"Prawo które nie służy narodowi to jest bezprawie"

Zosia SAnejko
2 godz.
To co się wydarzyło w nocy 7/8 sierpnia na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie jest straszne, niedopuszczalne i budzi już nie tylko gniew, ale dotkliwy ból.
Jest jeszcze drugie dno tej akcji. Ktoś zapyta dlaczego policja zachowywała się aż tak brutalnie wobec bezbronnych osób? I tu jest w mojej opinii to drugie dno i prawdziwe intencje tych, którzy wydali rozkazy. Oni chcieli abyśmy to widzieli i poznali te przerażające relacje. Otóż właśnie tą metodą ma zostać zniszczone latami budowane zaufanie obywateli do policji. To ma postawić policjantów już nieodwracalnie po przeciwnej stronie niż obywatele. Mają zostać po stronie zła, które ich karmi i dopieszcza, tak jak ostrym psom rzuca się surowe mięso i mają trwać w przekonaniu, że to zaprzedanie jest nieodwracalne. To jest okrutna przygrywka, przygotowanie, aby gdy znów wyjdziemy na ulice policjanci byli naszymi wrogami.
Bo mamy się ich bać i się wzajemnie nienawidzieć.
Ten podział jest władzy potrzebny, aby tłumić protesty. Przykład z Białorusi bardzo się władzy podoba.
Dlatego trzeba jednoznacznie stawać po stronie pokrzywdzonych, a jednocześnie docierać do policjantów i uświadamiać im, że weszli na drogę która jest równią pochyłą!
Kiedyś ta władza upadnie, bo z czasem każda dyktatura upada. A oni zostaną z ostracyzmem społecznym jak ZOMOwcy.
Bo nie zapomnimy im tego co robią!
Nie będzie tłumaczenia, że „tylko wykonywali rozkazy”.

Wśród policjantów zniknęły nastroje niezgody na wykorzystywanie ich do akcji politycznych. - Mam wrażenie, że daliśmy się kupić - mówi 'Wyborczej' funkcjonariusz aktywny w policyjnych związkach zawodowych.

Kiedy sądy robią uniki i przy pozorach legalizmu orzekają, jak im wygodniej, "zysk" jest krótkoterminowy. Na dłuższą metę powoduje to delegitymizację sądu i utratę reputacji prawników w nim zasiadających - prof. Ewa Łętowska o tym, jak prawnicy stają się akuszerami końca państwa prawa
Profesor Ewa Łętowska dokonuje wirtuozerskiej i przenikliwej analizy dwóch głośnych orzeczeń: Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Najwyższych w sprawie ważności wyboró...
Profesor Ewa Łętowska dokonuje wirtuozerskiej i przenikliwej analizy dwóch głośnych orzeczeń: Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Najwyższych w sprawie ważności wyborów prezydenckich oraz Sądu Okręgowego w Warszawie uwzględniającego wniosek prokuratury o zastosowanie aresztu tymczasowego wobec aktywistki LGBT Margot.

Upatruje w nich klasycznych przykładów „prawniczej anatomii sądu Piłata”, udawanego legalizmu, zastosowania prawniczego uniku i oportunizmu.

Gdy „stwierdzenie nieprawidłowości jest niewygodne, a całkowite uchylenie się od orzekania w grę nie wchodzi, trzeba maksymalnie okroić pole operacyjne. Wyjdzie tak, jak się chce, aby wyszło. Formalnie jest się wtedy w porządku.

A nawet własne prawnicze sumienie można w ten sposób uspokoić i się autolegitymizować. Orzekanie następuje w sposób „wystarczający”: zewnętrzny legalizm jest zachowany.

Problemem jest wtedy jednak fatalny odbiór społeczny. Na dłuższa metę (ale kto o tym myśli?) powoduje to delegitymizację sądu i utratę reputacji prawników w nim zasiadających”.

Poniżej cały esej prof. Ewy Łętowskiej.

Prof. Ewa Łętowska: Jak udawać legalizm – czyli lekcja prawniczej anatomii w sądzie Piłata
Decydowanie, także w sądzie, bywa niewygodne. Nie tylko dlatego, że trzeba się zmierzyć z trudem oceny. Ale i dlatego, że ocena może narazić na kłopoty.

Trzeba zatem orzec kamuflująco: zrobić prawniczy unik. Co prawda dostaje się wtedy tylko cień sprawiedliwości, no ale tu już trzeba zrobić rachunek: kosztów – czyja krytyka będzie bardziej bolała, przynajmniej na krótką metę. Ot, taki indeks oportunizmu.

Powiedzmy, że mamy stwierdzić zgodność jakiegoś faktu, aktu czy procedury z np. ustawą, prawem międzynarodowym, konstytucją.

Z tym, że stwierdzenie nieprawidłowości jest niewygodne, a całkowite uchylenie się od orzekania w grę nie wchodzi. Trzeba wtedy maksymalnie okroić pole operacyjne. Jak najwięcej przerzucić do sfery niezgodności formalnej.

Bierze się wtedy ów fakt, akt albo procedurę i dzieli na drobniutkie elementy, segmenty, stadia. Im więcej tym lepiej. Minimalizuje się tym sposobem przedmiot oceny.

Identycznie okrawa się wzorzec oceny, wąziutko kreśląc zakres wspólny. Kurczy się wtedy obszar, w obrębie którego ma być podjęte orzekanie i decyzja.

Ułatwia to życie oceniającemu, gdy dokonanie rzetelnej oceny bywa kłopotliwe, a chce się znaleźć liść figowy i stworzyć wrażenie, że jednak zrobiono, co należy.

