciem Kytonem i pozostali ze sobą na zawsze.

Ronnie i Reggie mieszkają razem z 91 innymi pingwinami, w tym z parami gejów Nadją i Zimmer oraz Dev i Martinem.

Akwarium w Irlandii ujawnioło w zeszłym miesiącu, że ponad połowa ich pingwinów była w homoseksualnych związkach, adoptowało pisklęta i wychowywało.

5 lipca w ZOO odbędzie się specjalnia noc, podczas której zwiedzający będą mogli dowiedzieć się o ideologii gender w ZOO, o parach jednopłciowych w królestwie zwierząt. Planowane jest również wydarzenie "Tęczowe Rodziny", a drag queen będą dzielić się swoimi miłosnymi historiami.



Next week’s #ZSLZooNights will be getting a #Pride makeover and our #penguins are joining in on the celebrations!

Film opowiada historię „Gable”, wewnętrznego ruchu gejów i lesbijek, którzy starali się, by P&G był bardziej integracyjnym miejscem pracy. Obnaża mękę, jaką pracownicy firmy należący do społeczności LGBTQ+ przeszli w tym czasie, oraz sposób, w jaki starali się ją pokonać w centrali P&G w Cincinnati, Ohio. Koncern tłumaczy, że chociaż społeczeństwo przebyło długą drogę, całkowita akceptacja i równość społeczności LGBT + jest nadal daleka. Dlatego P&G wierzy, że ważne jest, aby zrozumieć i pokonać przeszkody, przed którymi stoi ta społeczność. „Out of the Shadows” pozwala poznać indywidualne doświadczenia pracowników LGBTQ + w biurze Cincinnati P&G w 1993 r. - kiedy firma była znacznie bardziej konserwatywna niż obecnie, a homofobia była powszechna. W P&G orientacja seksualna została dodana do polityki równych szans zatrudnienia pod koniec 1992 roku. Jednak ruch ten nie spowodował zmiany systemowej z dnia na dzień. W dokumencie pokazano też, jak pracownicy LGBTQ+ byli celem nadużyć i szykanowania ze strony niektórych homofobicznych osób pracujących w firmie. Także to, w jaki sposób doszło do powstania Gable i jak to zachęciło pracowników P&G do działania. Gable istnieje do dziś, ma ok. 5 tys. członków w 50 krajach. Emisja tego dokumentu wpisuje się w to, co mówił jakiś czas temu szef marketingu firmy, Mark Pritchard. Poinformował on, że P&G chce odkrywać reklamę na nowo

Lolka Acewicz udostępniła link.
12 godz.
Każdy gej i Żyd musi to teraz w Polsce powiedzieć głośno: pisowcy, faszyści, antysemici, homofobii będziecie przez nas obsługiwani! Mamy teraz szansę dać tę ważną lekcję.

I.
Żyję w kraju, w którym fontanny z wodą do picia są bardzo popularne. W parkach są czasem takie fontanny w trzech wymiarach: najniższe dla psów, wyższe dla dzieci i takie do pasa dla dorosłych. Wszystkie trzy stoją jedna przy drugiej, opierając się o siebie „plecami”. Przed desegregacją była przy nich, nieco oddalona, czwarta wysoka fontanna. Dla ludzi kolorowych.

II.
Kolorowi ludzie liczyli się właściwie jako 3/5 (tak! trzy piąte!) człowieka, bo tyle wart był ich głos w wyborach, za udział w których musieli płacić. Ci ludzie do lat sześćdziesiątych mogli być nieobsługiwani w hotelach, restauracjach, barach itp. W autobusie musieli siedzieć z tylu. Nie mogli pływać w basenie białego człowieka.

III.
Jest takie niezwykle muzeum w Alabamie. Wygląda jak wielka stodoła. W środku, z sufitu zwisają prostopadłościenne bale drewna. Na każdym jest wystrugane imię i nazwisko i daty. Na ścianach są rzędy półek obiegające całą stodołę. Stoją na nich wielkie słoje wypełnione ziemią. Na każdym słoju tabliczka z miejscowością i datami.

Te bale wiszące z sufitu to symbole zlinczowanych kolorowych ludzi. W tych słojach jest ziemia z miejsc, gdzie rozrzucano ich szczątki. To muzeum linczu. Muzeum sprawiedliwości wymierzanej przez tłum. Taka była możliwa, bo ci kolorowi ludzie, nie byli uznawani za ludzi.

IV.
Tę wieść z Polski, że teraz już będzie można postawić w barze oddzielną fontannę z wodą do picia dla tych, których nie akceptujemy: LGBTQ, Żydów, kolorowych, muzułmanów itp odebrałam, jak uderzenie w splot słoneczny.

