kumak ruski troll - czy warto z nim dyskutować ?

„NAZYWAJCIE ICH FASZYSTAMI…”

Już po egzekucji polskich oficerów, w 1943 r. ukazała się stalinowska
dyrektywa, która zalecała: "Gdy obstrukcjoniści staną się zbyt irytujący,
nazwijcie ich faszystami, nazistami albo antysemitami. Skojarzenie to,
wystarczająco często powtarzane, stanie się faktem w opinii publicznej". Pytanie
– skąd tak dobrze znają ją organizatorzy i uczestnicy zamieszek, wywołanych
podczas Marszu Niepodległości, oraz usłużni publicyści i politycy, którzy murem
stanęli za zadymiarzami, usiłując wytworzyć (na szczęście tym razem niezbyt
skutecznie) propagandowy fakt w opinii publicznej?

Mówienie o uczestnikach Marszu Niepodległości jako o "faszystach", a o lewackich
bojówkarzach jako "antyfaszystach" to wulgarne nadużycie pojęć, które przecież
mają konkretne znaczenie nie tylko semantyczne, ale też historyczne. Czy walka o
niepodległość Polski, a także upamiętnianie jej obrońców to faktycznie jest
"faszyzm", a przeciwstawianie się biało-czerwonym flagom i wymachiwanie
czerwonymi szmatami, symbolami nie tylko komunizmu, ale też… nazizmu (wszak
III Rzesza Niemiecka wprowadzała ludobójstwo pod taką flagą i pod znakiem
połamanego krzyża), to jest jakiś "antyfaszyzm"? Czy można znaleźć jakiekolwiek
analogie między uczestnikami marszu a faszyzmem jako takim, czy też raczej
należy się ich doszukiwać, ale właśnie po przeciwnej stronie?
Faszyzm narodził się we Włoszech po I wojnie światowej jako antydemokratyczna
doktryna polityczna i społeczna (wywodząca się z socjalizmu), odwołująca się do
silnego kultu państwa i jego przywódcy (wodza), głosząca potrzebę stosowania
państwowego terroru w celu unicestwienia wszelkich "wrogów". Choć przeciwstawiał
się propagandowo komunizmowi, był mu nadzwyczaj bliski, można powiedzieć, że
stanowił drugą stronę tego samego, lewicowego medalu. Na ogół utożsamiany był
również z niemieckim narodowym socjalizmem (nazizmem), który stał się jego
skrajną odmianą. Zarówno faszyści, jak i szczególnie naziści nie widzieli jednak
nic złego w ścisłej (a nawet bardzo ścisłej) współpracy z komunizmem, choć
werbalnie przeciwstawiali się temu kierunkowi jako groźnej konkurencji w
zdobywaniu i utrzymywaniu władzy. W Polsce faszyzm i jego bardziej radykalna
odmiana – nazizm, nie znalazły naśladowców i organizacje do tych ideologii
nawiązujące nie pozostawiły w pamięci zbiorowej nawet swych nazw, były nieliczne
i pozbawione jakiegokolwiek znaczenia. W Polsce Ludowej komuniści, a w ostatnim
dwudziestoleciu ich ideowi (i nie tylko ideowi) spadkobiercy usiłują określać
tym mianem środowiska wywodzące się z Narodowej Demokracji, której zasługi dla
odzyskania niepodległości w 1918 r. są przecież niepodważalne. Dochodziło do
tego i dochodzi przede wszystkim dlatego, że ci, którzy usiłują narzucić nam
taką interpretację, zasług dla niepodległości Polski zarówno wówczas, jak i
później, nie mają praktycznie żadnych. Co więcej, ich protoplaści nie byli
przecież bierni. Gdy Polska w bólach odzyskiwała niepodległość w latach
1918-1921 (był to bowiem długi proces walki o kształt terytorialny i w miarę
bezpieczne granice), byli całkowicie po drugiej stronie!
Najazd bolszewicki na Polskę i jego kulminacja w 1920 r. zjednoczył z jednej
strony cały prawie Naród, z drugiej zaś mieliśmy ruchy odśrodkowe i piątą
kolumnę w postaci środowisk komunistycznych i komunizujących.
Ideały uczestników tegorocznego Marszu Niepodległości i w bardzo licznych
przypadkach zaangażowanie ich antenatów w roku 1918 (i później) uprawniają ich
do przemarszu pod polskimi flagami. To nie byli "faszyści", tylko ideowi – i na
ogół rodzinni – spadkobiercy idei niepodległości i jej obrony. Z drugiej strony
mieliśmy nawiązania wprost, bez jakiegokolwiek kamuflażu, do naszych (i nie
tylko naszych) ciemiężycieli, najeźdźców i zdrajców spod czerwonej gwiazdy.
W dwudziestoleciu międzywojennym ruchy komunistyczne i skrajne, wywrotowe były
nielegalne, posługiwały się terrorem, ich przywódcy i uczestnicy jawnie byli na
usługach Związku Sowieckiego, a państwo polskie traktowali jako instytucję wrogą
i zwalczali ją z całych sił. Niepodległość Polski traktowali z nienawiścią,
granice – jako tymczasowe, a za prawdziwą ojczyznę uważali Związek Sowiecki. Ich
wodzem był Włodzimierz Lenin, później Józef Stalin.
Gdy w 1933 r. do władzy w Niemczech doszedł Adolf Hitler, komuniści odczuli to
jako zagrożenie dla swych planów podboju świata. Ale i tak uważali nazistów za
mniejsze zło niż znienawidzonych socjaldemokratów. Naziści zaś nie widzieli nic
złego w takim poparciu, co więcej, nie było większych przeszkód w pozyskiwaniu
do swych szeregów byłych członków partii komunistycznej. To mocno wyciszana
prawda, ale czy fakt, że komuniści (i ich następcy) dziś się tego wstydzą, ma
nas skłaniać do przyjmowania ich punktu widzenia? Tym bardziej że ideowi
pobratymcy w 1939 r. doszli jednak nie tylko do porozumienia, lecz także do
bardzo ścisłego sojuszu. Dziś wprost trudno wyobrazić sobie wybuch i
katastrofalne rozmiary II wojny światowej bez współpracy niemieckich nazistów i
sowieckich komunistów w latach 1939-1941. Efektem ich sojuszu, planów i
konkretnej współpracy były: IV rozbiór Polski dokonany w 1939 r., szereg agresji
i aneksji dokonanych przez nazistów w Europie Zachodniej i Południowej oraz akty
agresji i podboje komunistów wzdłuż ich zachodnich granic. To był najbardziej
zbrodniczy akt w dziejach ludzkości, współpraca dwóch ludobójczych ideologii (z
jednej strony "walka ras", z drugiej "walka klas" – przynoszące te same skutki:
ludobójstwo z przyczyn ideologicznych).

