Mińsk Mazowiecki Miastem LGBT

Jugendamt jako przykrywka dla pedofilii

Okryty złą sławą niemiecki Jugendamt ma w swojej historii niezwykle ciemne karty. To nie tylko niesprawiedliwe odbieranie dzieci rodzinom, w tym wielu polskim; to także świadome przekazywanie nieletnich w ręce pedofilów. Kluczową rolę odgrywa tu ideologia rewolucji seksualnej.



Systemowe gwałty w Berlinie



Marco i Sven. Pod takimi imionami występują w mediach mężczyźni, którzy przez kilkanaście lat byli regularnie gwałceni przez pedofila. Trafili w jego ręce za pełną zgodą władz państwowych. W Niemczech pedofilia, zwłaszcza męska, uchodziła wówczas za coś pozytywnego. Pod koniec lat 60. senat Berlina Zachodniego zgodził się na projekt, w ramach którego urząd Jugendamt przekazywał odebrane rodzicom dzieci w ręce zwyrodnialców, pardon - „kochających inaczej”. Teoretykiem programu był ówczesny dyrektor wydziału w Centrum Pedagogicznym w Berlinie, późniejszy profesor psychologii z Hanoweru, Helmut Kentler. W jego koncepcji pedofile mieli być znakomitymi opiekunami chłopców – obdarzą ich, zapewniał, autentycznym uczuciem. Według „Spiegla”, który opisał szczegółowo ten skandal, Kentler promując swoje idee za rzecz oczywistą przyjmował, że pedofilski opiekun będzie podejmować z dziećmi czynności seksualne. Psycholog uważał to za właściwe, angażował się społecznie na rzecz legalizacji stosunków z dziećmi (teoretycznie: za ich zgodą).



Kentler miał na tyle duże wpływy, że mógł też osobiście wskazać pedofilów, którzy otrzymają od Jugendamtu chłopców. Wybrał między innymi Fritza H., zwyrodnialca, do którego trafili Marco i Sven. Fritz H. opiekował się łącznie pięciorgiem dzieci od lat 70. aż do pierwszych lat XXI wieku. Dzieciaki opisywane przez „Spiegla” trafiły do niego w latach 1989 i 1990 i wychowywali się pod jego kuratelą jako bracia. Mieli wtedy odpowiednio 7 i 8 lat. Fritz H. gwałcił chłopców przez dekadę, według relacji młodszego z nich: im byli młodsi, tym częściej, czasem nawet podczas snu (podawał im środki nasenne). Mówił im, że to normalne; że tak robią wszyscy ojcowie. Chłopcy nie protestowali. Czuli do swojego opiekuna wdzięczność za to, że w ogóle ich przyjął; pochodzili z rodzin patologicznych, pełnych bardzo brutalnej przemocy. Nad Fritzem H. Jugendamt pełnił nadzór. Chłopców badano; zauważono w ich rozwoju bardzo duże nieprawidłowości. Urząd jednak nie zareagował; pedofil zbyt dobrze znał się z Kentlerem, mężczyźni składali sobie wizyty. Chłopcy mieszkali u Fritza H. do 2003 roku. Swoje historie opowiedzieli dopiero po latach. Otrzymały od państwa świadczenia socjalne, ale dziś domagają się też wysokich odszkodowań. Póki co - bezskutecznie; niedawno władze Berlina odrzuciły ich roszczenia, twierdząc, że sprawa się przedawniła. Ofiary pedofila uważają tymczasem, że Jugendamt ponosi bezpośrednią winę za ich krzywdę, bo przynajmniej jeden z pracowników mógł wiedzieć, że ich opiekun to pedofil. Wiedział o tym z pewnością Kentler – i przypuszczalnie znacznie szersza grupa innych orędowników legalnej pedofilii. Ile tak naprawdę dzieci Jugendamt przekazał świadomie w ręce zboczeńców, nie wiadomo; niemieckie media zakładają, że o wiele więcej, niż tylko piątkę powierzoną Fritzowi H. Ofiary, gwałcone przez najbliższych przez całe lata, po prostu nie mówią o swoim dramacie.



