Mińsk wolny od Tuska

Donalda Tuska już właściwie nikt się nie boi, a bardzo wielu się z niego po prostu śmieje

Gdy przewodniczący PO coraz bardziej straszy i wygraża, ludzie nawet się nie denerwują, tylko pukają w czoło.

„Ja teraz mówię!”. „Proszę odejść!”. „Niech pan się odsunie!”. „Nie ma pan głosu”. „Zaraz zadzwonię po policję” – tak najczęściej Donald Tusk rozmawia z Polakami. Do członków swojej sekty mówi zwykle „wy” (jak kiedyś towarzysze) albo pieszczotliwie „kochani”. Do „wy” najbardziej pasuje ulubione słowo Tuska - „wiecie”, które jednoznacznie kojarzy się z Władysławem Gomułką albo Edwardem Gierkiem. I właściwie na tym można by skończyć, gdyż wszystko co ponad „wiecie kochani” to jakaś breja, czyli rodzaj politycznej skatologii.

Połajanki Tuska i podkreślanie, kto tu jest ważny, to dość żałosny objaw kompleksów. Każdy, kto czuje się pewnie, kto nie ma kompleksów potrafi utrzymać uwagę i szacunek widowni bez połajanek i wtrętów typu: „Ja teraz mówię”. To nie jest wcale sposób na usadzenie kogoś niesfornego, to jest przyznanie się do bezradności. No i taki kapralski sznyt, bo wyższe szarże dysponują jednak znacznie inteligentniejszymi sposobami panowania nad widownią.

W życiu społecznym zasady są proste. Żaden arystokrata nie mówi o swoim wysokim urodzeniu, bo ono powinno być widoczne po klasie. Żaden intelektualista sam się tak nie nazwie, bo to pretensjonalne, a poza tym za jego intelekt mówi język, jakim się posługuje, kulturowe zaplecze odciskające się w tym języku, maniery. Żaden artysta nie mówi, co chciał powiedzieć w swoich dziełach, nie tłumaczy, czego ktoś nie zrozumiał, nie opatruje swoich dzieł swego rodzaju komentarzem z offu. Zostawia dzieło na rynku i ono żyje swoim życiem, zaś traktowanie tego dzieła jak jakiegoś dziecka specjalnej troski jest po prostu żałosne.

Polityk mający charyzmę i klasę nie musi ani żebrać o poklask czy uznanie, ani się podlizywać, ani dokonywać jakiegoś psychicznego obnażenia, żeby go ktoś docenił. Jeżeli to robi, jest nikim albo blisko tego statusu. Albo jest kłębkiem kompleksów. A już najbardziej żałosne jest wyczekiwanie na każdą, nawet kompletnie nieważną albo głupkowatą pochwałę z zagranicy. Większość to po prostu prostacy, którzy muszą komuś dowalić, najlepiej tzw. zwyczajnemu Polakowi, bo tylko wtedy czują się lepiej. To złudzenie, oszukiwanie się, a nawet ogłupianie. Ludzie, których chcą grać, czyli członków jakiegoś lepszego towarzystwa nic nie muszą. Żadnej pretensjonalności, zero egzaltacji, żadnego roztkliwiania się nad sobą, że wiatr w oczy i droga pod górę.

poster
Najśmieszniejsze jest to, że Donald Tusk (i nie tylko on) udający politycznego macho, to zwyczajny cherlak, chłoptaś i tchórz. Gdy tylko zobaczył przed budynkiem TVP Michała Rachonia, poważnie się wystraszył, a jego samozwańczy „goryle” natychmiast dziennikarza TVP wręcz oblepili (chyba nikt nie lubi, gdy się ktoś do niego przykleja fizycznie, gdy wręcz dyszy w twarz, a tak robili właśnie „goryle” Tuska).

Udawanie macho i chojraka przez Donalda Tuska, a jednocześnie potwierdzanie na każdym kroku, że jest kłębkiem nerwów, wystraszonym loserem i zestawem kompleksów sprawia, że prawie nikt już się Tuska nie boi, a bardzo wielu się z niego po prostu śmieje. Tym głośniej i swobodniej się śmieje, im częściej przewodniczący PO chce wywalać z urzędów, im częściej straszy odpowiedzialnością karną, wyrzucaniem na bruk, im usilniej chce zamykać w pace. Ludzie nawet się tymi wygłupami Tuska nie denerwują, tylko pukają w czoło. Utwierdzają się bowiem w przekonaniu, że u Tuska pogłębia się fiksum dyrdum, że jest on pociesznym komediantem, a nie groźnym politycznym bulterierem. W najlepszym razie jest Józefem Papkinem albo podporucznikiem Dubem. Ale to naprawdę przy dużej dawce dobrej woli.
https://wpolityce.pl/polityka/663513-donalda-tuska-...

