"Wolność nie jest nam dana raz na zawsze"

HISTORYCZNE KORZENIE ETNICZNE OBECNEGO LEWOBRZEŻA–WARSZAFKOWA . CZ1

Początki ruchu lewicowego na obszarze naszego kraju sięgają partii „Proletariat” (Ludwik Waryński) pod której tradycją tak chętnie podpisywała się PRL-owska komuna zniewalająca kraj do roli kolonii Związku Sowieckiego. Tymczasem, choć w roku 1884 reprezentanci partii „Proletariat” podpisali z rosyjską „Narodną Wolą” porozumienie w Paryżu dotyczące wspólnej socjalistycznej walki przeciw caratowi, nawet przyznając hegemonię „Narodnej Woli” w sprawie czasu przystąpienia do rewolucji, to jednak „Proletariat” zagwarantował sobie zachowanie pełnej politycznej niezależności. Równocześnie „Narodna Wola” w programie swoim deklarowała: „ narody siłą przyłączone do caratu mają prawo oddzielić się lub pozostać w ogólnorosyjskim związku”[1].Po likwidacji „Narodnej Woli” członek Komitetu Centralnego „Proletariatu” S. Mendelson w organie prasowym partii „Przedświt” w roku 1892 pisał: „Mimo fatalnego łańcucha , który wiąże nas i wiązać zawsze będzie z walką rewolucyjną w Rosji, musimy obmyślić dla siebie samodzielną formę działania politycznego. Opozycja konstytucyjna w Rosji nic nie zmieni ani w polityce zewnętrznej ani w stosunku do kresów imperium jakąś federalistyczną formułką, a więc będą grozić Polsce nowe formy ucisku”.

Jak widzimy choćby po tym przykładzie, jak i dalej załączonych w tekście, od początku swego istnienia polska lewica posiadała jako jeden z priorytetów programowych niezależność od Rosji nawet porewolucyjnej ,własnego politycznego bytu państwowego .

Jednak nie tylko polska lewica istniała w Polsce. W pierwszej połowie XIX w. Ukazał się przesiedleńczy edykt carski ograniczający prawo przebywania Żydów całego imperium rosyjskiego do obszarów ziem I Rzeczpospolitej z 3-ch rozbiorów, wyłączając jedynie tych, którzy zgodzili się przejść z wyznania mojżeszowego na prawosławne. Wypędzani z dotychczasowych siedzib Żydzi rosyjscy przenosili się na dozwolone dla nich ziemie Polski i Litwy. Ten napływowy element- tzw. litwacy- zrusyfikowany, nie mający nic wspólnego z Polską, a różniący się głęboko od Żydów z dawna w Polsce osiadłych, gromadził się po miastach. W skutek tego przesiedlenia Żydzi stanowili już 14% ludności Królestwa Polskiego a w niektórych miastach w Wilnie, w Białymstoku, później nieco w Łodzi, odsetek ich dochodził do 50 a nawet 60 % na przełomie XIX i XX stulecia[2] [2]. Ostentacyjne posługiwanie się przez nich zniekształconym językiem rosyjskim w Polsce pogłębiało alienację obu narodowości.. Na tym podłożu rysowała się różnica podejścia do sprawy suwerenności Polski.

Początki socjaldemokracji w Polsce przypadają na powołanie przez w/w wymienioną mniejszość narodową „II Proletariatu” . Jego typowym reprezentantem była znana później Róża Luksemburg. Urodzona w roku 1871 w Zamościu, pochodziła z zamożnej rodziny żydowskiej, językowo spolonizowanej, kulturowo związanej raczej z Niemcami . Po wsypie uratowana i dosłownie wyniesiona przez granicę (sparaliżowana ze strachu ) nielegalnie przez polskich socjalistów. Osiadła w Szwajcarii a następnie w Niemczech gdzie związała się politycznie z Leonem Jogiches „Tyszką” i Julianem Marchlewskim. Przewodziła niemieckiej socjaldemokracji, następnie w II Miedzynarodowce Komunistycznej w zarządzie Komunistycznej Partii Niemiec.

