Delegalizacja lewicy.

"Murzyn" i "Murzynek Bambo" na celowniku walczących z rasizmem

Gdy w Stanach Zjednoczonych trwają protesty o podłożu rasowym, w Polsce „postępowa” żaba zorientowała się, że konie kują, więc nogę podstawia.

Jednak w Polsce jest z tym pewien kłopot, bo o ile uprzedzenia wobec mniejszości (np. żydowskiej czy cygańskiej) istniały i istnieją, o tyle w polskich dziejach nie ma – z geograficznych i historycznych powodów – przykładów prześladowania ludzi o ciemnym kolorze skóry. Wobec Afrykanów, Afroamerykanów, czarnych, czarnoskórych, czyli po prostu MURZYNÓW. Polska nie miała kolonii w Afryce, czarni Afrykanie nie przyjeżdżali do Polski w poszukiwaniu chleba, polskie kontakty z mieszkańcami Afryki były sporadyczne, więc Polacy nie mają listy rasistowskich grzechów oraz dyskryminacji z powodu koloru skóry.

Na bezrybiu i rak ryba, więc największą winą, jaką się daje wyszukać tym, którzy tych win potrzebują, jest używanie słów MURZYN/MURZYNI. Drugim zbiorowym polskim grzechem jest słuchanie w dzieciństwie wierszyka Juliana Tuwima „Murzynek Bambo„.

Gazeta Wyborcza (w „Wysokich obcasach”), informuje w tytule: „Stop calling me Murzyn”. Zdjęcie czarnej nastolatki z warszawskiego protestu podbija sieć”. Czarnoskóra dziewczynka pojawiła się na demonstracji z takim hasłem („Przestań nazywać mnie Murzynem”). To „podbijanie sieci” jest mocno przesadzone, bo w tekście artykułu czytamy: „Od momentu publikacji zdjęcia na Facebooku (…) udostępniono je już przeszło 2,5 tys. razy.” Na tych samych łamach grupa kobiet – dziennikarek, pisarek, artystek w „Liście otwartym w sprawie rasizmu”, pisze w imieniu Polek i Polaków: „Jesteśmy rasistowscy i rasistowskie nie dlatego, że jesteśmy źli, tylko dlatego, że wychowaliśmy się w rasistowskiej kulturze: (…) Do niedawna popularnym psim imieniem był „Murzyn”, a czytać uczyliśmy się na wierszyku o Murzynku Bambo.„

W Polsce ludzi o ciemnej skórze, których korzenie są w Afryce, nazywa się MURZYNAMI. Wiązanie tego słowa w jakikolwiek sposób z rasizmem jest jaskrawym przejawem histerii. „Murzyn” jest słowem używanym od wieków, więc jego budowa jest taka, jak staropolskich słów „Węgrzyn” i „Tatarzyn”. Pochodzi od łacińskiego słowa „maurus” czyli czarny. Jest to zarazem słowo NEUTRALNE, ponieważ już prawie nikomu (poza znawcami łaciny) nie kojarzy się z czernią. Jest więc lepsze od słów „czarny” (obecnym na co dzień np. w angielskim) lub „czarnoskóry”, bo nie zwraca nachalnie uwagi na kolor skóry człowieka, którego nazywamy w ten sposób. Poza tym pamiętajmy o tradycji w polskiej literaturze: w słynnym wierszu o śmierci Johna Browna – bohaterskiego przeciwnika niewolnictwa, próbującego wywołać powstanie niewolników na południu Stanów Zjednoczonych w 1859 roku, Cyprian Kamil Norwid pisał: „Noc idzie – czarna noc z twarzą Murzyna!„.

