Podwyżka

Druga strona medalu 7 lat rządów Tuska - ich to nikt nie przebije.

Rządowa propaganda kontra rzeczywistość
Rząd chwali się rocznymi urlopami macierzyńskimi (najdłuższymi w Europie!), hojniejszym dofinansowaniem przedszkoli, refundacją in vitro czy „darmowym podręcznikiem”. Ale nie informuje, że zostało to sfinansowane z naszych pieniędzy! Nie wiedzieć czemu, wśród „najważniejszych sukcesów” i „najtrudniejszych reform” nie znalazły się najbardziej znaczące decyzje rządu Donalda Tuska, jakim były drakońskie podwyżki podatków: stawek VAT (z 3% do 5%, z 7% do 8% i z 22% do 23%), stawki rentowej (o dwa pkt. proc.), akcyzy (na ON, wódkę i papierosy), zamrożenie progów PIT oraz i tak śmiesznie niskiej kwoty wolnej od podatku. Do tego jeszcze doszły nowe daniny: podatek od miedzi i srebra, myto (via toll), podatek bankowy i inne.

400 mld zł długu Tuska i kreatywna księgowość Rostowskiego
Zgodnie z „krzywą Laffera”, podwyżki stawek podatkowych nie przełożyły się na oczekiwany przez rząd wzrost wpływów podatkowych. Pierwszym budżetem ekipy Donalda Tuska była ustawa na rok 2008 zakładająca 281,9 mld zł dochodów i 309 mld zł wydatków przy deficycie na poziomie 27,1 mld zł. Budżet na rok 2015 zakłada 297,3 mld zł. dochodów i 343,3 mld zł wydatków przy 46,08 mld zł deficytu. Oznacza to wzrosty odpowiednio o 5,5%, 11,1%, 70% (!). Mimo księgowych sztuczek ministra Rostowskiego, w ciągu ostatnich 7 lat rząd musiał dwa razy nowelizować budżet, choć przed nierealistycznymi założeniami budżetowymi ostrzegali ekonomiści. Mimo wypchnięcia części wydatków poza budżet (FUS, KFD) i faktycznej likwidacji OFE, dziura budżetowa zwiększyła się o 70%.

Za rządów Donalda Tuska Polska co roku łamała unijny limit deficytu finansów publicznych (3% PKB). Gwoli sprawiedliwości trzeba dodać, że robiły to także wszystkie poprzednie ekipy rządzące Polską: od 1996 roku tylko 3 razy udało się ograniczyć deficyt poniżej 3% PKB. Nadwyżki nie doświadczyliśmy ani razu! Rezultatem był potężny wzrost długu publicznego. Na koniec 2013 roku zadłużenie sektora finansów publicznych sięgnęło 934,6 mld złotych, co stanowiło 57,1% produktu krajowego brutto. W ten sposób przekroczony został drugi próg ostrożnościowy.

Od objęcia władzy przez premiera Tuska zadłużenie Polski zwiększyło się o przeszło 400 miliardów złotych, czyli o blisko 11 tysięcy złotych na każdego pracującego. To odroczony rachunek, który prędzej czy później będziemy musieli pokryć w postaci wyższych podatków. Bilans na papierze poprawiła „reforma OFE”, która na koniec I kwartału 2014 roku (nowszych danych nie ma) obniżyła państwowy dług publiczny do 819 mld zł. Tzw. „reformę OFE” uważam za zabór oszczędności emerytalnych 16 mln Polaków. Łącznie ok. 150 mld zł aktywów OFE pod postacią obligacji skarbowych zostało „wyzerowanych” i zastąpionych zapisami na rachunkach ZUS. Z punktu widzenia państwa było to przeksięgowanie długu jawnego na dług ukryty: czyli obietnic z tytułu obligacji skarbowych na obietnice emerytalne. Oczywiście jakość tych drugich jest zdecydowanie niższa.
https://www.bankier.pl/wiadomosc/Druga-strona-medalu-...

Jak donosi “Rzeczpospolita”, Krajowa Administracja Skarbowa po raz kolejny dokonała zmiany własnej interpretacji przepisów, żądając od przedsiębiorców zapłaty zaległych podatków na całe lata wstecz. Sprawa jest bulwersująca, ponieważ urzędnicy w licznych interpretacjach podatkowych, za które firmy na marginesie musiały słono płacić, potwierdzali, że dotychczasowy sposób rozliczania był zgodny z prawem. Opisywana sprawa dotyczy sprzedaży tzw. fast foodów, w których przypadku przez lata przedsiębiorcy stosowali stawkę często 5 proc., zamiast 8 proc. Był to efekt zawiłości i absurdalności polskich przepisów podatkowych, które nie były jasne często nawet dla samych urzędów i stały się polem do przysłowiowego “kombinowania” firm.