Oto kilka cytatów deklaracji politycznych tej postaci tak charakterystycznych dla ówczesnej jak i dzisiejszej socjaldemokracji. W roku 1895 w broszurce „Niepodległa Polska a sprawa robotnicza” pisała o działaniach socjalistów : ”Niech nie wzywają do tłuczenia głowami o mur! Niech nam dadzą spokój z niepodległą Polską”. W roku 1896 w artykule „Neue stromungen in der polnischen sozialistischen Bewgung in Deutschland und Osterreich” ogłoszonym w „Neue Zeit’ nr 32-33/1895 dowodziła że „ jedyną drogą skutecznej walki o interesy robotnika polskiego jest przyjęcie istniejących granic (tj. rozbiorowych- dop. autora) za fakt dokonany i w konsekwencji wyrzeczenie się zupełnej utopii stworzenia klasowego państwa polskiego siłami proletariatu polskiego”. W niepodległościowych postulatach PPS widziała nawrót do tradycji „haseł odrzuconych w przeszłość i reakcyjną utopię”. W swojej oficjalnie głoszonej nienawiści do Polski „wolała carską Rosję najbardziej reakcyjną od Polski demokratycznej, ale niepodległej” tak ,że nawet Wilhelm Libknecht (niemiecki delegat II Międzynarodówki) wysuwał podejrzenia , że jest agentką rządu carskiego[3].

Gdy po fali aresztowań rozbito organizację socjaldemokratyczną (esdecką), w roku 1894 P.P.S. stało się jedynym reprezentantem ruchu lewicowego w zaborze rosyjskim, wchłaniając ocalałe resztki SDKP. Nawet wtedy jego socjalno-rewolucyjne działania w kraju usiłowali podważyć, choć bez skutku, przebywający za granicą przywódcy esdeccy jak Julian Marchlewski, Róża Luksemburg ,Adolf Warski-Warszawski , Leon Jogiches- przeważnie Żydzi, obcy Polsce duchowo i kulturowo i w rzeczywistości odcięci od kraju. Swój atak na polską lewicę kontynuowali także na terenie międzynarodówki socjalistycznej, głownie jednak na odcinku socjalizmu niemieckiego, gdzie Jogiches a zwłaszcza Róża Luksemburg stali zawsze po stronie socjalistów niemieckich, oskarżając PPS o szowinizm i utrudniając socjalistom polskim w zaborze pruskim wyodrębnienie się spod hegemonii partii niemieckiej.

Skąd ten dogmat walki z wolnością polityczną krajów, w tym Polski? Nie jest to bynajmniej aksjomat ruchu robotniczego czy podstaw ideologicznych lewicy. Już na międzynarodowym kongresie ruchu socjalistycznego w Paryżu w 1898 r. zapadła uchwała głosząca, że „obowiązkiem wszystkich narodów jest starać się wszelkimi sposobami o to, aby każdy naród w Europie posiadał niepodległość narodową i wolność polityczną”. Rok po paryskim kongresie F. Engels w artykule „O socjalizmie w Niemczech” twierdził: „Zwycięstwo Rosji carskiej w przyszłej wojnie byłoby klęską socjalizmu” .Przewidywania swe, iż socjaliści dojdą w Niemczech do władzy, łączył z zapowiedzią ,że niemiecki ruch socjalistyczny przygotuje odbudowanie Polski tak nędznie zdradzonej przez burżuazję francuską”. Autorytet intelektualny ruchu socjalistycznego-Bebel- w liście otwartym do paryskiej „Pobudki” w 1892 r. dawał wyraz przekonaniu iż „oderwanie Polski od Rosji i odbudowanie Jej przy pomocy socjalizmu staje się kwestią bytu samego socjalizmu”[4] .

Skąd więc bierze się skaza programowa socjaldemokracji, polegająca na dążeniu do zniewolenia politycznego narodów pod szyldem internacjonalizmu czy kosmopolityzmu? Jako wytłumaczenie posłużę się osobą pomnikową socjaldemokracji, jej byłym światowym przywódcą :Włodzimierzem Iliczem Uljanowem-„Leninem”.