Argumentem histeryków widzących rasizm w słowie „MURZYN” jest to, że „MURZYN” wszedł w różne związki frazeologiczne, które mają sens deprecjonujący („robić za Murzyna”) lub funkcjonuje w lekceważących powiedzonkach (np. „Murzyn zrobił swoje. Murzyn może odejść”). Fakt. Ale istnieje także podobna sytuacja ze słowem „Żyd” (np. „żydzić” – skąpić, „żyd” – ktoś skąpy lub chciwy, „ożydzić” – oszukać). Mimo to nikt nie myślał nigdy poważnie o „zlikwidowaniu” słowa „Żyd” lub uznawaniu, że mówienie o kimś, że jest Żydem, stanowi obrazę lub wyraz pogardy. Metodą na oczyszczenie atmosfery wokół tych słów jest unikanie stosowania nacechowanych pejoratywnie związków frazeologicznych lub tych innych, obraźliwych znaczeń, a nie oskarżanie słowa „ŻYD” o antysemityzm, a słowa „MURZYN” o rasizm.

Dokonywanie mechanicznych kalek z wydarzeń w USA i przenoszenie ich na zupełnie inny kulturowo teren, czyli do Polski, może stać się karykaturą. To, co w USA jest bardzo poważne, tu staje się komiczne. A nawet gorzej. Robienie bowiem z „MURZYNA” dowodu na polski rasizm jest klasycznym działaniem na niekorzyść sprawy, w której imieniu się występuje. Sprawą jest tu walka z rasizmem. Atakowanie słowa MURZYN – jako słowa rzekomo rasistowskiego – ośmiesza tę walkę, wręcz wystawia ją na pośmiewisko. Ludzie widząc, że zarzuty o rasizm są naciągane, przesadne, bezpodstawne – czyli bzdurne i niepoważne, zaczną uważać, że skoro tak, to znaczy, że walka z rasizmem jest bzdurna i niepoważna.

A to źle, bardzo źle, bo rasizm jest złem. Złem w stanie czystym. Ucieleśnieniem zła.

I jest wcale nie lepiej, gdy za rasizm atakowany jest Julian Tuwim z jego „Murzynkiem Bambo” z 1935 roku – wierszem, który wychował przez 85 lat całe pokolenia Polaków żałujących od dziecka: „Szkoda że Bambo czarny, wesoły, nie chodzi razem z nami do szkoły.„

Żałowali tak, żałowali, a teraz się dowiadują, że to była rasistowska indoktrynacja.

Więc jak, myślicie, zareagują?
https://www.salon24.pl/u/fzp/1052639,murzyn-i-murzyne...

Rewolucja komunistyczna w USA według schematu z rewolucji w RFN 1967!

Historia jest nauczycielką życia. Dzięki wiedzy o przeszłych wydarzeniach można dostrzec powtarzające się schematy. Wiele osób nieposiadających wiedzy, pamięci historycznej, skazanych jest na popełnianie tych samych błędów, które popełniono w przeszłości, na bycie nieświadomym narzędziem, instrumentem w rękach możnych tego świata. Schematy powtarzające się w historii zazwyczaj powtarzają się nie dosłownie, a często w mniej subtelnej formie.

W Minneapolis, w USA, według doniesień medialnych biały policjant Derek Chauvin zamordował czarnoskórego George'a Floyda. Zabójstwo zostało nagrane przez licznych gapiów. Sprawca nie ukrywał swojej zbrodni i zachowywał się bardzo demonstracyjnie, świadomy tego, że jest nagrywany – tak jakby chciał zostać nagrany, chciał, by nagranie było upublicznione, chciał nim wywołać zamieszki w USA.



Nie poruszając kwestii czy w ogóle doszło do zbrodni, a nie mieliśmy do czynienia z medialnym spektaklem (na co wskazywałoby to, że osoba umieszczona w areszcie, której media zdjęcie upubliczniły, pod zarzutem zabójstwa, nie jest zbyt podobna do sprawcy znanego z filmików), przypomnę, że demonstracyjne zachowanie amerykańskiego policjanta i zamieszki, jakie wywołało, niezwykle przypomina czyn niemieckiego policjanta, który w 1967 roku wywołał komunistyczną rewolucję w RFN.