NIE BĘDZIE TUSK PLUŁ NAM W TWARZ I DZIECI NAM GERMANIŁ!

Führer Tusk w czasie swojego występu w Pile zdjął swoje „polskie” przebranie, czyli białą koszulę z biało-czerwonym serduszkiem i pokazał się wiernym w całej swej „okazałości” pruskiego junkra, z butą oświadczając: „Mogą mnie od Niemców wyzywać, ale chcę wygrać te wybory i idę po zwycięstwo, żeby też wreszcie zapanował jakiś elementarny porządek, w polityce zagranicznej, europejskiej, gospodarczej, w systemie podatkowym, sądownictwie – potrzebujemy uporządkowania po tym niewiarygodnym bałaganie" – dodał pruski dziedzic, zapowiadając błogosławiony, pruski Ordnung w Polsce, gdy uda mu się wygrać wybory.

Tusk podczas spotkania z wiernymi Platformy z Piły mówił, że są "pewne cechy, które są tak cenione na Pomorzu, w Wielkopolsce, przez to, że byliśmy bardziej pod wpływem kultury Zachodu". Kto choć raz liznął historii Polski – której nie uczono w polskich szkołach za rządów tego Prusaka – doskonale wie, że ostatecznie ponad połowa Polski znalazła się przez okres 146 lat pod niemieckim – pruskim zaborem, tj. od pierwszego rozbioru w 1772 r. do chwili odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918 r.

Po III rozbiorze Polski (1795) obszar zaboru pruskiego stanowił ponad połowę terytorium Królestwa Prus, zaś osoby polskojęzyczne stanowiły blisko połowę jego ludności! Bowiem rezultatem 146 lat „wpływu zachodu”, czyli rządów niemieckiego prusactwa była germanizacja okupowanej Polski. Polityka Prus prowadzona w okresie zaborów miała na celu wynarodowienie Polaków i zasiedlenie zdobytych terenów ludnością niemiecką. Kreatorem polityki germanizacyjnej był Fryderyk II Wielki, inicjator rozbiorów Polski. Zagrabienie zachodnich ziem polskich traktowane było jako pruska racja stanu i realizację tej właśnie polityki zapowiedział w Pile führer Tusk...

Dlatego nie jest dla mnie żadnym zaskoczeniem ujawniony dokument, że rząd Tuska zamierzał oddać Rosji – praktycznie bez walki – ziemie połowy Polski, czyli obszar dawnego zaboru rosyjskiego. Tusk w ankiecie "Znaku" w 1987 r. pisał: "Polskość kojarzy mi się się z przegraną, z pechem.…Polskość wywołuje u mnie niezmiennie odruch buntu: historia, geografia, pech dziejowy i Bóg wie co jeszcze wrzuciły na moje bark brzemię, którego nie mam specjalnej ochoty dźwigać”, dodając: „Piękniejsza od Polski jest ucieczka od Polski tej na ziemi, konkretnej, przegranej, brudnej i biednej. I dlatego tak często nas ogłupia, zaślepia prowadzi w krainę mitu. Sama jest mitem”...

I od tej Polski brudnej i biednej Tusk kolejny raz ucieka, pozostawiając ją na pastwę Rosji, opowiadając w Pile mity o szczęśliwej Polsce pod pruskim zaborem i okupacją niemiecką i dzieląc Polskę na pro-niemiecką Polskę A i Polskę B (czyli ziemie zaboru rosyjskiego), które Tusk jak zacznie rządzić odda bez walki Rosji.

Nie trzeba nikomu już udowadniać, że Tusk nienawiść do Polski i Polaków wyssał z mlekiem matki-Niemki. „Polskość to nienormalność” znów więc wybrzmiało na wiecu w Pile, kiedy Tusk ostatecznie zdarł z siebie białą koszulę z biało-czerwonym serduszkiem i założył strój pruskiego junkra: - Ja bym chciał, żeby zapanował znowu porządek. Morawiecki zrobił potworny bałagan w gospodarce i podatkach, nazwał to Polskim Ładem, tak dla ironii, szydery. Właściwie żeby plunąć w twarz, powiem wam szczerze – stwierdził dziedzic Pruski, choć nie wspomniał, na czym polegać będzie pruski „Ordnung”…

Przypominam więc, że choć od czasów zaborów minął ponad wiek – chęć dominacji Niemców nad Polską bynajmniej nie zelżała! Przeciwnie! Niemcy robią wszystko, by pruski junker stanął na czele znienawidzonej Polski. W tym celu sfinansowali propagandowy film „Zielona granica” – przedstawiający Polaków, jako niegodnych własnego Państwa i w swym przekazie - film nie różniący się niczym od niemieckiego – nazistowskiego i szkalującego Polaków gniota z 1941 roku pt. „Heimkehr” – także odznaczonego na festiwalu w Wenecji!