LGBT i pedofilia



Przerażająca zgoda niemieckiego państwa na oddanie pedofilowi dzieci jest efektem zatrutej ideologii wyzwolenia seksualnego późnych lat 60. Na fali wywracania do góry nogami chrześcijańskiej moralności neomarksistowscy promotorzy rewolty seksualnej wzywali do odrzucenia wszystkich ograniczeń, także tych dotyczących wieku. Słynny niemiecki lewak, Daniel Cohn-Bendit, opisywał w książkach erotyczne doświadczenia z dziećmi (później twierdził, że zmyślał). W 1980 roku na zjeździe niemieckich Zielonych powstała grupa „Geje i pederaści”, która działała przez siedem lat. Za Odrą wydawano liczne pisma i książki, w których domagano się obniżenia granicy wieku dopuszczającego inicjację seksualną. W Stanach Zjednoczonych jeszcze w 1995 roku prominentne czasopismo Vanity Fair publikowało tekst, który brał w obronę pedofila skazanego za nagrywanie chłopców pod prysznicem. Do 1994 roku częścią wpływowego Międzynarodowego Stowarzyszenia Lesbijek i Gejów (ILGA) była grupa NAMBLA - Północnoamerykańskie Stowarzyszenie Miłości Mężczyzn i Chłopców. Jeszcze cztery lata później, zaledwie w 1998 roku, Amerykańskie Towarzystwo Psychiczne sprzeciwiało się podziałowi na „sprawce” i „ofiarę” w ocenie czynów pedofilskich, bo należałoby mówić po prostu o „seksie” dorosłego z dzieckiem. W takim klimacie wpływy Kentlera nie mogą dziwić. Pedofilia przestała być akceptowalna dopiero w późnych latach 90; według amerykańskiej katolickiej pisarki, Mary Eberstadt, głównie za sprawą nagłośnienia skandalu nadużyć seksualnych w Kościele.



Pedofil na campingu



Choć pedofilia przestała być modna, za Odrą siatki zboczeńców działają dalej – także w Jugendamcie. Nowszy skandal jest związany z dewiantem z miejscowości Lügde w Nadrenii Północnej-Westfalii. W tym roku media ujawniły, że na tamtejszym kampingu mieszkał w przyczepie Andreas V., który przez lata wykorzystywał seksualnie nieletnie dziewczynki. Pedofil rozpoczął swój proceder w 2008 roku i kontynuował go przez 10 lat. Jak dotąd zidentyfikowano ponad 20 jego ofiar. Rozbierał dzieci przed kamerą i pokazywał je w sieci innym pedofilom, którzy mu za to płacili. W sprawie aresztowano już kilka osób; prawdopodobnie z „usług” zwyrodnialca korzystało niestety wiele osób.



Największe oburzenie budzi jednak fakt, że mężczyzna w 2017 roku został prawnym opiekunem dziewczynki przekazanej mu przez Jugendamt w Hameln-Pyrmont. Zboczeniec wykorzystał ją do nagrywania filmów według aktualnej wiedzy śledczych przynajmniej 132 razy. To właśnie dzięki niej zwabiał do swojej przyczepy kolejne ofiary. Jak to możliwe, że Jugendamt, który niejednokrotnie odbiera dzieci choćby Polakom za złe warunki bytowe, w tym wypadku zadziałał tak nieopatrznie? Urzędnicy twierdzą, że przekazania córki pedofilowi chciała sama matka; dziecko miało wcześniej być kilka razy na wakacjach u zboczeńca i czuć się tam dobrze. Urzędnicy ocenili, że w przyczepie wprawdzie komfortu nie ma, ale dziewczynce będzie tam dobrze.



