Mińsk Mazowiecki Miastem LGBT

Raport Kalety obnażył brak elementarnej wiedzy posła PiS
To, co poseł PiS uważa za dewiacje z użyciem prezerwatyw i narkotyków, Ministerstwo Zdrowia chwali i popiera.
Kilka dni temu Sebastian Kaleta, 30-letni poseł PiS, zaprezentował „autorski raport” na temat działalności organizacji pozarządowych otrzymujących dofinansowanie z budżetu miasta Warszawy. Przygotowany dokument, bogato ilustrowany i okraszony zdjęciami z mediów społecznościowych, wygląda na atak wymierzony we władze stolicy, które zdaniem pana Kalety sponsorują projekty „wspierające ideologię LGBT+ i ruchy proaborcyjne”.
Ale który to już raz polityk PiS, starając się oczyścić życie społeczne z edukacji seksualnej, parad oraz wszelkich innych przejawów „grzeszności”, trafia kulą w płot, gdyż obnaża swój zatrważający brak elementarnej wiedzy – w tym wypadku na temat współczesnych zasad prowadzenia kampanii prozdrowotnych i metod redukcji szkód? Przeczytałem (i obejrzałem) 120-slajdową prezentację zespołu pana Kalety i wniosek nasuwa się sam: on kompletnie nie ma pojęcia, o czym mówi. Najwyraźniej nie wie też, kogo atakuje.

Posłowi PiS potrzeba korepetycji
19 organizacji pozarządowych podpisało się pod oświadczeniem dyskredytującym konkluzje raportu. To m.in. tak uznane marki jak Społeczny Komitet ds. AIDS, Fundacja Res Humanae, Fundacja Edukacji Społecznej czy Stowarzyszenie Monar. „Rozumiemy, że być może poseł Sebastian Kaleta wykazuje wrogą postawę wobec osób nieheteronormatywnych, jednak trudno nam zrozumieć fakt, że chciałby pozbawić je dostępu do działań profilaktycznych chroniących ich zdrowie i życie. Dostęp do ochrony zdrowia jest podstawowym prawem człowieka niezależnie od wieku, płci, sprawności, wyznania czy także orientacji seksualnej i tożsamości płciowej” – czytamy w oświadczeniu podpisanym przez osoby zaprawione w wieloletnich programach redukcji szkód i inicjatywach przyczyniających się do profilaktyki HIV/AIDS, chorób przenoszonych drogą płciową, narkomanii.

A teraz, po latach, kiedy ich praca zaczęła przynosić efekty, przed szereg swojej partii wychodzi młody polityk, który z powodów ideologicznych domaga się ich likwidacji. Bez cienia refleksji, by poznać tę działalność głębiej, niż wskazują na to zdjęcia zamieszczane w ulotkach i na portalach internetowych.

Tuż przed 1 grudnia, na dorocznej konferencji „Człowiek żyjący z HIV w rodzinie i społeczeństwie”, wiceminister zdrowia Józefa Szczurek-Żelazko gratulowała organizacjom pozarządowym (tym właśnie, które wziął na cel poseł Kaleta) udanych kampanii i ciężkiej pracy ze środowiskami najbardziej zagrożonymi wykluczeniem społecznym oraz wymienionymi plagami – a wszystkim zdawało się, że rozumie, o czym mówi, i jej podziw oraz szacunek dla osób zebranych na sali był szczery. Więc mam nadzieję, że teraz pani poseł Szczurek-Żelazko (z wykształcenia pielęgniarka) wezwie młodszego kolegę z tej samej partii (z wykształcenia prawnika) i wygospodaruje dla niego godzinę na przyspieszony kurs, dlaczego wymienione organizacje powinny kontynuować działalność i jaką to przynosi korzyść.

W przeciwnym razie nie widzę sensu w fetowaniu ministrów na uroczystościach, gdzie mają usta wypchane frazesami, a potem – gdy trzeba przemówić do rozsądku świętoszkom i laikom – nie robią nic, by swoim autorytetem wesprzeć pokrzywdzonych. Przecież organizacje pozarządowe w dziedzinie edukacji zdrowotnej i redukcji szkód prowadzą tę działalność również w imieniu lub zastępstwie resortów zdrowia i edukacji, wyjątkowo bezczynnych w tych właśnie obszarach. One robią coś dla takich ludzi jak pan poseł i jak każdy z nas, aby rozmaite choroby nie rozprzestrzeniały się, aby środowiska, którym odmawia się edukacji seksualnej, zdobywały ją od kompetentnych edukatorów w miejscach, gdzie lubią przebywać, aby wreszcie bezdomni narkomani nie musieli umierać na ulicach ani zagrażać przechodniom.