Zgodnie bowiem z prawem podatkowym stawkę 5 proc. stosuje się w przypadku dostawy żywności, natomiast jeśli przedsiębiorca świadczy usługę gastronomiczną, trzeba zapłacić już 8 proc. VAT-u. Z tego powodu tak organizowano formalnie łańcuch sprzedaży i dystrybucji, aby z fiskusem rozliczać się po stawce preferencyjnej. W ukróceniu tej praktyki nie byłoby nic zdrożnego, gdyby urzędnicy nie wpadli na pomysł, aby egzekwować nowe zasady… wstecz. W warunkach trudnej konkurencji ciężko bowiem winić przedsiębiorców, że dobrowolnie woleli płacić jak ich konkurencji niższą, a nie wyższą stawkę podatku, zwłaszcza jeśli w oficjalnej interpretacji fiskus na to pozwalał.

Bilans nowej ofensywy Krajowej Administracji Skarbowej opiewa na ponad 130 mln zł należnej dopłaty podatku plus kilkadziesiąt milionów złotych odsetek. Choć owe dopłaty z zewnątrz mogą wyglądać jak uderzenie w gigantów typu McDonald’s, jednak w rzeczywistości głównym płatnikiem zaległości będą polscy przedsiębiorcy, franczyzobiorcy zagranicznych marek gastronomicznych.

Jak wskazuje Cezary Kaźmierczak, prezes Związku Przedsiębiorców i Pracodawców: “takie praktyki są ewidentnie sprzeczne z konstytucją dla biznesu”.

Opisana sprawa jest zaledwie czubkiem góry lodowej opresyjności polskiego systemu podatkowego. Widać bowiem wyraźnie, że w wielu obszarach mentalność i praktyki urzędników się nie zmieniły. Spór o stawki VAT to także kolejne oblicze “uszczelniania”, gdzie okazuje się, że nie jest wcale tak, że dodatkowe środki biorą się tylko i wyłącznie od mitycznych “mafii VATowskich”, ale często są efektem realnego zwiększenia opodatkowania prowadzenia działalności gospodarczej w ramach obowiązujących przepisów. “Uszczelnienie” interpretacji podatkowych, jak widać, okazuje się być nieuczciwym, ale bardzo skutecznym narzędziem. https://crowdmedia.pl/skarbowka-mcdonalds-zmienila-w...

Rosnące koszty życia, będące efektem rządów PiS, uderzają przede wszystkim w najsłabiej zarabiających.
https://www.tygodnikprzeglad.pl/drogo-coraz-drozej/?fbclid=IwA...
Ceny w naszym kraju zaczynają coraz szybciej rosnąć

Nie można już mówić, że gra się o pietruszkę – mówi sprzedawca na bazarku w stolicy. Faktycznie, pietruszka to teraz jedno z najdroższych warzyw. Kosztuje nawet ponad 30 zł za kilogram. Na giełdzie w Broniszach cena hurtowa dochodzi do 16 zł. Rok temu pietruszka była dwa razy tańsza, dwa lata temu kosztowała niecałe 5 zł. Drożeją też inne warzywa. Za kilogram szparagów trzeba zapłacić w Broniszach średnio 15 zł (rok temu – 11 zł). Buraki ćwikłowe w ciągu roku zdrożały z 80 gr do 1,65 zł, a cebula z 75 gr do 3,30 zł. Te akurat podwyżki to efekt ubiegłorocznej suszy. Ale niezależnie od tego ceny – nie tylko warzyw czy, szerzej, żywności – rosną. Powoli, ale stale.

Informacja Głównego Urzędu Statystycznego o tym, że w kwietniu tego roku ceny produktów i usług konsumpcyjnych w Polsce zwiększyły się średnio o 1,1% w porównaniu z marcem, nie robi specjalnego wrażenia – no bo cóż to jest 1%. Równie dużego wzrostu cen w ciągu zaledwie miesiąca nie było jednak od ponad ośmiu lat (podobny wynik zanotowano w styczniu 2011 r.) – a w samym kwietniu ceny ostatni raz rosły tak szybko aż 23 lata temu.

W 1996 r. inflacja (czyli wzrost cen daremnie goniony płacami) wyniosła 19,9%. Teraz, zdaniem wszystkich ekspertów, taki scenariusz inflacyjny nam nie grozi. GUS uspokaja, że mimo skoku cen w zeszłym miesiącu inflacja w okresie kwiecień 2018 – kwiecień 2019 wyniosła zaledwie 2,2%. Czyli raptem jeden miesiąc „zapracował” na połowę całego wzrostu cen.

