Fajtłapy z partii PO-KO czyli POKO !!!!

Olga Tokarczuk jako „katolikożerca”?
-Adam Szostkiewicz

Porażające pytanie pracownika Katolickiej Agencji Informacyjnej: czy Olga Tokarczuk jest „katolikożercą”? I przytomna odpowiedź literaturoznawcy z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego dr. Lecha Giemzy:

„Nie, zdecydowanie nie jest. Literatura Olgi Tokarczuk jest w sensie szerokim literaturą religijną, ponieważ ta zaczyna się nie tam, gdzie mówimy o dogmatach naszej wiary, ale tam, gdzie mówimy o transcendencji, o tajemnicy. Każdy pisarz, który otwiera nas na to, że jest coś więcej poza światem materialnym, jest pisarzem religijnym”.

Ale katolicki dziennikarz Damian Burdzań nie odpuszcza, stwierdzając, że trudno przypisywać Oldze Tokarczuk miano pisarki prochrześcijańskiej. Giemza celnie kontruje:

Jednak w jej twórczości pojawia się kwestia Boga, na przykład w „Prawieku i inne czasy”. To ona sama powiedziała, że jej literatura nie jest ani pro ani anty, tylko obok chrześcijaństwa. Oczywiście tam, gdzie dochodzimy do jakiejś ideologii w literaturze, z pewnymi rzeczami możemy się nie zgodzić, ale w ten sposób w ogóle nic z literatury nie ocaleje. Natomiast myślę, że wiele intuicji literackich Olgi Tokarczuk dla nas jako wierzących jest niezwykle cennych.

Lustrowanie polskich, nie tak przecież licznych noblistów literackich pod kątem ich katolickości czy chrześcijaństwa, to u nas specjalność wszelkiego rodzaju „obrońców dobrego imienia” Polski i Kościoła rzymskokatolickiego. Zamiast radości i gratulacji – podejrzliwość, węszenie zdrady, insynuacje. A zresztą co w tym złego, że ktoś ma krytyczne zdanie o roli Kościoła w dzisiejszej Polsce?

Tak samo ultrakatoliccy i ultrapatrioci traktowali Miłosza i Szymborską. Na szczęście są jeszcze w polskim katolicyzmie ludzie tacy jak dr Giemza czy jego kolega z uczelni ks. prof. Alfred Wierzbicki, etyk i poeta, który był zszokowany „tęczową zarazą” abp. Jędraszewskiego i oczekiwał od niego przeprosin, gdy nikt z episkopatu tego nie uczynił. A w obronie Miłosza przed atakami narodowo-katolickiej prawicy miał odwagę stanąć przed laty abp Józef Życiński.

Takie mamy teraz w Polsce czasy, że katolickiemu dziennikarzowi nie wstyd pytać, czy Olga Tokarczuk jest wrogiem katolicyzmu. To coś więcej niż błąd sztuki. To sygnał, że w kręgach katolickich tak się teraz mówi o noblistce; że takie dyskusje są mile widziane; że niektórych katolików Tokarczuk gorszy, choć jej twórczość ma wymiar duchowy, a nawet mistyczny i wyraża fascynację światem religii, tyle że nieortodoksyjną.

Takie mamy czasy, że Sejm przyjmuje uchwałę potępiającą nienawiść i pogardę wymierzoną w katolicyzm i Kościół. Owszem, nienawiść i pogarda są godne potępienia, ale zawsze i wszędzie, a nie tylko wtedy, gdy dotyczą wiary katolickiej.

https://ekai.pl/czy-olga-tokarczuk-jest-katoli...

Komisja Europejska zleciła badania dotyczące dyskryminacji w UE ze względu na pochodzenie, kolor skóry, płeć, wiek, orientację seksualną, religię czy niepełnosprawność. Ich wyniki nie są niespodzianką. https://www.dw.com/pl/ranking-ue-ta-grupa-jest-na... statystyk wynika, że 6 na 10 obywateli Unii (a konkretnie 61 proc. wszystkich badanych) uważa, że najbardziej dyskryminowaną mniejszością w Europie są Romowie. A przynajmniej sądzą tak mieszkańcy 15 unijnych państw (w tym 82 proc. Greków i Szwedów; na przeciwnej stronie skali są Litwini i Estończycy). I chociaż dwie trzecie zapytanych mówi, że nie miałaby nic przeciwko temu, żeby mieć w pracy kolegę Roma – deklarują tak przede wszystkim mieszkańcy Holandii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii i Szwecji, niechętni są Rumunii i Bułgarzy – to już mniej niż połowa widziałaby osobę o pochodzeniu romskim na najwyższym stanowisku państwowym. Jeszcze mniej: w roli zięcia lub synowej. Dodatkowo 4 na 10 osób nie chciałoby, żeby ich dzieci miały w szkole romskich kolegów i dodaje, że w towarzystwie Romów po prostu nie czuje się komfortowo. Co prawda, większość osób zgadza się, że społeczeństwo zyskałoby na lepszej integracji mniejszości romskiej, ale przyznają, że jak dotąd wszystkie próby podejmowane przez państwa UE w tym kierunku, spełzły na niczym.

