Dane pedofilów i gwałcicieli pochodzących z Mińska

Historia Marcinka. Jedna z wielu. https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/spoleczenstwo... fiara księdza pedofila domaga się finansowego zadośćuczynienia od Kościoła. Pozywa kurię za bezczynność. To będzie pierwszy taki proces w Polsce.
Episkopat zapowiada, żeby ofiary księży-pedofili nie spodziewały się od Kościoła odszkodowań.
mezzotint123rf/PantherMedia
Episkopat zapowiada, żeby ofiary księży-pedofili nie spodziewały się od Kościoła odszkodowań.
ARTYKUŁ W WERSJI AUDIO
Marcin miał wtedy 12 lat. Był z babcią na cmentarzu. Biegał wokół grobów i się zgubił. Chciał sam jechać do domu autobusem, ale po drodze spotkał wracającego z pogrzebu księdza. Nie znał go, ale ksiądz miał przecież na sobie komżę i stułę, poza tym ksiądz to ksiądz, więc zgodził się na podwiezienie. Po drodze mieli tylko wstąpić na chwilę na plebanię. Tam ksiądz Zbigniew usadził Marcina na kanapie i onanizował się jego ręką. Kazał przyjść znowu za dwa dni. Potem przyjeżdżał po Marcina pod szkołę i zabierał na plebanię. – Dlaczego nie uciekałem? Po pierwsze, babcia zaszczepiła we mnie silną religijność i szacunek dla księży. Po drugie, miałem mały kontakt z ojcem, który pracował jako marynarz. Ksiądz Zbigniew o tym wiedział, bo wypytywał mnie o rodzinę. Budował więc między nami taką dziwną, chorą więź emocjonalną. Po trzecie, ja wtedy niewiele wiedziałem o seksie, nie do końca rozumiałem, co się dzieje – tłumaczy Marcin. – Ale i tak poczucia winy udało mi się pozbyć dopiero wiele lat później, na terapii.

Nagonka na abp. Hosera. Jednym z powodów ataków mogą być zawiedzione nadzieje, jakie wiązała z nim „Gazeta Wyborcza” i ideowo bliskie jej media.
Jeśli skala niekompetencji i kłamstw w ostatnim artykule na temat abp. Hosera jest reprezentatywna dla wszystkich publikacji „Newsweeka”, to sięganie po to czasopismo uwłacza inteligencji nawet przeciętnie rozgarniętego czytelnika.

Łatka ludobójcy

Oskarżenie abp. Hosera o współodpowiedzialność za zbrodnie w Rwandzie jest w tym tekście najbardziej perfidne. „Newsweek”, cytując Wojciecha Tochmana, autora książki „Teraz narysujemy śmierć”, zarzuca „panu Hoserowi”, jak go Tochman wdzięcznie nazywa, że jest odpowiedzialny nie tylko za rzekome milczenie Kościoła, ale również za mianowanie przynajmniej części biskupów z plemienia Hutu, którzy nie zrobili nic, aby powstrzymać ludobójstwo na Tutsich, chociaż wiedzieli, że jest ono przygotowane. Tochman oczywiście asekuruje się, twierdzi, że nie wie, czy to wszystko jest prawdą, ale ponoć tak się w Rwandzie dzisiaj mówi. Czyli w najlepszym razie ma chodzić o plotki, bo trudno będzie udowodnić, że pod jakąś budką z piwem (bananowym) tak się właśnie nie mówi.

Autorka tekstu już żadnych wątpliwości nie ma. Pisze wprost, że kiedy dokonywano rzezi, „Henryk Hoser był w tym czasie wysoko postawionym dostojnikiem kościelnym w Rwandzie”. Nie wie albo nie chce wiedzieć, że ówczesnego ks. Henryka Hosera w ogóle nie było w Rwandzie podczas rzezi trwającej od 6 kwietnia do 10 lipca 1994 roku. Od września 1993 roku korzystał bowiem z tzw. „roku formacyjnego”. Najpierw przebywał kilka miesięcy w Jerozolimie, potem w Polsce na szkoleniu w Szpitalu Klinicznym Akademii Medycznej w Warszawie na Bródnie, a wiosną 1994 roku rozpoczął intensywny kurs języka włoskiego w Rzymie przed trwającym od 10 kwietnia do 8 maja I Synodem Specjalnym dla Afryki. W Synodzie ks. Hoser – jeszcze nie biskup – uczestniczył jako jeden z zaproszonych ekspertów. To nie jednak przeszkadzało „Newsweekowi” w umieszczeniu pod podobizną dzisiejszego biskupa warszawsko-praskiego podpisu: „Arcybiskup Henryk Hoser w czasie ludobójstwa był w Rwandzie nuncjuszem apostolskim”.

