"Wolność nie jest nam dana raz na zawsze"

Wyciekły dane zgłaszających zatrucie Odry! „Mogą próbować mścić się na sygnalistach”

Z Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska wypłynęły nazwiska, telefony i maile zgłaszających problemy związane z zatruciem Odry. Rzecznik Praw Obywatelskich prof. Marcin Wiącek domaga się wyjaśnień.

Imiona, nazwiska, adresy e-mail, dokładne adresy zamieszkania, numery telefonów – takie dane osób, które zgłaszały swoje podejrzenia w sprawie związanej z zatruciem rzeki Odry, wyciekły z Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska.

Sprawę opisał lokalny portal lwowecki.info. Według ich ustaleń, nikt nie wnioskował o te dane, nikt o nie prosił, po prostu urzędnicy sami wysłali je mailem.
Dane miały trafić wyłącznie do Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska we Wrocławiu, ale przy okazji trafiły także do każdego ze zgłaszających. Oznacza to, że każdy z nich otrzymał dane osobowe pozostałych oraz treść zgłoszenia z nazwami konkretnych firm, wobec których są podejrzenia o zanieczyszczenie rzeki.

„A skoro dane te zostały anonimowo przekazane lokalnemu portalowi, to mogły one także trafić m.in. do wspomnianych firm. Te zaś mogą próbować mścić się na sygnalistach lub bliskich im osobach” – nie mają wątpliwości eksperci. Dane zostały ujawnione osobom, którym ujawnione zostać nie powinny.

Wyjaśnienia wycieku danych domaga się Rzecznik Praw Obywatelskich.

„Powyższe doniesienia, o ile zostaną potwierdzone, godzą nie tylko w konstytucyjną ochronę prywatności, ale także mogą poważnie zagrażać bezpieczeństwu osób zgłaszających nieprawidłowości związane ze sposobem eksploatacji rzeki” – pisze prof. Wiącek.

Ma nadzieję, że GIOŚ potraktuje sprawę priorytetowo. Sytuację ma zbadać także UODO.
https://nczas.com/2022/08/31/wyciekly-dane-zglas...

Nowy Polak MA BYĆ idiotą, który NIE WSTYDZI SIĘ swojego zidiocenia.
prof. Marcin Matczak:
"Orzeł jest zbyt szlachetny. Nowym polskim godłem ma szansę stać się ławka.
Ławka premiera jest symbolem polskiej duszy, jak sznur czy złoty róg.
„Ławki z konturem Polski stanęły w pierwszych miastach. To nowa akcja kancelarii premiera. Ławkę trudno przegapić. Jej konstrukcja to ogromna Polska umieszczona na niebieskim postumencie. Kontury Polski są w białym i czerwonym kolorze. W środku – na wysokości Zgorzelca i Rzeszowa – umieszczono drewniany podest. Na nim zaś stanęła ławka". „Ma służyć podziwianiu rządowych inwestycji".
Komentatorzy dostrzegli podobieństwo ławki do misia z filmu Barei. To ławka na miarę naszych możliwości, otwiera oczy niedowiarkom. Po co jest ten miś, czyli ławka? Nikt nie wie po co, więc nie trzeba się obawiać, że zapyta.
Ale odrzućmy łatwe porównania do Barei, z których polityka PiS uczyniła klisze. Popatrzmy na ławkę jako na rzadki fenomen. Od czasu do czasu w historii pojawiają się symbole polskiej duszy, jak sznur albo złoty róg. Jakiś geniusz albo szaleniec, zawsze trudno ich rozróżnić, wydobywa ze zbiorowej podświadomości obraz tak dosadny, że aż ciarki przechodzą. Ta ławka chce nam coś ważnego powiedzieć o nowym Polaku, którego hoduje nasza władza.
Nowy Polak ma być idiotą dumnym, który dba o innych idiotów
Nowy Polak ma być także idiotą. Ale nie takim, który wstydzi się swojego zidiocenia."
https://www.facebook.com/photo/?fbid=386493530324604&am...