W pracy: biały, młody, chrześcijanin

Z dyskryminacją borykają się też osoby o innym pochodzeniu etnicznym i innym kolorze skóry. Co drugi badany w 17 krajach UE przyznał, że dostrzega duży poziom dyskryminacji m.in. wobec czarnoskórych. Do rasizmu przyznali się m.in. Francuzi, Belgowie i Holendrzy, wyparli się go: Litwini, Łotysze, Bułgarzy i Słowacy.

Co ciekawe, mimo, że mieszkańcy zachodniej Europy uważają, że osoby o innych pochodzeniu lub kolorze skóry są w ich krajach gorzej traktowane, to znacznie chętniej widzieliby je na wysokim stanowisku państwowym niż mieszkańcy Europy wschodniej. Takie poparcie najchętniej deklarują Brytyjczycy, Holendrzy i Irlandczycy, w odróżnieniu od Czechów, Węgrów czy Bułgarów, którzy wydają się być najbardziej nieprzychylni. W całej UE 79 proc. wszystkich respondentów zadeklarowało, że nie miałoby problemu z tym, żeby mieć współpracownika o pochodzeniu azjatyckim lub czarnoskórego, chociaż na pierwszym miejscu pożądanych współpracowników w większości krajów stawiano osobę białą. Dla przykładu: 82 proc. zapytanych Polaków przyznało, że najchętniej pracowałoby z osobami młodymi i białymi, 81 proc. wolałoby, żeby współpracownik był chrześcijaninem, 69 proc. Deklarowało, że może pracować z Żydami, 67 proc. z Afrykanami, 66 proc. – z Azjatami. 59 proc. nie ma problemu, żeby pracować z osobami homoseksualnymi, a 58 proc. – z Romami.

Warszawskie bagienko.
Stwierdzenie, że z warszawskim wymiarem sprawiedliwości dzieje się coś złego, nie będzie przesadnie odkrywcze. Wrażenie, że w stolicy trójpodział władzy opiera się na ratuszu, sądach i czyścicielach kamienic też nie jest niczym nowym.
Ostatnio jednak przekraczane są kolejne granice, a coś, co trudno nazwać prawem, ciężkim walcem kolejny raz przejechało się po najsłabszych i mimowolnych uczestnikach tej nieuczciwej gry – ofiarach warszawskiej reprywatyzacji.

We wrześniu przeczytać mogliśmy o ponownym wpisaniu znanego mecenasa, przeciwko któremu postawione są zarzuty w sprawach reprywatyzacyjnych, do palestry. W tym samym miesiącu Warszawski Sąd Administracyjny wydał wyrok, w którym de facto unieważnił podstawy prawne działania komisji weryfikacyjnej, choć nie kwestionował konstytucyjności powołującej ją ustawy. I wtedy już stało się jasne, że wszystkie decyzje komisji zostaną zakwestionowane.

„Granda w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym. Właśnie umorzył sprawę i oddał kamienicę na Dalhberga rodzinie kryminalisty Marka M. Sąd podważył właśnie właściwe całą ustawę i uprawnienia komisji. Idą na ostro. Grubo” – pisał wówczas na gorąco miejski aktywista Jan Śpiewak. Śpiewak sam znajduje się w trudnej sytuacji, ponieważ okazuje się być ostatnio jedyną osobą, którą polskie sądy skłonne są skazywać w sprawach, w których przewija się hasło „reprywatyzacja”, zaś jako niedawny obrońca tychże sądów nie może zbytnio liczyć na sympatię zwolenników reformy sądownictwa.

Dziś Jan Śpiewak pisze o autorytarnej władzy sądów, trzeźwo zauważa też wiele innych rzeczy, niestety niektórzy wciąż jednak widzą go tylko jako obrońcę starego kształtu wymiaru sprawiedliwości stojącego po ciemku ze świeczką na placu Krasińskich. Tymczasem jednak udziałem miejskiego działacza stało się dość brutalne przebudzenie: „Niestety mamy coraz bardziej autorytarny wymiar sprawiedliwości, który rości sobie coraz więcej władzy nad życiem obywateli. To są niestety standardy białoruskie. Liczę, że sąd apelacyjny się opamięta. Jeśli nie to chyba będę musiał uciekać z Polski” pisał, po skazaniu go na 225 tysięcy złotych kary za użycie wobec jednego z warszawskich prawników określenia „dzika reprywatyzacja”.