Na stronie niemieckiej agencji medialnej Deutsche Welle (DW) można znaleźć artykuł „Prowokacja Stasi przyczyną studenckiej rewolty 67’?” autorstwa Jacqueline Boysen i Jana Kowalskiego, z którego można się dowiedzieć, że komunistyczne zamieszki w RFN w 1967 roku wywołało zamordowanie przez policjanta studenta Benno Ohnesorga. Po latach odkryto w archiwach bezpieki NRD, że morderca Karl-Heinz Kurras był agentem Stasi (bezpieki komunistycznej z NRD).



Z artykułu można się dowiedzieć, że Karl-Heinz Kurras „był tym zachodnioberlińskim policjantem, który 2 czerwca 1967 roku podczas demonstracji przeciwko wizycie szacha perskiego, Rezy Pahlevi, zastrzelił studenta Benno Ohnesorga. Informację tę znaleziono przypadkowo w archiwaliach enerdowskiej bezpieki”.



Karl-Heinz Kurras „w połowie lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku chciał przenieść się z zachodniego do wschodniego Berlina. [komunistyczna] Bezpieka przekonała go jednak, że lepiej będzie służył socjalizmowi z zachodu. Kurras podpisał zobowiązanie do współpracy, z przekonania wstąpił do komunistycznej SED i podjął pracę jako funkcjonariusz policji kryminalnej w Berlinie Zachodnim, równocześnie będąc informatorem wschodnioberlińskiego MSW. Stamtąd otrzymywał też wynagrodzenie za solidną robotę”.



W 17 tomach akt Karal-Heinza Kurrasa, jakie odnaleziono wśród archiwaliów Stasi, nie ma bezpośredniego zlecenia zabicia demonstranta – nie może to dziwić – w bezpiece PRL sekcja D zajmująca się popełnianiem zbrodni na księżach (w tym zabójstw) też nie zostawiała dokumentacji, a notatki operacyjne były niszczone. Wszystkie służby krajów okupowanych przez ZSRR działy według tych samych sowieckich wytycznych i pod kierunkiem sowietów.



Niemiecki portal nie ukrywa, że „śmierć Benno Ohnesorga w roku 1967 zdecydowanie przyczyniła się do radykalizacji ruchu studenckiego w późnych latach sześćdziesiątych. Efektem tej radykalizacji była m. in. działalność lewackich organizacji terrorystycznych działających w zachodnich Niemczech — po cichu popierana przez służby specjalne NRD”.



W 1967 ofiara i sprawca byli komunistami. Ofiara działał jawnie i został złożony przez swój ruch na ołtarzu historii, jego morderca, działał tajnie i był kapłanem składającym ofiarę w imieniu partii komunistycznej. Dziś trudno nie zaważyć, że śmierć murzyna w Minneapolis (o ile rzeczywiście miała miejsce i nie była medialną ustawką) też posłużyła do rozpętania komunistycznej rewolucji tym razem w USA.



By świadomie dostrzec, co się dzieje dziś na ulicach amerykańskich miast, warto przeczytać wydaną przez wydawnictwo Fronda prace autorstwa Götz Aly „Unser Kampf '68”. Niemeicki autor w swojej książce przybliżył polskim czytelnikom korzenie establishmentu politycznego współczesnych Niemiec i Unii Europejskiej, przeszłość inicjatorów rewolucji seksualnej i nowej lewicy. Rządzący dziś w UE i RFN kombatanci rewolucji 1968 na książkę Götz Aly zareagowali z wściekłością, nie potrafiąc się rozliczyć ze swoją przeszłością (z której są dumni), bagatelizując lub wymazując z pamięci swoje i swoich towarzyszy zbrodnie, terror rewolucji 1968. Racjonalną krytykę rewolucji 1968 potraktowali jako osobisty atak.