"Antyfaszyści", gdzie wówczas byliście?

Polska została zaatakowana w 1939 roku z dwóch stron: 1 września przez
hitlerowskie Niemcy, a 17 września przez stalinowski Związek Sowiecki. Była to
zmowa nazistów (w terminologii dzisiejszych lewaków to właśnie byli faszyści) i
komunistów, którzy byli w stanie bez trudu przezwyciężyć dzielące ich różnice i
pogodzić nawet sprzeczne interesy. Co więcej, w ramach nowej ideologicznej,
politycznej, organizacyjnej i wojskowej przyjaźni, najwyżsi urzędnicy
sowieckiego państwa, przyjmując w Moskwie przedstawicieli nazistowskiego
imperium, pozdrawiali ich nazistowskim "Heil Hitler!", wyciągając prawą rękę nie
gorzej, niż robili to podwładni Hitlera wobec swego wodza.
Niekiedy tymczasowa granica obu okupacji nie była ściśle ustalona i jednostki
wojsk niemieckich zapuściły się daleko na wschód, nawet tam, gdzie komunistyczne
bojówki siały grozę i zniszczenie. Posiadamy niewiele informacji na ten temat,
ale te, które są dostępne, szokują. Oto np. w Kobryniu 17 września 1939 r.
"niemieckie władze wojskowe Kobrynia porozumiały się wówczas z miejscowymi
komunistami, w tym – rzecz paradoksalna – z Żydami, dostarczając im broń. W
zamian za to komuniści rozpoczęli tworzenie oddziałów dywersyjnych do walki z
wojskiem polskim. Nad miastem powiewały dwie flagi: jedna ze swastyką, druga
czerwona. Sowiecko-niemiecka współpraca zaczynała nabierać rumieńców" (Marek
Wierzbicki, "Polacy i Białorusini w zaborze sowieckim", Warszawa 2000, s. 181).
Należy dodać, że przecież obie flagi były czerwone – jedna ze swastyką, druga z
sierpem i młotem. Podobnie było w Lubomlu – jednym z miast o największym
procencie ludności żydowskiej II RP.
Wspólne defilady i wiece po zlikwidowaniu państwa polskiego przeprowadzono w
bardzo wielu miejscowościach. Komuniści i naziści, występując wspólnie pod
swastyką i gwiazdą z sierpem i młotem, pod czerwonymi flagami, okazywali jedność
nie tylko pozorowaną. Była ona okupiona stratami we wspólnych walkach z Polską.
Uczestnicy takich komunistycznych bojówek byli później w Polsce Ludowej
traktowani jako szczególnie zasłużeni, dopuszczani do najwyższych godności.
Gdy polscy niepodległościowcy krwawili w konspiracji przeciwko obu zaborcom,
komuniści przebywający na terenach zagarniętych przez Związek Sowiecki
przyjmowali sowieckie obywatelstwo, służbę w NKWD i Armii Czerwonej, byli
prześladowcami zniewolonej ludności polskiej. Ci, którzy pozostali na ziemiach
zajętych przez III Rzeszę Niemiecką, nie chcieli się przeciwstawiać dyrektywom
swych moskiewskich mocodawców. Jakoś wówczas nie zależało im na pozyskaniu miana
"antyfaszystów". A dziś tak bardzo by im się to przecież przydało.