Dzień później, komentując zwrot kolejnej kamienicy w ręce handlarzy roszczeniami, powtarzał wszystko jeszcze ostrzejszymi słowami: „Tak się rodzi autorytaryzm. Naga przemoc sądów pozbawiona jakichkolwiek podstaw prawnych i moralnych Czarne chmury zebrały się nad Warszawą. Najgorsze jest poczucie bezsilności. Ustawy reprywatyzacyjnej nie ma, a miastem rządzi dalej proreprywatyzacyjny układ. Tak umierają demokracje”.

Trudno odmówić racji, tylko że jedną z przyczyn tejże sądowej przemocy jest poczucie całkowitej bezkarności, wywołane również tym, że dziesiątki tysięcy osób były – i zapewne dalej będą, choć już raczej bez Pawła Śpiewaka, wychodzić w jej obronie na ulice.

Oprócz jednak samych decyzji („podejmowanych tak, jakby sąd za wszelką cenę chciał wykazać, ze PiS się myli” – jak oceniła jedna z poszkodowanych), kolejnym skandalem jest sposób prowadzenia rozpraw. Z oczywistych przyczyn największą uwagę wzbudziła ta, której przedmiotem była decyzja KW dotycząca domu przy ulicy Nabielaka 9. Tego samego, z którego uprowadzono walczącą o prawa swoje i innych lokatorów Jolantę Brzeską, którą następnie spalono żywcem w Lesie Kabackim, później zaś bezkarność morderców i bezsilność (lub raczej obojętność) państwa podkreślił sposób prowadzenia śledztwa. Przerażająco podobny do tych dawnych dochodzeń, w których samobójców, topielców i ofiary wypadków robiono z zamordowanych przez bezpiekę studentów czy księży. Sąd, mając na pewno świadomość tego faktu, nie ograniczył się do decyzji zwracającej budynek cieszącym się jak najgorszą sławą wspólnikom Marka M., lecz dodatkowo urządził sobie festiwal pogardy wobec poszkodowanych.

Córka zamordowanej Jolanty Brzeskiej, Magdalena, relacjonowała przebieg sprawy telewizji wPolsce.pl: „Jestem niezwykle oburzona. Miałam wrażenie, że sąd chciał nas wczoraj przetrzymać. Na rozprawę czekaliśmy bardzo długo. Zamiast o 12.45 rozprawa w rzeczywistości zaczęła się o godz. 16.00. Tak jakby sąd czekał aż będzie nas mniej, lokatorów i publiczności. Miałam wrażenie, że sędzia, który referował tę sprawę, referował ją wyjątkowo osobliwie. W pewnym momencie stwierdził, że nie będzie niczego wyjaśniał, gdyż osoby zgromadzone na sali i tak tego nie zrozumieją. Potraktowano nas jak plebs. Przecież obowiązkiem sędziego jest zreferowanie sprawy i nie ma znaczenia, czy ktoś to zrozumie, czy też nie. Sędzia zwracał się tylko do adwokatów pana Marka M. oraz pana Kochalskiego”.

Kiedy oburzona przebiegiem rozprawy Brzeska opuściła salę, pożegnał ją śmiech sędziego, uchwycony przez kamery i aparaty fotograficzne.
Symboliki w tym wszystkim tyle, że można albo odsunąć od siebie wszelką myśl, albo poczuć się chorym. W ciągu kilku dni sądy zakwestionowały kolejne decyzje Komisji Weryfikacyjnej, nie dopatrzyły się profanacji w tęczowej aureoli Matki Boskiej Częstochowskiej, surowo ukarały kolejnego sprawcę kradzieży pojedynczego cukierka, za to, by zachować równowagę w naturze, radykalnie złagodziły kary dla porywających i torturujących swoje ofiary gangsterów ze Środy Śląskiej, nie zgodziły się na areszt wobec sprawcy śmiertelnego wypadku na warszawskich Bielanach. Tak, jakby ktoś ścigał się na wyroki, mające nie tyle wymierzyć sprawiedliwość, co zirytować opinię publiczną i pokazać, jak dalece nie zmieniła jeszcze niczego reforma sądów. I tu trzeba znaleźć pewne ostrzeżenie dla rządzących.