Jak wykazały ujawnione w okresie „Pieriestrojki” dokumenty, Lenin nie miał w żyłach ani kropli rosyjskiej krwi. Po ojcu był w stu procentach Kałmukiem, po matce Żydem, dzięki babce z tej strony także Niemcem i to z domieszką krwi szwedzkiej[5]. Jego rodzona siostra Anna Uljanowa – Jeliazowa w liście do Stalina pisała o nieżyjącym bracie:” W przypadku Lenina domieszka żydowska potwierdza fakt wyjątkowych talentów plemienia izraelskiego, który to pogląd Lenin zawsze podzielał. Zawsze wysoko cenił Żydów.” „ W Instytucie Lenina i w Instytucie Mózgu już dawno uznano wielkie talenty tego narodu i niezwykle uszlachetniający wpływ jego krwi na potomstwo z mieszanych małżeństw. Sam Ilicz wysoko cenił sobie rewolucyjne nastawienie Żydów, ich, jak to określał, „chwytność” w walce, przeciwstawiając to plemię bardziej ospałym i rozlazłym Rosjanom. Niejednokrotnie podkreślał, że lepsza organizacja na zachodzie i południu Rosji (tj zabór rosyjski Rzeczpospolitej- uw. autora .) bierze się stąd, że w połowie składają się one właśnie z przedstawicieli tej narodowości”[6]. Na przykładzie opinii i pochodzenia osoby Lenina ujawnia się pochodzenie socjaldemokratycznego kosmopolityzmu. Jak ujął zagadnienie rosyjskości wodza rewolucji w Rosji badacz życia Lenina D. Wolkognow: „Lenin był świadom swojego pochodzenia. Dzięki kulturze i językowi był Rosjaninem , lecz nigdy nie uważał swojej ojczyzny Rosji za wartość. Nigdy również nie poczuwal się ani do niemieckości, ani szwedzkości ani do żydostwa, ani do kałmuckości. Jakkolwiek pisał w ankietach, że jest Rosjaninem, miał przecież świadomość międzynarodowo- kosmopolityczną”[7]. Fakty świadczą same za siebie. Aby utrzymać się po dokonaniu przewrotu bolszewickiego u władzy, Lenin, za uzyskanie pokoju, oddał bez wahania Niemcom połowę obszaru europejskiej części Rosji, a następnie skąpał ją w takim morzu krwi, w stosunku do czego straty w ludziach poniesione przez Rosję w czasie I wojny światowej, są znikome. Tak też żydowskie pochodzenie bolszewickiego wodza przekładało się na brak jakiegokolwiek przełożenia prowadzonej i wdrażanej przez niego polityki z intresem Rosji czy też Rosjan czy kolejno podbijanych narodów.

Podobnie na tle swojego wodza prezentują się moralnie przedstawiciele socjaldemokracji przemianowanej z czasem na ekspozyturę komunistyczną w Polsce. Przytoczę tylko dwa, spośród typowych temu ruchowi, charakterystyczne przykłady wykazujące faktyczne zamiary działaczy tej kilkunastotysięcznej w porywach organizacji na obszarze naszego kraju.

Antoni Rubinstein-Małecki (pseudonim ksiądz!) w moskiewskim „ Z Pola Walki”nr. 7/1929 po opuszczeniu Polski pisał: „historycznym zadaniem esdeków było sprawić, by proletariat polski nie brał na swe barki zadania niepodległości Polski. Róża Luksemburg wystąpiła do walki z panującą w Międzynarodówce socjalistycznej tradycją, spuścizną poglądów Marksa i Engelsa na sprawę polską, przeciwko największym ówczesnym powagom, przeciwko mężom postarzałym w bojach ideologicznych i cieszących się olbrzymią popularnością’. Autor tych słów, polski esdek : w roku 1921 urzędnik sowieckiego komisariatu spraw zagranicznych, później w komitecie wykonawczym Międzynarodówki Komunistycznej. „ Zlikwidowany” przez Stalina z zespołem innych komunistów polskich w 1938 r. Podobnym typowym przykładem członka socjaldemokracji jest PRL-owski autorytet Adolf Warski-Warszawski . W moskiewskim „Z pola Walki” nr 8/1929 pisał: „Kongres zurychski na żądanie PPS większością głosów odrzuca mandat Róży Luksemburg. Politycznie i historycznie znaczy to, że w pierwszym starciu między PPS a esdekami na arenie międzynarodowej „socjalpatriotyzm” odnosi zwycięstwo, że stare tradycje socjalistów i demokratow europejskich w sprawie polskiej panują jeszcze wszechwładnie w międzynarodowce robotniczej . Znaczy to, że socjaldemokracja polska musi na arenie międzynarodowej stoczyć walkę przeciw tradycyjnym poglądom socjalistów na sprawę polską, aby na tej arenie pobić PPS”.

