Ubogacenie Europy

Mówi się, że "stadem baranów" łatwiej jest manipulować, dlatego długotrwałe wprowadzanie w błąd i ogłupianie społeczeństwa może być na rękę zarówno siłom wewnętrznym jak i zewnętrznym, aby wpływać na sytuację wewnętrzną kraju.

O tym jak na zasady demokracji, bezpieczeństwa i porządku publicznego, opinii i nastrojów społecznych wpływają wpuszczane i skrupulatnie pielęgnowane celowo spreparowane fałszywe informacje mówi się nie od dziś. O tym, że z fake newsami należy walczyć w sferze publicznej również. Problem stanowi jedynie fakt, że w Polsce wielu mówi a działa nikt.Wyprodukowanie dobrego fake news’a kilkanaście lat temu stanowiło duże wyzwanie logistyczne. Przy dzisiejszych możliwościach trudno sobie wyobrazić, ile pracy włożono w spreparowanie wiadomości w przeszłości. Jednak ich skuteczność pomimo konieczności włożenia większego wysiłku organizacyjnego widać choćby na przykładzie akcji „operation infektion” czyli wyprodukowania i rozpowszechnienia w latach 80. przez KGB fake news’a o pseudonaukowej teorii jakoby wirus HIV był wytworem laboratorium amerykańskiej armii. Pomimo, że Sowieci do dyspozycji mieli zaledwie tradycyjną prasę pisaną do której przemycali treści oraz korzystali z możliwości promowania wyprodukowanych informacji w trakcie udziału w międzynarodowych konferencjach, sfabrykowana informacja okazała się na tyle skuteczna, że jeszcze w 2001 roku afrykański portal allafrica.com donosił o wypowiedzi prezydenta Namibi, który twierdził o amerykańskim pochodzeniu wirusa.

Obecnie powszechny dostęp do Internetu oraz media społecznościowe stały się paliwem o gigantycznej wartości energetycznej dla działań tego typu. O tym, że w Polsce fake news i trollowanie w sieci ma się dobrze widać nie tylko w trakcie budzących uśmiech politowania informacji o „zapłakanych kuzynkach” czy „zakupieniu biletu na prom” ale również w trakcie prowadzenia bardziej zorganizowanych akcji - wprowadzania zamętu i podsycania napięcia czy to w wypadku działalności grup antyszczepionkowych czy bardziej szkodliwych akcjach przed wyborami do Parlamentu Europejskiego. Jak zatem Polacy radzą sobie z weryfikowaniem informacji, które pozyskują z sieci?

W krótkim raporcie IAB z 2018 roku „Dezinformacja w sieci. Analiza wiarygodności kanałów informacyjnych” wskazuje, że 58% polskich internautów wskazało media społecznościowe jako miejsce, gdzie najczęściej napotykali na nieprawdziwe informacje, na drugim miejscu znalazły się portale internetowe (39%) a na ostatnim miejscu podium serwisy z filmikami i materiałami wideo, czyli m.in. bardzo popularnego YouTuba. Bazując na tych liczbach, wygląda na to, że nie możemy narzekać na „świadomych” użytkowników sieci. Jednak należy zastanowić się nad metodologią pozyskiwania odpowiedzi od respondentów. Czy fake news wskazany przez nich był w rzeczywistości sprawdzoną i potwierdzoną przez nich nieprawdziwą informacją czy raczej był to komunikat, z którym się nie zgadzali ze względów ideologicznych i dlatego uznali ją za nieprawdziwą.

W tym samym roku również Komisja Europejska alarmowała, że dezinformacja może podważać zaufanie do instytucji, mediów i utrudniać obywatelom podejmowanie świadomych decyzji. Wskazywała również na kampanie, które ukierunkowane są na wywoływanie napięć społecznych. Na początku roku w ramach Unii Europejskiej uruchomiono system wczesnego ostrzegania przed dezinformacją, co prawda system okazał się nieefektywny i zapowiedziano jego zamknięcie, jednak już podjęcie inicjatywy samo w sobie jest działaniem korzystnym. Świadczy to o dużej świadomości europejskich urzędników co do konieczności podjęcia działań ochronnych w tym zakresie, które miejmy nadzieję już w niedalekiej przyszłości przyniosą korzyści a świadomość przeniesie się również na polskie poletko. Zagrożenie choć nie jest anonimowe i znamy główne źródła, z których spreparowane wiadomości wypływają to musimy jeszcze pozyskać zdolności do organizacyjnego wypracowania mechanizmów szybkiego wykrywania i zwalczania jego przejawów.

Polska – poligon doświadczalny walki informacyjnej?