Tymczasem ks. Hoser do Rwandy wrócił dopiero 5 sierpnia 1994 roku, czyli miesiąc po ustaniu rzezi, jako mianowany Wizytator Apostolski. Ówczesny Nuncjusz Apostolski w Randzie abp Giuseppe Bertello (1991-1995) opuścił bowiem Rwandę wraz z innymi dyplomatami na początku rzezi. Jego następcą w został abp Juliusz Janusz. Tak więc Nuncjuszem Apostolskim w Rwandzie ks. Hoser nigdy nie był, nie był także wówczas arcybiskupem, a jego rola polegała ma łagodzeniu skutków konfliktu w życiu rwandyjskiego Kościoła.

Przy okazji dostało się także Janowi Pawłowi II – tak przed kanonizacją. Nie wiem, czy bardziej dlatego, że księdza, a potem arcybiskupa Hosera cenił, czy bardziej za to, że w czasie rzezi też według autorów „Newsweeka” milczał. Tymczasem w dobie internetu nie trzeba było wychodzić z domu, aby sprawdzić, że kiedy jeszcze Bill Clinton zakazywał swoim dyplomatom mówienia o ludobójstwie w Rwandzie, to Jan Paweł II już w kwietniu 1994 roku nazwał te zbrodnie ludobójstwem i wezwał do ich zaprzestania. Ten fakt znalazł się w uzasadnieniu przyznania Janowi Pawłowi II tytułu „Człowieka Roku” amerykańskiego tygodnika „Time” w styczniu 1995 r. Czyżby nie wiedział tego „Newsweek”, niesłusznie uważany przez wielu w Polsce za prawdziwie amerykański? Niesłusznie, bo faktycznie należy do niemieckiego koncernu Axel Springer. Czy wydawcy nie zależy na opinii, jaką mu wyrabia Tomasz Lis i jego zespół?

Od trupów i kalendarzyka

W całym tekście nieprecyzyjne określenia mieszają z ewidentnymi kłamstwami. Być może po to, aby te ostatnie jakoś przeszły w atmosferze ogólnej mętności. Autorka najpierw „znieczula” czytelnika drobnymi nieścisłościami o ciężkiej gruźlicy, na którą Henryk Hoser jako dziecko chorował podczas wojny, i o śmierci jego ojca w drugim zamiast w piątym dniu Powstania Warszawskiego. By wreszcie w tym samym akapicie wypalić, że „jako lekarz przepracował kilka miesięcy w prosektorium Zakładu Anatomii Prawidłowej warszawskiej Akademii Medycznej”. W domyśle: jakież medyczne kompetencje ma ktoś, kto w całej swojej lekarskiej karierze zajmował się tylko krojeniem nieboszczyków i to zaledwie przez kilka miesięcy? Tymczasem prawdziwe doświadczenie medyczne Henryka Hosera w Polsce to nie kilkumiesięczna, a sześcioletnia praca. I nie w prosektorium, ale w Zakładzie Anatomii Prawidłowej, pod który podlegało również prosektorium. Prócz tego jeszcze kilkumiesięczna praca w szpitalu powiatowym z Ziębicach.
https://wpolityce.pl/polityka/161703-nagonka-na-abp...

ezuita Renato Poblete miał w ciągu blisko 50 lat dopuścić się gwałtu na 22 kobietach, w tym czterech nieletnich. Jego napaści seksualne były wyjątkowo brutalne – ujawnił w środę w środę przełożony zakonu Cristian del Campo.

Sprawę opisuje „Gazeta Wyborcza”. Jedną z ofiar Jezuity była 53-letnia dziś Marcela Aranda, profesor teologii na Katolickim Uniwersytecie Chile. Kobieta ujawniła, że Poblete przez 8 lat systematycznie ją gwałcił, zmuszał do udziału w orgiach i oglądał, jak gwałcili ją i bili inni mężczyźni. Wyznała, że trzykrotnie zaszła z nim w ciążę, wszystkie kazał jej usunąć. Jej zeznania, ogłoszone publicznie w chilijskiej telewizji były kluczowe dla podjęcia sprawy.