Kłopot w tym, że do Jugendamtu zgłaszano, iż Andreas V. może być pedofilem. Pracownica urzędu, która otrzymywała aż trzy takie komunikaty od różnych osób, nie przekazała ich nikomu dalej. Gdy sprawa nadużyć seksualnych wyszła na jaw okazało się, że kierownik Jugendamtu manipulował w aktach, chcąc ukryć fakt, że przez kilka miesięcy nikt nie kontrolował, jak mężczyzna z przyczepy zajmuje się dzieckiem. I nie dość na tym. Choć policja zabezpieczyła w tej sprawie ogromną ilość materiałów pornograficznych, to… zniknęło 155 płyt CD i DVD z dowodami. Nie było to przypadkiem: sprawę powierzono bowiem komisarzowi, który już trzykrotnie wcześniej prowadził śledztwa, w których dowody znikały. Niemieckie media sugerują, że może więc chodzić o prawdziwą pedofilską siatkę z wpływami zarówno w Jugendamcie, jak i w policji.



Kontrrewolucja pilnie potrzebna



Obie te sprawy skupiają jak w soczewce całą sieć problemów fundamentalnych dla przyszłości cywilizacji chrześcijańskiej w Europie i Polsce. W pierwszym wypadku państwo rości sobie prawo do władania rodziną i kierując się nowoczesnymi teoriami naukowymi doprowadza do niewyobrażalnej krzywdy dzieci. Można byłoby machnąć na to ręką, stwierdzając, że to przeszłość; tak jednak nie jest. Historii ruchu homoseksualnego nie da się wymazać; zachęcanie dzieci do podejmowania kontaktów seksualnych jest wciąż aprobowane przez międzynarodowe agendy. Najlepszym tego przykładem jest sygnowana przez prezydenta Warszawy karta LGBT+, która opiera się na standardach edukacyjnych opracowanych przez WHO; standardy te są w sposób oczywisty i jawny przesiąknięte pedofilską propagandą, tyle, że podaną skrycie, pod płaszczykiem ideologii gender. Także sprawa z Lügde, abstrahując od wątku ingerencji państwa w życie rodzinne, to triumf lobbystów rewolucji seksualnej; gdyby nie powszechna dostępność internetowej pornografii, to tyle osób co dzisiaj nie wpadałoby w sidła diabelskiego uzależnienia i nie szukało w tak zwanym darknecie przedstawień gwałtów na dzieciach. Tymczasem z pornografią nie walczą żadne rządy europejskie; powszechnie uznaje się, że dostęp do nie jest „prawem”, a każdy, kto choćby mówi o zwalczeniu tej zarazy, natychmiast piętnowany jest jako katolicki faszysta.



W Polsce, by uniknąć powstawania patologii podobnych do niemieckich, trzeba z całą stanowczością bronić bezwzględnego prawa rodziny do wychowania własnych dzieci i sprzeciwiać się wszelkim przejawom psucia moralności publicznej. Zarówno poprzez podjęcie autentycznej walki z pornografią, jak i – przede wszystkim – poprzez postawienie tamy rozwojowi ideologii LGBT w naszym kraju. W przeciwnym razie dzieci nigdy nie będą w pełni zabezpieczone przed przemocą państwa, zdemoralizowanego i wydanego na pastwę niekatolickich ideologii.



Paweł Chmielewski


DATA: 2019-08-08 07:26
AUTOR: PAWEŁ CHMIELEWSKI


Read more: http://www.pch24.pl/jugendamt-jako-przykrywka-dla-...

Sieć organizacji pozarządowych Sorosa

Cechy organizacji i fundacji George Sorosa:

(każda z jego organizacji posiada co najmniej 85% wymienionych cech)