W Polsce jak wydaje się walką z fake newsami zajmują się na poważnie tylko niektóre media. Choć ich wykrywanie idzie im bardzo dobrze to problem polega na tym, że o ile media mogą nagłośnić problem to nie są one odpowiedzialne za przygotowywanie mechanizmów ich zwalczania. Jednak, jako że termin ten stał się bardzo modny, pojawia się również na ustach polityków - zazwyczaj w kontekście zarzucania nieprawdy przedstawicielom konkurencyjnej opcji politycznej. Pomimo, że nietrudno wymienić skutki „wpuszczenia” odpowiednio spreparowanej informacji w odpowiednie środowisko, w wypadku polski już chyba tradycyjnie decydenci zidentyfikują to zagrożenie w momencie wybuchu dużego kryzysu lub kiedy przymusi nas do tego odpowiedni organ zewnętrzny. Trudno szukać jakiegokolwiek przejawu aktywności w obszarze edukacji, polityki czy prawa w tym zakresie. Archaiczna edukacja w Polsce i mowa tutaj o edukacji, która powinna być prowadzona od najmłodszych lat, nie przewiduje konieczności przygotowania społeczeństwa, w tym szczególnie narażonych dzieci, do zderzenia się z działaniami sił ukierunkowanych zarówno z wewnątrz jak i z zewnątrz naszego kraju.

O bezpiecznych zachowaniach w sieci, w tym o krytycznym spojrzeniu na informacje powinno uczyć się już w momencie, kiedy najmłodsi obywatele tego kraju otrzymują dostęp do smartfona – czyli bardzo szybko. To właśnie wraz z dzieckiem rozpoczynającym swoją przygodę z edukacją powinna startować nauka odpowiedzialnego pozyskiwania, korzystania i przekazywania informacji. Nie bez powodu. Czas spędzany na aktywnościach w Internecie przez coraz młodszych użytkowników stale wzrasta. Wiąże się to również z koniecznością wpajania odpowiednich zachowań od możliwie najwcześniejszego etapu, co przełoży się potem na ukształtowanie obywatela zdolnego do podejmowania niezależnych decyzji i w pełni świadomego roli swojego uczestnictwa w życiu politycznym. https://www.cyberdefence24.pl/polska-niemoc-w-walce-z-fake-n...

Warszawa: Tłumy na obchodach islamskiego święta. Zarząd meczetu wynajął salę na 2 tys. osób

Eid al-Adha to święto wypadające dziesiątego dnia miesiąca zul hidżdża kalendarza muzułmańskiego. Jest to święto upamiętniające wydarzenie (które znamy z Biblii, ale nieco inaczej przedstawiane przez wyznawców islamu), kiedy Allah nakazał prorokowi Abrahamowi zabicie swojego jedynego syna – Izmaela (wg Koranu praojca wszystkich Arabów – przyp. red.), aby wypróbować jego wiarę. Nagrodą za posłuszeństwo Abrahama było ocalenie życia syna, zamiast niego w ofierze został złożony baranek. Zwierzę musi zostać zabite rytualnie.

Jest to święto ruchome, w tym roku zaczyna się 11 sierpnia. Skąpe są informacje na temat obchodów w Polsce, jednak co nieco możemy znaleźć na Twitterze dziennikarza portalu Onet, należącego do niemiecko-szwajcarskiego koncernu Ringier Axel Springer Polska.

– Warszawa potrzebuje nowego meczetu – pisze Bartłomiej Bublewicz. – Wierni nie mieszczą się już w budynkach i musza modlić się na podwórku. Pierwszy raz na Eid Al Adha, 2 lata temu, wypełniona była tylko jedna sala meczetu. Dziś są tłumy.

Do tweeta załączono kilka zdjęć.

Warszawa potrzebuje nowego meczetu. Wierni nie mieszczą się już w budynkach i musza modlić się na podwórku. Pierwszy raz na Eid Al Adha, 2 lata temu, wypełniona była tylko jedna sala meczetu. Dziś są tłumy. pic.twitter.com/LI8MvIQYQc

— Bartłomiej Bublewicz (@bbublewicz) August 11, 2019

Zapytany o miejsce zrobienia zdjęć, Bublewicz odparł:

– Na Ochocie tak ciasno, że musieli wynająć hale na Bemowie na ponad 2 tysiące osób.

Na Ochocie tak ciasno, że musieli wynająć hale na Bemowie na ponad 2 tysiące osób.

— Bartłomiej Bublewicz (@bbublewicz) August 11, 2019

W Warszawie działają meczety: Centrum Kultury Islamu na ul. Wiertniczej, Ośrodek Kultury Muzułmańskiej na ul. Bohaterów Września.

https://dzienniknarodowy.pl/warszawa-tlumy-na-obchodach-is...

Detoxify
50 min ·
WOODY ALLEN UCIEKA PRZED PRZEŚLADOWANIAMI DO POLSKI
Niezły Polish-Jewish Joke!

