Dane pedofilów i gwałcicieli pochodzących z Mińska

Modlitwa i milczenie. W taki sposób katolicy zebrani na placu św. Sylwestra w Rzymie protestowali przeciwko skandalowi nadużyć seksualnych w Kościele. Swoim działaniem chcieli podkreślić, że ogromny kryzys wśród duchowieństwa wiąże się wprost z niepodejmowaniem walki z homoseksualizmem. Czy ich głos zostanie dostrzeżony?



Prezentujemy tekst wystąpienia Arkadiusza Stelmacha z Instytutu im. Księdza Piotra Skargi

Drodzy Przyjaciele, Drodzy Bracia i Siostry w Wierze Katolickiej,



Przybywam z Polski - kraju, który swoje istnienie zawdzięcza Kościołowi katolickiemu, z kraju, który na mocy aktu królewskiego koronował Najświętszą Maryje Pannę na Królową Polski.



My Polacy jak cały katolicki świat bolejemy nad smutnym stanem Kościoła oraz Cywilizacji Chrześcijańskiej. Tak Kościół jak i Cywilizacja Chrześcijańska są niszczone od ponad pięciu wieków przez gnostyczną oraz egalitarną Rewolucję.



Dziś widzimy dramatyczne zmaganie miedzy Rewolucja i Kontrrewolucją wewnątrz Kościoła.

Widzimy jak czerwony smok w nowej postaci neo–komunizmu czy neo-marksizmu wdarł się podstępnie do Kościoła dokonując w Nim nieznanych dotąd w historii spustoszeń.



Również mój ukochany kraj - Polska - nie jest wolny od tej plagi. Jesteśmy bowiem częścią Kościoła powszechnego. Zmagamy się z kryzysem Wiary – przejawiającym się w spadku powołań do kapłaństwa, spadku praktyk religijnych zwłaszcza wśród młodzieży, plagą niemoralności, promocją homoseksualizmu oraz ideologii gender.

Niestety nasze seminaria oraz uniwersytety nie są wolne od straszliwej ideologii progresizmu, która skutecznie podmywa doktrynę, dyscyplinę oraz duszpasterstwo w Kościele.



Rok temu Instytut im. Księdza Piotra Skargi, który reprezentuję, przeprowadził zupełnie wyjątkową kampanię Polonia Semper Fidelis w obronie nierozerwalności katolickiego małżeństwa oraz w obronie Najświętszego Sakramentu. Akcja ta była wyrazem zatroskania polskich katolików niejasną i przez to niebezpieczną doktryną na temat nierozerwalności małżeństwa zawartą w papieskim dokumencie Amoris Laetitia. Polski episkopat otrzymał w jej efekcie ponad 145 tysięcy listów, w zdecydowanej większości tradycyjną pocztą. W listach polscy zatroskani wierni apelowali o potwierdzenie przez Konferencję Episkopatu Polski nauki Kościoła w sprawie nierozerwalności małżeństwa, jak i niedopuszczania do sakramentu ołtarza osób żyjących w tak zwanych związkach niesakramentalnych.



Niestety do dziś nie otrzymaliśmy Episkopatu odpowiedzi na naszą kampanię. Niestety minione miesiące przyniosły kolejne informacje na temat rozmiaru kryzysu i zamętu w Kościele.



Listy arcybiskupa Vigano, skandale nadużyć seksualnych wobec dzieci i kleryków, próby demokratyzacji i niszczenia hierarchicznej struktury Kościoła budzą nasz największy niepokój.



Niestety współgra to również z coraz bardziej wściekłymi atakami na Kościół w Polsce ze strony wrogów zewnętrznych. Smutnym tego przykładem jest film pt. „Kler”:, który przedstawia karykaturalny i jednostronny obraz Kościoła jako organizacji skorumpowanej.



Ta tragiczna sytuacja Kościoła zmusza polskich wiernych by byli silni i zjednoczeni wokół niezmiennego nauczania katolickiego i doktryny. My Polacy, z kraju, w którym Pan Jezus przekazał naukę nt. Bożego Miłosierdzia, w którym Najświętsza Maryja Panna zawsze była szczególnie czczona, chcemy stawać z wszystkimi wiernymi Katolickiego i Apostolskiego Kościoła, i mocno wyznać: Credo Unam, Sanctam Catholicam Ecclesiam, którego bramy piekielne nie przemogą.



Read more: http://www.pch24.pl/milczacy-protest-katolikow-w-r...