Przemysław Leszek Lis
35 min ·
W KWESTII BEZZASADNOŚCI REPARACJI OD NIEMIEC ZA KRZYWDY WOJENNE
Zapadła decyzja o wystąpieniu o reparacje wojenne i odszkodowania za to, co Niemcy uczynili w Polsce w latach 1939-1945; polskim obowiązkiem jest ich zgłoszenie - powiedział w dniu dzisiejszym, w 83. rocznicę wybuchu II wojny światowej, prezes PiS Jarosław Kaczyński.
Chodzi o kwotę ponad 6 bilionów 200 miliardów złotych.
Sprawa tzw. reparacji wojennych jest sprawą dawno zamkniętą. Wie o tym każdy, kto zna w ogólnym przynajmniej zarysie najnowszą historię Polski. Do kwestii formalnie zakończonych na forum międzynarodowym nie wraca się po raz wtóry. Wszak odstąpienie od odszkodowań ze strony polskiej miało charakter umowy. Umów zaś należy dotrzymywać (Pacta sunt servanda). Nie jest to jedynie kwestia dobrego obyczaju, ale kwestia wiążąca prawnie. Warto zatem wspomnieć w wielkim skrócie jak zakończono raz na zawsze (tak się przynajmniej wówczas wydawało) sprawę, która nas zajmuje.
23 sierpnia 1953 roku rząd PRL zadeklarował chęć rezygnacji z odszkodowań wojennych od Niemiec. Następnego dnia, 24 sierpnia, PRL wraz z ZSRR, uznała, że dotychczasowe zadośćuczynienie wystarczy i nie będzie żądać kolejnych kwot. Po latach rozwiązano także sporne kwestie z zachodnimi Niemcami.
Zgodnie z uchwałami poczdamskimi Polska miała (...) otrzymywać odszkodowania za pośrednictwem ZSRR. Kreml orzekł, że z sum należnych Polsce trzeba odliczyć 6 mld dolarów jako różnicę w wartości majątku nabytego przez Polskę na zachodzie i utraconego na wschodzie.
Gdy premier Stanisław Mikołajczyk zaznaczył, że Rosjanie wywieźli z Ziem Odzyskanych większość majątku ruchomego i inwenta­rza, Mołotow stwierdził, że wartość tych urządzeń wyniosła tylko 500 mln dolarów. Kreml zgodził się odstąpić Polsce ze swej części reparacji 15 proc. wszystkich dostaw z radzieckiej strefy okupacyjnej i 15 proc. majątku z zachodnich stref okupacyjnych Niemiec. Następnie, po otrzymaniu procentu odszkodowań ze strony ZSRR, Polska, 24 sierpnia 1953 roku, zrzekła się reparacji wojennych wobec Niemiec. Oświadczenie wysłano do rządu NRD, ponieważ z RFN Warszawa nie utrzymywała stosunków dyplomatycznych. Dodatkowo delegat rządu PRL w wygłoszonym 23 września 1953 r. na posiedzeniu plenarnym VIII sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ oświadczeniu potwierdził jednoznacznie fakt zrzeczenia się przez Polskę reparacji od Niemiec.
Ustęp 5 wspomnianego oświadczenia głosił, że "dla uregulowania problemu niemieckiego i w uznaniu, iż Niemcy w znacznym stopniu uregulowały swoje zobowiązania z tytułu odszkodowań wojennych, rząd Polski zrzeka się z dniem 1 stycznia 1954 roku spłaty odszkodowań wojennych na rzecz Polski".
Według znakomitej większości poważnych prawników, politologów i polityków ten zapis wyczerpuje możliwości domagania się reparacji wojennych od Niemiec. W późniejszych latach wielokrotnie obie strony podkreślały, że kwestia odszkodowań została uregulowana, a ponadto rząd RFN wypłacił odszkodowania obywatelom Polski pokrzywdzonym przez III Rzeszę. Zgodnie z ustaleniami konferencji w Jałcie, żadne odszkodowania dla poszkodowanych przez Rzeszę państw alianckich nie będą wypłacane w gotówce, papierach wartościowych lub złocie. Zamiast tego znaczna część wartości reparacji składała się z niemieckich aktywów przemysłowych i ziem. W 1972 roku RFN wypłaciła odszkodowanie Polakom, którzy przeżyli eksperymenty pseudomedyczne podczas uwięzienia w różnych nazistowskich obozach podczas II wojny światowej.
Dziś rząd PiS stara się wmówić opinii publicznej, że rezygnacja z wojennych reparacji (1953) była nieważna, bo uczyniona pod presją ZSRR. Jednakże nie budzi wątpliwości prawnych fakt, że oświadczenie z 23 sierpnia 1953 r. jest do dziś skuteczne na gruncie obowiązującego prawa międzynarodowego. Warto przypomnieć, że w stanowisku z dnia 19 października 2004 r. Rada Ministrów podkreśliła: ˝Oświadczenie rządu PRL z 23 sierpnia 1953 r. o zrzeczeniu się przez Polskę reparacji wojennych rząd RP uznaje za obowiązujące (...). Oświadczenie z 23 sierpnia 1953 r. było podjęte zgodnie z ówczesnym porządkiem konstytucyjnym, a ewentualne naciski ze strony ZSRR nie mogą być uznane za groźbę użycia siły z pogwałceniem zasad prawa międzynarodowego wyrażonych w Karcie Narodów Zjednoczonych˝.
Oświadczenie z 1953 r. stanowiło w świetle prawa międzynarodowego akt jednostronny państwa polskiego. Prawo międzynarodowe uznaje, że przy ocenie aktów jednostronnych należy wziąć pod uwagę zamiar wywołania skutków prawnych oraz publiczny charakter oświadczenia. W tych aspektach brak jest jakichkolwiek podstaw, aby zakwestionować moc prawną oświadczenia z 1953 r. Należy wyjaśnić bowiem, że nie miało ono charakteru tajnego (zostało opublikowane w zbiorze dokumentów z 1953 r.), a już 26 sierpnia 1953 r. Izba Ludowa NRD w deklaracji w sprawie utworzenia tymczasowego rządu ogólnoniemieckiego wyraziła podziękowania pod adresem PRL ˝za zrzeczenie się dalszych odszkodowań niemieckich na rzecz Polski˝.
W świetle przedstawionych rozwiązań prawnych należy wyjaśnić, że władze polskie na gruncie obowiązującego prawa międzynarodowego nie mają obecnie możliwości występowania do Niemiec z żądaniami reparacyjnymi. Warto przypomnieć w tym kontekście, że art. 9 Konstytucji RP stanowi, że ˝Rzeczpospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego˝. Równocześnie należy pamiętać, że przedstawione zobowiązania państwa polskiego nie ograniczają w żadnym stopniu praw obywateli polskich do dochodzenia indywidualnie swoich roszczeń przed sądami niemieckimi.