W Polsce, przez dużą cześć życia byłam w szafie, czyli ukrywałam kim jestem. Wtedy wszyscy tęczowi byliśmy szczurami. Nie było „wesołych” (gay po angielsku znaczy też wesoły) w oficjalnym obiegu publicznym. I paradoksalnie, ponieważ nas oficjalnie nie było, więc oficjalnie nie było dyskryminacji wobec nas. Dlatego, jako lesbijka, nigdy nie czułam się dyskryminowana per se.

Teraz, pierwszy raz w życiu, w wieku 60 lat, mam szansę doświadczyć w Polsce dyskryminacji z powodu tego z kim idę do łóżka. A żeby było śmieszniej, osoba z która idę do łóżka jest moją legalną żoną. Za tą „legalnością” i oficjalnością mojego związku stoją Stany Zjednoczone Ameryki Północnej.

VI.
Mimo wstydu napiszę wersalikami, jaka była moja tzw. gut reaction (instynktowna reakcja), gdy przeczytałam, że w opinii dublera, agenta służb specjalnych, gejowskiego hejtera i wiceprezesa grupy kolesiów, Muszyńskiego prawo do dyskryminacji triumfuje nad zdrowym rozsądkiem i prawami człowieka. Więc chciałam wykrzyczeć na Facebooku:

KATOLICY WY....ALAĆ Z MOICH ZNAJOMYCH

Tak, krew zalała mi oczy i rozum i taki kretynizm pomyślał mi się w pierwszym odruchu.

Takie odruchy są straszne w tłumie. One rozchodzą się w tłumie jak wirus, potęgują, żarzą i kończą jakimś piorunem, który zabija, linczuje. Dlatego cieszę się, że nie byłam w tłumie sióstr i braci LGBTQ, których te słowa sędziowskiego dublera albo przeraziły albo zalały krwią, bo pewnie czymś strasznym bym zaraziła wszystkich.

Ochłonęłam stojąc na głowie. Dosłownie, w pozycji jogi zwanej w Sanskycie Shirshasana.

VII.
Przyznam też, że z bezsilnej wściekłości dałam na Facebooku lajka postowi dwóch gejów prowadzących hotel, którzy napisali, że teraz nie będą świadczyć usług pisowcom, zwolennikom Kai Godek itp.

VIII.
Gdy ochłonęłam zastygnięta do góry nogami w pozycji Shirshasana było mi strasznie wstyd za ten mój pierwotny nienawistny odruch odwetowy. Dlatego o tym piszę, żebym w jakiś bolesny sposób zapamiętała ten wstyd.

Dyskryminacja jest złem. Każda dyskryminacja. Ludzie są równi i jest złem, jeśli jeden człowiek odmawia pełnego człowieczeństwa innemu człowiekowi w imię czegokolwiek.

Jest to nawet trochę zabawne, że ktoś, kto wierzy w siły nadprzyrodzone (tak jak można wierzyć, że alkohol powstaje, gdy krasnoludki sikają do mleka)na podstawie takiej wiary, możne traktować inne stworzenie ludzkie (a przecież „boskie”, skoro stworzone przez siłę wyższą!) jako mniej warte! Byłoby to zabawne, gdyby nie tak tragiczne.

Ważne jest, by w czasie takiej dość dramatycznej sytuacji dla wszystkich mniejszości w Polsce, żebyśmy się wszyscy nie pogubili.

IX.
Dyskryminacji musimy dać odpór w dwojaki sposób.

Po pierwsze: powiedzieć pisowcom, że będą obsługiwani. Każdy gej i Żyd musi to teraz w Polsce powiedzieć głośno: pisowcy, faszyści, antysemici, homofobii będziecie przez nas obsługiwani. Odmowa świadczenia usług może was spotkać z naszej strony tylko, gdy będziecie łamać prawo i/lub domagać się usługi łamiącej prawo.

Mamy teraz szansę dać tę ważną lekcję.

X.
Po drugie: Tych, którzy wywieszą tabliczki: „Pedałów i Żydów nie obsługujemy” trzeba omijać. Zniszczyć miłością. Ekonomiczna presja przyzwoitych ma sens.

To będzie ważna lekcja druga.

XI.
Za polskim prymitywnym chamem i faszystą, który będzie pławił się w dyskryminacji „innych” stanęło dziś pisowskie państwo. W pierwszym odruchu chce się chamowi oddać „oko za oko” i uczyć chama tolerancji bijąc go jego własnym kijem dyskryminacji.

Dosięga nas odwieczny dylemat: odpowiedzieć pięścią na przemoc, czy moralną wyższością? Obojętne. I tak będziemy pokonani, bo ich jest zawsze więcej. Różnica jest tylko w tym, w jakiej legendzie chcemy przetrwać. Odpowiadając dyskryminacją na dyskryminację przejdziemy do legendy, jak rzucający się na czołgi z gołymi pięściami. Harcerze przyszłych generacji będą być może śpiewać o nas piosenki. Odpowiadając chamowi lekcją tolerancji wpiszemy się w inną legendę protestów przeciwko złu. Ta też będzie trwać.