Walka ta po wywalczeniu wolnej Polski rozszerzyła się z areny międzynarodowej na fizyczną formę min. przez działalność organizacji dywersyjno-szpiegowskiej (analogicznej do póżniejszej „Frakcji Czerwonej Armii w RFN) jaką była esdecka KPP (Komunistyczna Partia Polski) na obszarze naszego kraju. Jej jawnie deklarowany program polityczny domagał się m. in. przywrócenia granicy z trzeciego rozbioru Polski na rzecz Rosji i przyłączenia Gdańska, korytarza i całego Górnego Śląska do Niemiec. Pozostały obszar miała stanowić Polska SRR[8].Choć za fakt schwytania na gorącym uczynku działalności wywrotowej jej członkowie w Rzeczpospolitej Polskiej dostawali jedynie wyroki odsiadki za zdradę stanu, a w Rosji sowieckiej zostali w sporej części „doraźnie zlikwidowani” przez system, któremu służyli, to nadal w tzw. ,,IIIRP’’, wbrew faktom, młodzieży w szkołach a ludności w polskojęzycznych mediach, wciska się bolszewicką propagandę o „dyktaturze politycznej sanacji” i „postępowośi” socjaldemokratycznej lewicy.

Kolejną po 1920r ,tym razem udaną próbą ,,internacjonalizacji’’ Polski ,w której po stronie sowieckiego agresora czynny udział wzięła polskojęzyczna żydokomuna, była wspólna napaść zbrojna III Rzeszy i Związku Sowieckiego na Polskę w 1939r. i podjeta przez najeźdźców eksterminacja Narodu Polskiego .Owa agresja oraz eksterminacja uznana została przez litwacką lewicę[ patrz rozdział 11], jako środek dojścia do właściwego celu. Cel ten, wynikający z całokształtu jej programu, określił dokładnie już w 1912 Julian Unszlicht[9]:

,,Utrwalić najazd moskiewski – co prawda ,,zdemokratyzowany” ( wobec despotycznego ustroju carskiej Rosji – dop. autora) w Polsce: oto obiektywny cel nacjonalizmu żydowskiego u nas. Przykryć to frazesem ,,socjalistyczny”- oto sposób otumanienia robotników polskich, aby przy ich pomocy dobić ,,trupa” znienawidzonej Polski i na nim organizację żydowska ,,narodową”wybudować[10] ”. [11]


[1] W. Pobóg- Malinowski ,,Najnowsza...” Tom I, s.237-238.

[2] Tamże T. I s. 186

[3] W. Pobóg -Malinowski ,,Najnowsza historia polityczna Polski...” T.I /1 przypis 150a/268-269

[4] tamże s 257-258

[5] Aleksander Achmatowicz ,,Świadectwa o Leninie” ARCANA nr 26 s. 74 , Kraków 1999r

[6] A. Achmatowicz ,,Świadectwa o Leninie” s. 73

[7] tamże s.74

[8] J. A Reguła ,,Historia KPP”s.

[9] Julian Unszlicht- były esdek, rodzony brat wysokiego dygnitarza sowieckiego, członka sowieckiego kierownictwa KPP. W przeciwieństwie do brata, mimo swego żydowskiego pochodzenia wybrał wierność wobec kraju który go przyjął, gdzie znalazł ojczyznę - został w Polsce księdzem katolickim.

[10] J.Unszlicht ,,Socjal- litwactwo w Polsce” Kraków 1912 s. 73

[11] całość tekstu to rozdział autorskiego opracowania „Ojczyźnie –skradziona tożsamość” rozdział 6. DWIE ,,LEWICE” W POLSCE -opublikowanego w 2004 r w necie w formacie pdf.
https://niepoprawni.pl/blog/eugeniusz-kosciesza/histo...

HISTORYCZNE KORZENIE ETNICZNE OBECNEGO LEWOBRZEŻA–WARSZAFKOWA . CZ.2 .

