Marsz w obronie św. Jana Pawła II

Kupiec z Warsa zadał pytanie. "Odpowiedziałem, że nie ma rzeczy niemożliwych" To była dynamiczna akcja. Zadzwonił kupiec z Warsa i spytał, czy jesteśmy w stanie wyprodukować do soboty określoną liczbę kremówek. Odpowiedziałem, że nie ma rzeczy niemożliwych - zdradza w rozmowie z "Gazetą Wyborczą" Marcin Olbrysz, właściciel cukierni Olsza, która dostarczyła kremówki papieskie rozdawane w pociągach Pendolino.Spółka "zachęca do wspomnień o wielkim Polaku"
Pomysł wywołał prawdziwą burzę. Początkowo wielu potraktowało tę informację jak żart w Prima aprilis, ale rzecznik przewoźnika potwierdził Wirtualnej Polsce, że to prawda.

"2 kwietnia to szczególna data. Aby podkreślić wyjątkowy wymiar tego dnia, chcemy poprzez jeden z pamiętnych motywów wizyt Papieża w ojczyźnie i jego spotkań z rodakami, zachęcić do wspomnienia o wielkim Polaku" - napisał w komunikacie przesłanym do Wirtualnej Polski rzecznik prasowy PKP IC Cezary Nowak.
Zadzwonił do nas kupiec z Warsa i zapytał, czy jesteśmy w stanie wyprodukować do soboty, 1 kwietnia określoną liczbę kremówek. To była dynamiczna akcja - przyznaje Marcin Olbrysz. - Odpowiedziałem, że nie ma rzeczy niemożliwych, choć to przecież ostatni taki moment przed Wielkanocą. Za chwilę ruszamy ze szczytem świątecznej produkcji - dodaje.

Cukiernia przyjęła zamówienie i najpierw wysłała kremówki do spróbowania. - Przetestowali, smakowała. Ustalili formę pakowania i zamknęliśmy temat. Nie ma tu żadnej sensacji - mówi przedsiębiorca w rozmowie z "GW".

"My po prostu robimy kremówki"
Zamówienie trafiło do kolejowej spółki w sobotę, 1 kwietnia. Właściciel cukierni nie chce jednak zdradzić dokładnej liczby ciastek, które kupił przewoźnik.

- Nie wiem, czy spółka, która dokonała zakupu, chce informować o szczegółach i wartości zamówienia, dlatego sam wolę tego nie robić. Nie były to gigantyczne ilości, wyrobiliśmy się z produkcją przez kilka godzin - tłumaczy Olbrysz.
Zadzwonił do nas kupiec z Warsa i zapytał, czy jesteśmy w stanie wyprodukować do soboty, 1 kwietnia określoną liczbę kremówek. To była dynamiczna akcja - przyznaje Marcin Olbrysz. - Odpowiedziałem, że nie ma rzeczy niemożliwych, choć to przecież ostatni taki moment przed Wielkanocą. Za chwilę ruszamy ze szczytem świątecznej produkcji - dodaje.

Cukiernia przyjęła zamówienie i najpierw wysłała kremówki do spróbowania. - Przetestowali, smakowała. Ustalili formę pakowania i zamknęliśmy temat. Nie ma tu żadnej sensacji - mówi przedsiębiorca w rozmowie z "GW".

"My po prostu robimy kremówki"
Zamówienie trafiło do kolejowej spółki w sobotę, 1 kwietnia. Właściciel cukierni nie chce jednak zdradzić dokładnej liczby ciastek, które kupił przewoźnik.

- Nie wiem, czy spółka, która dokonała zakupu, chce informować o szczegółach i wartości zamówienia, dlatego sam wolę tego nie robić. Nie były to gigantyczne ilości, wyrobiliśmy się z produkcją przez kilka godzin - tłumaczy Olbrysz.
https://www.money.pl/gospodarka/kremowki-w-pociagac...

