Konstytucja 3 maja

Mają tupet
Andrzej Duda i jego kaczyści mają tupet, aby ośmielać się, wyjść ze swoich pałaców w Święto Konstytucji i udawać jej obrońców.
To dowód na bezideowość tych ludzi i absolutny brak honoru. Zamiast zamknąć się ze wstydu w domach, leżeć krzyżem po kościołach i pokutować za grzechy — oni idą kłamać!
Tradycyjne przemówienia w rocznicę uchwalenia konstytucji wygłaszają ci, którzy od czasu objęcia władzy niszczą, przyjętą przecież na drodze referendum, ustawę zasadniczą i zapowiadają stworzenie swojej.
Konstytucja 3 maja stała się pretekstem do walki Kościoła i magnatów o przywileje i majątki. To papież i urażone ambicje polskich i rosyjskich oligarchów były bezpośrednim powodem sprzedania naszej niepodległości. Zawiązano Targowicę, czyli przyzwolenie na rozbiory za cenę zachowania przywilejów dla magnatów i kleru. To oni wzywali państwa ościenne do zdławienia rodzącej się rewolucji (wzorem francuskiej), która zabierała majątki i życie bogaczom. Naciskali, więc na króla, żeby ten zaprzestał reform, nie rozzuchwalał plebsu i przyłączył się do Targowicy.

Tak doszło do rozbiorów Polski i wieloletniej niewoli Polaków.
Czy nie ma tu wyraźnej analogii do obecnej sytuacji w Polsce?
Niestety widzę tu naszą nową specjalność narodowej hipokryzji, że uroczystości Święta Konstytucji obchodzą jej niszczyciele!
PiS z hierarchami Kościoła mało katolickiego zawłaszczyli państwo i organizują dyktaturę Kaczyńskiego, żądając nowej konstytucji dla zachowania ich władzy i przywilejów.
W tej sytuacji każdy głos Andrzeja Dudy i PiS-dewastatorów Konstytucji, każdy głos PiS-owskich biskupów w tej sprawie, powinien być wygwizdany lub zagłuszony okrzykiem. Nie mogą oni dalej panoszyć się ze swoimi oszustwami wśród przyzwoitych Polaków.

Adam Mazguła

JAK KOŚCIUSZKO WIESZAŁ BISKUPÓW TARGOWICZAN ZDRAJCÓW POLSKI I KONSTYTUCJI (redakcja #NarodowaApostazja #ZEROdlaKk 2018)

"Pierwszy krok do zrzucenia niewoli jest odważyć się być wolnym. Pierwszy krok do zwycięstwa — poznać się na własnej sile!" - Tadeusz Kościuszko – Odezwa do obywatelów, Kraków, 24 marca 1794 r.

Katarzyna II zareagowała na Konstytucję wspierając polskich przeciwników reform, magnatów i dostojników kościelnych, którzy 27 kwietnia 1792 roku zebrali się w Petersburgu (!) i ogłosili manifest unieważniający Konstytucję 3-go maja oraz wzywający Rosję do zbrojnej interwencji w Polsce. W celu zatajenia faktu, że spisek zawiązano w Petersburgu, manifest opatrzono datą 14 maja i ogłoszono w Targowicy na Ukrainie. Notyfikację o istnieniu konfederacji wysłano do państw europejskich i papieża, ale zdrajcom odpowiedział tylko papież Pius VI, błogosławiąc targowicę i jej prace. W kościołach warszawskich czytano list pasterski biskupa Okęckiego z 2.09.1792 r., w którym wzywał do modłów, “ażeby Bóg błogosławił pracom konfederacji generalnej dla dobra ojczyzny podjętym”. Biskup Okęcki – po tryumfie targowicy – został cenzorem wydawnictw.

Głównymi działaczami spisku byli: Franciszek Ksawery Branicki, Szczęsny Potocki i Seweryn Rzewuski oraz biskupi: Józef Kossakowski, Ignacy Massalski, Wojciech Skarszewski i Michał Roman Sierakowski, który pełnił funkcję naczelnego kapelana konfederacji.