XII.
Dla starszej pani z LGBTQ to jest straszny czas, ale staram się dostrzec w nim możliwość zrobienia czegoś pozytywnego. Amerykanie powiedzieliby, że myślę, jak zamienić kupę kurczaka w sałatkę z kurczaka (turn chicken shit into a chicken salad). Mam nadzieję, że wykorzystamy ten czas dobrze, jako społeczeństwo, jego duża część. Będzie to szansa na rośnięcie razem. Na zachowanie się przyzwoicie.

Choć tak naprawdę ja nie tylko mam nadzieję na to, że zdamy tę lekcję jako ojczyzna Michnika, Kołakowskiego, Miłosza. Ja MUSZĘ w to wierzyć. Bo alternatywne zachowanie społeczeństwa widzieliśmy w Niemchech lat trzydziestych i Polsce międzywojennej.

Wtedy też zaczęło się od dyskryminacji, że tak powiem: „w usługach”. Potem były getta ławkowe. Potem getta prawdziwe. Potem łapanki i izolacja. I potem już tylko dym z kominów w obozach, które były niemieckie, ale przecież mogą być i polskie.
https://natemat.pl/blogi/jolantasacewicz/277331,t...
Jolanta Saacewicz

Ja mam trzy pytania do wszystkich Państwa. https://natemat.pl/blogi/jolantasacewicz/277369,p...

Zanim je zadam, wyjaśnię, że zdjęcie po lewej jest moje ślubne. Sześć lat temu, powagą stanu Kalifornia zostałyśmy z Nancy Banks ogłoszone żoną i żoną, co praktycznie formalizowalo nasz związek trwający już od 14 lat i pozwalało na wspólne płacenie podatków oraz inne przywileje, które PAŃSTWA dają LUDZIOM deklarującym wspólne życie.

Większość cywilizowanych państw XXI wieku nie wnika już w płeć osobników deklarujących chęć życia w sformalizowanym związku. No, ale nie Polska. Wolnoć Tomku w swoim domku. Wolę większości trzeba szanować, choć można się z nią nie zgadzać.

Poproszę teraz by Państwo sobie wyobrazili, że ja pracuję w IKEI, w Polsce. Jest czerwiec, miesiąc gejowskiej dumy obchodzony w wielu cywilizowanych krajach dość tęczowo, łącznie z wciąganiem naszych flag na miejskie, wojewódzkie/stanowe i państwowe maszty.

Bawimy się wówczas na paradach, oglądamy filmy o nas samych, świętujemy ze współpracownikami w zakładach pracy. Jest to szczęsny czas choć ciężko okupiony.

Zapłacili za niego życiem LUDZIE o innej orientacji w obozach Dachau i Oświęcimia, zapłacili bywalcy baru Stonewall w Nowym Yorku zapałowani na smierć. Zapłacił życiem Harvey Milk, radny San Francisko; w torturach umierał genialny matematyk Alan Turing, który złamał kod Enigmy i umożliwił lądowanie aliantów w Normandii.

Za prawo do istnienia płaciliśmy bici do zabicia od Los Angeles po Warszawę, Moskwę, Dubai i Jakartę.

Od 50 lat, od czasu nalotu na bar Stonewall w Nowym Yorku przestaliśmy umierać po cichu. Co roku, od tamtych wydarzeń, w czerwcu maszerujemy na całym świecie nasz ból, nasz wstyd, nasze poniżenia, naszą degradację, nasze upodlenia, nasz strach, naszą krzywdę, ale i naszą godność i dumę. Co roku idzie z nami coraz więcej Was, bo czujecie i wiecie, że to co nam się robiło i robi jest bardzo złe. I my Wam jesteśmy bardzo wdzięczni, bo bez Was nic byśmy nie wskórali, gdyż nie jest nas wiele. Jak jednorożców. (Uśmiech).

Gdy wziąć wszystkie litery do kupy w LGBTQ, to jest nas pewnie około 10 proc w każdej populacji. W Polsce to będzie ze trzy - cztery miliony. A w Stanach 35 - 40 mln, może. Nikt dokładnie nie wie, bo żeby się policzyć trzeba nie bać się zaistnieć. A są ciagle takie kraje na Ziemi, gdzie za głos dodany do naszego chóru przestaje się istnieć z wyrokiem sądu lub bez.

Wróćmy wiec do tego, że jest czerwiec i ja pracuję w IKEI, która jest dobrym pracodawcą dla nas. Traktuje nas jak ludzi i chroni przed nienawiścią, dyskryminacją, strachem. Tak jak tysiące innych wielkich firm. Apple, Google, Facebook, Microsoft, Volvo, Volkswagen, Toyota, Levis, Nike, Fila, Addidas, Visa, Delta, American Airlines, Disney, Warner Brothers, Netflix, Uber i odechciało mi się już kontynuować te listę. Oczywiście na liście musi być Coca-Cola, Absolut i Gazeta Wyborcza, bardzo zasłużone. Pełną listę można sobie wygooglować lub rozejrzeć się dookoła.