, ICH’’ DROGA DO EUROPY ZAWSZE WIODŁA PO ,,TRUPIE

POLSKI’’ !

Wobec przedstawionych już w poprzednich rozdziałach nieuchronnych negatywnych skutków ,jakie przyniesie ogółowi Polaków wcielenie naszego Kraju do Euro-rzeszy ( Bo w Europie Polska leży od początku swojej państwowości , nigdy też poza nią nie leżała i nie musi do niej wstępować! –uwaga autora ), może powstać oczywiste pytanie:

skąd więc, mimo tych choćby wymienionych ,bardziej niż oczywistych zagrożeń, związanych z wchłonięciem Polski przez rzeszę europejską, decydenci III RP prą jak oszalali do tzw. ,,integracji”. Ten na pierwszy rzut oka, ich owczy pęd, rzekomo wynika z braku innych alternatyw; ,,No bo jeżeli nie Unia to co? – Białoruś!?”. Jednak prawda o powodach owego pośpiechu nie liczącego się w ogóle z Polskim Interesem Narodowym jak i możliwych dla Polski ,a tym bardziej dla Polaków możliwych alternatywnych rozwiązaniach jest całkiem inna!

Znając już z dotychczasowej treści opracowania prawdziwe niepolskie pochodzenie samozwańczej ,,elity’’ tzw. IIIRP, przyjrzyjmy przykładom antypolskiej działalności rozwijanej przez jej biologicznych przodków niezmiennie w kolejnych pokoleniach, realizowanego przez sowieto -litwactwo po pod absurdalnym hasłem ,,wejścia do Europy’’!?.

Sprawa owej ,,integracji’’ Polski do Niemiec jest powrotem do blisko stuletniej koncepcji tzw. Judeopolonii mającej wykluć się na gruzach dawnej Polski pod skrzydłem ,,opiekuńczym” Rzeszy Niemieckiej.

Kwestia Judeopolonii terytorialnej rozwinęła się wśród żydów od początku XX w. W Europie wschodniej przebywała niemal połowa żydów całego świata , a z tego 2/3 w okupowanej przez zaborców Polsce [1]. Idea Judeopolnii zwierała w sobie dwa programy: na pewnym obszarze dawnej Polski powstałoby państwo żydowskie , w którym Polacy nie mieliby prawa głosu w ogóle , a niezależnie od tego w pozostałej Polsce Żydzi stanowiliby drugi obok Polaków czynnik polityczny. Miało być kwestią zabiegów i zdatności , który z tych dwóch tworów okaże się dominującym. [2]

W chwili wybuchu rewolucji 1905r, gdy wyłaniała się z niebytu sprawa autonomii kongresówki , Żydzi wysunęli postulat polityczny by stała się ona Judeopolonią. Autonomii nie udzielono, ale nowy konflikt stron wokół kształtu państwowości na obszarze dawnej Polski narastał. Trzy miesiące po wybuchu I Wojny Światowej żydowskie wydawnictwo w Berlinie opublikowało broszurę ,,Rasse und Judetum”, gdzie wystąpiło z propozycją utworzenia niedużej Polski pod opieką Prus. Niemal równocześnie w Rotterdamie wydano odezwę o wiernej przyjaźni i oddaniu żydów wobec Niemiec, Austrii i Turcji, podpisaną przez 80 rabinów. Równocześnie broszura ta mówiła o zobowiązaniu Rządu Niemiec do utworzenia samodzielnego państwa żydowskiego o wielkości obszaru przewyższającym Francję. We wrześniu 1914 r założono w Berlinie ,,Niemiecki Komitet Oswobodzenia Żydów Rosyjskich”. Dokonano tego w porozumieniu z Ministerstwem Spraw Zagranicznych Rzeszy. Komitet ten za pośrednictwem neutralnej Kopenhagi organizował nagonkę na sprawę Polski , zmyślając pogromy i spotykające Żydów w Polsce prześladowania[3].W latach następnych rozszerzono tę wrogą propagandę na USA, ogłaszając Kiszyniew- gdzie miała miejsce w 1903r rzeź Żydów- miastem polskim , umieszczając , rzekomo współczesne zdjęcia z tego pogromu. Celem tej nagonki propagandowej było stworzenie wrażenia, że Żydom na ziemiach polskich dzieje się wielka krzywda i dlatego władze niemieckie, chcąc ratować Żydów, muszą stworzyć Judeopolonię.