W pierwszej kadencji wszelkie patologie sądownictwa i orzecznictwa sprzyjały Prawu i Sprawiedliwości, ponieważ potwierdzały diagnozy tej partii i konieczność przeprowadzenia reform. Jednak w kolejnych czterech latach mogą zostać odebrane jako dowód słabości, co z kolei spowodować może bądź zniechęcenie, bądź odpływ elektoratu w stronę radykałów, którzy obiecają wzięcie się za sprawę ostrzej i bez oglądania się na UE, społeczne protesty czy opór „nadzwyczajnej kasty”. Byłoby więc dobrze, by wywołany przez rozprawę w sprawie budynku na ulicy Nabielaka szok przełożył się na konkrety, na początek w pracy ciał stworzonych w celu dyscyplinowania sędziów. Dobrze, że zapowiedziano nadanie tej sprawie biegu.

W 2016 roku Pablopavo, jeden z bardziej warszawskich współczesnych artystów, opublikował w internecie napisaną dwa lata wcześniej „Piosenkę o różnych rzeczach”, wstrząsający utwór odwołujący się do śmierci Jolanty Brzeskiej i tego, co działo się później.

„Sprawa morderstwa Jolanty Brzeskiej, bo to było morderstwo, jest po prostu szokująca. Ale to jest wierzchołek góry lodowej. Zachowań bandyckich jest cała masa i nie mówimy tu tylko o ostatnich ośmiu latach, jak chcieliby niektórzy politycy. Chodzi o to, że od 15 lat ludzie są zastraszani, są bici, wykurzani z mieszkań. Nikt się tym nie zajmuje, bo cały establishment ciągnie z tego profity. Trudno powiedzieć, czy to jest mafia. Ja raczej myślę, że to jest grupa wielu ludzi, których nazwiska są znane, w tym polityków, prokuratorów, którzy nawzajem sobie świadczą usługi” – mówił wówczas w wywiadzie z dziennikiem „Polska The Times”. Trzy lata później wiemy już, że podjęto radykalną próbę rozwiązania sytuacji, co jest jednak brutalnie dławione przez broniący się układ.
https://www.tvp.info/45014763/felieton-o-roznych-rz...

Publicysta ujawnia kulisy lewackiego światka: Festiwal wyzwisk, gróźb karalnych. Życzenia śmierci i gwałtu pod adresem żony



Pracownik naukowy UJ i działacz Razem, o nazwisku Marcin Galent, prowadzi na moim profilu fejsbukowym festiwal wyzwisk, gróźb karalnych, pogróżek o treści przemocowej (zrobiłbym mu krzywdę nie wyjmując prawej ręki z kieszeni, ale mógł trafić na kogoś bardziej strachliwego i po prostu wpędzić jakąś delikatniejszą osobę w poważny strach, bo był to wielogodzinny potok nasilonej agresji ze strony furiata) itp. pod adresem moim i innych osób

– pisze na Facebooku Remigiusz Okraska z portalu lewicowo.pl.

Mężczyzna zwraca uwagę na hipokryzję lewicowych środowisk.

Gdybym był gejem, a atakujący homofobem, nie byłoby go w partii w ciągu 24 godzin

– czytamy.

Okraska to mąż Magdaleny Okraski, która na portalu „Krytyki Politycznej” napisała tekst „Mam lewicowe poglądy. W niedzielę zagłosuję na PiS”.

Pada ofiarą setek, jeśli nie tysięcy gróźb i wyzwisk, a życzenia śmierci, gwałtu (takie opowiastki pisały panie feministki…), urodzenia kalekiego dziecka itd. są tam na porządku dziennym i produkowane taśmowo

– przekonuje.

Następnie opisuje realia panujące w lewicowych środowiskach i hejt, który spotyka jego i jego żonę .

To są właśnie takie klimaty, takie realia, takie standardy i tacy ludzie. To są ci sami, którzy na każdym kroku wymachują tolerancją, domagają się szacunku i delikatności, wszystko ich uraża i zraża, są to ludzie w deklaracjach arcylewicowi, niebywale postępowi i szlachetni

– pisze.

No więc po pierwsze nic nam nie zrobicie, mamy twarde skóry. Po drugie, dołożę wszelkich starań, żeby tacy ludzie i ich wybryki nie zostali przeoczeni w ważnych momentach, np. podczas kampanii wyborczych czy kampanii pozowania na skrzywdzone sierotki

– zapewnia lewicowych adwersarzy.

Zapowiada też, że nie zostawi tej sprawy i jego przeciwnicy dostaną odpowiedź na swoje zachowanie.

