Mińsk Mazowiecki Miastem LGBT

Ewa Duszynska udostępniła link.


Karanie za odmowę świadczenia usługi narusza zasadę demokratycznego państwa prawa – orzekł Trybunał Konstytucyjny na wniosek prokuratora generalnego Zbigniewa Ziobry. To była dla PiS sprawa z dziedziny wojny ideologicznej o jak najszersze stosowanie klauzuli sumienia.

Żydów nie obsługujemy-Jan Hartman

Takie słowa usłyszałem wiele lat temu w kiosku z kebabem w centrum Warszawy. Usłyszałem je od cudzoziemca, ale dziś wcale bym się nie zdziwił, gdyby coś takiego powiedział Polak.

W końcu na tej samej ulicy w latach 30. XX w. Żyd w stroju etnicznym nie miał żadnej szansy być obsłużony przez kogokolwiek, a za to niemalże pewność, że zostałby pobity i wygnany na Muranów, do dzielnicy żydowskiej, już wtedy nazwanej przez liberalną opinię publiczną gettem, co było nazewniczym importem z państwa kościelnego, gdzie pełni chrześcijańskich cnót i miłosierdzia papieże trzymali oznaczonych żółtymi bądź czerwonymi znakami Żydów (hitlerowcy woleli niebieskie gwiazdy Dawida).

Ale ja tym razem nie o antysemityzmie, którego nieistnienie zgodnym chórem głoszą antysemici. To tylko przykład, jakie konsekwencje może przynieść orzeczenie pisowskiego Trybunału Konstytucyjnego, który uznał za niegodne z konstytucją karanie usługodawcy za odmowę świadczenia usługi, powołując się przy tym na wolność sumienia oraz wolność gospodarczą. Wiele już o tym napisano, ale i ja chciałbym wtrącić swoje trzy grosze, bo pewne ważne argumenty w tej dyskusji jakoś jeszcze nie wybrzmiały.

Nie ma wątpliwości co do tego, że obecne orzeczenie w praktyce unieważniające artykuł Kodeksu wykroczeń zakazujący odmawiania sprzedaży usługi przyczyni się do wzrostu liczby zachowań dyskryminacyjnych w sferze usług. To jest poza dyskusją. Być może nie od razu usłyszę „Żydów nie obsługujemy”, ale nie wykluczam tego w przyszłości, bo osoba broniąca swego postępowania przed endeckim sędzią i powołująca się na głos sumienia („Żydzi oskarżają Polaków o niepopełnione zbrodnie i działają na szkodę narodu polskiego” itp.) miałaby teraz szansę się obronić, przynajmniej w pierwszej instancji. Zobaczymy.

Za to sądzę, że już teraz usługodawcy, tacy jak drukarze czy dystrybutorzy prasy, organizatorzy imprez, zarządcy wynajmujący sale na zebrania i imprezy itd., wiedząc, że prawo daje im możliwość odmowy, będą się bali współpracować z opozycją lub podmiotami niemiłymi władzom. Skoro nie odmówili, to znaczy, że popierają opozycję. A to jest dla przedsiębiorcy funkcjonującego w ustroju autorytarnym, gdzie prokuratorzy i sędziowie są „ich”, wystarczający powód, aby umywać ręce i odmawiać kłopotliwym zleceniodawcom. Taki będzie, ja sądzę, rezultat orzeczenia TK, tym bardziej że lęk przedsiębiorców przed współpracą z opozycją istnieje już teraz i coraz bardziej się nasila.

O czym nie mówią komentatorzy? Otóż nie można w ocenie orzeczenia TK, jak również w ocenie poszczególnych przypadków odmowy świadczenia usług z pobudek światopoglądowych, religijnych czy ideowych, abstrahować od tego, jaki rodzaj usługi wchodzi w grę i komu się jej odmawia. Odmowa sprzedaży chleba komukolwiek jest faktycznie niewyobrażalna i Kodeks wykroczeń słusznie takie zachowanie penalizuje. Jednak w przypadku sprzedaży usług, których wykonanie umożliwia jakiś niemoralny proceder bądź nagłaśnianie niemoralnych czy wchodzących w kolizję z prawem treści, prawo do odmowy powinno być chronione silniej niż tylko prawem cywilnym.

Gdybym sam był drukarzem, nie wyobrażam sobie, abym w imię równego traktowania klientów poświęcał wyższe racje moralne i zgodził się np. na druk materiałów rasistowskich, obscenicznych albo nawołujących do dyskryminacji osób LGBT. Z drugiej strony odmowa druku materiałów, których intencją jest obrona takich czy innych grup (np. LGBT) przed dyskryminacją, sama w sobie jest przejawem dyskryminacji i nie mógłbym jej tolerować, gdyby przyszło mi sądzić taką sprawę jak ów przypadek drukarza Adama J. z Łodzi.