Aleksander Świętochowski pisał: “Nigdy i nigdzie nie było tylu przedajnych biskupów” – mając na myśli hierarchów polskiego Kościoła, znajdujących się na służbie obcych dworów u schyłku I Rzeczpospolitej. Ocenę tę potwierdzają “teczki”, odkryte w zdobytej przez powstańców podczas insurekcji w ambasadzie rosyjskiej. Szwedzki poseł w Warszawie Johann Christopher Toll donosił 3 maja 1794 r.: “Mówi się powszechnie, że w papierach rosyjskiej ambasady znajduje się dużo danych, które w obecnej sytuacji mogą skompromitować wiele osób i dać powód do nowych aresztowań”. W zdobytej ambasadzie rosyjskiej znaleziono list biskupa Sierakowskiego, w którym skarżył się do ambasadora rosyjskiego Osipa Igelströma, że chociaż jest pierwszym aktywistą konfederacji targowickiej, pomija się go w awansach. Papież Pius VI błogosławiąc targowicy wyraził życzenie: “aby stworzenie konfederacji stało się początkiem niewzruszonej spokojności i szczęścia Rzeczypospolitej”.

Sąd Najwyższy Kryminalny skazał targowickich zdrajców na karę śmierci przez powieszenie, wieczną infamię, konfiskatę majątków i utratę wszystkich urzędów. Egzekucje odbywały się wiosną i latem 1794 r.. Wobec nieobecności skazanych, wyrok wykonano in effigie (na wizerunku) 29 września 1794.

"Polak przekonał się i zrzuca wspaniale wszystkie szarlataństwa polityczne, które uwłaczały sprawiedliwości, wstydziły rozum i ciemiężyły ludzkość. Niech tylko w przedsięwzięciach ma odwagę i stałość umysłu, w postępowaniu nieskazitelną cnotę, a może być jednym z najszacowniejszych narodów." - Tadeusz Kościuszko – „Czy Polacy mogą się wybić na niepodległość?", 1800 r.
.
.
Biskup Kazimierz Józef Kossakowski:

9 maja 1794 r. wokół ratusza warszawskiego zebrał się kilkutysięczny tłum do którego przemawiał sekretarz Hugona Kołłątaja Kazimierz Konopka, nawołując do powieszenia zdrajców. Spośród dużej grupy aresztowanych wyselekcjonowano cztery osoby, wśród nich biskupa Józefa Kossakowskiego, który - jak wspomina sam Jan Kiliński - sfajdał się przy aresztowaniu. Następnie przewieziono go z wieży prochowni do ratusza. "Biskup Kossakowski ze spuszczonymi oczami przechodził szeregi ludu”. Kossakowski wziął od Rosjan 4 tysiące dukatów w złocie za skaptowanie 60 posłów. W czasie procesu – biskup pewien bezkarności - przyznał się do wszystkiego. Na pytanie dlaczego podpisał rozbiór Polski, odpowiedział bezczelnie: "- Dlategom podpisał abym pieniądze wziął". Pytany co ma na swoją obronę, oznajmił: "- Osoba każdego biskupa święta jest i nietykalna". Na koniec ogłoszono wyrok skazujący obwinionych na śmierć przez powieszenie. Wyrok ogłoszono ludowi, który zareagował entuzjazmem i oklaskami. Zawieziono Kossakowskiego do kościoła Bernardynów, aby zdjąć z niego święcenia kapłańskie. Kiedy prowadzono go do szubienicy, tłum szarpał go, bił, pluł na niego, zdzierał z niego odzienie.

Prymas Michał Jerzy Poniatowski:

Kolejny dzień akcji rozpoczęto w nocy z 27 na 28 czerwca 1794 r. kiedy to przed pałacem prymasa postawiono szubienicę. Jej widok - mówi jedna z wersji - miała przyprawić prymasa o takie przerażenie, że zmarł. Inna opowiada, że rodzina królewska w zaistniałej sytuacji postanowiła ułatwić krewnemu godną śmierć i podała mu truciznę. Lud Warszawy podsumował to wierszykiem:książę prymas zwąchał linę, wolał proszek niż drabinę. I jeszcze jeden nagrobkowy wierszyk:

Najpierwsze w Polsce posiadał honory,

zdzierał kościoły, przedawał klasztory.

Rozpustnik, marnotrawnik, zdrajca swej ojczyzny,

by uszedł szubienicy, zginął od trucizny.

