"Wolność nie jest nam dana raz na zawsze"

Księża, którzy doczekali się potomstwa, to wciąż temat tabu. Tymczasem z badań przeprowadzonych przez prof. Józefa Baniaka (67 l.) wynika, że nawet 15 proc. polskich księży jest ojcami. Koszty utrzymania dzieci duchownych mają pokrywać tak zwane kościelne fundusze alimentacyjne.



Kościelnym światem w Polsce co rusz wstrząsają skandale. Niedawno ks. Krzysztof Charamsa (43 l.) publicznie przedstawił swojego życiowego partnera Eduarda, z kolei były rzecznik Światowych Dni Młodzieży Tomasz Kijowski spłodził dziecko 22-latce, a tym samym naruszył celibat. Ta sprawa to jedynie wierzchołek góry lodowej. Księży, którzy mają potomstwo, jest coraz więcej.

- Wiem z wielu rozmów okazjonalnych z duchownymi, że coraz większy odsetek księży, zwłaszcza młodych wiekiem i z krótkim stażem pracy zawodowej, śmielej nawiązuje kontakty z kobietami, czego owocem są też dzieci - mówi nam profesor Józef Baniak (67 l.), socjolog religii z Uniwersytetu Adama Mickiewicza. Profesor Baniak przeprowadził wśród księży badania, z których wynika, że nawet 15 proc. z kilkuset przepytanych przez niego duchownych posiada dzieci. Zaś aż 60 proc. z nich jest lub było w związku z kobietami. Kościół jednak na ten temat milczy. - Nie istnieje jakiś wykaz księży, którzy mają własne dzieci. Być może biskupi diecezjalni i kierownicy wspólnot zakonnych dysponują swoistymi wykazami własnych księży mających dzieci. Jeśli mają takie wykazy, to są one ściśle ukrywane - przypuszcza socjolog.

Owoce miłości trzeba z czegoś utrzymać, a zwykli księża kokosów nie zarabiają. Po to właśnie miały być stworzone kościelne fundusze alimentacyjne. - Fundusz alimentacyjny istnieje w każdej diecezji, być może ma go też episkopat, mają go poszczególne zakony i zgromadzenia zakonne. Z jego zasobów wspierają swoich księży, którzy mają potomstwo, jak i tych, którzy odeszli z kapłaństwa, lecz nie tkwią w konflikcie z władzami diecezji czy zakonu - mówi profesor Józef Baniak https://www.se.pl/wiadomosci/polska/szok-co-6-ks...

Bodnar broni resortowych dzieci z MSZ

Ponad 50 pracowników – byłych pracowników lub współpracowników służb specjalnych PRL - odeszło z Ministerstwa Spraw Zagranicznych w związku z nowelizacją ustawy o służbie zagranicznej. Większość z nich złożyła skargę do Rzecznika Praw Obywatelskich, który, nie pytając Trybunału Konstytucyjnego uznał, że nowelizacja nie była zgodna z konstytucją - dowiadujemy się z najnowszego odcinka programu Doroty Kani w TV Republika "Koniec Systemu".

Problem resortowych dzieci w MSZ przez wiele lat wydał się nie do rozwiązania. Sytuacji nie ułatwiał fakt, że kolejni ministrowie spraw zagranicznych byli zarejestrowaniu jako tajni współpracownicy służb specjalnych PRL-u z w resorcie zdecydowaną większość pracowników stanowili ludzie, którzy mieli kontakty z komunistycznymi służbami specjalnymi. Według informacji MSZ w 2018 roku pracowało 131 byłych tajnych współpracowników służb PRL; 7 z nich kierowało naszymi placówkami dyplomatycznymi.

Przez wiele lat związki pracowników MSZ ( w tym także dyplomatów) były pilnie strzeżoną tajemnicą.

Podobnie było w III RP – wiedza o funkcjonariuszach czy osobach zarejestrowanych jako tajni współpracownicy wiedziały tylko osoby wtajemniczone. Gdy Daniel Passent, obecnie felietonista lewicowego tygodnika „Polityka” w 1997 r. obejmował funkcję ambasadora w Chile, opinia publiczna nie była informowana o jego związkach ze służbami. Dziś już to nikogo nie dziwi – nie było jeszcze Instytutu Pamięci Narodowej a ministrem spraw zagranicznych był wówczas Dariusz Rosati zarejestrowany przez SB jako tajny współpracownik o pseudonimie „Buyer”. Sam Passent, który w latach 60. miał kontakty z komunistycznym wywiadem i kontrwywiadem, przekazywał informacje m.in. o poglądach amerykańskich dyplomatów. W 1964 roku Passenta, zarejestrowanego jako „Daniel”, a potem „John”, przekwalifikowano z kontaktu operacyjnego na tajnego współpracownika. Po ujawnieniu w 2006 roku przez „Misję specjalną” TVP1 faktu jego rejestracji przez SB, Daniel Passent wystąpił o autolustrację. Sądy lustracyjne dwóch instancji odmówiły mu, argumentując, że nie pełnił on funkcji publicznej w rozumieniu obowiązującej ustawy lustracyjnej.

