skąd się wzięło chrześcijaństwo

28 listopada 1414 roku, podczas soboru w Konstancji, aresztowany został Jan Hus. Czeski duchowny i reformator Kościoła został oskarżony o herezję.

Hus, inspirujący się myślą Johna Wycliffa, głosił potrzebę reformy Kościoła i powrotu do pierwotnego chrześcijaństwa. Ponieważ bronił również czeskich interesów narodowych, zyskał ogromną popularność wśród biedniejszych warstw społeczeństwa. Na zwołany pod naciskiem króla Zygmunta Luksemburskiego sobór przybył po to, by „wytłumaczyć się” ze swoich rzekomych błędów.

Duchowny początkowo nie chciał uczestniczyć w zjeździe, obawiając się o własne bezpieczeństwo. Zdecydował się na ten krok dopiero, gdy król wyposażył go w list żelazny, gwarantując mu w ten sposób nietykalność. Dotarł do Konstancji 3 listopada. Na miejscu, wbrew nałożonym na niego zakazom, wygłaszał kazania i odprawiał msze.

Niestety okazało się, że królewskie obietnice nie na wiele się zdały. List żelazny anulowano, przekonawszy Zygmunta, że Husowi jako heretykowi nie przysługują żadne prawa. Reformator został podstępnie aresztowany, a już 4 grudnia 1414 roku antypapież Jan XXIII zlecił komisji złożonej z trzech biskupów przeprowadzenie wstępnego śledztwa.

W czasie trwania całego postępowania Hus nie mógł występować w swojej obronie. 6 lipca 1415 roku, po tym, jak odmówił wyrzeczenia się swoich przekonań, został żywcem spalony na stosie.

fot.Karl Friedrich Lessing/domena publiczna Jan Hus przybył na sobór w Konstancji z listem żelaznym wystawionym przez króla Zygmunta Luksemburskiego. https://twojahistoria.pl/encyklopedia/kalendarium/co-si...

Otwieram Grecko-polski Nowy Testament w wydaniu interlinearnym, opublikowany w prymasowskiej serii biblijnej nakładem Oficyny Vocatio. Autorzy, podobnie jak wielu innych tłumaczy NT, kilkukrotnie powołują się na „oryginał grecki”, oczywiście natchniony przez Ducha Świętego, równie natchnionych greckich hagiografów i jeszcze bardziej natchnione stanowisko Kościoła (katolickiego), który jako jedyny ma prawo do właściwej i „autentycznej interpretacji”. Zapominają tylko o jednym. Co mają na myśli pisząc z taką pewnością siebie „grecki oryginał”? Wersję bizantyńską w opracowaniu Erazma, kompilację Tischnendorfa czy może Nestle-Alanda? Textus Receptus czy też zweryfikowaną wersję aleksandryjską Westcotta – Horta? A może “grecki” oryginał wcale nie był grecki tylko łaciński lub aramejski?

Stajemy więc przed podstawowym pytaniem, stanowiącym myśl przewodnią „Przeinaczania Jezusa”, publikacji znanego amerykańskiego biblisty Barta D. Ehrmana: na czym, na jakim tekście, kompilacji manuskryptów oparli się tłumacze? Z jakiego wieku ten tekst pochodzi? Jaka jest jego wartość? Czy wiek ma znaczenie? Co stanowi o wartości tekstu? Ile w nim błędów, pomyłek, opuszczeń i dodatkowych uzupełnień dokonanych ręką mniej lub bardziej pobożnych kopistów? Czy możemy dotrzeć do tekstu bazowego? Ehrman zapytany czy tekst biblijny uważa za natchniony zwykł odpowiadać: Który tekst, ten zakupiony w supermarkecie? Widniejący w manuskryptach? Jeśli tak, to w których manuskryptach? Okazuje się, że „grecki autograf” to swoista mrzonka i fatum uciekające przed badaczami. Im dalej cofamy się w przeszłość tym bardziej tekst bazowy Ewangelii rozpada się na naszych oczach. Jeśli sięgamy do Ojców Kościoła, to okazuje się, że cytują oni jakby całkiem inne Ewangelie, bez wstawki trynitarnej czy z inną wersją chrztu w Jordanie. https://synopsa.pl/przeinaczanie-jezusa/