Bardzo konkretna, wzniosła i szlachetna nazwa, typu Hejt Stop, Nigdy Więcej, Stop Mowie Nienawiści, Miłość nie Wyklucza, Otwarta Rzeczpospolita, Bez Nienawiści, Fundacja Dialog, Mowa Miłości etc. Bardzo często wykorzystywane są również przyzwyczajenia społeczne z czasów PRL, czyli nazywanie organizacji tak, żeby udawały organy państwowe: „Instytut”, „Ośrodek”, „Centrum” itd.
Brak dochodów z działalności misyjnej, przy jednoczesnym czerpaniu publicznych środków z ministerstw, samorządów, Brukseli i zewsząd, skąd tylko się da (nawet Soros jest za biedny, aby pokryć 100% kosztów funkcjonowania, a wykorzystywanie publicznych środków to dalsze zadłużanie całego państwa, a więc spore odsetki dla Sorosa i powiązanych z nim instytucji finansowych)
Kreatywna księgowość, dziwne powiązania finansowe i kadrowe z innymi NGO (np. działalność skazanego wyrokiem Rafała Gawła czy kampania HejtStop z ul. Andersa 29 w Warszawie, kierowana przez Joannę Grabarczyk jest własnością stowarzyszenia Projekt:Polska z ul. Andersa 29 w Warszawie, kierowanego przez p.o. przewodniczącej – Joannę Grabarczyk)
Skrajna odmiana rasizmu – nigdy nie jest krytykowana osoba o kolorze skóry innym, niż biały, nawet w przypadku popełnienia ciężkiego przestępstwa
Skupienie się na teoretyzowaniu i lewicowo-socjalistycznej paplaninie, przy jednoczesnym trzymaniu się jak najdalej od bezpośredniego działania i zagrożenia (czyli przyjmowania pod swój dach uchodźców, ofiar przemocy domowej, wizyt w gettach typu Maszkowice itp – naciski na władze, aby to ona się tym zajęła), innymi słowy realizowanie swoich założeń z pozycji „kanapowej”, przy determinacji godnej kandydatek na Miss Świata, twierdzących, że walczą o pokój na świecie (a pławiących się w luksusach u boku jakiegoś milionera-wyzyskiwacza)
Lubowanie się w donoszeniu i denuncjowaniu osób o odmiennych poglądach, cechujące się hurtowymi zgłoszeniami do sprzyjających im prokuratur oraz korzystaniem z usług najlepszych mecenasów. Gry prokuratura nie stwierdzi znamion przestępstwa – ma miejsce robienie rumoru w mediach lewicowych i podburzanie społeczeństwa
„Moralność Kalego”, obłuda, przykrywana (do odwrócenia uwagi) przez wzniosłe slogany, bazujące na emocjach odbiorcy
Walka o przywileje dla ideologii gender, feminizmu, grup LGBTQWERTY++ i innych cudaków
Specyficzne podejście do słowa „demokracja” w przypadku niekorzystnych dla lewicy wyników wyborów – wtenczas „demokracją” nazywana jest próba zamachu stanu przeciwko demokratycznie wybranej władzy
Większość „pracowników” tych organizacji stanowią zmanipulowane kobiety o poglądach radykalnie lewicowych, od których wymagane jest totalne posłuszeństwo i poddaństwo (np. na zachodzie wiele aktywistek, zgwałconych przez „uchodźców” dostało zakaz zgłaszania sprawy na policję, jednocześnie sprośny dowcip, opowiedziany przez białego mężczyznę podpada pod molestowanie seksualne)
Wyolbrzymianie wykroczeń, które im pasują, np. spalenie kukły Żyda na Rynku we Wrocławiu przez znanego prowokatora (któremu daleko do narodowca, wystarczy spojrzeć na zdjęcie) urosło już do rangi newsa dekady i skandalu międzynarodowego
Bagatelizowanie, tuszowanie i usprawiedliwianie przestępstw, popełnionych przez sprzymierzeńców (np. lewicowy hejt w internecie, nadużywanie władzy przez zaprzyjaźnionych polityków, ciche wsparcie dla ‚antyfaszystowskich’ bojówek, czy tolerancja przestępstw, popełnionych przez muzułmanów)
Próba umiejscowienia własnych ludzi w strukturach politycznych, a także tych z definicji pozapolitycznych, czyli np. Trybunał Konstytucyjny czy Rzecznik Praw Obywatelskich
Stygmatyzowanie całych grup społecznych i wybiórcze stosowanie odpowiedzialności zbiorowej, np. księża=pedofile, katolicy=zaścianek umysłowy, kibice=bandyci, ale już muzułmanie czy bojówki lewicowe – „każdy musi być traktowany indywidualnie, rozrabiają tylko jednostki, które zresztą są ofiarami systemu”
Sympatyzowanie z (upadającym na naszych oczach) KOD
Sympatyzowanie z Partią „Razem” i Ryszardem Petru
Nieosiągalny cel działania organizacji z logicznego punktu widzenia (np. całkowita likwidacja przemocy, bohomazów na murach, czy wyimaginowanego „faszyzmu” jest niemożliwa w 37-milionowym kraju)
