Mińsk Mazowiecki Miastem LGBT

rozwodnicy to pryszcz w porównaniu z nakazem celibatu
Zmuszanie kogokolwiek do życia w celibacie jest nieludzkie. Wielu księży okupuje to depresją, chorobami psychicznymi i alkoholizmem” – mówi Marcin Wójcik, autor książki „Celibat. Opowieści o miłości i pożądaniu”.
Edyta Ochmańska: Z badań przeprowadzonych przez prof. Józefa Baniaka, socjologa religii z Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, wynika, że w Polsce 60 proc. księży pozostaje w związkach z kobietami, a 12–15 proc. ma z nimi dzieci. Wyniki zostały opublikowane na przełomie lat 90., ale autor badań podkreśla, że te zjawiska ciągle się nasilają. Rzecz dotyczy nie tylko Polski. Czy w związku z tym możemy się spodziewać zniesienia celibatu w Kościele rzymskokatolickim?

Marcin Wójcik: Pewnie nie w obecnym stuleciu. Kościół jest w tej sprawie bardzo tradycyjny. Do zniesienia celibatu potrzebny byłby papież rewolucjonista. Być może ktoś pokroju papieża Franciszka, ale dużo młodszy, bo ta instytucja działa powoli.

Ale obecnie urzędujący papież kilka razy wspominał o ograniczeniu celibatu.

To prawda. Zrobił to w rozmowie z jednym z niemieckich dzienników. Poza tym prowadzi rozmowy na ten temat z brazylijskimi kardynałami. Pomysł na ograniczenie celibatu wziął się stąd, że w wielu krajach, głównie Ameryki Łacińskiej, obserwujemy drastyczny spadek liczby księży. Dochodzi do tego, że miliony wiernych mają problem z dostępem do sakramentów, ponieważ swojego kapłana widzą dwa razy w roku. No bo jak jeden ksiądz ma pełnić posługę w kilkunastu podległych mu parafiach rozsianych na obszarze tysiąca kilometrów? Tak sytuacja wygląda m.in. w Boliwii czy Brazylii. Dlatego rozważa się możliwość wyświęcania już żonatych mężczyzn, którzy mogliby udzielać sakramentów. I na tym właśnie to ograniczenie celibatu miałoby polegać. Raczej nie obejmie ono księży, którzy ślubowali celibat, bo ci muszą w nim trwać.


. https://igimag.pl/2018/08/zycie-pod-sutanna-rozm...

Kazimierz jest mechanikiem, katolikiem i gejem. "Ludzie gadają, co chcą. A Jezus mówi o miłości"
Więcej: http://weekend.gazeta.pl/weekend/1,152121,24632463,kazi...
Nie przyznawał, kim jest, przez 47 lat. Dziś już się nie boi. - We wsi i w pracy uważają mnie za jedynego geja. Ale to jest nawet statystycznie niemożliwe, skoro różne dane mówią, że osób nieheteroseksualnych jest 5-10 procent. Ludźmi rządzi strach i to, co wkłada nam się do głowy latami - mówi Kazimierz Strzelec, 58-latek, głęboko wierzący katolik i ujawniony gej.
Pierwszy coming out zrobił, gdy miał 47 lat. Pracował w Niemczech i tam zobaczył, że "można żyć inaczej". Powiedział przyjacielowi, przyjaciel swojej żonie. Oboje zareagowali normalnie, nie odtrącili. To był przełom. - "Przyznawanie się" to dla homoseksualistów codzienność. I zawsze trzeba liczyć się z tym, że ludzie źle to przyjmą, może zwyzywają, może pobiją. Mnie - dzięki Bogu - nikt przez tych 11 lat nie odtrącił. Ani w pracy, ani w rodzinie.

Ale musiałem w sobie wyrobić odporność na to, że coś ktoś może powiedzieć. A niech ludzie gadają. Jak wrzucałem na Facebooka posty "Miłość nie wklucza" albo Kampanii Przeciw Homofobii, to były takie plotki: "A, Kazik to pedał". Ale w twarz mi tego nikt nigdy nie powiedział. A jak ludzie pytają, po prostu nie zaprzeczam.
W pracy wiedzą wszyscy, bo Kazik "walczy o swój teren". - Kolegów oswajałem powoli, ze dwa lata. Nie można od razu robić rewolucji, obrażać się, bo człowiek zostanie wrogiem. Ja jestem lubiany, unikam konfliktów, trudne sytuacje obracam w żart. Ostatnim w pracy, który się nie pogodził z rzeczywistością i wciąż ma nadzieję, że coś ze mnie będzie (czytaj: znajdę sobie żonę), jest mój przyjaciel Marian. Marian, ilekroć widzi, że flirtuję z jakąś kobietą - bo ja od zawsze bardzo lubię kobiety, a one mnie, chyba się mnie nie boją - to mówi, że ja chyba jestem kryptohetero! - śmieje się Kazik.

I kontynuuje: - Łatwiej jest być hetero, zwłaszcza dzisiaj, gdy trwa polowanie na "tęczowe czarownice", ale ja nigdy nie myślałem, żeby udawać, okłamać jakąś kobietę, znaleźć sobie alibi - kończy.

Zwrot "dzięki Bogu" pada z ust Kazimierza często i nie jest to tylko językowy przerywnik. - Dla mnie dzisiaj Bóg jest wszystkim. Chociaż doświadczyłem przemocy w Kościele, odnalazłem się na nowo. Dzięki fundacji Wiara i Tęcza działam społecznie, pomagam przy organizacji Marszu Równości w Lublinie, który tworzą niesamowici ludzie i nie boję się publicznie pokazać twarzy. Oni dają mi siłę - przyznaje. I wspomina, że gdy lubelski Marsz Równości najpierw został zakazany, a potem się odbył "i ludzie szli, szli, szli, i się nie kończyli" - to, mimo rzucanych kamieni i rac narodowców, czuł dumę i szczęście.

Tego, co robi, nie uważa za bohaterstwo. - Dla mnie bohaterem jest Jan Gilas, woźny, który ocalił ludzi, którzy 9 września 1939 roku przyszli do lubelskiego ratusza po wypłatę. Niemiecka bomba wpadła przez dach, a Gilas ją wyniósł i umarł na schodach. Zwykły człowiek, ojciec kilkorga dzieci, oddał życie za obcych ludzi. Ja chciałbym tylko żyć normalnie. A jak Bóg da, to kiedyś może z kimś kochanym u boku - kończy Kazimierz.

"To ludzie sobie wyobrażają, że Bóg nie kocha gejów. Dla mnie Bóg jest miłością" -