Lech Kaczyński rozumiał te problemy
Wyjaśnijmy więc, na czym polega idea redukcji szkód, której poseł Kaleta – oburzony np. rozdawnictwem prezerwatyw – zdaje się nie tolerować. Wzięła ona swój początek w pomocy udzielanej na Zachodzie narkomanom, gdzie polegała na ograniczaniu konsekwencji korzystania z używek z równoczesnym tolerowaniem ich konsumpcji.

https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/spoleczenstwo...

Kim są Mocarze? To 80 naszych niepełnosprawnych podopiecznych, którymi zajmujemy się w naszym ośrodku w Mocarzewie.

Dlaczego Mocarze? Codziennie na nich patrzymy, będąc pod wrażeniem tego, jak z pogodą ducha, uśmiechem, drobnymi gestem pokazują nam, że ciało może być czasem słabe, z niedoskonałościami. Ich duch jest wiecznie żywy, zdolny przełamywać ograniczenia ciała w komunikacji, trosce o innych, zarażając optymizmem.

Każdy z naszych Mocarzy ma swoją moc – czuły uśmiech, gest dobroci, słowo, które trafia w najgłębszą potrzebę. I codziennie czujemy się tak, jakby to oni, nasi Mocarze opiekowali się nami.

WYZWANIE

Prawo jest tak bezlitośnie skonstruowane, że nasi Mocarze mogą przebywać w naszych placówkach (szkole specjalnej, ośrodku wychowawczym) tylko do ukończenia nauki (najpóźniej do 25 roku życia).

Potem musimy ich odesłać do domów. Ich wejście w dorosłość, to jest ból, który przebija nasze serca. Chciałybyśmy ich u nas zatrzymać na zawsze. Bo nasi Mocarze są z nami przez kilkanaście lat. A często zdarza się, że nie mają gdzie pójść – rodzice już nie żyją, albo są tak schorowani, że nie mogą się nimi zająć. Nasi Mocarze są osobami z niepełnosprawnościami, dlatego potrzebują miejsc specjalnie przystosowanych do ich potrzeb, najczęściej poza zasięgiem możliwości bliższej i dalszej rodziny.

Jedynym rozwiązaniem dla nich jest dom opieki społecznej, obcy, nieznany, do którego adaptacja może trwać kilka lat. A może się po prostu nie udać. I widzimy to cierpienie w ich oczach, gdy ich odwiedzamy.

Dlatego, porwałyśmy się na szalone dzieło. Szalone, bo tak po ludzku niemożliwe do zrealizowania. Postanowiłyśmy wybudować Dom Mocarzy – miejsce, które będzie spełnieniem marzeń naszych Mocarzy. Dom, w którym będą mogli zamieszkać po zakończeniu okresu nauki. Dom w miejscu, które znają, w którym czują się dobrze. I tam będą mogli żyć, mieszkać, rozwijać się według potrzeb, które znamy.

Dzieło jest szalone, ponieważ koszt budowy Domu Mocarzy to 18 milionów złotych. Kwota, którą ciężko nam sobie wyobrazić, co dopiero mieć na koncie. Jednak wierzymy, że moc naszych Mocarzy, ich potrzeby i dobro poruszą tysiące ludzkich serc i także dzięki Twojemu wsparciu uda nam się zebrać potrzebną kwotę.

Wierzymy, że Bóg nam to ułatwi, skoro powiedział, że „aniołom swoim dał rozkaz o tobie, aby cię strzegli na wszystkich twych drogach”. Wierzymy, że takim aniołem będziesz i Ty.

Nasi aniołowie pomogli nam zakończyć I etap zbiórki (projekt i fundamenty) – mamy już 1.200.000 zł.

Dlatego, jeżeli chcesz zostać częścią tego naszego szalonego planu, to prosimy wesprzyj naszą zbiórkę:

Na co zbieramy w II etapie?
Budowa parteru, 1, 2 i 3 piętra – 2.500.000 zł

Do tej pory dzięki cudownym Darczyńcom zebraliśmy już 1331578.13 zł z 2500000 zł

https://dommocarzy.pl/o-akcji/