Największą zbrodnią autora w oczach kombatantów rewolucji okazało się wspomnienie o działaniu rewolucjonistów 68 według nazistowskich schematów, nazistowskiej przeszłości wielu z nich, nazistowskiej mentalności i antysemityzmie rewolucjonistów, identycznej z nazistami postawie rewolucyjnej kontestacji, uciekaniu rewolucjonistów 68 przed poczuciem winy za zbrodnie III Rzeszy. Ucieczka taka była zresztą zgodną z powszechną wśród Niemców niechęcią do rozliczania się z nazistowską przeszłością. Niemcy po II wojnie światowej nie uznawali nowych granic i utraty ziem wschodnich, ludność RFN żywiła pro nazistowskie resentymenty widoczne w deklarowanych poglądach i w przestrzeni publicznej.



W swej pracy autor opiera się na dokumentach kontrwywiadu RFN. „Na początku 1967 roku urzędnicy Federalnego Urzędu Ochrony Konstytucji nie zarejestrowali jeszcze żadnych oznak zbliżającej się rewolty”. Impulsem dla rewolucji było dokonane 2 czerwca 1967 roku przez zachodnioberlińskiego policjanta (okazało się, że ideowego i opłacanego komunistycznego agenta Stasi) zabójstwo studenta, który brał udział w protestach przeciw szachowi Iranu [z szachem walczyli islamiści]. Niemieckich studentów rozpędzała zachodnioberlińska policja (dowodzona przez eks SSmana mordującego podczas II wojny światowej cywilów na Ukrainie) we współpracy z irańską bezpieką.



Szefem policji w Berlinie był lewicowiec socjaldemokrata, który bardzo chętnie do pracy w policji przyjmował oprawców z Wehrmachtu, SS i Gestapo. Terror policji zyskał poparcie władz i mediów zachodniego Berlina. Śmierć studenta zbagatelizował niemiecki kontrwywiad bardziej zainteresowany antyamerykańskimi protestami (protestami przeciw wojnie w Wietnamie). Kiedy zamieszki eskalowały, władze niemieckie bały się odpowiedzieć na nie siłą, pomimo że władza dysponowała środkami wystarczającymi do skutecznego spacyfikowania rewolucji. Policja nie interweniowała. Liberalna władza przegrała starcie z rewolucją.



Motorem rewolucji była studencka organizacja SDS, zakorzeniona we wszystkich nurtach ideowych lewicowego ekstremizmu. Rewolucjoniści uznawali, że inteligenci muszą być awangardą rewolucji, i liczyli, że rewolucja ocuci ideowo robotników zaprzedanych systemowi. Nowa lewica za swoich sprzymierzeńców uznawała terrorystów z Trzeciego Świata i lumpenproletariat. Dotychczasową kulturę, wychowanie i moralność rewolucjoniści uznawali za represyjne zniewolenie.



Sakralizowana przez nową lewicę przemoc i anty indywidualistyczna fascynacja kolektywem miały przynieść nowy pożądany ustrój (władzy opartej na lokalnych radach — sowietach). Wspólne akty przemocy spajały kolektyw ekstremistów zamieszkujących często we wspólnej komunie. Rewolucjoniści w celu wyzwolenia Niemiec (w pierwszym etapie Berlina Zachodniego) spod okupacji demoliberalnej tworzyli własne grupy bojowe, szkolili się w metodach walki partyzanckiej w obszarach miejskich oraz sposobach produkcji bomb. Rewolucja miała znieść stary burżuazyjny świat na drodze krwawego przewrotu.



