Dane pedofilów i gwałcicieli pochodzących z Mińska

Ksiądz nie wiedział, że molestuje, więc nie było przestępstwa
11 września 2020, piątek, Ewa Siedlecka
Podobno prawnicy mogą udowodnić wszystko, bo prawo jest sztuką interpretacji. Na wyżyny tej sztuki wzniósł się sędzia Jan Piwkowski z X Wydziału Karnego Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy.

Rzecz dotyczy głośnej sprawy: ks. Jerzy Kiera oskarżył o pomówienie byłego warszawskiego radnego, aktywisty na rzecz praw osób LGBT i adwokata Krystiana Legierskiego. Ujawnił on publicznie, że jako 11-letni ministrant został wykorzystany seksualnie przez duchownego z parafii w Koniakowie. Po ujawnieniu tej historii w tygodniku „Wprost” do Legierskiego zgłosili się inni pokrzywdzeni. Wszyscy mieli podobne doświadczenie: ksiądz zapraszał ich na plebanię na filmy – wtedy to była absolutna nowość. Filmy okazywały się pornograficzne, a duchowny się przy nich masturbował, zachęcając do tego chłopców i dotykając ich.

Ksiądz Kiera złożył zawiadomienie do prokuratury o pomówienie za pomocą środków masowego przekazu. Prokuratura odmówiła – to przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego – więc duchowny skierował do sądu prywatny akt oskarżenia. Złożył też doniesienie do władz adwokatury, domagając się ukarania Legierskiego.

Proces przegrał w dwóch instancjach. W maju 2017 r. Sąd Rejonowy w Cieszynie stwierdził, że Legierski mówił prawdę i był ofiarą ks. Kiery. Zatem uniewinnił go od zarzutu pomówienia: „W przekonaniu Sądu podniesione przez oskarżonego zarzuty były prawdziwe i służyły obronie społecznie uzasadnionego interesu. (…) Przedstawienie na forum publicznym zgodnych z prawdą informacji o pedofilskich skłonnościach i działaniach osoby, która z racji pełnionej funkcji czy wykonywanego zawodu ma bieżący kontakt z dziećmi, służy obronie społecznie uzasadnionego interesu i jest to fakt tak oczywisty, że nie wymaga szerszego uzasadnienia. W szczególności zaś odnosi się to do księży, którzy – przynajmniej w lokalnej społeczności wiernych – cieszą się autorytetem i pełnią funkcję osób zaufania publicznego, co powoduje, że rodzice powierzając ich pieczy swoje dzieci, pozostają w przekonaniu, że dzieci te są bezpieczne i z reguły nie liczą się z koniecznością sprawowania nad tą pieczą specjalnej kontroli”.

O wiarygodności ks. Kiery sąd stwierdził: „Oskarżyciel prywatny w swych zeznaniach zaprzeczył, aby kiedykolwiek dopuścił się jakiegoś czynu przeciwko obyczajności wobec dzieci czy młodzieży, co jednak w ocenie sądu nie odpowiadało prawdzie. Zeznania Jerzego Kiery nie tylko pozostawały w tym zakresie sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego, ale także cechowały się brakiem spójności i konsekwencji”.

Ocenę sądu rejonowego podzielił – w składzie trzech sędziów – Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej w grudniu 2017 r. Ponieważ czyny ks. Kiery się przedawniły, nie był sądzony karnie. Osądził go natomiast Sąd Biskupi, biorąc pod uwagę zeznania kilkunastu pokrzywdzonych. A potem, w czerwcu 2018 r., watykańska Kongregacja Nauki i Wiary. Ksiądz został odsunięty od pracy z dziećmi.

W sensie prawnym nie jest jednak pedofilem.

Krystian Legierski chciał, żeby odpowiedział karnie przynajmniej za to, że go fałszywie oskarżył o zniesławienie. Złożył więc do prokuratury doniesienie o popełnieniu przestępstwa fałszywego zawiadomienia. Prokuratura skierowała do sądu akt oskarżenia. Obrońca księdza złożył zaś wniosek, żeby sprawę umorzyć bez rozprawy. Jeśli oskarżenie jest bezzasadne, sąd oczywiście może tak zrobić.

I zrobił. Sędzia Jan Piwkowski zapisał uzasadnienie na jednej kartce papieru: „Samo to, że Krystian Legierski został uniewinniony (…) [od zarzutu pomówienia ks. Kiery], nie implikuje faktu, iż oskarżenie było fałszywe. (…) Krystian Legierski wypełnił pozytywne znamiona czynu z art. 212, w związku z czym oskarżenie go o ten czyn było zasadne i jednocześnie nie było fałszywe” – czytamy. I dalej: „Istotą ustaleń faktycznych niniejszej sprawy jest uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy w dniu sporządzenia i wysłania prywatnego aktu oskarżenia oraz wniosku do organów adwokatury Jerzy Kiera wiedział, czy stwierdzenia Krystiana Legierskiego są prawdziwe, czy nie. Tego zdaniem sądu nie można jednoznacznie przesądzić”.

I jeszcze: „Jerzy Kiera zdecydował się na wniesienie aktu prywatnego oskarżenia dlatego, że oceniał (…), że zachowania Krystiana Legierskiego przekraczają przewidziane przez prawo granice”.