Kawałek nr 1: Zmowa milczenia
W korespondencji z pierwszego półwiecza chrześcijaństwa - w tym w listach przypisywanych Pawłowi oraz w innych epistołach sygnowanych imionami takimi jak: Piotr, Jakub i Jan - nie można znaleźć historii znanej z Ewangelii. Gdy ci autorzy mówią o ich boskim Chrystusie, głosy o Jezusie z Nazaretu są praktycznie niesłyszalne, w tym te dotyczące szczegółów życia i posługi oraz okoliczności jego śmierci i przypisywanym mu nauk. Jako źródło etyki chrześcijańskiej często identyfikowany jest sam Bóg. Nikt nie mówi o cudach dokonywanych przez Jezusa, o jego apokaliptycznych przepowiedniach, jego poglądach na jakiekolwiek z wielkich kwestii jego czasu. Nigdy się nie wspomina o fakcie, że nauczał osobiście, o tym, że powoływał apostołów; brak również odwołania się do jego dyrektywy niesienia posłania do narodów świata. Nikt w retrospekcji nie patrzy na życie i służby Jezusa jako genezę ruchu chrześcijańskiego, ani jak na główny punktu w historii zbawienia. Wielcy bohaterowie historii Jezusa: jego matka Maryja, ojciec Józef, Jan Chrzciciel, jego zwiastun, jego zdrajca Judasz, jego kat Piłat — żadna z tych postaci nie doczekała się wzmianki w całej chrześcijańskiej korespondencji pierwszego wieku n.e. Co do miejsc świętych - to nie można znaleźć żadnego, ponieważ żaden autor listów ani słowem nie wspomina któregokolwiek miejsca związanego z karierą Jezusa, nawet Kalwarii, gdzie umarł za grzechy świata, albo pustego grobu, z którego zmartwychwstał, aby zagwarantować powszechne zmartwychwstanie.

Ostatnimi czasy, jedno wyraźne umiejscowienie Chrystusa (oskarżenie w Pierwszym Liście do Tesaloniczan [2: 15-16], głoszące, że Żydzi w Judei zabili Pana Jezusa) zostało, jako wtrącenie, odrzucone przez większość dzisiejszych liberalnych uczonych. [1] Podobnie jedyny epizod Ewangelii - do którego św. Paweł zdaje się nawiązywać, to słowa Jezusa o chlebie i winie w trakcie tego, co on nazywa „Wieczerzą Pańską” (w Pierwszym Liście do Koryntian 11: 23n) - można interpretować jako mityczną scenę, którą Paweł sam zaobserwował w rezultacie objawienia (patrz: Kawałek nr 5). Inaczej mówiąc, żaden poza-ewangeliczny autor pierwszego wieku nie wygłasza jakiegokolwiek oświadczenia, które odwoływałoby się do boskiego duchowego Syna i Chrystusa, którego oni wszyscy uwielbiali i u którego szukali zbawienia; człowieka, który niedawno chodził po piaskach Palestyny, nauczał, prorokował i czynił cuda, człowieka straconego przez Poncjusza Piłata w Wielki Piątek pod Jerozolimą, który wstanie z pobliskiego grobu w wielkanocną niedzielę rano. Ta „zmowa milczenia” jest równie powszechna, jak zdumiewająca. http://www.taraka.pl/zagadka_jezusa_01?fbclid=IwAR0...

Może to być przydatne we wszelkich, jak się zazwyczaj na końcu okazuje, prowadzących donikąd dyskusjach z katolikami, czy przeciwnikami kościoła katolickiego. ''Kościół katolicki nie ma nic wspólnego z chrześcijaństwem'', albo z innej półki ''kościół katolicki nie ma nic wspólnego z wiarą w boga'', ''ale ciężko odróżnić wiarę od religii''. Chrześcijanin - kto to jest? Człowiek, który został ochrzczony - bez magicznego akcentu - został skropiony kranówką, deszczówką lub zanurzony w rzece lub jeziorze. Część nie miała wyboru, bo stało się to w okresie niemowlęcym, inni byli poddani religijnemu praniu mózgu i ''dobrowolnie'' przyjęli chrzest, jako pełnoletni (nie powiem dorośli). Chrześcijanin jest to ktoś kto urodził się, w którymś z niżej wymienionych odłamów chrześcijaństwa. Jedni świetnie się odnajdują w takim systemie wierzeń, w tych społecznościach, twierdzą, że są ''prawdziwymi chrześcijanami'', bo do tego określenia przypisane są konkretne cechy charakteru, sposób myślenia, postępowania, twarde ramy moralności: prawdziwy chrześcijanin robi to, a nie robi tamtego itp. Prawdziwy chrześcijanin wystaje z tłumu Hindusów na przykład... widać go wyraźnie ;) Inni, gdy tylko uświadomią sobie, że są ofiarami przeróżnych psychomanipulacji, że te wierzenia to ciągłe balasty, odcinają się od tego i albo odnajdują w sobie ateistę, albo nie są na tyle silni by pozbyć się myśli, że ktoś tam nad nim czuwa, wierzą w boga, ale nie kierują się w życiu jakąkolwiek religią. Dobrze wiemy, że oprócz wstąpienia do danej organizacji religijnej poprzez chrzest nic szczególnego się nie dzieje i żadnej rzeczywistej przemiany nie wprowadza.