Na tym polegał sąd Piłata: uchylił się od decyzji w kwestii śmierci Nazareńczyka. Zwrócił ludowi Barabasza i tym samym jednak doprowadził do prawomocności wyroku Sanhedrynu, skazującego dwóch innych skazańców. Ot, taka zagrywka właściwością sądu: „to nie ja, to koledzy”.

Każdy sąd, chcący dokonać uniku, ucieka w jedną z takich strategii: „drobiąc” wzorzec i to, co podlega ocenie na malutkie kawałki i pracując oddzielnie na tych rozparcelowanych cząstkach, zestawiając je ze sobą.

Wyjdzie tak, jak się chce aby wyszło – niezgodność, zgodność, brak przesłanek formalnych do wydania wyroku. Formalnie jest się wtedy w porządku.

A nawet własne prawnicze sumienie można w ten sposób uspokoić i się autolegitymizować. Orzekanie następuje w sposób „wystarczający”: zewnętrzny legalizm jest zachowany.

Problemem jest wtedy jednak fatalny odbiór społeczny. Na dłuższa metę (ale kto o tym myśli?) powoduje to delegitymizację sądu i utratę reputacji prawników w nim zasiadających.

Dwa wymowne przykłady.

Uchwała Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych o ważności wyborów prezydenckich
Pierwszy przykład dotyczy ważności wyborów prezydenta. Zgodnie z art. 129 ust. 1 Konstytucji ich ważność stwierdza Sąd Najwyższy. Ale warunki ważności wyborów – określa ustawa (art. 127 ust. 7). Od 2017 r. o ważności wyborów – rozstrzyga jedna z „nowych” izb: Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych.

Wybory i głosowanie, to nie to samo. Wybory to cała procedura, w każdym wypadku zaczynająca się od ogłoszenia kalendarza wyborczego, obejmująca zgłaszanie kandydatów, całą kampanię i kształtowana zasadami konstytucyjnymi (art. 127 ust.1). Akt głosowania jest zwieńczeniem.

„Stwierdzanie ważności wyborów” to więc więcej niż „stwierdzenie ważności głosowania”.

Wzorcem oceny – jest tu nie tylko ordynacja czy kodeks wyborczy i – jak teraz u nas – specustawa o wyborach prezydenta z 2020 r., ale – także, a może przede wszystkim – konstytucja i jej art. 127 ust. 1, z zasadami konstytucyjnymi odnoszącymi się do całości procesu wyborczego. https://oko.press/prof-letowska-o-wyborach-i-are...

Zdaniem ministra Ziobry, wytrawnego znawcy demokracji, demokracja wymaga równowagi w mediach, bo dzięki niej można byłoby uniknąć wypaczeń demokracji, takich jak niedawna II tura wyborów prezydenckich. „Gdyby w Polsce była większa równowaga w mediach, myślę, że II tury w ogóle by nie było” – ocenił, dając do zrozumienia, że tak byłoby dla demokracji najlepiej. Trudno się dziwić, że w trosce o demokrację minister Ziobro i obóz Zjednoczonej Prawicy jest za dalszym pogłębianiem równowagi w mediach. Niewykluczone, że uda się ją pogłębić do tego stopnia, że w kolejnych wyborach II tura okaże się już niepotrzebna. Kto wie, może niepotrzebna będzie także I tura.

Z powodu nierównowagi w mediach procesy demokratyczne są niestety w Polsce zakłócone, w wyniku czego wciąż organizowane są jeszcze pierwsze i drugie tury różnych wyborów. O głębokiej nierównowadze najlepiej świadczy to, że nie wszystkie media są polskie. Część jest np. niemiecka, szwajcarska albo amerykańska, czemu, jak podkreśla prezes Kaczyński, musimy się przeciwstawić. Media to nasz narodowy system nerwowy, powiada, dlatego nie ma zgody, „żeby część tego systemu nerwowego znalazła się w obcych rękach”. Jacek Karnowski, publicysta TVP Info, nie ma wątpliwości, że tylko mocnemu systemowi nerwowemu dziennikarzy TVP Andrzej Duda zawdzięcza II kadencję. „Gdyby nie TVP i odporność psychiczna dziennikarzy, Duda by nie wygrał. Połamano by kości wszystkim, którzy mają inne zdanie” – ocenia.

W opinii Jarosława Kaczyńskiego repolonizacja mediów posiadających niemiecki czy szwajcarski system nerwowy jest konieczna. Wtedy kontakt z takimi mediami chętnie nawiąże on sam albo prezydent Duda. A Agata Kornhauser-Duda wreszcie udzieli tym mediom jakiegoś wywiadu. Na razie, jak przyznaje, woli jeździć po kraju i rozmawiać z Polakami, a nie z dziennikarzami, którzy Polaków udają.

Redaktorowi Pawłowi Wrońskiemu z „Gazety Wyborczej” pierwsza dama z góry zapowiedziała, że nie udzieli mu wywiadu, chociaż Wroński o żaden wywiad nie zabiega. Być może tak kategoryczne odmawianie Wrońskiemu wywiadu, którego on i tak nie chce przeprowadzać, jest karą zbyt surową i niemieszczącą się w ramach tradycyjnej logiki, ale uważam, że Wroński sobie na nią zasłużył. Miał całe 5 lat, żeby o ten wywiad poprosić, jednak żadnych starań nie podjął, co pokazuje, że jedyne, do czego się nadaje jako publicysta, jest repolonizacja.

Slawomir Mizerski / Polityka