Zakaz dyskryminacji wynika wprost z konstytucji, a tym samym działalność na rzecz równego traktowania i praw osób należących do jakiejś grupy narażonej na dyskryminację zasługuje na szczególną ochronę państwa. Na taką ochronę nie zasługuje zaś działalność na rzecz jakiejś religii czy też światopoglądu, bo od nich wszystkich państwo się dystansuje (zachowuje konstytucyjną neutralność). Dlatego każdy drukarz czy właściciel sali konferencyjnej mógłby odmówić sprzedaży usługi, a tym samym współudziału organizacyjnego w imprezie o charakterze religijnym (np. katolickim lub żydowskim) bądź ideologicznym (np. faszystowskim albo komunistycznym). Gdyby prawo zmuszało komercyjną drukarnię katolicką do drukowania antykatolickich broszur, byłoby to perwersyjnie złośliwe i opresyjne; trudno sobie wyobrazić, żeby przepis prawa albo sąd miał kogokolwiek zmuszać do propagowania ateizmu albo katolicyzmu.

Jak widać, są usługi i są usługi. Są odmowy i są odmowy. Nie można wszystkiego traktować jednakowo. Żaden prosty przepis nie załatwi sprawy – od tego są sądy cywilne, żeby spory rozstrzygać. Ale żeby zmniejszyć ich liczbę i wprowadzić jakiś podstawowy porządek w tych sprawach, warto by w Kodeksie wykroczeń zastrzec, że odmowa świadczenia usług co do zasady jest możliwa w przypadku konfliktu przekonań światopoglądowych i religijnych, z wyłączeniem przypadków, gdy odmowa taka podyktowana jest tożsamością rasową, etniczną, religijną lub płciową zamawiającego daną usługę.

Samo w sobie zastrzeżenie to nie dałoby wiele, lecz przynajmniej działałoby odstraszająco na takich ludzi jak drukarz z Łodzi – byłoby ono bowiem wyraźnym sygnałem, że władze i wymiar sprawiedliwości wyczulone są na dyskryminację i jej nie sprzyjają. A przecież odmowa druku plakatów antydyskryminacyjnych środowiska LGBT w kulturę dyskryminacji się wpisuje.

http://wyborcza.pl/duzyformat/7,127290,24945284,n...
Nie chcę udawać, że jestem chłopcem albo dziewczyną. Dlaczego transpłciowa Milo popełniła samobójstwo?
Ludzie oczekują, że osoby transpłciowe będą w sposób przerysowany odgrywać płeć, do której zmierzają. Pani psycholog notuje, co mam na sobie, czy mam pomalowane paznokcie i w jakiej pozycji siedzę. Choć sama może być w dżinsach i koszuli. Nikt jej nie odbierze licencji na kobiecość, bo nie pomalowała paznokci. A ona może mi ją odebrać.
maja Milo Mazurkiewicz napisała na Facebooku: „Mam dość. Mam dość tego, że jestem traktowana jak gówno. Mam dość ludzi (psychologów, lekarzy, terapeutów) twierdzących, że nie mogę być tym, kim jestem, bo wyglądam w nieodpowiedni sposób. Traktujących mnie, jakbym to wszystko wymyśliła. Mówiących, że powinnam przestać próbować być sobą i poczekać, aż inni zdecydują, że już mogę”.

Tydzień później 24-letnia transpłciowa Milo Mazurkiewicz skoczyła do Wisły z mostu Łazienkowskiego w Warszawie.

1. Jeden krok, żeby ból się skończył, w końcu jak jest się martwym, to się nie płacze. Nie chcę żyć na świecie, w którym ludzie nie wierzą, że nie jestem ani chłopcem, ani dziewczyną

Alex Skiba i Tash Lisiecki poznali Milo na spotkaniach Hangaru i Kokonu. Hangar to samorozwojowe spotkania dla tęczowej młodzieży, a Kokon – grupa wsparcia dla osób trans. Spotkania odbywają się w ramach poznańskiej grupy Stonewall. Nazwa nawiązuje do klubu w Nowym Jorku, w którym w 1969 roku geje, lesbijki oraz osoby trans sprzeciwili się policyjnemu nalotowi i stanęli w obronie swoich praw. Milo w grupie Stonewall była aktywistką.
Stonewall to pierwsze miejsce, do którego trafiasz, jeśli jesteś w okolicy i szukasz pomocy. – Alex krząta się przy barze. – Ale Milo na nasze spotkania od wielu miesięcy przychodziła zdołowana. Opowiadała nam o swoich przejściach z lekarzami – dodaje.