JAN XIII (965-972)

Po wypędzeniu „grzesznego” papieża Jana XII, rzymscy przywódcy przyrzekli wierność cesarzowi Ottonowi I. Obiecali również, że już nigdy więcej nie wzniosą powstania przeciwko żadnemu z papieży. Gdy jednak następcą Leona VIII został Jan XIII, żołnierze wbrew przysiędze ponownie chwycili za broń. Okazało się, że nowy następca św. Piotra był nie tylko kontynuatorem polityki swojego niesławnego imiennika, ale podzielał także jego zamiłowanie do miłosnych zabaw.

Urodzony około roku 920 w Rzymie jako Jan Théophylactes z Narni był synem biskupa Jana "Episcopusa" Théophylactesa i Teodory II Angelos "Młodszej" Théophylactes, czyli podobnie jak Jan XII - narodził się ze związku przyrodniego rodzeństwa. Dorastał na dworze papieskim, gdzie pełnił funkcję bibliotekarza.

Dobre stosunki Jana z cesarzem Ottonem najpierw zaowocowały nominacją na biskupa Narnii, a potem na poparcie jego kandydatury na papieża, którym został 1 października 965 roku. Nie spodobało się to Rzymianom, którzy w grudniu tego samego roku wzniecili powstanie i uwięzili Jana XIII w zamku św. Anioła. Więźniowi w ucieczce pomogli członkowie rodu Krescencjuszów, którzy przewieźli go do Kapui. Oswobodzony Jan poprosił o ratunek Ottona I, który wysłał mu na pomoc swoją armię, która w listopadzie 967 roku odprowadziła papieża do Rzymu. Niedługo później pojawił się tam również sam cesarz. Po przybyciu w bezlitosny sposób zemścił się na spiskowcach, którzy złamali złożoną mu przysięgę posłuszeństwa.

Wszystkich przywódców zamieszanych w uwięzienie Jana XIII pojmano, wydłubano oczy i powieszono. Osobę, którą uznano za pomysłodawcę porwania przekazano w ręce papieża. Okazał się on nieco bardziej łaskawszy niż cesarz. Oskarżonego kazał powiesić nagiego, za włosy na posągu Marka Aureliusza. To jednak nie wszystko – aby bardziej upokorzyć prefekta, do jego odbytu wprowadzono dzwonek, a do głowy przymocowano pawie pióra. Potem obwieziono mężczyznę ulicami Rzymu. Papież był tak rozbawiony całym widowiskiem, że darował oskarżonemu życie. Ostatecznie prefekta wygnano w Alpy.

Po rozprawieniu się z opozycją, Jan XIII rozpoczął w Rzymie despotyczne rządy. Dodatkowo dbał o jak najlepsze stosunki z Ottonem I, który wiele razy przymykał oko na niecne występki swojego ulubieńca. W zamian papież 25 grudnia 967 roku koronował syna cesarza - Ottona II – na „współcesarza”, a kilka lat później (14 kwietnia 972 roku) udzielił mu ślubu z księżniczką bizantyjską Teofano.

Jan XIII, jako papież, okazał się godnym następcą Jana XII. Szybko zyskał opinię wielkiego cudzołożnika. Żądał, aby usługiwały mu wyłącznie młode dziewczęta, które wkrótce stawały się jego oddanymi faworytami. W Pałacu Laterańskim utrzymywał specjalny harem złożony wyłącznie z dziewic. Za specjalną opłatą dzielił się nim z biskupami. Rzym aż huczał od plotek, że Jan uwiódł najpierw konkubinę swojego ojca, a potem własną siostrzenicę. Czasami pojawiały się również głosy, że sypiał z własną siostrą.

W swoich komnatach żył jak prawdziwy książę. Spał na jedwabnych poduszkach, jadał wyłącznie ze złotych naczyń, a puchary, z których pił wino musiały być inkrustowane najdroższymi klejnotami. Każdej uczcie obowiązkowo towarzyszyły nagie kobiety, które swoimi tańcami umilały papieżowi posiłek. Uwielbiał polowania i grę w kości, na którą przeznaczał ogromne sumy pochodzące z papieskiego skarbca.

Nie tylko grzeszne upodobania łączyły go ze swoim poprzednikiem, Janem XII. Głośno mówiło się w Rzymie także o śmierci, która nastąpić miała w podobnych okolicznościach. 6 września 972 roku Jan XIII „powrócił do domu Ojca”. Papież zmarł podczas upojnej nocy z pewną młodą mężatką. I to nie miłosne igraszki zabiły Jana, ale rozwścieczony mąż, który przypadkiem zastał parę cudzołożników w trakcie oddawania się największym namiętnościom.

Pontyfikat Jana XIII miał również ścisły związek z naszym krajem. Prawdopodobnie w roku 966 Mieszko I, władca Polan, przyjął chrzest, a dwa lata później ustanowiono pierwsze biskupstwo misyjne w Poznaniu.