Prawdopodobnie mało kto zrozumie wywód sądu. I to nie tylko z powodu języka, jakim został sporządzony. Dlatego warto go streścić. Otóż zdaniem sędziego Piwkowskiego ks. Kiera ma prawo uważać, że nie molestował chłopców. Albo ma prawo nie mieć świadomości, że ich molestował. A w dodatku w doniesieniu do prokuratury i w prywatnym akcie oskarżenia stwierdził prawdę: Legierski rzeczywiście publicznie pomawiał go o molestowanie. To, że sąd uznał potem, że Legierski pomawiał go zgodnie z prawdą, nie ma według sądu nic do rzeczy. Najważniejsze, że ksiądz, składając doniesienie do prokuratury na Legierskiego, działał w dobrej wierze, to znaczy w przekonaniu, że nie molestował Legierskiego.

Pełnomocnik Legierskiego adw. Bogumił Zygmont złożył odwołanie. Jak przekonuje, rozumowanie, jakoby było oczywiste, że ks. Kiera miał prawo uważać się za niewinnego i dlatego nie można mu przypisać zamiaru fałszywego zawiadomienia prokuratury, nie jest takie oczywiste. I dlatego sprawa wymaga rozprawy, a więc postępowania dowodowego.

Zobaczymy, co z tego wyniknie. Na razie ks. Kiera może twierdzić, że z tym jego molestowaniem sprawa nie wygląda tak źle, bo sąd odrzucił wniosek prokuratury zmierzający do skazania go. Co prawda za fałszywe zawiadomienie do prokuratury, a nie za molestowanie, ale kto by tam wchodził w szczegóły. https://siedlecka.blog.polityka.pl/2020/09/11/ksiadz-nie-wiedzial...

Replika jest z Michele El Meliani
21t SaenuposfmiielrtegSSnrpnisa 2noruged014s ·
Prof. Dr hab. Zbigniew Lew Starowicz, prezes Polskiego Towarzystwa Seksuologicznego, podpisał kilka godzin temu oficjalne stanowisko Polskiego Towarzystwa Seksuologicznego w sprawie kampanii „Stop pedofilii”, która niejednoznacznie nawiązuje do homoseksualizmu.
W oświadczeniu (którego obszerny fragment publikujemy chyba jako pierwsi?) czytamy m.in.:
„W odpowiedzi na szerzącą się w debacie publicznej dezinformację związaną z kampanią „Stop Pedofilii”, Polskie Towarzystwo Seksuologiczne pragnie dokonać rozróżnienia dwóch odrębnych, lecz nagminnie mylonych pojęć: homoseksualność i pedofilia. Homoseksualność jest to pociąg erotyczny i uczuciowy wobec osób tej samej płci, analogicznie jak heteroseksualność stanowi pociąg erotyczny i uczuciowy wobec płci odmiennej. Pedofilia jest to pociąg erotyczny wobec cech niedojrzałości płciowej, a więc do cielesnych cech dziecięcości. (…) Należy podkreślić, że – identycznie jak sama w sobie heteroseksualność – również homoseksualność per se nie implikuje żadnej szczególnej predyspozycji do zakazanego prawem seksualnego wykorzystywania dzieci. Znakomita większość przypadków wykorzystywania seksualnego dzieci w Polsce jest popełniana przez heteroseksualnych mężczyzn i ma miejsce w rodzinie (tj. wykorzystywanie dziewczynek przez mężczyzn będących członkami ich rodzin – np. przez ojca, ojczyma, dziadka, wuja itd.). Ze względu na fakt, że osoby homoseksualne stanowią w społeczeństwie mniejszość, przypadki wykorzystywania seksualnego dzieci popełnianego przez te osoby stanowią proporcjonalną mniejszość w porównaniu do czynów popełnianych przez ludzi heteroseksualnych. Przypisywanie osobom homoseksualnym szczególnej – w porównaniu do heteroseksualnych – skłonności do seksualnego wykorzystania dzieci stanowi nieuprawnione nadużycie, a rozpowszechnianie skojarzenia miedzy homoseksualnością a pedofilią jest domeną ludzi nieświadomych i niekompetentnych, bądź też uprzedzonych do ludzi homoseksualnych i sprzeciwiających się prawom obywatelskim tych osób. Podtrzymywanie społecznego przekonania o szczególnej skłonności osób homoseksualnych do seksualnego wykorzystywania dzieci jest krzywdzące dla homoseksualnej części społeczeństwa, przyczynia się do niezwykłej trwałości uprzedzeń wobec tych osób i utrudnia pełne funkcjonowanie psychologiczne homoseksualnych obywateli i obywatelek. Polskie Towarzystwo Seksuologiczne jest zaniepokojone krzywdzącym wpływem społecznych uprzedzeń na funkcjonowanie psychiczne i społeczne osób homoseksualnych i biseksualnych oraz jest świadome niechlubnej roli, jaką w podtrzymywaniu tych uprzedzeń odegrała niegdyś nauka, która przez ponad 100 lat (do 1973 r. w USA i do 1991 r. w Europie) uznawała homoseksualność za zaburzenie psychiczne. Ówczesne mniemanie o patologicznym charakterze homoseksualności okazało się niepoparte faktami naukowymi, lecz oparte na społecznych uprzedzeniach. (…) Polskie Towarzystwo Seksuologiczne wzywa zdrowotne organizacje naukowe oraz wszystkich indywidualnych psychologów, psychiatrów i innych specjalistów w zakresie zdrowia psychicznego do podjęcia działań polegających na dementowaniu skojarzenia między homoseksualnością a pedofilią. (…)”
PTS - dzięki.
Foto: Zbigniew Lew Starowicz, prezes Polskiego Towarzystwa Seksuologicznego