Jednocześnie komitet przestrzegał władze niemieckie przed próbami utworzenia państwa polskiego , strasząc brakiem zdolności państwowotwórczych u Polaków i możliwościami zarażenia ,,polską anarchią” Polaków pozostających nadal pod zaborem niemieckim i austriackim .Ostrzegano, że Polacy będą uciskać mniejszości narodowe, do czego stanowczo nie można dopuścić.[4]

Po zdobyciu Warszawy władze niemieckie opracowały program powołania tego dwunarodowego państwa w obszarze zbliżonym do dawnej Kongresówki. Sprawa ta znalazła odzwierciedlenie w oficjalnych deklaracjach przedstawicieli władz niemieckich. Żydzi w tym tworze państwowym, opartym na segregacji rasowej, mieli nie tylko posiadać pełnię praw osobistych i narodowych. Wg projektu, gminy żydowskie miały mieć prawo dowolnie organizować swój własny system podatkowy , organizować poważne korporacje dla ochrony interesów żydowskich, tworzyć gminne rady administracyjne żydowskie , oraz najwyższą Żydowską Radę, wreszcie mieć gwarantowany udział w przyszłym rządzie Polski. Statut dawał możność tworzenia własnych szkół z własnym odrębnym systemem edukacyjnym.[5] Nie dość: w 1917 wniesiono do władz niemieckich petycję o wprowadzenie żargonu żydowskiego do szkół , utworzenia uniwersytetu żydowskiego w okupowanej Polsce, oraz zawieszenia wykładów w soboty i święta żydowskie [6]. Równocześnie, jak zapewniał niemiecki gubernator polskich ziem okupowanych, Besseler: żydzi w każdym razie nie będą zmuszani do obowiązkowej służby wojskowej w armii polskiej ,do której jednak będą mogli wstępować jako ochotnicy „[7] .

Między główną kwaterą niemiecką a prasą żydowską ciągnęły się wciąż porozumienia i układy. Żydzi sami z dobrej i nieprzymuszonej woli ogłaszali się jako forpoczta niemiecka na wschodzie, jako germanizatorzy ziem słowiańskich. Ale wobec ociągania się Niemców z tworzeniem Judeopoloni i w obliczu ,,groźby” odrodzenia się Polski, przestali dowierzać Niemcom i sprawę jej realizacji zamierzali równocześnie oprzeć na neutralnej jeszcze wtedy Ameryce i na wpływowym żydostwie w Stanach Zjednoczonych. Ich nadzieje natrafiły na podatny grunt. Choć więc Niemcy wojnę przegrały, to za sprawą intensywnej propagandy idea Judeopolonii nie zginęła, lecz została zaszczepiona po drugiej stronie oceanu. Stała się też napędem politycznym osadzonego przez Rosjan na ziemiach polskich litwactwa. Stosunek ten, a raczej przyszłą obowiązującą także na dziś doktrynę wyrażał artykuł w rosyjsko- języcznym czasopiśmie litwackim wydawanym na ziemiach polskich, ,,Jewrejskaja Żiźń:

,,Nie możemy sobie wyobrazić większego nieszczęścia Żydów i całej Europy nad niekontrolowaną gospodarkę Polaków gdziekolwiek w czasie najwyższym. Uznajemy zasadę samodzielności narodów , wszelako niepodległość Polski byłaby najbardziej jaskrawym naruszeniem tej idei- o czym przekonaliśmy się , patrząc na gospodarkę w Galicji, w Rosji nawet na zewnątrz Polski. Tylko dzięki obcym władzom i innym narodowościom istniała gwarancja, że polska ,,autonomia” nie była niebezpieczna [8]].