Mówi się też, że król dał zażyć bratu tabaki od której ten umarł w kilka dni, albo, że zjawił się u niego Kościuszko z dowodami zdrady i zostawił mu truciznę, którą ten zażył. Dowodami tymi były listy przejęte przez powstańców jakie słał prymas do wojsk pruskich atakujących Warszawę wskazując im słabe punkty w obronie stolicy.

Po Warszawie krążyła też pogłoska, że książę prymas uciekł, więc obawiając się rozruchów wystawiono zwłoki na widok publiczny. Twarz zmarłego była już bardzo obrzękła, wobec czego przykryto ją zielona chustą, jednak mógł ją podnieść każdy odwiedzający. Jak pisze Rymkiewicz: "Mogła to zrobić każda kurwa zza Żelaznej Bramy." Prawdopodobnie to właśnie prymas Poniatowski zadecydował o śmierci Konstytucji 3 maja, bo król znajdował się pod jego przemożnym wpływem i także głosował za targowicą. Głosów za przystąpieniem do targowicy było 7, przeciwnych 5.

Biskup Ignacy Massalski:

Rankiem tego samego dnia w innym miejscu Warszawy, pod pałacem Brühla w którym był więziony biskup wileński Ignacy Massalski, pojawiło się pospólstwo, którego liczbę oceniano na od kilkuset osób do kilku tysięcy. Straż w obliczu napierającego tłum dała drapaka i lud stolicy wdarł się do więzienia. Massalski się opierał więc go bito pięściami po głowie i poganiano. Że nie było pod ręką sznura powieszono go bez sądu na końskich lejcach od stojącego w pobliżu wozu. Na pierwszym sejmie rozbiorowym w 1773 roku poparł organizatorów, biskupa Ostrowskiego i biskupa Młodziejowskiego, wygłaszając wówczas płomienną mowę po której zyskał miano "czwartej potencji rozbiorowej". Targowiczanin zwalczający reformy i Konstytucję 3 maja. Człowiek rosyjskiego ambasadora Sieviersa, któremu pomagał w doborze posłów, a nawet nakłaniał do ich terroryzowania podczas rozbiorowego "sejmu hańby" w Grodnie, którego był organizatorem i gdzie wygłosił mowę "o nieograniczonej ufności we wspaniałomyślność cesarzowej."

Biskup Wojciech Skarszewski:

Kolejny targowiczanin i współorganizator "sejmu hańby", biskup chełmski Wojciech Skarszewski został skazany za zdradę prawomocnym wyrokiem sądu, lecz szubienicy uniknął, bo Kościuszko szantażowany przez Kościół klątwą i błagany przez dwie kochanki biskupa ( wg. generała Zajączka ) - zamienił zdrajcy stryczek na dożywocie. Po zajęciu Warszawy przez Rosjan zdrajca wyszedł na wolność i wrócił do Chełma na swój stołek biskupi, mimo że nie miał już święceń, bo mu je publicznie zdjęto przed planowaną egzekucją. Nie przeszkadzało to jednak potem papieżowi aby już w Królestwie Kongresowym nadać mu arcybiskupstwo warszawskie i godność prymasa "Kongresówki", przednio likwidując w rok 1796 nuncjaturę apostolską w Polsce.

"Duchowni, jakiegokolwiek bądź dostojeństwa i powołania jesteście... Ojczyzna wzywa... waszej wierności, waszego przykładu. Pokażcie w oczach powszechności narodowej, czym być powinniście ze strony obywatelstwa i ze strony powołania waszego. Każde w tej mierze ociąganie się, każdy nieszczery postępek oskarżały was, że powołanie, za którym idziecie, wystąpiło w was ducha obywatelskiej cnoty i to do swobód narodowych przywiązanie, przez które jedynie zasłużyć możecie na szacunek i wdzięczność powszechną." - Tadeusz Kościuszko – Odezwa do duchowieństwa, Kraków, 24 marca 1794 r.
.
.
Osobliwym szyderstwem historii był fakt, że najsilniejsze protesty przeciw rozbiorom Rzeczypospolitej wyszły nie ze strony “opiekuńczej” Stolicy Apostolskiej ale od "pogańskiej" Turcji. W walce z nią byliśmy nominowani na “przedmurze chrześcijaństwa”. Watykan przeszedł nad zagładą polskiej córy Kościoła do porządku dziennego. Nuncjusz papieski Garampi powiedział tylko Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, że “o ile wystąpiłby przeciwko rozbiorowi, obraziłby i rozgniewałby dwór wiedeński”. Po upadku Polski biskupi złożyli zaborcom przysięgę na wierność i gorliwie się im wysługiwali. Kiedy powstało Księstwo Warszawskie w 1807 r., nie było komu zażądać od pobitych Prusaków zwrotu insygniów koronacyjnych królów polskich. A przecież to Kościół dzierżył katedrę na Wawelu i księża byli kustoszami insygniów. Prusacy dopiero w 1815 r. przetopili je na złoto. My, Polacy, nie mamy największej świętości każdego narodu – insygniów koronacyjnych naszych królów.