Skrajny brak tolerancji dla osób o innych poglądach, niż lewicowe i wykonywanie intensywnych działań, wykluczających takie osoby z dyskursu publicznego (co na szczęście powoli zaczyna przynosić skutek odwrotny do zamierzonego, ale to temat na osobny tekst)
Stworzenie przez pieniądze Sorosa sieci własnych nagród i laurów, którymi obdarowywane są naprzemiennie jego organizacje, celem ich uwiarygodnienia i rozreklamowania oraz kreacji „autorytetów” lewicy
Przypisywanie sobie roli „łączenia poprzez dialog”, a robienie czegoś dokładnie odwrotnego (dzielenia społeczeństwa, wykluczania osób inaczej myślących)
Budowanie „atmosfery grozy”, notoryczne nadużywanie Prawa Godwina oraz Hitlerozy wobec wszystkich osób, które mają czelność mieć inne poglądy
Antykatolicyzm, przy jednoczesnym sympatyzowaniu z innymi religiami (ogromna sympatia do Buddyzmu, Ateizmu i Judaizmu, duża tolerancja dla Islamu)
Organizowanie licznych paneli dyskusyjnych, warsztatów, pogadanek, szkoleń (najlepiej za publiczne pieniądze, np. szkolenie prokuratorów i policjantów przez Stowarzyszenie Nigdy Więcej), gdzie do wystąpień nie są dopuszczani przedstawiciele środowisk innych, niż radykalna lewica
Większość tych organizacji ma siedzibę w Warszawie, gdzie mogą liczyć na przychylność i hojne dotacje od lewicowo-syjonistycznej prezydent, Hanny Gronkiewicz-Waltz
Powoływanie się na własne, często kontrowersyjne autorytety typu Zygmunt Bauman, Jacek Kuroń, Tadeusz Mazowiecki, Lech Bolęsa Wałęsa, Bronisław Geremek czy Władysław Bartoszewski. Atakowanie wszystkich, którzy zadają niewygodne pytania wobec tych autorytetów. Z drugiej strony umniejszanie zasług innych autorytetów, pokroju Andrzeja Gwiazdy czy Witolda Pileckiego
Malowanie (często kontrowersyjnych) murali (np. mural fikcyjnego Roma, który rzekomo pracuje w jednej z kopalń na Śląsku), finansowanych ze środków publicznych lub unijnych. Każdorazowe uszkodzenie muralu (nawet przez prace budowlano-remontowe) windowane jest do rangi wydarzenia ogólnopolskiego. Wszystko w kraju, gdzie każdego dnia tysiące ścian ulega aktom wandalizmu. Znane są przypadki zagraniczne, gdy malujący sami niszczyli swoją pracę pod osłoną nocy, aby wywołać skandal i zrobić z siebie ofiarę
Atakowanie i oskarżanie osób publicznych, myślących inaczej niż nakazano, czyli np. Grzegorz Braun, Janusz Korwin-Mikke, Marian Kowalski, Paweł Kukiz, prof. Wolniewicz, Stanisław Michalkiewicz czy ostatnio Mariusz Pudzianowski
Udawanie walki z międzynarodowymi korporacjami i agresywną finansjerą (podczas gdy wszystkich za mordę trzyma Soros)
Walka z konserwatyzmem katolickim, przy jednoczesnym trzymaniu się z daleka od krytyki prawa szariatu, które rozwija się w Europie bardzo szybko
Promocja wegetarianizmu i ekologii, przy jednoczesnym sympatyzowaniu z dręczycielami zwierząt, np. z myśliwym Komorowskim czy zwolennikami uboju rytualnego (żywność koszerna i halal)
Udawanie inicjatyw oddolnych (podczas gdy wszystkich za mordę trzyma Soros)
Wsparcie medialne Gazety Wyborczej i innych mediów firmy Agora oraz mediów Tomasza Lisa (Onet, Newsweek, Natemat)
Wsparcie większości środowisk, organizacji i gmin żydowskich
„Permanentna rewolucja” trockistowska – stałe naciski na rząd centralny (nawet gdy jest im przychylny), polegające na wymuszeniu sprzyjających reform i zablokowaniu niesprzyjających, a także przejęcia jak największej władzy (i forsy) od rządu i samorządów
Wybiórcze podejście do finansów publicznych – pełen liberalizm ekonomiczny gdy chodzi np. o finansowanie religii w szkołach, ale pełen socjalizm, gdy chodzi o dotacje na własną działalność
Wybiórcze podejście do wolności słowa (np. jawna cenzura na forach Gazety Wyborczej pod artykułami o „uchodźcach” czy Izraelu, ale też tolerowanie mowy nienawiści pod artykułami o kościele czy Kukizie)
Sporządzanie we własnym zakresie podejrzanych „badań naukowych”, pod z góry ustalone wyniki (np. o „uchodźcach” czy grupach LGBT) i później powoływanie się na te badania jako pewnik, potwierdzony naukowo
Mniejsze lub większe powiązanie finansowe z Fundacją Batorego i EEA Grants
Wspieranie się nawzajem za wszelką cenę, nawet gdy jest to wręcz kuriozalne (np. feministki wspierające islamistów i alimenciarza Kijowskiego, lub ekolodzy, wspierający zwolenników uboju rytualnego)...