Czyli, ja pracuję w IKEI i IKEA świętuje to nasze czerwcowe święto razem z nami. Wszyscy pewnie widzieli te piękne tęczowo pasiaste, torby IKEI. Bardzo to miłe.

Dlaczego biznes to robi? - możecie się dziwić. Bo my mamy siłę nabywczą, to raz (i tu miałabym ochotę wkleić emoji śmiejące się pełną gębą, z dumą). No, bo tak: Statystycznie jesteśmy trochę lepiej wykształceni i lepiej uposażeni niż średni Smith. Nie wiem, czy są takie dane dla Kowalskiego.

Wielu z nas, nadwrażliwych artystów robi zawrotne kariery od kultury po show biznes, o ile się nie zabiją w młodym wieku, bo popełniamy samobójstwa jak mistrzowie świata, pięć razy częściej niż nasi rówieśnicy hetero. Dwa: Biznes wspiera nas też dlatego, że biznes to ludzie, to różnorodność religii i kolorów, i ludzie rozumieją coraz częściej, że nie można krzywdzić innego człowieka. I to przesłanie starają się nieść w świat dając nam wsparcie.

Więc jeszcze raz: pracuję w tej IKEI, w domu mam amerykańską żonę i prezent dla niej schowany pod szafą, bo będziemy obchodzić w tym roku nasze dwudziestolecie. Pierwszy raz ślubowałyśmy sobie w bazylice katolickiej w Riom we Francji. Nie, nie był to żaden oficjalny ceremoniał. Po prostu weszłyśmy tam zwabione strzelistością łuków podniebnych i akt strzelisty ślubowania zrodził się ad hoc. I tak już zostało.

Młodszy brat mojej żony, który też jest gejem brał „prawdziwy” kościelny ślub ze swoim mężem w prawdziwym episkopalnym kościele, ze wszystkim dzwonkami, kadzidłami i prawdziwym pastorem.

Drugi brat mojej żony, który tak się składa też jest gejem, brał ślub ze swoim mężem Chińczykiem w ich mieszkaniu w Toronto, w ceremonii buddyjsko-chińskiej, że to tak określę enigmatycznie. Pamietam, że wszystkiego było po 108, kwiatów, ptaków origami itp. 108 to ważna liczba w buddyzmie. Dodam na marginesie, że żona ma też starszą siostrę, która jedyna z czworga rodzeństwa jest hetero. Żartujemy sobie, że i TAK ją kochamy. Ciekawe, czy jak bóg chce kogoś pokarać to mu robi trójkę z czworga dzieci gejami?

Wróćmy jednak do IKEI. Wyobraźcie sobie Państwo, że przychodzę do pracy, otwieram e-mail i widzę komentarz napisany przez kolegę z pracy. Czytam o sobie i mojej żonie, i jej dwóch braciach, i pośrednio o synu mojej żony z pierwszego małżeństwa, i o naszej czteroletniej wnuczce też.

Czytam: Dewiacja, zgorszenie, biada, kamień młyński u szyi, pogrążyć w głębokościach morskich, obrzydliwość, ukaranie śmiercią, skąpani we krwi. To homoseksulaizm według jakiejś strasznej księgi, której autora nikt nie zna, który żył w czasach strasznych wojen, gdzie zwycięzcy brali wszystko, a gwałt na podbitych kobietach był kwnitesencją nagrody. Gdy brakowało kobiet, gwałcono podbitych wojowników. I księga to potępiała najwyraźniej, bo dumnemu wojownikowi nie powinno się robić takich strasznych rzeczy, jakie można robić tylko podbitej kobiecie. Każdej kobiecie, na dobrą sprawę.

I tu doszłam wreszcie do tych pytań, które chciałam Państwu zadać. I przepraszam, że to tyle zajęło.

Pytanie pierwsze:

1. Jak Państwo by się czuli w mojej sytuacji, gdyby drukarz odmówił Wam wydrukowania np. specjalnego plakatu dla mojej żony na dwudziestą rocznicę naszego związku?

2. Jak Państwo by się czuli w mojej skórze, gdybyście przeczytali, że Wam kamień na szyję, zbryzgać krwią i do wody?

3. Jak Państwo czuli by się, gdyby Wasze laickie państwo stanęło całą swoją mocą za drukarzem i za autorem krwawych słów?

Tak naprawdę nie oczekuję od Państwa odpowiedzi. Ja chcę tylko byście chwilę pomyśleli, o tym jak byście się czuli.