Co rząd PO i PSL zrobił dla polskich rodzin? Warto sobie przypomnieć


wydłużenie urlopu rodzicielskiego z 16 tygodni do roku (najdłużej w Europie; 2013);

– wprowadzenie urlopu ojcowskiego. W 2011 r. był to tydzień, od 2012 r. – dwa;

– wzrost świadczenie pielęgnacyjnego dla rodzin z niepełnosprawnością w latach 2007-2016 z 420 zł do 1300 zł (netto);

– zwiększenie ulgi podatkowej na trzecie dziecko z 1688 do 2000 zł, a na czwarte i kolejne – z 2224 do 2700 zł.

– wprowadzenie możliwości odliczania tychże ulg nie tylko od podatku dochodowego – co powodowało, że wiele rodzin odzyskiwało ułamek pieniędzy – ale też od zapłaconych składek ZUS i 7,75% podstawy wymiaru składki NFZ. W efekcie czterodzietna rodzina odzyskuje niemal 7000 zł!

– ustawę żłobkową z 2011 r. ułatwiającą otwieranie takich placówek (w 2010 r. tylko 2% dzieci do trzeciego roku życia obejmowała taka opieka, w 2015 r. już 7%);

– ulgę podatkową dla firm, które założą żłobek i przedszkole dla dzieci pracowników;

– kosiniakowe: grupy wcześniej wykluczone z tego przywileju – osoby pracujące na umowę cywilnoprawną, studenci, uczniowie, bezrobotni i rolnicy – po urodzeniu dziecka otrzymują 1000 zł miesięcznie przez pierwszy rok (2016 r.);

– wprowadzenie zasady‚ "złotówka za złotówkę", dzięki której osoby przekraczające próg uprawniający do zasiłku nie tracą całej kwoty (dotyczy zasiłku rodzinnego i dodatków do niego; 2015 r.);

– podniesienie progu dochodowego uprawniającego do zasiłku rodzinnego, by obejmował więcej dzieci;

– ustawę z 2013 roku, na mocy której państwo opłaca składki emerytalne za kobiety samozatrudnione i bezrobotne będące na urlopach wychowawczych;

– opłacanie od roku 2011 przez państwo składek społecznych i zdrowotnych niań, by odciążyć rodziców;

– program "Przedszkole za Złotówkę", ograniczający koszt godzin wykraczających poza czas bezpłatnej opieki (5 h) w publicznych przedszkolach do złotówki (2013 r.);

– ustawę przedszkolna nakazująca samorządom zapewnienie czterolatkom miejsc w przedszkolu (2015 r);

– bezpłatne podręczniki, dzięki którym rodzice oszczędzają średnio 250 zł na kupnie książek (2014 r.);

– Kartę Dużej Rodziny dla rodzin z przynajmniej trójką dzieci, uprawniającą do zniżek w prawie 10 tys. miejscach w Polsce (2014 r.);

– program in vitro, dzięki któremu do grudnia 2015 roku urodziło się 3841 dzieci;

– 360 mln zł przeznaczonych na budowę i remonty placów zabaw dla dzieci (Radosna Szkoła)

- w latach 2008-2012 do użytku oddano 2271 orlików (Hasło przewodnie programu: Zdrowe i uśmiechnięte dzieci – Najważniejsze!!!)