https://monitorpostepu.pl/siec-organizacji-pozarzadowych...

Czytam w Ewangelii św. Jana: "Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować" (J I5, 20). A św. Paweł pisze: "Wszystkich, którzy chcą pobożnie żyć w Chrystusie Jezusie, spotkają prześladowania" (2 Tm 3,12). Zgadzam się, że takie słowa mogą przynieść doraźną pociechę komuś, kto akurat jest prześladowany. Ale tak w ogóle to twierdzenia te wydają mi się wysoce kontrowersyjne: 1) Łatwo je potraktować jako pochwałę cierpiętnictwa albo nawet jako wezwanie do masochizmu. Tymczasem sądzę, że jest interesem nas wszystkich, aby możliwie jak najmniej ludzi cierpiało za prawdę. Również dla Kościoła jest chyba lepiej, jeśli może sobie działać w spokoju. To prawda, trudne sytuacje tworzą bohaterów, ale tworzą również szubrawców. Najtrudniej zaś wtedy zwykłym ludziom (zwykły człowiek jest przeważnie słaby): jedni są wtedy przymuszani do zdrady, a inni do udziału w prześladowaniach. Jeden tylko szatan ma z tego uciechę. Tego jestem najzupełniej pewien, że lepiej, żeby prześladowań nie było, niż żeby były. 2) Nauka Nowego Testamentu o nieuchronności prześladowań jest nadużywana przez różnych sekciarzy. Kiedyś takiego natrętnego agitatora wyprosiłem z domu, a ten mi otwiera Ewangelię i czyta: "Błogosławieni jesteście, gdy wam urągają i prześladować was będą" (Mt 5,11). Jak oceniam całą tę rozmowę, nie ja byłem niekulturalny wobec niego, ale on wobec mnie, bo zawracał mi głowę, mimo że sobie tego wyraźnie nie życzyłem. Ale jest faktem, że Ewangelia dostarczyła mu argumentu, z którym nie wiadomo jak polemizować (przecież nie powiem takiemu, że złodzieje również są prześladowani i że nic wzniosłego z tego nie wynika).

http://mateusz.pl/ksiazki/js-sd/Js-sd_54.htm