Takich przykładów było mnóstwo – brak uporządkowanej wiedzy sprawił, że tajni współpracownicy bez problemu zawładnęli resortem spraw zagranicznych. Ta sytuacja była do 2006 roku a ściślej mówiąc do czasu, kiedy to prezes IPN prof. Janusz Kurtyka zadecydował o odtajnieniu akt komunistycznego wywiadu. Wtedy dopiero okazało się, jak służby PRL „sprywatyzowały” III RP w tym ministerstwo spraw zagranicznych.

W trakcie prac nad nowelizacją ustawy dochodziło w poprzedniej kadencji parlamentu w sejmowej komisji spraw zagranicznych do karczemnych awantur z strony opozycji, której nie podobał się twardy kurs zdekomunizowania MSZ.

Z archiwów IPN wynika, że pięciu byłych ministrów spraw zagranicznych zostało zarejestowanych przez służby specjalne PRL jako tajni współpracownicy – wynika z archiwów znajdujących się w Instytucie Pamięci Narodowej: „Kosk” - Krzysztof Skubiszewski; „Carex”- Włodzimierz Cimoszewicz: „Ralf” Adam Rotfeld: Must” –Andrzej Olechowski i „Buyer” –Dariusz Rosati.


Krzysztof Skubiszewski ( 1925-2010) – Kosk” ( mikrofilm o sygnaturze 9669/I). Minister spraw zagranicznych w latach 1989-1993. Zarejestrowany przez SB jako kontakt służbowo-informacyjny „K”. Później pojawia się w jej dokumentach jako TW „Kosk”. Służby specjalne PRL utrzymywały z nim kontakt w latach 1961-1969. Według akt IPN, był cennym źródłem informacji: „K” dostarczył SB opracowania, w których opisał działalność ośrodków m.in. zajmujących się tematyką Europy Środkowo-Wschodniej oraz badaniami dotyczącymi komunizmu. „K” sporządził m.in. charakterystykę prof. Zbigniewa Brzezińskiego pełniącego funkcję dyrektora Instytutu Badań nad Sprawami Komunizmu. Opisał również działalność prof. Jana Karskiego, wykładającego na Uniwersytecie Georgetown w Waszyngtonie i prof. Ludwika Krzyżanowskiego, twórcy kwartalnika „The Polish Review”, wykładowcy języka polskiego na nowojorskim uniwersytecie.


Adam Rotfeld „Rauf” , „Ralf”, „Serb” , „Rot” ( IPN 002082/291, IPN BU 002086/758, ) - szef MSZ w rządzie SLD, to wieloletni pracownik Państwowego Instytutu Spraw Międzynarodowych. W 1956 r. był jednym z organizatorów komórki komunistycznej w Szkole Głównej Służby Zagranicznej aż do ukonstytuowania się ZMS, którego był członkiem. W okresie PRL zarejestrowany jako tajny współpracownik – kontakt operacyjny wywiadu PRL . W Szwajcarii kontaktował się z nim funkcjonariusz komunistycznej bezpieki Henryk Bosak, w III RP polityk SLD.