Wkrótce po tym, Zakon Jezuitów zlecił podjęcie śledztwa w sprawie księdza Poblete niezależnemu prawnikowi Waldo Brownowi. Po przesłuchaniu 100 świadków, odbyciu dziesiątek wizji lokalnych i sprawdzeniu setek stron dokumentów, Brown ujawnił 400-stronicowy raport, który ogłosił w środę przełożony zakonu Cristian del Campo.

- Śledztwo wykazało dobitnie ciężką prawdę. Renato Poblete wykorzystywał seksualnie uporczywie, brutalnie i systematycznie. Wykorzystując swój status duchownego i prestiż poważanego pasterza, sieć rozległych kontaktów oraz duże pieniądze, którymi zarządzał wedle własnego uznania – oświadczył Cristian del Campo.

Renato Poblete w ciągu 48 lat (od 1960 do 2008 r.) wykorzystał seksualnie 22 kobiety, w tym cztery nieletnie dziewczęta. Robił to w sposób wyjątkowo brutalny i gwałtowny, a z kilkoma kobietami miał utrzymywać kontakty seksualne w tym samym czasie.

Oznacza to, że przez niemal pół wieku duchowny prowadził podwójne życie. W Chile był niezwykle zasłużony - przez lata kierował jednym z najbardziej znanych ośrodków dobroczynnych Hogar de Cristo, który pomagał codziennie tysiącom potrzebujących.

Jego zasługi wielokrotnie doceniali też rządzący. W 2010 r., kilka miesięcy przed śmiercią, Poblete otrzymał od socjalistycznej prezydent Michelle Bachelet najwyższe państwowe odznaczenie, medal Bicentario.

Z kolei po jego śmierci, prawicowy prezydent Sebastian Pinera powiedział:

- Dla mnie Renato Poblete to był święty człowiek i jestem pewien, że odpoczywa teraz w niebie. https://www.newsweek.pl/swiat/jezuita-z-chile-renato-p...

Przemysław Witkowski, wykładowca Uniwersytetu Wrocławskiego i dziennikarz lewicowej „Krytyki Politycznej” oraz „OKO.press”, został pobity. Stało się to w czwartek (25.07.2019) we Wrocławiu. Witkowski jechał na rowerze wzdłuż bulwarów nad Odrą. Gdy zatrzymał się, podszedł do niego młody mężczyzna i – jak informuje Wirtualną Polskę jeden z policjantów zajmujących się sprawą – „uderzył go kilkakrotnie pięścią w twarz i zadał również uderzenie z kolana, a następnie oddalił się w nieznanym kierunku”. Na miejsce zdarzenia została wezwana karetka i policja. Witkowski został odwieziony do szpitala. Wstępnie stwierdzono podejrzenie złamania kości nosa i twarzoczaszki.

Gdy zdjęcia pobitego Witkowskiego pojawiły się w sieci, wielu internautów podejrzewało, że to inscenizacja. Nie ma co dziwić się tej reakcji. Lewica wyprodukowała już taką masę fałszywych informacji, ustawek, histerycznych fejków, afer, których nie było, że naturalnym odruchem jest niewiara w to, co publikuje lewicowy dziennikarz. Odruch jak najbardziej zrozumiały. Ale Witkowski naprawdę dostał w maskę. I to dostał mocno. Za co? Tego nie wiem. Ale wiem, że narracja, jaką w związku z tym pobiciem puścił w świat Witkowski oraz lewicowy aktywista i dziennikarz Piotr Szumlewicz, powinna stać się przedmiotem wnikliwej analizy. Powinna być też alarmującym sygnałem dla społeczeństwa. Dlaczego? Dlatego, że stosując propagandowe sztuczki i grając na emocjach lewica usiłuje doprowadzić do społecznej akceptacji dla pedofilii! Świadczy o tym m.in. narracja Witkowskiego i Szumlewicza. Przyjrzyjmy się zatem wypowiedziom obu panów.