Polscy biskupi katoliccy wraz z watykańskimi nuncjuszami i rosyjskimi ambasadorami doprowadzili do rozbiorów Polski. Dziś bezczelnie uważają się za obrońców Rzeczpospolitej. Dbają, aby ich "zasługi dla Polski" nie były nigdzie upubliczniane. Na szczęście coraz słabiej daje się wszystko to ukryć. Mocno wybielają historię wciskając ludziom kłamstwa o rzekomych swych zasługach dla kraju i zbawiennej wręcz roli dla przetrwania polskości podczas rozbiorów. Na domiar wszystkiego, kościół chcąc zamaskować swój rzeczywisty stosunek do Konstytucji, złośliwie, w dniu 3 maja ustanowił święto Maryi królowej Polski. Konstytucja 3-majowa w znacznym stopniu ograniczała wpływy i majątki kleru, zatem Sejm Wielki, chcąc pomóc mu przełknąć tę gorzką pigułkę, w dwa dni po jej uchwaleniu podjął decyzję o ufundowaniu budowy Świątyni Opatrzności Bożej. Kościół ukatrupił Konstytucję, a teraz domaga się realizacji ówczesnej uchwały sejmu budując wielką „wyciskarkę do cytrusów" w nowożytnej Warszawie. Idee powstań kościuszkowskich stłamszono i sponiewierano, a na fundusz molocha do skupiania uwagi wiernych i głoszenia dalej horrendalnych bzdur, ciągnie się pieniądze skąd tylko się da.
.
.
Źródła i literatura przedmiotu:
Jarosław Marek Rymkiewicz - Wieszanie - Warszawa 2007
Józef Kossakowski - Pamiętniki - Warszawa 1891
Maciej Loret - Kościół katolicki a Katarzyna II (1772-1784) - Kraków 1910
Maciej Loret - Watykan a Polska w dobie rozbiorów (1772-1795) - Przegląd Współczesny 146, 1934
Jan Korytkowski - Arcybiskupi gnieźnieńscy, prymasowie i metropolici polscy od roku 1000 aż do roku 1821 - Poznań 1892
Otton Beiersdorf - Papiestwo wobec sprawy polskiej w latach 1772-1864 - Wrocław 1960
Norman Davies - Boże igrzysko. Historia Polski - Kraków 1994
Jerzy Kowecki - Pospolite ruszenie w insurekcji 1794 - Warszawa 1963
Jerzy Kowecki - Uniwersał połaniecki i sprawa jego realizacji - Warszawa 1957
Karlheinz Deschner - Kryminalna historia chrześcijaństwa - 1–5, Gdynia 1998–2002
Cytaty z Tadeusza Kościuszki za:
List Tadeusza Kościuszki do księcia Adama Czartoryskiego - 1814 - "Niesławny dokument przez Tadeusza Kościuszkę własnoręcznie napisany i w roku 1814 w Paryżu zajętym przez wojska sprzymierzone powierzony księciu Adamowi Czartoryskiemu przez Radę zgromadzoną przy władcy Rosji Aleksandrze I - tym, który pragnął przywrócić Królestwo Polskie." - Rękopis znajduje się w archiwach Lwowskiej Narodowej Naukowej Biblioteki Ukrainy im. Wasyla Stefanyka
Tadeusza Kościuszki - Wskazania obywatelskie - Biblioteka Narodowa
https://www.facebook.com/ZEROdlaKK/photos/pcb.277304880...

Leszek Jażdżewski

Co poszło nie tak?