Andrzej Olechowski - „Tener” i „Must” ( mikrofilm - J-7588, 81-06-25). – szef MSZ w rządzie Waldemara Pawlaka. W Latach 80. był pracownikiem Banku Światowego. W okresie pracy w instytucjach międzynarodowych jako tajny współpracowniku komunistycznego wywiadu miał on współpracować z komunistycznym wywiadem. Jak ujawnił historyk Sławomir Cenckiewicz, Olechowski był kontaktem operacyjnym funkcjonariusza komunistycznej bezpieki Gromosława Czempińskiego, późniejszego szefa UOP.
Dariusz Rosati - „Buyer” ( IPN BU 001043/3344 )- jako polityk Sojuszu Lewicy Demokratycznej w latach 1995–1997 piastował stanowisko ministra spraw zagranicznych w czasie, gdy funkcję premiera sprawował Włodzimierz Cimoszewicz, który – według dokumentów IPN – był z kolei zarejestrowany jako TW „Carex”. Z archiwów Instytutu wynika, że Dariusz Rosati w 1968 r. został zarejestrowany przez Departament I MSW jako kandydat na tajnego współpracownika (kryptonim „Kajtek), w 1976 r. w kategorii „zabezpieczenie”, a w 1978 r. jako kontakt operacyjny ps. „Buyer (kupiec). Z kolei w 1985 r. został zarejestrowany w Departamencie II MSW (kontrwywiad) w kategorii „kandydat”, a listopadzie 1989 r. w kategorii „zabezpieczenie”.


Włodzimierz Cimoszewicz „Carex ” ( IPN BU 01911/115)- zarejestrowany przez Wydział II Departamentu I MSW jako kontakt operacyjny przed dwuletnim wyjazdem do USA na stypendium Fullbrighta. W aktach zachowała się m.in. własnoręcznie pisana przez Cimoszewicza obszerna notatka. Sporządził ja podczas pobytu w USA. Opisał w niej wizytę, jaką złożyli mu pracownicy wywiadu amerykańskiego. Notatkę przekazał swojemu oficerowi prowadzącemu w USA, który pracował w misji przedstawicielskiej przy ONZ. Z tych dokumentów komunistycznej bezpieki wynika również, że Cimoszewicz utrzymywał kontakty z SB także po powrocie do Polski z USA w 1983 i 1984 roku.

https://telewizjarepublika.pl/bodnar-broni-resortowych-dziec...