Problem jednak w tym, że nie ma żadnych istotnych przesłanek dających gwarancję, że w kolejnych miesiącach ceny nie będą rosnąć tak szybko jak w kwietniu. Gdyby, odpukać, tak się stało, pod koniec 2019 r. ich poziom mógłby być średnio nawet o 10% wyższy od kwietniowego, a taką różnicę odczujemy boleśnie w portfelach.

Drożyzna zjada nasze dochody

Ruch cen wyraźnie odczuwamy zresztą już od wielu miesięcy. Na przykład w ciągu 2018 r. paliwo na stacjach benzynowych zdrożało o 7,3%, a licząc okres późniejszy – od kwietnia 2018 r. do kwietnia 2019 r. – nawet o 8,5%.

Pod koniec kwietnia zeszłego roku za litr benzyny 95 płaciliśmy średnio 4,82 zł. Obecnie już 5,24 zł. Litr oleju napędowego kosztował 4,74 zł. Zdrożał do 5,20 zł. Cena metra kwadratowego nowego mieszkania w największych miastach wynosiła wtedy od 5149 zł (Łódź) do 7817 zł (Warszawa). W kwietniu 2019 r. – od 5795 zł do 8499 zł.

Za nowe auto najpopularniejszej wśród Polaków marki (fabia) płaciliśmy od 37,6 tys. zł, a w kwietniu tego roku od 44,3 tys. zł. Za mydełko (dove): odpowiednio 2,24 zł i 2,97 zł. Za osiem rolek papieru toaletowego: 3,79 zł i 4,45 zł. Ceny rosną zatem w bardzo wielu kategoriach wyrobów.

Żywność, na którą przeznaczamy około jednej czwartej naszych wydatków, drożeje w tempie umiarkowanym – ale systematycznie i coraz szybciej. W marcu tego roku jej ceny były średnio o 2,7% wyższe niż 12 miesięcy wcześniej. W kwietniu – już o 3,3 % wyższe.

Według GUS w okresie marzec 2018 r. – marzec 2019 r. pół kilograma chleba zdrożało średnio z 2,35 do 2,62 zł. Makaron (400 g) – z 3,96 do 4,16 zł. Kilogram cukru – z 2,21 do 2,47 zł. Kilogram szynki wieprzowej – z 26,29 do 27,15 zł. Kilogram kurczaka – z 7,32 do 7,49 zł. Udziec wołowy (też 1 kg) – z 33,50 do 33,77 zł. Kostka masła – z 5,91 do 6,19 zł. Filet z morszczuka (1 kg) – z 24,40 do 25,04 zł. Kilogram mąki pszennej – z 2,44 do 2,68 zł. Kilogram sera gouda – z 20,69 do 20,94 zł.

Pieczywo zdrożało średnio o 9,6%, cukier o 11,2%. Najszybciej poszły zaś w górę ceny warzyw – od marca do marca aż o 16,6%. Rekordy biły ziemniaki (stare) – skok aż o 83,4%. Wyprzedziły cebulę (wzrost o 48,9%), kapustę (43,2%) i marchew (34,3%).

Są też jednak produkty (nieliczne), które w tym czasie staniały. Mleko UHT 3,2%, z 2,76 do 2,66 zł/l, schab wieprzowy z 17 do 16,92 zł/kg, słonina z 6,05 do 5,87 zł/kg, jabłka z 3,81 do 2,26 zł/kg, jajka – z 69 do 65 gr/szt.

Kwiecień i pierwsza połowa maja przyniosły dalszy wzrost cen sporej części artykułów spożywczych. Jak wynika z zestawienia sporządzonego przez portal dlahandlu.pl, w tym czasie kilogram kurczaka zdrożał o 1,65 zł, schabu bez kości o 6,87 zł, kiełbasy podwawelskiej o 5,97 zł, ziemniaków o 89 gr, pomidorów o 29 gr, pieczarek o 1,72 zł. Opakowanie śledzi matjasów (650 g) – o 85 groszy, szynki wiejskiej (450 g) – o 56 gr.

Tak wysokiego miesięcznego przyrostu cen nie było od 8 lat - W ostatnim dniu kwietnia Główny Urząd Statystyczny opublikował najnowsze dane dot. inflacji w Polsce. Ta w kwietniu wzrosła do 2,2 proc. w ujęciu rocznym (1,7 proc. w marcu).