Tash siedzi przede mną, w żółtej koszulce z Pikachu. Odgarnia z czoła kolorową grzywkę.

Alex ma 18 lat, jest niebinarnym transmężczyzną. Tash jest niebinarną transkobietą. W sformułowaniach „transkobieta” i „transmężczyzna” drugi człon określa płeć odczuwaną. Niebinarność to płciowość płynna, która leży poza podziałem na kobiety i mężczyzn. Osoby niebinarne nie czują się całkiem kobietami ani całkiem mężczyznami. Siedzimy w kawiarni w centrum Poznania, a Tash i Alex opowiadają mi o zawiłym labiryncie, przez jaki w Polsce musi się przedzierać osoba transseksualna, jeśli chcą być sobą.

– W najgorszej sytuacji są właśnie osoby niebinarne. Milo też taka była. Na pewno źle czuła się w męskim ciele, ale nie postrzegała siebie jako stuprocentowej kobiety – opowiada Tash.

2. Normą powinno być bycie sobą

U wejścia do labiryntu stoi się samotnie.

Tash: – Na początku brakuje odpowiednich słów. Nie ma się języka, żeby nazwać to, co się czuje. Dlatego tak ważna jest edukacja w szkole, żeby dzieciom, które urodziły się trans, te słowa i pojęcia przekazać.

Mogłyby się na przykład dowiedzieć, że ten dyskomfort, który czują, wrażenie, że jest się nie w swoim ciele, to dysforia. Milo nazwała to dopiero, kiedy miała 22 lata. Pomogły jej internetowe fora. Wcześniej nie wiedziała, czym jest to, co czuje. Wychowała się w niewielkim Złotowie w Wielkopolsce, gdzie mówiono jej, że bycie trans jest nienormalne. Wyjechała. Chłopak, którego próbowała odgrywać, został w Złotowie
Zawsze bardziej chciałem bawić się z chłopakami, zabawy dziewczyn wydawały się zbyt nudne – opowiada Alex. – Ale bardziej świadomy zacząłem być dopiero w gimnazjum. Mieliśmy tam grupkę znajomych LGBT: geje, queer, trans, agender, aseksualni, homoromantyczni. Nie mieliśmy edukacji seksualnej w szkole, więc spotykaliśmy się sami i w tym konserwatywnym społeczeństwie próbowaliśmy odkryć siebie. Zmieniłem wtedy garderobę na męską, ale jeszcze wiele lat zajęło mi, zanim poszedłem do psychologa po diagnozę. Właśnie ją dostałem. Dostanę hormony, niedługo obniży mi się głos, pojawi zarost. W domu mówią do mnie „Alex”, chociaż mama ma problem z zaimkami. Brat, który ma 13 lat, załapał od razu, używa męskich. Ale nie przy mamie, która nie chce tego robić. Mama sporo mówi o prawach kobiet, ale nie do końca akceptuje osoby transpłciowe.
Bywa, że transmężczyzna dochodzi do takiego momentu, że ma naprawdę świetny passing… – wtrąca się Tash.

– A co to jest passing? – dopytuję.

– To, czy jest przez ludzi odbierany zgodnie z płcią, którą się czuje: dobry passing daje zarost, głos, mastektomia. Choć bywa, że nawet o takich transmężczyznach z dobrym passingiem rodzice nadal mówią przy innych: „Jestem tu z córką”. Ale żeby nie było tak mrocznie – ciągnie Tash – ja z mamą mam bardzo dobry kontakt. Jest w jakimś sensie matką dla wszystkich moich przyjaciół, którzy mają problem z akceptacją swoich rodziców.

– Ale nie ukrywajmy, w Polsce jest trudno. Transfobia jest dużym problemem w moim życiu – przyznaje Alex. – Jestem małą transosóbką, która i tak ma ciężko w życiu. A jacyś ludzie mówią mi jeszcze: zabij się. Albo: nie możesz się nazywać Polakiem. Kiedyś jeden facet próbował mnie pobić, bo zobaczył u mnie tęczowe akcesoria. Ale był na tyle pijany, że zdążyłem uciec.

–Hej, nikt nie wybiera sobie, że chce być trans! To jest ból dupy, zrozumcie! – woła Alex.
Po chwili opowiada dalej: – Myślę o sobie jako o mężczyźnie, choć dziś pojęcie płci jest dla mnie bardziej płynne niż kiedyś. Jak jest ciepło, to zakładam przewiewną sukienkę. Sukienka to przecież tylko zwyczaj kulturowy.