Jak Niemcy ze sprawców II Wojny Światowej stały się „pierwszą ofiarą nazizmu”? Stanisław Michalkiewicz dla PCh24

Proces zdejmowania odpowiedzialności z Niemców pomogła z pewnością wypowiedź papieża Benedykta XVI, który 28 maja 2006 roku przemawiając w obozie zagłady w Brzezince powiedział, że Niemcy były pierwszym krajem okupowanym przez nazistów. Dzięki tej figurze retorycznej Niemcy ze sprawców II Wojny Światowej jednym susem przeskoczyły do pierwszego szeregu ofiar – mówi w rozmowie z portalem PCH24.pl redaktor Stanisław Michalkiewicz.
Kiedy po raz pierwszy zaczęto przerzucać odpowiedzialność za niemieckie zbrodnie na Polaków?

Trudno jednoznacznie wskazać precyzyjną datę. Gdybym chciał odtworzyć sekwencję wydarzeń, która do tego doprowadziła, to wskazałbym na spotkanie Dawida Ben Guriona z Konradem Adenauerem w Nowym Jorku w roku 1961 podczas którego premier Izraela obiecał kanclerzowi Niemiec, że Żydzi nie będą już przeklinać „Niemców”. Wtedy po raz pierwszy pojawiła się wykładnia, że sprawcami II Wojny Światowej byli „naziści” a nie Niemcy. Wcześniej nikt nie używał słowa „naziści”. Wszyscy wiedzieli, że zbrodni dokonali Niemcy.

Drugie wydarzenie, jakie doprowadziło do eskalacji obwiniania Polski i Polaków za zbrodnie II Wojny Światowej, to przemówienie Gerharda Schrӧdera w roku 2000 po objęciu przez niego w roku 1998 urzędu kanclerza Niemiec. Powiedział on, że „okres niemieckiej pokuty dobiegł końca”. Oznaczało to, że Niemcy nie będą przyjmowały żadnych suplik odszkodowawczych z powodu II Wojny Światowej.

Deklaracja kanclerza Schrӧdera stawiała stronę żydowską w obliczu konieczności podjęcia zasadniczych decyzji. W efekcie doszło wówczas do koordynacji niemieckiej polityki historycznej, która jest obliczona na stopniowe zdejmowanie odpowiedzialności z Niemiec i narodu niemieckiego, z żydowską polityką historyczną, która jest nakierowana na materialne eksploatowanie Holocaustu. Zdecydowano, że w tych warunkach żydowska polityka historyczna może mieć szanse powodzenia, jeśli wytypuje się „winowajcę zastępczego” i do niego zacznie się kierować pretensje odszkodowawcze. Ze względu na to, że spora część zbrodni niemieckich została dokonana na naszym obecnym terytorium państwowym zdecydowano, że to Polska zostanie wykreowana na winowajcę zastępczego.