Rewolucjoniści podkreślali, że na Kubie 2.000 rewolucjonistów obaliło rząd dysponujący 40.000 armią. Wyrazem akceptacji przemocy jako instrumentu rewolucji była akceptacja nowej lewicy dla agresji sowieckiej w Czechosłowacji i dla milionów ofiar komunistycznej rewolucji kulturalnej w Chinach (przywódca chińskich komunistów był przez rewolucjonistów 1968 darzony religijnym kultem). Komunizm chiński w propagandzie nowej lewicy przedstawiany był jako mistyczny i seksualny. Pro komunistyczna propaganda była obecna też na uniwersytetach. Niemieckiej lewicy nie przeszkadzało wymordowanie przez chińskich komunistów 3.000.000 ludzi, torturowanie i prześladowanie kolejnych 100.000.000 milionów, zniszczenie przejawów kultury materialnej w Chinach. Młodzi Niemcy ignorowali i akceptowali zbrodnie komunistów, tak jak ich rodzice ignorowali i akceptowali zbrodnie nazistów. Miłość do gwałtu i przemocy rewolucjonistów 1968 wyrażała się również w ich poparciu dla ludobójstwa czerwonych Khmerów. Akceptacja dla przemocy nie przeszkadzała przyjaciołom rewolucjonistów z mediów i liberalnej partii FPD. Sakralizowaną przemoc rewolucjoniści wcielali nieustanie w życie podczas demonstracji, kiedy to zbrojnie atakowali policjantów i podczas ataków terrorystycznych (zamachów bombowych, podpaleń, masowych kradzieży i dewastacji podczas demonstracji). Walki podczas demonstracji były starciami klasowymi, komuniści pochodzący z bogatych burżuazyjnych rodzin ścierali się z policjantami pochodzącymi z biednych robotniczych rodzin.



Bardzo ważnym wyrazem rewolucji była rewolucja seksualna (postulaty swobody seksualnej wymuszało też to, że na 3 rewolucjonistów przypadała jedna rewolucjonistka, która dla dobra kolektywu musiała wyrzec się swojej burżuazyjnej moralności i służyć seksalnie wszystkim swoim towarzyszom). Co niezwykłe [dla dzisiejszej perspektywy zdeterminowanej tyranią pro homoseksualnej politycznej poprawności] wymiar rewolucji seksualnej 1968 był bardzo pierwotny. Najsilniejszy samiec w grupie, po okresie manifestowania swojej siły i waleczności jak podczas okresu godowego, podporządkowywał sobie słabsze samce i miał pierwszeństwo w korzystaniu z samic. Postulaty rewolucji seksualnej były werbalizowane przez rewolucjonistów również w manifestach politycznych.



Nowa lewica domagała się odrzucenia burżuazyjnej moralności krępującej uczniów i studentów: pełnego dostępu do środków antykoncepcyjnych, pełnej edukacji seksualnej (jak w NRD) oraz zaprzestania kar fizycznych (zakazanych w NRD). Były to hasła rewolucyjne w pruderyjnej RFN. W RFN do „1970 roku prawnej dyskryminacji podlegały dzieci ze związków pozamałżeńskich oraz ich matki. Homoseksualizm był uznawany za przestępstwo”.



Jedną z głównych cech rewolucjonistów był ich antyamerykanizm (problem rozliczenia z nazizmem nie istniał dla nich). Antyamerykanizm doprowadził nową lewicę do antysyjonizmu i wspierania walki narodowowyzwoleńczej Palestyńczyków.



Rewolucja 1968 podobnie jak rewolucja narodowych socjalistów w 1933 miała na celu zniszczenie demokratycznego, liberalnego i pluralistycznego systemu republikańskiego RFN poprzez: gloryfikacje i sakralizacje przemocy, bezwzględność, wolność od kajdan moralności.



Rewolucjoniści w 1968 tak jak naziści szerzyli kult jednostki (Mao), uznawali się za społeczną awangardę, odrzucali indywidualizmu, dążyli do kreacji nowego doskonalszego człowieka, byli idealistami i utopistami przesiąkniętymi mesjanizm. Tak jak naziści rewolucjoniści 1968 łączyli swobodę seksualną z terrorem wobec przeciwników. Dla nazistów i rewolucjonistów wspólna była: nienawiść do burżuazji, pogarda dla liberalnej demokracji, bycie młodą elitą intelektualną Niemiec, gloryfikacja młodości, siły i przemocy, dążenie do obalenia systemu na drodze rewolucji, postulaty podporządkowania uniwersytetów studentom i odarcia nauki z egalitaryzmu, terroryzowanie uniwersytety i prześladowanie wykładowców, wymuszanie na studentach zaangażowania politycznego po stronie rewolucji, bycie awangardą społeczności studenckiej, frazesy o równości społecznej, toczenie krwawych bojów z policją (zanim przejęło się władzę).