Cel Niemców i ich kandydata na premiera Polski jest bowiem taki sam, jaki był w okresie zaborów. Na okupowanych ziemiach rosyjskich i na ziemiach pruskich, zamieszkiwanych i niegdyś należących do Polaków - podstawowym celem zaborców było wykrzewienie polskości, stłamszenie w nich narodowej tożsamości, zabicie wiary w przyszłą, wolną Polskę. Aby osiągnąć postawione przez niemiecką administrację założenia, w latach 70-tych XIX stulecia, polskie kadry urzędnicze w zaborze pruskim, zastępowano niemieckimi, wprowadzając jednocześnie w charakterze języka urzędowego, język niemiecki.

Kolejny etap germanizowania ziem polskich zaboru pruskiego, miał objąć koncepcję ostatecznego zespolenia zjednoczonego już państwa niemieckiego z obszarem okupowanym-polskim. W tym też celu, kanclerz rzeszy Otto von Bismarck, usiłował pozyskać poparcie niemieckiego ruchu nacjonalistycznego, wyraźnie opowiadającego się za wchłonięciem wszelkich mniejszości narodowych przez niemiecką państwowość. Naturalnie, wchłonięcie to dotyczyć miało także Polaków z zaboru pruskiego.

Czy zapomnieliście za czyje pieniądze powstała Platforma Obywatelska i z czyjego poparcia pruski junker stał się „Królem Europy”? To była długofalowa polityka Otto Bismarca, realizowana przez kanclerzy RFN-u, w tym enerdowską komunistkę Angelę Merkel. W tym czasie hodowano, „łatwego w hodowli” Tuska, który w Pile ostatecznie zdarł z siebie parzącą go białą koszulę z biało-czerwonym serduszkiem oświadczając, że jak wygra wybory, to wprowadzi w Polsce pruski „Ordnung”…
https://niepoprawni.pl/blog/kapitan-nemo/nie-bedzie-t...

Sprawdźmy co chcą ukryć liberałowie, gdy przeciwników politycznych nazywają faszystami

Znane nazwiska w kraju dość często pozwalają sobie nazywać obóz niepodległościowy - faszystowskim. Mówią o tym wprost albo kontekstowo budują obraz Polski pod rządami Zjednoczonej Prawicy jako kraju o totalitarnym, konkretnie faszystowskim podłożu.

Faszystowskie państwo PiS zaktywizowało rzeszę przeciętnych ludzi, którzy oprócz gorliwej nienawiści nie mają wiele do zaoferowania

-pisał w „Gazecie Wyborczej” profesor Marcin Matczak. Prawicę w Polsce charakteryzował też profesor Andrzej Leder, na łamach „Liberte”:

Faszyzm działa w ten sposób, że sfrustrowanej i wściekłej grupie społecznej wskazuje jakąś mniejszość, grupę słabych, jako obiekt zastępczy dla wyrażenia tej wściekłości.

Te rozważania w sposób łopatologiczny formatuje Tomasz Lis, pisząc:

poster
Kaczyński stoi na czele ekipy - nazwijmy rzecz po imieniu - faszystowskiej. Ta władza ma wszystkie cechy pasujące do oficjalnej, naukowej typologii reżimów zwanych faszystowskimi.

Ale jakie to cechy? I jaka naukowa typologia? Antypisowscy komentatorzy z przekonaniem głoszą o faszyzmie nad Wisłą gdy krytykuje się lokalne elity, gdy odwołuje się do tradycji narodowej albo mówi o zagrożeniach dla wspólnoty. Cytowany wyżej prof. Leder mówił o napuszczaniu „wściekłej grupy” na „jakąś mniejszość”. Jednak to wszystko są slogany niepodparte żadnymi precyzyjnymi przykładami. Owe napuszczanie istniało, owszem, w nazizmie, w faszyzmie (ale taki Ramiro Ledesma Ramos kierował swój gniew na Kościół katolicki), przede wszystkim, immanentnie, w komunizmie (walka klas jako wojna wszystkich ze wszystkimi), w monarchii (mało znamy wojen religijnych i dynastycznych?), a nawet w liberalnej demokracji (Marcuse nienawidzący prawicy, Michnik nienawidzący PiS). W każdym ustroju i w każdej wspólnocie jest podział na „swoich” i „obcych” i nagle oto intelektualiści przez wielkie, przez gigantyczne, gargantuiczne „i” widzą ten podział jedynie w działaniach PiS i przypisują mu jedynie faszyzm. Co za kuriozum.