Proces zdejmowania odpowiedzialności z Niemców pomogła z pewnością wypowiedź papieża Benedykta XVI, który 28 maja 2006 roku przemawiając w obozie zagłady w Brzezince powiedział, że Niemcy były pierwszym krajem okupowanym przez nazistów. Dzięki tej figurze retorycznej Niemcy ze sprawców II Wojny Światowej jednym susem przeskoczyły do pierwszego szeregu ofiar.



Jaką rolę w procesie tworzenia „religii Holocaustu” odegrało zjawisko sekularyzacji?

W przypadku niemal wszystkich narodów świata istnieje wiele bardzo różnych elementów identyfikacji. W przypadku narodu żydowskiego, który żył w diasporze, głównym elementem identyfikacji była dotychczas religia, zbudowana na bardzo traumatycznym przeżyciu, jakim było wyjście z niewoli egipskiej. Proces sekularyzacji sprawił, że wśród Żydów zaczął coraz częściej pojawiać się sceptycyzm a wraz z nim pytanie: czy powinniśmy wierzyć, że Morze Czerwone się rozstąpiło – i tak dalej?

Potrzeba jest matką wynalazków i naprzeciw potrzebie wynikłej z narastania nastrojów sceptycznych w środowiskach żydowskich, wyszła właśnie religia holokaustu.

Żydzi stwierdzili, że w procesie identyfikacji nie warto już powoływać się na niepewne wydarzenia głębokiej starożytności. Lepiej eksploatować traumatyczne wydarzenie będące w zasięgu ręki. Masakra Żydów europejskich w czasie II Wojny Światowej była idealnym „czynnikiem” jednoczącym i arcyważnym elementem żydowskiej tożsamości. Nie trzeba w nią „wierzyć”, trzeba ją tylko ciągle przypominać.

I tutaj dochodzimy do najważniejszej sprawy. Najważniejszym warunkiem „religii Holocaustu” nie jest uznanie przez naród żydowski masakry Żydów europejskich za wydarzenie bez precedensu. Istotą sprawy jest, aby cały świat uznał, że jest to wydarzenie bez precedensu w dziejach. Cała praca „duchownych i wyznawców religii Holocaustu” jest właśnie na to nakierowana. Przy pomocy piekielnej triady, czyli państwowego monopolu edukacyjnego, mediów i przemysłu rozrywkowego, środowiska żydowskie próbują narzucić światu tę opinię.



Dlaczego akurat w ostatnim czasie obserwujemy tak silne ataki na Polskę i Polaków prowadzone przez największe media m.in. w Niemczech, Włoszech i USA?

Większość tych środowisk to w istocie środowiska żydowskie. Żydzi żyją w wielu krajach, co może stwarzać wrażenie, że nie tylko Żydzi, ale i inni też uważają Polaków za naród zbrodniarzy. Ale są to żydowskie media, a jeśli nawet nie, to jednak są inspirowane przez żydowskie organizacje.

Celem tej nagonki jest obrabowanie Polski pod pretekstem tzw. roszczeń majątkowych. Naciski żeby Polska te tzw. roszczenia zrealizowała są przynajmniej od 1996 roku, kiedy to miała miejsce słynna deklaracja ówczesnego sekretarza Światowego Kongresu Żydów Israela Singera. Oświadczył on w Buenos Aires, że jeśli Polska nie zadośćuczyni tym roszczeniom, to będzie „upokarzana” na arenie międzynarodowej.

Niestety część polskich osobistości czy to z tchórzostwa, czy to z łajdactwa, czy to z głupoty podłączyła się do tej operacji. Mam tu na myśli przede wszystkim byłego prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego, który 10 lipca 2001 roku w Jedwabnem przeprosił za winy Polaków. Była to forma oskarżenia narodu polskiego za zbrodnie niepopełnione. Mam nadzieję, że Aleksander Kwaśniewski, jeśli poczucie sprawiedliwości w Polsce do końca nie zaniknie, zostanie pociągnięty do odpowiedzialności karnej za to łajdactwo, za to sprzeniewierzenie się przysiędze prezydenckiej, którą składał dwukrotnie, więc mógłby się jej nauczyć na pamięć.

W konstytucyjnej rocie tej przysięgi jest zobowiązanie, że prezydent będzie niezłomnie strzegł godności narodowej. Nie da się pogodzić obietnicy niezłomnego strzeżenia godności narodowej z jednoczesnym oskarżaniem narodu o zbrodnie niepopełnione.
https://pch24.pl/jak-niemcy-ze-sprawcow-ii-wojn...

Przypominamy fragmenty rozmowy z red. Stanisławem Michalkiewiczem,
jaka została opublikowana na portalu PCh24.pl w lutym 2017 roku.