Po trzecie, gdy znowu będą łkali, że w Polsce nietolerancja, faszyzm i ktoś o nich powiedział brzydko czy spojrzał krzywo, to pamiętajcie, jacy to są ludzie i jaka jest ich tolerancja i standardy. Po czwarte, nigdy nie nadstawiam drugiego policzka i zawsze wyrównuję rachunki, choćby po długim czasie; nigdy i zawsze

– czytamy.

mly/facebook

https://wpolityce.pl/polityka/470169-kulisy-lewacki...

Barbarzyństwo! Zapraszani przez Platformę zadymiarze bezczeszczą pomnik śp. Lecha Kaczyńskiego. Cieszy się działaczka PO

Przedstawiciele tzw. ulicznej opozycji, czyli grupa etatowych uczestników każdego antyrządowego happeningu, postanowili zbezcześcić pomnik śp. Lecha Kaczyńskiego na pl. im. Józefa Piłsudskiego.

Na zdjęciu, które udostępnił na Twitterze Patryk Jaki widzimy niejakiego Arkadiusza Szczurka, czyli mężczyznę, który od 2015 roku pojawia się na wszystkich manifestacjach i happeningach organizowanych przed KOD, Platformę Obywatelską czy Obywateli RP.

Szczurek usiadł na cokole pomnika Lecha Kaczyńskiego. Figura śp. prezydenta została owinięta materiałem z napisem: gdzie jest wrak.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: Nieprzyzwyczajeni? Obywatele RP histeryzują, po tym jak sąd skazał ich człowieka za zaatakowanie policjanta! „Forma represji”

Pomnik śp. Prof. Lecha Kaczyńskiego bezcześci grupa ludzi, która zakłócała moje spotkania i przesiadywała w warszawskiej siedzibie PO. Regularnie za swoje awantury „uniewinniana” przez sądy. Tak w praktyce kończy się państwo z opowieści Neumanna

– napisał Patryk Jaki na Twitterze.

Przypomniał też, że uliczni opozycjoniści byli chętnie przyjmowani przez działaczy Platformy Obywatelskiej.

Zdjęcie ilustrujące działanie wandali udostępniła działaczka PO Lena Kolarska-Bobińska. Przy okazji uznała, że popisze się przed internautami swoim niezwykłym poczuciem humoru i zakpiła ze śledztwa ws. katastrofy smoleńskiej pisząc: „gdzie jest wrak?”.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: UJAWNIAMY. Znamy szczegóły rozmów Obywateli RP z PO. „Były twarde stanowiska z obu stron. Mówiliśmy, czego się domagamy”

mly/twitter
https://wpolityce.pl/polityka/467942-barbarzynstwo-...

Mentalny komuch, Jasio Hartman

13 października 2019 r. powrócił w Polsce PRL – tak podsumował wyborcze wyniki profesorek Jasio Hartman z żydowskiej loży „Synów Przymierza”.

Takiego popisu głupoty w wykonaniu tego osobnika mogliśmy się spodziewać. Jak widać to nasz Jasio żyje zamknięty w jakimś słoiku po PRL-owskiej musztardzie, a wszystkie te jego wyznania o miłości do demokracji były oczywiście warte funta kłaków.

Jasio powrotem do RRL nazywa zwycięstwo demokracji, na co dowodem jest rekordowa frekwencja wyborcza, najwyższa od 1989 roku. Polacy w końcu uwierzyli w siłę kartki wyborczej, co jak widać temu marnie zakonspirowanemu totalniakowi wyraźnie się nie podoba. Warto przypomnieć, co Jasio pisał na trzy dni przed wyborami: To wielka radość, że nasza autorka i gwiazda liberalnej Polski dostała Nobla. Za tą czysto ludzką satysfakcją idzie nadzieja i kalkulacja polityczna – Zachód daje nam sygnał do boju o demokrację, a my powinniśmy na ten sygnał się obudzić. Mam nadzieję, że Olga Tokarczuk uczyni wszystko, aby swój wielki i zasłużony sukces przekuć w polityczny oręż. Jeśli dziś to ONA wezwie ludzi do udziału w wyborach, pójdzie na nie kilkadziesiąt, a może i kilkaset tysięcy takich, którzy kompletnie zbrzydzeni i obezwładnieni moralnie przez panujący reżim planowali zostać w domu.

No i ludzie poszli drogi Jasiu, ale nie zagłosowali tak jak to w swojej lewackiej główce ułożyłeś. Jesteś zwykłym mentalnym komuchem postrzegającym demokrację jak komunista Jasiński z serialu dom, który mówił: Demokracja jest dla nas i dla tych, co się z nami zgadzają.

https://polskaniepodlegla.pl/kraj-swiat/item/21332-mentalny...