Tomasz Terlikowski:

To, co zobaczyłem wczoraj, jeszcze utwierdziło mnie w przekonaniu, że akcja „obrony” Jana Pawła II niewiele ma wspólnego z realną obroną świętości papieża, a jeszcze mniej owej obronie pomaga. I nie chodzi o to, by oceniać intencje uczestników, bo te są różne, z pewnością często szczere i autentyczne, wynikające z głębokiej wiary. Tyle że przekaz - także symboliczny - jaki był formułowany przy tej okazji - jest w istocie obroną samych siebie, obecnych i całkiem niedawnych liderów Kościoła, status quo, w których głos skrzywdzonych się nie liczy.
Przesada? To proszę odpowiedzieć sobie, dlaczego przy okazji obrony z każdego niemal miejsca - także młodzieżowego - leciała „Barka”. Jej autor (o czym Jan Paweł II nie wiedział, ale my już wiemy, wiedzą o tym również skrzywdzeni) był przestępcą seksualnym, pedofilem, którego przestępstwa tuszowali i ukrywali jego przełożeni. I choćby z szacunku dla skrzywdzonych, ale też dla prawdy należałoby unikać ponownego puszczania tego utworu. To, że kiedyś on zachwycał (zresztą głównie niesionymi emocjami, a niekoniecznie wartością artystyczną) nie sprawia, że nie boli tych, którzy skrzywdzeni zostali.
Mszę na zakończenie Marszu w Warszawie sprawował (ciekawe, że nie robi tego żaden z biskupów warszawskich, co uświadamia, że archidiecezja miała świadomość, że akcja jest jednak polityczna) emerytowany arcybiskup Józef Michalik, który wsławił się tym (za co zresztą przeprosił), że oznajmił, że to dzieci pchają się na kolana księży i to one ponoszą za pedofilię odpowiedzialność, i który przez lata nie umiał i nie chciał załatwić sprawy z Tylawy. Nie, nie zamierzam sprowadzić historii arcybiskupa Michalika do tego wymiaru, ale gdy organizuje się obronę przed „niesłusznymi atakami”, to warto zwrócić uwagę, kto ma być głównym głosem w tej sprawie, i czy przypadkiem on sam także nie ma czegoś, czego będzie bronił.
Język rzekomej obrony też nie jest szczególnie chrześcijański i ewangeliczny. Uznanie, że każdy, kto zadaje pytania, kto podnosi wątpliwości, kto wskazuje, że działania Karola Wojtyły i Jana Pawła II nie zawsze były doskonałe, a nawet nie zawsze adekwatne, w istocie uczestniczy w szatańskim ataku na Polskę. Język militarny, wzywanie do wykluczania z debaty tych, którzy myślą inaczej, to język, który nie niesie ze sobą Ewangelii, nie otwiera na Kościół, nie sprawia, że osoby skrzywdzone (nie tylko w Kościele, ale także w domu, w szkole, w rozmaitych organizacjach) będą widzieć w Kościele, w chrześcijaństwie przestrzeń bezpieczną, przestrzeń empatii i solidarności. Przekaz, jaki płynie z tego języka, jest taki, że generalnie nie wierzymy skrzywdzonym, nie chcemy tych, którzy chcą powiedzieć o swojej krzywdzie, którzy niekiedy przez lata zmuszani byli do milczenia. Oni się nie liczą, liczą się mity, wielkie narracje, dobro instytucji i „narodowa spoistość”, a także istnienie - by posłużyć się cytatem z ojca dr. Tadeusza Rydzyka - narodu, który „w swojej substancji jest Chrystusowy, Boży”. Los skrzywdzonych, ludzie dotkniętych cierpieniem, którzy przecież - według samego Jana Pawła II - są „drogą Kościoła”, się nie liczy.
Trudno też uznać, że sięgnięcie do najbardziej memicznych elementów narracji o papieżu służy rzeczywiście budowaniu pamięci o nim. „Barka” i „kremówki” w wersji zwielokrotnionej, wzmocnionej przez wielkie instytucje, jeśli coś zrobią, to nie zbudują pamięć o Janie Pawle II, ale wzmocnią tendencje czyniące z niego mem, a wykorzystanie go do propagandy partyjnej sprawi, że będzie on nie tylko memem, ale też partyjnym totemem.