Faszyzm tymczasem, choć Lis pewnie tego nie wie, faktycznie ma swoje definicje i założenia. Jest woluntarystycznym wyzwaniem rzuconym konsumpcjonizmowi, łączeniem społeczeństwa w syndykaty-korporacje wedle grup zawodowych i interesów finansowych, jest - jak to nazwał brytyjski historyk Hugh Seton-Watson, łączeniem „reakcyjnej ideologii ze współczesną organizacją masową”. Jest apoteozą państwa ale też w kontekście eschatologicznym, aż nie warto cytować patetycznych autorów sprzed 80 lat piszących o rozpalaniu bytu narodowego na wieki i tysiąclecia - i to miały oznaczać faszystowskie symbole i znaki. Nie obywa się też bez kultu wodza, ale - uwaga - nie samego faktu istnienia przywódcy ale właśnie jego kultu. Nic tu się z PiSem nie klei - z PiSem pobudzającym właśnie konsumpcjonizm, PiSem prędzej rozbijającym korporacje zawodowe (sędziowskie, medialne, artystyczne) niż je budującym, nie ma też żadnej masowej organizacji, a na koniec lider obozu jest co najwyżej wicepremierem i nie zaleca choćby śladu instytucjonalnego eksponowania swojej osoby.

Równie dobrze - ale tak samo bezzasadnie - można by o faszyzm posądzić Tuska.

Tuskowi też by się dało przypiąć tę etykietę
Marsz miliona, własny znak noszony na piersiach, podział kraju na korporacje sędziów, samorządowców, prokuratorów, syndykaty jednomyślnych mediów. Ba, nawet liberalizm łatwo da się do tego podpiąć, skoro Giovanni Gentile sam wyznawał Mussoliniemu:

prawdziwy liberał gardzący dwuznacznością i pragnący stać na swoim właściwym stanowisku - musi się włączyć w zastępy Pańskich zwolenników.

Faszyzm da się więc przyczepić do każdego.

Pałka wymyślona przez komunistów
Wszystkie te oskarżenia nie są też niczym nowym i sam Seton-Watson najlepiej wyraził w jakim celu szafuje się i nadużywa tego hasła:

Komuniści często używają określenia „faszystowski” jako terminu obraźliwego; nie oznacza to „faszystowski” w ścisłym znaczeniu tego słowa, lecz ma zdyskredytować osoby lub grupy, które z jakichkolwiek powodów przeszkadzają komunistom w ich zamiarach.

Zatem wyzywanie od „faszystów” jest i pewną socjotechniką i prostą obelgą. Ale w polskich realiach ma jeszcze dodatkowy akcent.

W czasach pierwszych rządów PiS Jan Olszewski powiedział, że III RP reaguje narracjami związanymi z nazwiskiem swoich przeciwników. I tak w 1992 roku w mediach oskarżano się o „olszewizm” (od bolszewizmu) a później o „kaczyzm” (od faszyzmu). Ta obelga ma paraliżować, onieśmielać, terroryzować psychicznie bo faktycznie uchodzić w XXI wieku za faszystę czy bolszewika, zwłaszcza w naszym kraju, byłoby przynajmniej niezręcznie.

O ile jednak od 2015 roku te oskarżenia były jedynie głupie i szkodliwe, o tyle po 24 lutego 2022 roku są już autodestrukcyjne. Bo nieopodal nas mamy już najprawdziwszy reżim łączący elementy faszyzmu i nazizmu - wszak wydające się wcześniej beztroskimi gesty uznania Putina dla filozofii politycznej Iwana Ilina przeszły w czyn inwazji na Ukrainę i aktów ludobójstwa na okupowanych ziemiach.

CZYTAJ WIĘCEJ:

Sprawdziło się. Putin realizuje narodowosocjalistyczną doktrynę rosyjskiego filozofa z połowy XX wieku

Gdy świat się dookoła zmienia i weryfikuje dotychczas stosowane metody polityczne, ci którzy nie aktualizują swoich planów i swojej retoryki tworzą niebezpieczną ignorancję. Wskazują na pożar nie tam gdzie trzeba, wprowadzają w błąd, nie potrafią wygrzebać się z kolein prymitywnego myślenia. Ta ich umysłowa bieda pozwala się tylko dziwić - jak to możliwe, że oni rządzili i pozostawali autorytetami przez tyle lat?
https://wpolityce.pl/polityka/663750-tomasz-lis-mar...