Tash: – Ja też, kiedy uświadomiłam sobie, że nie jestem mężczyzną, bo czułam dysforię, wywnioskowałam, że jestem kobietą. Ale tak nie musi być. Nie musisz patrzeć przez jedno albo przez drugie okienko, możesz mieć własne.

3. Samo myślenie o pójściu do lekarza, który będzie sprawdzał, czy jestem wystarczająco trans, sprawia, że chciałabym się zabić

– Ale z tą niebinarnością polscy lekarze mają największy problem – wzdycha Tash.

Żeby w Polsce skorygować płeć w metryce, w dowodzie, najpierw trzeba przejść diagnostykę medyczną, dostać zaświadczenia od psychologa, seksuologa, psychiatry, otrzymać hormony, dokonać w ciele nieodwracalnych zmian. Alex: – Do lekarza idę z nastawieniem, że chce mi bardziej przeszkodzić niż pomóc.

Tash: – Nie da się obiektywnie stwierdzić naukowo, czy ktoś jest trans. Ale specjaliści chcieliby przyłożyć test i już wiedzieć. Dlatego jesteśmy chyba najbardziej przebadanymi osobami w Polsce. W Niemczech wystarczą dwa zaświadczenia od dwóch lekarzy. W Polsce potrzebujemy mnóstwa testów. Wysyła się nas na rezonans magnetyczny, badanie kariotypu, czyli chromosomów, EKG, USG. Każdy chce czegoś innego. Mnie pani seksuolog powiedziała, że mam zrobić EEG, czyli elektroencefalograf. Za to neurolog, do którego poszłam, powiedział, że to bez sensu. Po co EEG, jak nie ma czego z tym porównać? Fale mózgowe u różnych osób są różne. Nie istnieje coś takiego jak inne fale mózgowe osoby transpłciowej. Więc odmówił skierowania. Nawet go rozumiem, ale teraz seksuolog może powiedzieć: „Ale ja chcę badania!”. I nie wypisze zaświadczenia do sądu.

Poza tym potrzebnych jest wiele, wiele wizyt u seksuologa i psychologa, którzy najczęściej stawiają nam wymagania, których nie stawiają sobie.

– Jakie?

– Męskość i kobiecość opierają na stereotypowym wyglądzie. Oczekują, że będziemy w sposób przerysowany odgrywać płeć, do której zmierzamy. Pani psycholog notuje, co mam na sobie, czy mam pomalowane paznokcie i w jakiej pozycji siedzę. Choć sama może być w dżinsach i koszuli.

Dlaczego w jednych rodzinach przychodzą na świat tylko dziewczynki, a w innych sami chłopcy? Naukowcy są na tropie rozwiązania tej zagadki

Kiedy u Jenkinsów przyszła na świat córeczka, radość nie miała granic. Nie chodzi tylko o to, że Awen Gwyneth była zdrowa i silna. Rodziców i bliskich najbardziej ucieszyła jej płeć. Wcześniej bowiem przez ponad sto lat w tej walijskiej rodzinie na świat przychodzili sami chłopcy. Ostatnia dziewczynka z rodu urodziła się w 1909 roku i była ciotką dziadka Awen Gwyneth.

REKLAMA

Ta niezwykła historia, o której kilka lat temu głośno było w Wielkiej Brytanii za sprawą reportażu BBC, naprowadziła naukowców na hipotezę, że płeć dziecka zależy od wariantu genu, jaki ma przyszły tata. Tym tropem poszli naukowcy z Newcastle University i przeanalizowali historie prawie tysiąca rodzin z Ameryki Północnej i Europy, czyli ponad pół miliona osób, sięgając niekiedy aż do początków XVII w. Zauważyli niezwykłą zależność: jeśli mężczyzna miał więcej braci niż sióstr, to ma większą szansę na spłodzenie syna. Jeśli zaś miał więcej sióstr – najczęściej zostawał ojcem córki.

Uczeni uznali zatem, że w DNA mężczyzny musi znajdować się „gen ojcostwa”, który odpowiada za rodzaj powstających plemników. Jeden z jego wariantów sprawia, że w organizmie mężczyzny powstaje więcej plemników obdarzonych chromosomem X (z takich po połączeniu z komórką jajową powstanie dziewczynka), drugi sprzyja przewadze plemników z Y (z zarodka rozwinie się chłopiec), a trzeci odpowiada za równą liczbę plemników X i Y.

https://www.newsweek.pl/wiedza/nauka/plec-dziecka-co-d...