WOŚP 2014

i jeszcze kilka słów Pawła Kukiza (przekopiowane):

„Pierwsze finały były wydarzeniami naprawdę bardzo spontanicznymi, były chaotyczne, ale zarazem szczere i prawdziwe – to nie była taka fabryka, jak dziś. Prawdziwy odruch serca. Kiedy to zaczęło się zmieniać? Do pewnego czasu byłem przekonany, że absolutnie wszyscy uczestniczą w tym zdarzeniu charytatywnie, że nikt nie pobiera żadnych wynagrodzeń. Kiedy się dowiedziałem, że prezenterzy radiowi, telewizyjni, kamerzyści, akustycy, oświetleniowcy, ochroniarze, etc. - absolutnie wszyscy oprócz muzyków zarabiają pieniądze to – broń Boże, nie dlatego, że chciałem zarabiać - widziałem w tym jawną niesprawiedliwość. Zacząłem się baczniej przyglądać Orkiestrze. Kroplą, która przelała czarę goryczy był cel jednego z finałów, kiedy Jurek zbierał pieniądze na karetki. Wtedy pomyślałem sobie: "Jakie karetki?! Rozumiem, że może brakować specjalistycznych urządzeń, na które nie stać szpitali, ale karetki to są przecież nasze podatki. Dlaczego WOŚP ma wyręczać władzę w ewidentnie elementarnych jej powinnościach?”. Kiedy dodatkowo zdałem sobie sprawę z tego, że wszystkie firmy sponsorujące WOŚP spędzają w telewizji, w najlepszym czasie antenowym, łącznie z logiem swojej firmy, kolosalne ilości czasu, ile musiałyby zapłacić za taka reklamę, a potem zobaczyłem nie światełka puszczane do nieba, ale wylatujące w powietrze grube pieniądze - bo przecież tych sztucznych ogni nikt za darmo nie strzela - to miarka się przebrała.”

Moje drogie dzieci, wszyscy macie rację. Ma rację ten, kto zarzuca krytykom krytyków orkiestry szantaż moralny. Ma rację ten, kto widzi w orkiestrze kiczowate, kosztowne pop widowisko, z idiotycznym światełkiem do nieba jako ukoronowaniem idiotyzmu. Ma rację ten, kto widzi obłudę i parcie na szkło całej masy celebrytów, polityków wszystkich szczebli. Mnie osobiście też mdliło, jak widziałem w telewizorze facjatę takiej Młynarskiej.

Ale taki jest nasz świat, taki poziom przekazu jest niezbędny by być skutecznym. To jak w reklamie przedświątecznej promującej cokolwiek- głupiej, infantylnej, ckliwej do porzygu.

Sam wymiar finansowy orkiestry jest żałosny, nieporównywalny z potrzebami służby zdrowia, nie dający się nawet wyrazić w procentach wydatków na służbę zdrowia i nie zapełnia żadnej luki, nikogo nie wyręcza, nie zastępuje.

Ma jednak, (a raczej miała, bo to już przeszłość) orkiestra swoje niezaprzeczalne zasługi w wymiarze budzenia wrażliwości na cudze cierpienie, swój walor wychowawczy. I ten walor obudził natychmiast, na drugi dzień po pierwszym finale, wściekłą zazdrość fanatyków katolickich. Zanim pojawiło się światełko do nieba, zanim orkiestra urosła do rozmiarów instytucji z wszelkimi wadami przynależnymi instytucjom.
Prawo Parkinsona mówi, że stwórzmy dowolny urząd, a już on czymś się zajmie, choćby wewnętrznym obiegiem dokumentów. Formuła WOŚP wyczerpała się, moim zdaniem. Czas zamilknąć i niech gra ktoś inny.