Gdyby ktoś opowiedział tę historię przed kilku laty jako fabułę powieści fantasy, uznano by go za wariata i jego pomysł wywalono do kosza.

Historia ta zdarzyła się właśnie przed kilkunastoma dniami w całkiem realnym świecie.

Co jest niepodważalnym dowodem, że to świat zwariował.

Oto najnowszy film legendarnego twórcy amerykańskiego, autora kilkudziesięciu filmów, tworzącego od ponad 50 lat, zdobywcy czterech Oskarów, nominowanego do tej nagrody 24 razy (jako reżyser, aktor i scenarzysta), miał swoją światową premierę w Polsce i jest do obejrzenia w kinach.

I w tym samym czasie nikt nie może zobaczyć go w USA.

Tym filmem jest "Deszczowy dzień w Nowym Jorku".

Tym twórcą jest wielki Woody Allen.

Histeria, jaka rozpętała się po ponurej aferze z Weinsteinem i spowodowała powstanie ruchu Me Too, przesądziła, że dystrybutorzy filmu Allena nie wprowadzili go na ekrany, mimo że jest gotowy już od roku.

Dopiero polski dystrybutor filmowy "Kino Świat" umożliwił Allenowi światową premierę jego filmu.

Skąd ta cała afera?

Woody Allen został przed wielu laty oskarżony przez swoją partnerkę - Mię Farrow, o molestowanie seksualne ich adoptowanej córki. Śledztwo zdecydowanie nie potwierdziło zarzutów. Allen konsekwentnie zaprzeczał.

Po latach adoptowana córka powtórzyła oskarżenia.

Reżysera nigdy nie skazano, nigdy nie udowodniono mu w nawet najmniejszym stopniu molestowania. Według reguł prawa, które stanowią elementarną zasadę sprawiedliwości, powinien być traktowany jako niewinny, dopóki wina nie zostanie mu udowodniona. Tym jego sytuacja różni się zasadniczo od sytuacji prawnej i etycznej Romana Polańskiego, który przyznał się do złamania prawa, po czym uciekł przed wyrokiem.

Jednak w USA zapanował w środowiskach hollywoodzkich zbiorowy amok. Atmosfera przypomina tę z dramatu Arthura Millera "Czarownice z Salem". Fanatyzm, lęk przed podejrzeniami, następnie przed oskarżeniami, strach przed łamaniem karier i niszczeniem życia nie tylko zawodowego, ale przed doprowadzaniem do cywilnej śmierci. I nie tylko cywilnej.

Granica pomiędzy pobożnością a herezją, dewocją a czarami nie była w czasie słynnych polowań na czarownice wcale wyraźniejsza, niż obecnie granica pomiędzy seksem za zgodą obu stron a rzekomym gwałtem lub wymuszeniem seksu przy pomocy szantażu. Woody Allen ostrzegał przed zagrożeniami, jakie stwarza taka podła atmosfera. I powiedział, że żadna aktorka (a pracował z setkami), nie zarzuciła mu jakiegokolwiek niewłaściwego zachowania.

Nazwano to "kontrowersyjnymi opiniami" i ruszyła fala prześladowań, bo nie tylko zablokowano mu premierę filmu, ale także aktorzy, w tym dwudziestoletnie gwiazdy z jego ostatniego dzieła, na wyścigi publikują oświadczenia, że już nigdy u niego nie zagrają. Składają samokrytykę za udział w "Deszczowym dniu w Nowym Jorku" i odcinają się od Allena niczym komuniści od Lwa Trockiego w okresie stalinowskiego terroru lat trzydziestych.

I tak to film o Nowym Jorku, nakręcony przez najbardziej nowojorskiego z amerykańskich reżyserów, jak dotąd pokazywany jest wyłącznie w dalekim kraju nad Wisłą. Ma wejść na ekrany kin w innych europejskich państwach, ale na razie wyświetlany jest jedynie w Polsce.

Ponieważ Woody Allen jest nie tylko pochodzenia żydowskiego, ale wątki żydowskie od lat świadomie eksponuje w swoich filmach, ta sytuacja nabiera dodatkowego, symbolicznego znaczenia. Tym bardziej, że w "Deszczowym dniu w Nowym Jorku" też pojawiają się istotne akcenty żydowskie.

Film reżysera ma skandalicznie absurdalny szlaban w USA, a pokazywany jest bez kłopotów w - według Hollywoodu - "antysemickiej" Polsce. A przecież w Stanach kinem rządzi rzekomo "tolerancyjna, postępowa" hollywoodzka lewica, a Polska to "katolicki zamordyzm".

Niezły Polish-Jewish joke!

Allen ze swoim filmem ucieka przed prześladowaniami do Polski.

To nie pierwsza taka sytuacja w historii.