Rewolucja 1968 była przeprowadzona przez środowiska żyjące w luksusie na koszt społeczeństwa. To wieloletnie pasożytowanie na społeczeństwie spowodowało, że kombatanci 1968 po 1989 okazywali pogardę Niemcom ze wschodu, na których rzecz utracili dostęp do części pieniędzy budżetowcach, które skierowano z zachodnich landów na tereny byłej NRD. Wyrazem pogardy zachodnioniemieckich rewolucjonistów 1968 dla wschodnich Niemców było też to, że po zjednoczeniu Niemiec dawni rewolucjoniści dostali intratne posady rządowe w nowych landach, gdzie szybko wcielili się w rolę awangardy demokracji i liberalizmu, nauczycieli edukujących prymitywów ze wschodnich landów. Takie egocentryczne i niemoralne podejście do życia było widoczne wśród rewolucjonistów już w 1968 roku, kiedy rewolucjoniści defraudowali środki kolektywu, tworzyli koalicje redystrybucyjne, by przejmować zasoby publiczne. Rewolucjonistów 1968 zdemoralizowało również zapewne też to, że 1968 rok umożliwił im kariery, pomimo że nie mieli ani wykształcenia, ani talentów użytecznych społecznie.
https://prawy.pl/108836-rewolucja-komunistyczna...

Pamiętacie plakaty z Ewangelią św. Łukasza? Jakiś czas temu pojawiły się na przystankach Warszawy.
➡️ Wypisane były na nich grzechy i zaniechania ministra Szumowskiego w związku z epidemią korona-wirusa tj. „zakłamywanie statystyk dot. COVID-19, rekomendacja ws. wyborów, maseczki do d*py za 5 mln”.

‼️ Wczoraj wieczorem policja zatrzymała kobietę podejrzaną o rozklejenie tych plakatów.

Przyczyna zatrzymania? Oko press podaje: „Osoba podejrzana o to, że w dniach 29-30 maja na terenie Warszawy, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi dotychczas nieustalonymi osobami, dokonała kradzieży z włamaniem do 15 gablot reklamowych umieszczonych w wiatach przystankowych, a następnie dokonała zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci plakatów o łącznej wartości 450 złotych”

450 złotych. Tyle wystarczyło, by zrobić pokazowy wjazd policji do domu, zakucie w kajdanki i wywiezienie na noc na komisariat. Nie można było wysłać wezwania na przesłuchanie. Trzeba było wjechać kobiecie na chatę, skuć i na oczach dziecka wsadzić do radiowozu. Niczym okrutną przestępczynię, która będzie zacierać ślady i mataczyć.

‼️Sasin wydał blisko 70 milionów na wybory, które się nie odbyły i ani policja, ani prokuratura nie pukają do jego drzwi. Policja, która podlega przestępcy (ułaskawionemu przez Andrzeja Dudę przed zapadnięciem prawomocnego wyroku) Mariuszowi Kamińskiemu, potrafi wejść do domu aktywistce, która mówi jak jest. Policja umie zrobić pokazówkę, żeby przestraszyć ewentualnych naśladowców. Tak. To są szykany i próba zastraszenia.

A tak przy okazji. Co z ujawnieniem majątków żon ministra Szumowskiego i premiera Morawieckiego? Czyżby pani Szumowska się rozmyśliła, a pani Morawiecka wolała utrzymać w tajemnicy jak – wraz z mężem – wzbogacili się na kupionych za bezcen od kościoła działkach
https://www.facebook.com/j.scheuringwielgus/photos/a.59...