Z ideą Judeopolonii była i jest (!) ściśle związana działalność ,,kosmopolitycznej” czyli w istocie koszernej lewicy:

,, SDKPiL cały czas zwalczając zaciekle PPS za jej ,,nacjonalizm”, zupełnie nie reagowała na fantastyczne utopijne plany Bundu jakiejś autonomii wyodrębnionej żydowskich społeczeństw od chrześcijańskich,czyli plan odbudowania Syjonu, tylko nie w Palestynie, lecz w Polsce i W Rosji”[9]]

Gdy na bazie żydowskich organizacji SDKPiL i PPS-Lewicy w 1918r w Moskwie powołano Komunistyczną Partię Polski, to już od początku ,,komuniści polscy” stanęli na gruncie ,,internacjonalizmu proletariackiego . W jego ramach zawsze stali na gruncie rozbioru Polski, czy wtedy gdy ,,po trupie Polski –jak sami oficjanie głosili – wspierając hordy bolszewickie zdążali na Europę w 1920 r ,czy później ,nieprzerwanie ,także po przegranej wojnie z Polską: zgodnie z taktyką narzuconą przez Komintern ,,internacjonalizm proletariacki Moskwy wymagał wzmocnienia Niemiec kosztem Polski. Dlatego KPP żądała ,,prawa dla samookreślenia dla , Górnego Śląska aż do oderwania go od Polski z przyłączeniem do Niemiec” [10]. Już I Zjazd KPRP[11] wysuwa po prostu hasło inkorporacji Polski do ZSRS deklarując kłamliwie podobnie jak to praktykuje bolszewia na dziś, iż ,,Proletariat polski odrzuca wszelkie hasła polityczne jak autonomia, usamodzielnienie, samookreślenie.”[12]

Z uchwał IV Zjazdu KPP- poprzedniczki SLD ,,zasługuje na wyróżnienie uchwała o samookreśleniu , aż do oderwania od Polski Górnego Śląska. Przeciwko tej uchwale tym razem na zjeździe nikt (!) nie głosował” [13]

Z kolei ,,V Zjazd KPP nie kryjąc się z dążeniem KPP do całkowitej likwidacji Polski i wchłonięciu jej przez ZSRS uchwala,, Rewolucja proletariacka wyrwie Polskę z systemu państw kapitalistycznych ( czytaj niezależnych- uwaga J.A. Reguła) i włączy je do sytemu Socjalistycznych Republik Radzieckich” [14] Z kolei uchwały V Zjazdu Konsekwentnie deklarowały m.in.: ,,Polska burżuazja stanowi obóz warowny i graniczną twierdzę światowego imperializmu przeciw ZSRR. (..) Burżuazja polska włada na mocy imperialistycznych podbojów Górnym Śląskiem , ,,Korytarzem” i ciemięży Wolny Gdańsk.(..) W stosunku do Gdańska KPP zwalcza narzucone mu jarzmo Polski i Ligi Narodów (..) uznaje prawo ludności gdańskiej siłą siła oderwanej od Niemiec, do ponownego złączenia z Niemcami”.[15]

Bezpośrednio po VI Zjeździe KPP jej umizgi do szowinizmu niemieckiego doszły do szczytu. W końcu 1932r Kompartie Polski i Niemiec utworzyły wspólny Komitet Polsko- Niemiecki. Komitet ten zwołał na 29 stycznia 1933r do Gliwic ,,Kongres mas pracujących obu części Górnego Śląska-Kongres walki przeciw hecy nacjonalistycznej”. Oficjalne powitalne oświadczenie KC KPP na tym zjeździe miało tak charakterystyczny, także na dziś, posmak ,,euro-pejskośći”: ,, Zwycięski proletariat polski przekreśli wszystkie orzeczenia Traktatu Wersalskiego w stosunku do Górnego Śląska i do korytarza pomorskiego i zapewni ludności tych ziem prawo samookreślenia aż do oderwania od Polski”[16]

Już na wiele lat przed dzisiejszym wcielaniem Polski do ,,Europy’’’ posiadający z Polakami poczucie wspólnoty obywatelskiej Julian Unszlicht, w sposób jak dotąd uniwersalny, określił istotę myślenia własnych chazarskich tslmudycznych ,,pobratymców’’ i ich koszernego sposobu rozumowania wobec sprawy polskiej:

: ,, Nacjonalizm żydowski dla swojego istnienia a szczególnie realizacji swych roszczeń niezbicie wymaga niewoli Polski a właściwie [ sam ] jest produktem najazdu moskiewskiego na ziemiach polskich”[17] Z kolei, ,, aby istniało socjal- litwactwo trzeba dwóch warunków:

- licznego drobnomieszczaństwa żydowskiego separującego się od społeczeństwa polskiego[18]

- silnego nacisku obcego, nie dającego się rozwijać polskości lecz faworyzującego nacjonalizm żydowski”[19].