Problemy zastępcze

Od kilku dni, do zbioru osób całkowicie nieposiadających umiejętności realnego prowadzenia polityki zaliczam Didiera Reyndersa, komisarza do spraw sprawiedliwości Komisji Europejskiej. Nie, nie dlatego, że uważam Reyndersa za kogoś pozbawionego możliwości myślenia abstrakcyjnego i przewidywania przyszłości. Wyartykułuję rzecz inaczej – poziom abstrakcji, na jaki, być może tylko pozornie, jest w stanie wspiąć się nasz bohater, dla mnie osobiście ociera się o poziom prezentowany przez kandydatki do korony w konkursie piękności miasta Liège. Pamiętają Państwo te urocze twarzyczki, okraszone obłędnymi uśmiechami i recytujące wyuczone na pamięć frazy: „Chciałabym, aby wszystkie dzieci na świecie były szczęśliwe, uśmiechnięte i żeby już nigdy nie było żadnych wojen oraz ludzkiego cierpienia”? W tym miejscu zaznaczam, że nie przyjmuję zarzutów o seksizm i twierdzę, iż poziom infantylizmu w wypowiedziach mężczyzn i kobiet kształtuje się po połowie, czego żywym przykładem jest przywołana postać brukselskiego urzędnika. Problem w tym, że to, co ujdzie w tłumie młodych kobiet, brzmi licho w politycznej przestrzeni medialnej. W mojej podstępnej głowie rodzi się dodatkowo podejrzenie, że jeśli takimi słowy karmi się obywateli Starego Kontynentu, oznacza to, iż uważa się tych ludzi za wyjałowionych intelektualnie, wytresowanych i sformatowanych przez kakofonię podobnych przekazów. Zróbmy symulację i dla celów niniejszego tekstu przyjmijmy, że Didier Reynders jest jednak nieco bardziej zorientowany w globalnych realiach niż walońskie nastolatki, a wtedy samoistnie nasuwa się wniosek, iż mamy do czynienia z niezgułą, która nie jest w stanie poradzić sobie z realnymi kłopotami, więc szuka sobie problemów zastępczych. Problemami zastępczymi, wynalezionymi przez Belga, są Polska i Węgry, a właściwie łamanie praworządności w tych krajach. Nie wiem jak moi Czytelnicy, ale ja, po wysłuchaniu takich ludzi od razu uznaję, że biorą oni swoją gażę niesłusznie. Z całą mocą twierdzę, że do zaserwowania tak starego, „odgrzanego kotleta”, nie potrzeba sowicie wynagradzanego oficjela, a wystarczy lokalny dziennikarz, klecący niespójne akapity w podrzędnym tytule prasowym. Niech mi ktoś wytłumaczy, jak można przez pół dekady straszyć, że inwestorzy mogą się wycofać z Polski, co komisarz był łaskaw znów powtórzyć kilka dni temu? No ludzie! Gdzie Ci inwestorzy niby pójdą z kilkudziesięciomilionowego kraju? Do targanej przez niepokoje społeczne, zagrożonej katalońską secesją Hiszpanii, czy może do płonącej od kilkunastu miesięcy Francji, w której policjanci okładają pałkami strażaków? Przecież takie tezy są pozbawione kompletnie sensu. Firmy od zawsze pchają się na rynki spokojne, zasobne w pieniądz, zdolne do płynnego obrotu kredytami. W Polsce jest spokojnie, z zasobnością bywa naturalnie gorzej niż w krajach zachodnich, ale kredyty mają się wyśmienicie, zważywszy na wywindowane ceny mieszkań w największych nadwiślańskich miastach. Już widzę prezesa portugalskiej kompanii budowlanej, który zainwestował bajońskie sumy w zakup gruntu, zdobył wszystkie pozwolenia, uzbroił teren, ściągnął dźwigi, a teraz zwija kramik, bo sfrustrowany urzędas postanowił zaistnieć za wszelką cenę. Powstał jakiś wyraźny błąd w rozumowaniu.
Błąd w rozumowaniu popełniają wszyscy ci, którzy unikają zderzenia się z zagrożeniami faktycznymi. Takim zagrożeniem jest obecnie dla Europy Recep Tayyip Erdoğan, osobnik wymuszający na Brukseli dostarczenie mu kolejnych miliardów Euro. Cała sprawa zaczęła się kilka lat temu od słów: „Nikt nie ma prawa pouczać Turcji w sprawie tego, co powinna zrobić”, wypowiedzianych przez Donalda Tuska, ówczesnego przewodniczącego Rady Europejskiej (RE), w tureckiej miejscowości Gaziantep, dnia 23 kwietnia 2016 roku. Wtedy zawarto porozumienie pomiędzy „Sułtanem”, a kanclerz Niemiec, na mocy którego Erdoğan zobowiązał się do zatrzymania uchodźców w obozach, na terenie swojego kraju. Angela Merkel nie miała innego wyjścia, ponieważ to właśnie wskutek jej polityki przyjmowania azjatycko-afrykańskich czered, śniadolica fala zalała Europę i nikt nad nią nie panował. Frau Bundeskanzlerin sprytnie zorganizowała zbiórkę finansową wśród krajów unijnych, na pokrycie opłakanych efektów swej bezbrzeżnej głupoty, a w celu nadania jej pozorów demokratycznej legalności, dopuściła do głosu Tuska. Bezwolny przewodniczący RE powiedział co musiał i wszyscy rozjechali się do domów szczęśliwi. Okazało się, niestety, że nie było żadnego zażegania problemu, a jedynie odroczenie płatności. Odroczone płatności powracają zawsze ze zdwojoną siłą, więc tak stało się i teraz. Najprawdopodobniej Turek szuka na gwałt pieniędzy i postanowił zdobyć je w nieskomplikowany sposób. Znów wypuścił islamskie kohorty na teren słabej Grecji i znów powstało zamieszanie. Najbystrzejszy okazał się Bojko Metodiew Borisow, premier Bułgarii, który nie oglądając się na niesterowaną Brukselę wsiadł w samolot, poleciał do Ankary, porozmawiał z Erdoğanem, przyznał mu publicznie rację, potępił Ateny i zadowolony wrócił do Sofii. Są Państwo oburzeni zachowaniem Bułgara? Bo ja nie! Nie wiem, jaki długofalowy skutek odniesie jego wizyta, ale na chwilę obecną stary lis Borisow zabezpieczył własny kraj przed losem Hellenów. Postąpił podstępnie? Ależ naturalnie – postąpił podstępnie, jednak w polityce tyczącej obszarów bezpieczeństwa i zagranicznej nikt nie potrzebuje dżentelmenów, a pożąda się raczej skutecznych graczy. Skutecznych graczy potrzebuje Polska. Wielką rolą naszej dyplomacji będzie wypracowanie planu zabezpieczenia granic UE i zepchnięcie na boczny tor bełkotu urzędników pokroju Didiera Reyndersa, którzy całkowicie nie radzą sobie z poważnymi trudnościami i wypracowują problemy zastępcze. Howgh! Tȟašúŋke Witkó, 09 marca 2020 r.

Przeczytaj wszystko na: https://zyciestolicy.com.pl/problemy-zastepcze/ |