W stosunku do poprzedniego miesiąca ceny towarów i usług konsumpcyjnych wzrosły o 1,1 proc. w kwietniu. Mocno wzrosły ceny paliw do prywatnych środków transportu - o 8,5 proc. w ujęciu rocznym. Więcej płaciliśmy też za żywność i napoje bezalkoholowe - tu odnotowano wzrost o 3,3 proc. Konsensus rynkowy zakładał inflację na poziomie 1,8 proc.

W związku z tymi danymi rosną obawy co do realizacji celów założonych przez bank centralny. Krzysztof Piech, profesor nadzwyczajny doktor habilitowany nauk ekonomicznych z Katedry Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych Uczelni Łazarskiego, jest zdania, iż budzi to niepokój w kontekście zdolności banku centralnego do realizacji celu inflacyjnego, co może mieć wpływ na nasze kieszenie.

Jeśli wierzyć szacunkom GUS (tj. jeśli informacja sygnalna zostanie potwierdzona), to wzrost cen w kwietniu w porównaniu do marca br. wyniósł 1,1 proc. O 5 proc. wzrosły ceny paliw, a żywności – o 1 proc. W skali roku dawałoby to inflację na poziomie 2,2 proc. Nie jest to dużo (wciąż poniżej celu inflacyjnego – pozostającego zresztą od wielu lat na tym samym poziomie). Jednak bardziej niepokojąca od samego poziomu inflacji jest skala przyrostu cen w jednym miesiącu – w kwietniu. Stawiam bowiem tezę, że GUS nie zdołał jeszcze uchwycić wzrostu cen w całym miesiącu – szczególnie wzrostu cen żywności po Świętach Wielkanocnych, który widoczny był w handlu detalicznym. Ponadto uważam, że wysoka dynamika wzrostu cen w kwietniu może być kontynuowana również w maju – to zaś dawałoby przesłanki do niepokoju.

Ostatnio, tak wysoki miesięczny wzrost cen miał miejsce w styczniu 2011 r. (1,2 proc.), zaś poprzednia podobna sytuacja – dopiero w styczniu 2000 r. Tak duży wzrost cen w kwietniu miał miejsce w 1996 r. – aż 23 lata temu. Były to czasy wysokiej jeszcze inflacji, znacznie przekraczającej 10 proc. rocznie.
- tłumaczy ekonomista z Uczelni Łazarskiego.

Uwaga: zmiana w stosunku do poprzedniego miesiąca.
Foto: GUS / GUS
Uwaga: zmiana w stosunku do poprzedniego miesiąca.
Czy jest zatem powód do niepokoju? Prof. Piech uważa, że nie. Jego zdaniem jednorazowy wzrost cen w danym miesiącu jeszcze nie jest powodem do zmartwienia, to ewentualna kontynuacja wzrostów powinna przynajmniej skłonić do pogłębionych analiz. "Sposobem działania RPP powinno być nie tyle reagowanie na przeszłe zmiany poziomów cen, co antycypowanie ich i przeciwdziałanie wzrostowi inflacji. Obecna sytuacja jednak wymyka się możliwościom związanym z modelowaniem cen na podstawie zjawisk historycznych, ze względu na dość specyficzne przyczyny obecnych zmian".

Z czego wynika obecna inflacja?
Co wpływa na sytuację wywołującą takie podwyżki cen? Zdaniem prof. Piecha są to np. Afrykański Pomór Świń w Chinach i w Wietnamie napędzający popyt na wieprzowinę z Polski, nieurodzaj na rynku warzyw w ub.r., możliwy zwiększony popyt konsumpcyjny (dodatkowe świadczenia 500+ i 13 emerytura). Ekonomista uważa, że istnieje ryzyko nie uwzględnienia w projekcjach inflacji przygotowywanych przez analityków NBP czynników jednorazowych, przez co RPP – opierająca decyzje w pewnej mierze na ww. projekcjach – może nie dostrzec problemu i nie docenić jego wagi. "Natomiast za kilka miesięcy, gdy obecne wzrosty cen będą już widoczne w danych historycznych, może być zbyt późno będzie już na podjęcie decyzji zapobiegających wzrostom cen" - wyjaśnia prof. Piech.

Inflacja w portfelu i na zakupach
Dawno niewidziana w Polsce inflacja zaczyna zbierać swoje żniwo na co dzień. Około jednej czwartej koszyka CPI stanowi żywność (i napoje bezalkoholowe). Już w marcu widać było znaczący wzrost cen warzyw (o 16,6 proc. w ciągu roku), czy mąki (9,2 proc.), a także paliw (7,3 proc.). Ma to przełożenie na wskaźnik inflacji https://businessinsider.com.pl/finanse/makroekonomia/inflacja...