Tym silnym naciskiem, nie dającym rozwijać się polskości, była w PRL okupacja sowiecka, a teraz po jej odstąpieniu ma być to zrealizowana za pomocą ,,euro- integracji „ okupacja niemiecka bowiem:,, Żydostwo może uchodzić za odrębną ,,narodowość” zdolną do wyosobnienia się w swoistą całość eksterytorialną ,tylko pod warunkiem utrzymania najazdu, gorliwie popierającego separatyzm żydowski. W miarę zaś wypierania najazdu, czy to w postaci całkowitej niepodległości , czy też mniej lub więcej szerokiej autonomii politycznej ,,grunt” dla nacjonalizmu żydowskiego usuwa się spod nóg i spada do poziomu zwykłej sekty wyznaniowej. W razie całkowitego wyzwolenia Polski żydostwo wraca z powrotem w skład społeczeństwa polskiego zachowując tylko pewne odrębności obyczajowe i rasowe”[20]. A tym samym przestaje być grupą wysoko- uprzywilejowaną ponad polskim społeczeństwem!

Na podstawie tak realizowanej anty-polskiej doktryny i przedstawionych w niniejszym opracowaniu potwierdzających ją przypadkach masowej zdrady żydowskiej: czy to wobec sowieckiego agresora w 1920r, agenturalnej antypolskiej działalności okresu niepodległości, masowej kolaboracji podczas najazdu sowieckiego 1939r, czy wreszcie antypolskiej działalności uprawianej notorycznie przez ową mniejszość pod szyldem ,,PRL’’/,,IIIRP’’ wynieść można, iż żydzi, przyjmując zasadę, że korzystne jest dla nich wszystko , co jest szkodliwe dla Polski , stali się głównym wrogiem wewnętrznym Polski. Na nich też nieprzypadkowo w głównej mierze oparł się sowiecki okupant, ustanawiając pod szyldem ,,Polski Ludowej” a następnie III RP znacznie rozwiniętą wobec niemieckiego pierwowzoru, bolszewicką wersję Judeopolonii.[21]




[1] patrz F. Koneczny ,, Cywilizacja żydowska”,s. 352

[2] patrz F. Koneczny ,, Cywilizacja żydowska”,s. 353

[3] tamże

[4] dr. Andrzej Leszek Szcześniak ,,Judeopolonia s...]

[5] patrz F. Koneczny ,, Cywilizacja żydowska”,s. 356

[6] patrz F. Koneczny ,, Cywilizacja żydowska”,s. 355

[7] F. Koneczny ,, Cywilizacja żydowska”,s. 356

[8] A.L. Szcześniak ,, Judeopolonia”, s..(?)......

[9] Julian Unszlicht ,,Socjal- litactwo w Polsce” Kraków 1912r s. 13

[10] Aleksander Litwin ,,Tragiczne dzieje KPP” Zeszyty Historyczne nr 36, s.216, Paryż 1976

[11] Komunistyczna Partia Robotnicza Polski – wcześniejsza nazwa KPP a obecnego SLD.

[12] Patrz J.A. Reguła ,,Historia KPP na podstawie dokumentów” s. 27

[13] J. A. Reguła s. 179

[14] J.A. Reguła s. 208

[15] J.A Reguła s.249,250

[16] J.A Reguła ,,Historia KPP...”s.251

[17] J. Unszlich,, Socjal- litwactwo s. 29

[18] patrz na zagadnienia Krypto- apartheidu PRL/IIIRP w rozdziałach..............

[19] J. Unszlicht s. 35

[20] J. Unszlicht s. 135

[21] całość tekstu to rozdział autorskiego opracowania „Ojczyźnie –skradziona tożsamość” rozdział 41 -,, ICH’’ DROGA DO EUROPY ZAWSZE WIODŁA PO ,,TRUPIE

POLSKI’’ opublikowanego w 2004 r w necie w formacie pdf.
https://niepoprawni.pl/blog/eugeniusz-kosciesza/histo...