Co jest homofobicznego i faszystowskiego w napisie „Stop pedofilom z LGBT”? Lewica usiłuje wmówić społeczeństwu, że tym faszyzmem i homofobią jest łączenie LGBT z pedofilią. Ale czy wśród osób ze środowiska LGBT nie ma pedofilów? Oczywiście, że są. Dlaczego zatem nie wolno o tym mówić? Dlaczego każde napomknięcie o pedofilach z LGBT wywołuje furię lewicy i oskarżenia o homofobię i faszyzm? Znamienne, że ta sama lewica szermuje hasłem „Stop pedofilii w Kościele”. I wtedy jest to hasło słuszne, a argumenty o tym, że tylko niewielka część księży to pedofile, lewica odrzuca z oburzeniem. Jeszcze większe oburzenie lewicy wywołuje przypomnienie faktu, że 80% księży-pedofilów to homoseksualiści. A to jest fakt! Pedofilia w Kościele jest w większości przypadków pedofilią spod znaku LGBT. Czy lewica o tym nie wie? Oczywiście, że wie. Dane dotyczące homoseksualnej pedofilii wśród księży zostały podane podczas konferencji w Sejmie zorganizowanej przez posłankę Joannę Scheuring-Wielgus. Podał je zaproszony przez nią ekspert. Scheuring-Wielgus siedziała obok niego i nie mogła nie usłyszeć tych informacji. Relacja z konferencji pojawiła się w Internecie. Dlaczego więc lewica atakuje Kościół za pedofilię, a wskazanie, że pedofile są wśród osób LGBT, wywołuje oskarżenia o faszyzm i homofobię?

Odpowiedź jest banalnie prosta. Lewica nie walczy z pedofilią. Lewica walczy z Kościołem wykorzystując przypadki pedofilii wśród księży. Zwrócicie uwagę, że lewica nie prowadzi akcji pod hasłem „Stop pedofilii wśród nauczycieli”. Wprost przeciwnie. Lewica usiłuje wmówić społeczeństwu, że nauczyciel-pedofil jest ok i nie powinien być z tego powodu stygmatyzowany. Na początku lipca 2019 słowacki liberalno-lewicowy dziennik „SME” opublikował artykuł, w których domaga się tolerancji dla pedofilów, ponieważ „mają prawo do życia wolnego od uprzedzeń, potępień i prześladowań”. Zamieszczono też wywiad z nauczycielem-pedofilem skarżącym się na nietolerancję ze strony społeczeństwa. W odredakcyjnym komentarzu zaznaczono, że stosunek do pedofilów jest jednym z najpoważniejszych testów naszej akceptacji dla odmienności.

W 2018 roku pojawiła się internetowa strona „The Prevenetion Project”, której autorzy przekonują, że inklinacje pedofilskie nie oznaczają, iż dana osoba chce skrzywdzić dziecko, dlatego należy takie osoby wspierać, ponieważ są źle traktowane w społeczeństwie, co powoduje ich depresję i może doprowadzić do samobójstwa. W związku z tym pedofile mają być teraz określani jako „osoby zafascynowane nieletnimi” („minor attracted persons” – MAP). Nie należy stosować wobec nich stygmatyzującego określenia „pedofil”.

Witkowski i Szumlewicz nazwali „homofobicznym” i „faszystowskim” napis mówiący o pedofilach wśród osób LGBT. Nie dlatego, że pedofilów nie ma w tym środowisku. Przecież oczywistym jest, że są. I oczywistym jest, że pedofile z LGBT powinni być tak samo stygmatyzowani, jak wszyscy pedofile. Ale lewica nie walczy z pedofilią. Lewica walczy o akceptację dla pedofilii. Kiedyś lewica szermowała hasłem „Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się”. Dziś proletariat został zastąpiony tzw. osobami nieheteronormatywnymi. Im ktoś bardziej nienormatywny, tym lepiej. Należy go pokazać jako osobę dyskryminowaną i walczyć o jej prawa.

Lewica jeszcze nie krzyczy otwarcie „Pedofile wszystkich krajów, łączcie się”, ale zabiega o tolerancję dla „osób zafascynowanych nieletnimi”. Trwa akcja przesuwania granic, której celem jest doprowadzenie do społecznej akceptacji dla pedofilii. Witkowski siedzący pod napisem „Stop pedofilom z LGBT” i twierdzący, że jest to napis homofobiczy, jest tego najlepszym przykładem.

Jeśli podobają się Państwu moje felietony i chcielibyście wesprzeć moją działalność publicystyczną, możecie to zrobić dokonując przelewu na poniższe konto PayPal. Będzie to dla mnie nie tylko wsparcie w wymiarze finansowym, ale również sygnał, że to, co robię, jest dla Państwa ważne i godne uwagi. Z góry dziękuję. Katarzyna
https://wprawo.pl/2018/07/12/kolejna-granica-prz...