Każdy z nas ma nad sobą swój skrawek nieba gwiaździstego, każdy nosi w kieszeni swój osobisty kompas wskazujący dobro i zło, krzywdę i przewinę, a myśli i działania wywodzi tyleż z własnego rozumu i osobniczego doświadczenia, co i z przyrodzonej wrażliwości na niesprawiedliwość i upokorzenie spotykające drugiego człowieka. Oparłszy swe stanowisko na obowiązującym kontrakcie społecznym, którego fundamentalnymi składowymi są m.in. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej i Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej i wczytawszy się w karty niedawnej historii, której byliśmy naocznymi świadkami, oraz wsłuchawszy się w głos ofiar udokumentowany szeroko w upublicznionych materiałach ze śledztw prokuratorskich i dziennikarskich,

Oskarżamy

Henryka Jankowskiego, księdza katolickiego, kapelana NSZZ ,,Solidarność”, wieloletniego proboszcza parafii pw. św. Brygidy w Gdańsku o podły i haniebny gwałt na godności, wolności seksualnej i prawie do prywatności oraz wykorzystanie trudnej sytuacji społecznej młodych ludzi powierzonych jego opiece; o liczne zamachy na godność oraz o dyskryminację osób i społeczności poprzez szerzenie mowy nienawiści, publiczne głoszenie poglądów antysemickich i lżenie ludzi o odmiennych poglądach politycznych w swych kazaniach, wypowiedziach publicznych i instalacjach kwazi-artystycznych natury (pseudo-)religijnej.

Instytucję kościoła katolickiego w Polsce o systemowe współsprawstwo w złu wyrządzonym ludziom przez Henryka Jankowskiego: w szczególności zaś tych jej przedstawicieli, którzy z pełną świadomością zła czynionego przez Henryka Jankowskiego, nie zareagowali w sposób skuteczny, aby złu temu położyć kres, milczeli lub wręcz z premedytacją kryli przestępstwa Jankowskiego.

Uparcie i intencjonalnie milczących świadków i depozytariuszy tajemnicy o społeczne współsprawstwo w złu wyrządzonym ludziom przez Henryka Jankowskiego: świadków należących do świeckiego otoczenia Jankowskiego, którzy zdecydowali się trwać przez lata w zmowie milczenia i bezczynności i poprzez swoją postawę wyrażali de facto przyzwolenie na zło.

Administrację publiczną o administracyjne współsprawstwo w złu wyrządzonym ludziom przez Henryka Jankowskiego, nierzadko wynikające z politycznego oportunizmu i pospolitej prywaty: administrację, której decyzje (np: odznaczenie Medalem K.E.N., nadanie jego imienia skwerowi w sąsiedztwie kościoła pw. św. Brygidy i wybudowanie jego pomnika) podejmowane w świadomości uczynionego przezeń zła, były aktem podłej instytucjonalnej zniewagi wobec bezbronnych ofiar pedofila i antysemity. Administrację, której nieskuteczność i opieszałość w wycofywaniu się z tych decyzji stanowi czytelny przykład powszechnej praktyki podporządkowywania dobra wspólnego dobru uprzywilejowanej instytucji kościoła katolickiego.

Zważywszy powyższe, podejmujemy działanie, którego celem bezpośrednim jest symboliczne strącenie ze wspólnotowego piedestału artefaktu fałszywej pamięci i czci osoby Henryka Jankowskiego poprzez obalenie jego pomnika. W tym prostym fizycznym akcie wyraża się nasza radykalna kulturowa i obywatelska niezgoda na obecność w przestrzeni publicznej zła uosobionego, pogardy dla drugiego człowieka i jego uprzedmiotowienia, gwałtu na jego wolności i prywatności, terroru psychologicznego, braku szacunku dla bólu i gniewu ofiar, wreszcie też mowy nienawiści, jak również bałwochwalczego kultu osób będących nosicielami tych postaw oraz sprawcami podobnych czynów i zachowań. Zarazem podkreślamy jednoznacznie i kategorycznie, że działanie nasze ani nie jest wymierzone, ani nie może zostać potraktowane jako wymierzone we wspólnotę wiary (chrześcijańskiej, ani żadnej innej), także określaną mianem kościoła. Powodowani troską o dobro wspólne i szacunkiem dla godności i wolności człowieka, podejmujemy nasze działanie w przekonaniu nie tylko o jego głębokiej słuszności, ale też – pożyteczności publicznej i jako takie poddajemy pod osąd wspólnoty. Kieruje nami myśl, że oto tam, gdzie dzieje się zło szczególnie podłe i groźne, a gdzie zawodzą lub z premedytacją wycofują się ze swej roli strażników dobra wspólnego instytucje publiczne, jest miejsce na zdecydowane idee i czyny tych, którzy są Rzecząpospolitą, więc jej świadomych obywateli.

Konrad Korzeniowski
Rafał R. Suszek
Michał Wojcieszczuk