Konstytucja 3 maja, to lekcja, że nawet najlepsze, ale spóźnione reformy nie uratują państwa, którego elity sterują ku zagładzie.

W czasach szkolnych czytając o rozbiorach nie rozumiałem - tak do końca - jak polskie elity mogły nie zrobić wszystkiego, żeby zapobiec tragedii likwidacji polskiej państwowości. Patrząc na politykę współczesną powoli zaczynam rozumieć.

Poczucie odrealnienia, towarzyszące przewracającej nasze życie do góry nogami pandemii, szczególnie silnie dotknęło klasę polityczną. Mamy władzę, która walczy o jej monopol i zachwyconą swoją wzniosłością opozycję.

Ludzie, którzy nie wiedzą czy jutro będą mieli za co zrobić zakupy, czy nie stracą pracy i kiedy ich dzieci pójdą do szkoły skazani są na śledzenie konferencji prasowych premiera Morawieckiego, po których pozostaje im zgadywać czy „realizacja potrzeb życiowych” uwzględnia spacer z dzieckiem czy też nie i czy zakłady fryzjerskie załapią się na kolejny etap „odmrażania” gospodarki.

Forsowanie wbrew wszystkiemu wyborów w trakcie pandemii pokazuje czarno na białym, że wizja obywatela według PiS zamyka się w dosadnym „ruki pa szwam” - należy karnie stawiać się na wezwanie władzy, niezależnie od sensowności jej poczynań. Wszyscy, którzy się nie stosują, jak to zręcznie podsumował dziś w Polskim Radiu Antoni Macierewicz mówiąc o zwolennikach bojkotu wyborów: "wyłączają się z polskiej wspólnoty narodowej”.

O ile wiadomo czego chce PiS - władzy za wszelką cenę, nawet jeśli mieliby zaryzykować życiem i zdrowiem milionów ludzi i doprowadzić do głębokiego ustrojowego kryzysu, to zrozumienie o co walczy opozycja wymaga nadprzyrodzonych zdolności. Jej liderzy koncentrują się na walce wewnętrznej i demobilizacji swoich wyborców.

Mimo wieloletnich rządów i zastępów byłych ministrów i ekspertów, partie opozycyjne nie przedstawiają spójnej i konsekwentnej merytorycznej krytyki porażek PiS na polu walki z pandemią. Ich strategia wyznaczana jest przez pomysł na pojawienie się w najbliższym wydaniu „Faktów”. W konfrontacji z bezwzględną władzą uparcie podkreślają swoją bezsilność.

Byłoby banalnie łatwe, zbyt łatwe, zrzucić wszystko - jak zawsze - na polityków. W zabawnym w swojej szczerości wpis performerki Klaudii Jachiry skierowany do wyborców opozycji - „nie krytykujcie nas, bo to wy nas wybraliście” tkwi głęboka prawda. „Demokracja - jak pisał Jacek Kuroń - to taki ustrój, który gwarantuje nam, że nie będziemy rządzeni lepiej niż na to zasługujemy”.

Siła negatywnych emocji zawładnęła naszymi umysłami. Chór kibiców z mediów i social mediów - coraz bardziej zmiksowanych w jedną niestrawną papkę - pohukuje zza ringu do wtóru swoim, na pohybel inaczej myślącym. Trwa długa wojna na wyniszczenie, która, jak każda taka wojna, pozostawi za sobą zgliszcza. Historia nie nauczyła nas niczego. Jak każda inna dziedzina, z hodowlą koni włącznie, stała się przedmiotem partyjnej rozgrywki.

Być może jedynym sposobem nauki jest przejście tej drogi do końca. Zwolennicy dobrej zmiany poczują na własnej skórze co to znaczy państwo w kryzysie zarządzane zgodnie z interesem partyjnym, sterowanym nie przez procedury, ale decyzje kilku osób z politbiura. Kibice opozycji bezsilnie wyżywać się będą w coraz radykalniejszych komentarzach i poklepywać się po ramionach na coraz skromniejszych protestach.

Może dopiero zgnojeni, w poczuciu poniżenia, z zaciśniętymi zębami zadamy sobie pytanie: co „poszło nie tak?”.

Obraz: Piotr Norblin, Wieszanie zdrajców https://www.facebook.com/lesjazd/photos/a.4623304572530...