Fajtłapy z partii PO-KO czyli POKO !!!!

Andrzej Żukowski: Nieuchronny koniec Kaczyńskiego
Jesteśmy świadkami przerażającego i poniżającego spektaklu. Widowiska, jakiego spodziewalibyśmy się gdzieś w bananowej republice trzeciego świata, a nie u nas – w kraju Szopena i Skłodowskiej, Paderewskiego i Wałęsy. Nie w Europie, nie w XXI wieku.

Oto człowiek wyjątkowo niskiej próby, wyniesiony przez historię grubo ponad własną wartość i umiejętności, kurczowo trzyma się władzy, której w żaden sposób nie potrafi sprawować. Władzy, którą rozumie jako dyktat i satrapię, a nie ma nic gorszego niż tchórzliwy i ograniczony satrapa. A takim właśnie władcą jest Kaczyński – zakompleksiony, przestraszony, apodyktyczny, arogancki, w sumie przy tym – nieświeży i niedzisiejszy.

Człowiek, który nigdy nie umiał cieszyć się życiem, więzień własnych fobii i nierealnych aspiracji, z psychopatycznym popędem do władzy za wszelką cenę.

Człowiek, który mało wie o świecie i ludziach, oprócz tego czym można ich kupić, straszyć lub szantażować.

Człowiek, który swój ośli upór uważa za oznakę siły i stanowczości, "genialny strateg", którego specjalnością stało się jak u trzylatka – pakowanie się w tarapaty, a potem – strzelanie tantrum, z machaniem piąstkami i wrzaskiem.

Kaczyński nie ma już nic do zaoferowania, nic nowego do powiedzenia, a chwytliwe hasło "dobrej zmiany" już dawno przestało być nawet kłamstwem; politycznie Kaczyński jest martwy, jeszcze się broni przed rozkładem swojej partii, ale ten jest nieunikniony, choć ratuje go sieć ekonomicznych interesów i zależności, których jest twórcą i gwarantem.

Patrząc realistycznie, jedyne co w końcu może skrócić tę agonię to właśnie ekonomia. Nadchodząca zima nie będzie dobra. Polacy dotrą do wiosny nie tylko wymęczeni, ale zdesperowani i wściekli. Piosenka mówi, że ”wolność to nie mieć nic do stracenia”. I to będzie koniec Kaczyńskiego i jego rządów. W końcu zabraknie mu nawet na policję, i to będzie koniec, bo policjant to ostatni kochanek dyktatora, ale kocha tylko i wyłącznie za pieniądze.
Warszawa kipi policją, Sejm otoczony barierkami i sukami policyjnymi. Szwadrony tajniaków. Do tego żandarmeria. Zakłamana, histeryczna telewizja, nieobecny prezydent, rozbity zmanipulowany Sejm. Przed kościołami – bojówki "narodowców". Policja w cywilnych ciuchach używająca metalowych teleskopowych pałek przeciw pokojowo demonstrującym kobietom i młodzieży – ta sama policja, która lękliwie tolerowała fizyczne ekscesy i agresję polskich Nazioli. Oto Polska 2020, epoka Kaczyńskiego. W sumie to większy wstyd niż Zabory, bo wtedy to obcy nami pomiatali, teraz to podobno Polacy…

Nie sądzę żeby Kaczyński padł jak gigant, wzbijając tumany historycznego kurzu. To nie będzie zderzenie galaktyk, raczej powolna agonia rozkładającego się systemu, postępująca niewydolność państwa, rzednące szeregi popleczników, rosnący smród i beznadzieja. Może dokona się pucz i władzę przejmie Ziobro czy stylizujący się na reformistę Morawiecki, ale to będzie zmiana personalna, a nie systemowa, więc rozkład będzie trwał dalej, i może – połączony z ziobrowskim dokręcaniem śruby - doprowadzi w końcu do konfrontacji i upadku rządów "zjednoczonej prawicy".

Społeczeństwo obywatelskie może i ma prawo się bronić. Żyjemy w wieku informacji i to jest nasza broń. Cokolwiek powie pan Ciarka czy inny Kurski, brutalne i bezprawne zachowania policji, w mundurach czy bez, i chronionych przez nią polityków PiS, także kłamstwa partyjnej telewizji, będą dokumentowane, będą zapamiętane i będą kiedyś użyte do wymierzenia sprawiedliwości.

Kaczyński to polityczna padlina, ale szczur zapędzony w róg jest zawsze groźny.

Andrzej Żukowski

Żegnaj Unio, witaj korupcjo
Odrzucenie pomocy z Unii Europejskiej na walkę ze skutkami pandemii może przynieść korzyść wyłącznie władzy i jej poplecznikom. Rządową alternatywą dla przedsiębiorców na skraju zapaści ma być kolejny centralny fundusz dysponujący promilem środków, które możemy otrzymać od Unii. Zarządzany w stylu obecnej władzy, czyli niepoddający się demokratycznej kontroli, istniejący po to, aby karmić zblatowanych z rządzącą partią działaczy i ich rodziny.


Kiedy Ursula von der Leyen ogłaszała nowy Plan Marshalla dla Europy, który ma rozruszać zmrożoną pandemicznym kryzysem gospodarkę, wydawałoby się, że spełnia marzenia Mateusza Morawieckiego. Oto bowiem jeszcze w kwietniu tego roku premier polskiego rządu mówił o nowym budżecie europejskim, który pomoże ocalić miejsca pracy i rozwinąć europejską gospodarkę, jako najważniejszym zadaniu stojącym przed Unią Europejską. Analogię do Planu Marshalla z lat 40. XX wieku w przypadku Polski można z powodzeniem snuć dalej. Wszak ówczesny premier rodzącej się Polski ludowej Józef Cyrankiewicz też w swoim pierwszym odruchu zareagował pozytywnie na ofertę amerykańskiej pomocy. Historia pokazała, że nie był on jednak wówczas głównym ośrodkiem decyzyjnym.

Unia naszą nadzieją i zmorą

Urzędnicy odpowiadający za fundusze europejskie znaleźli się w bardzo niezręcznej sytuacji. Z jednej strony w pocie czoła pracują nad przygotowaniem Krajowego Planu Odbudowy (KPO), który na stronach rządowych nazywany jest „pokoleniową szansą”. Oficjalne komunikaty przypominają, że Polska będzie czwartym co do wielkości pomocy beneficjentem środków unijnych, że na wynegocjowane wsparcie składają się ponad 23 miliardy euro bezzwrotnych dotacji oraz przeszło 34 miliardy ewentualnych pożyczek. Ruszył proces przygotowywania listy projektów w poszczególnych sektorach przy udziale partnerów z regionów i z Rady Dialogu Społecznego. Ministerstwo Rozwoju, Pracy i Technologii zebrało już nawet pomysły na projekty od strony społecznej i biznesu, które będą podstawą dalszych prac nad KPO. Ich nazwy (np. finansowanie odnawialnych źródeł energii, zrównoważony transport, cyfryzacja procesu inwestycyjno-budowlanego, fundusz efektywności inwestycji publicznych) przypominają o dzisiejszych cywilizacyjnych wyzwaniach, z którymi nowe europejskie fundusze mają nam pomóc się zmierzyć.

Pomóż nam nagłaśniać tematy ważne społecznie. Twoja darowizna wesprze powstawanie naszych tekstów >>> WPŁACAM

Niestety istnieje jeszcze inna, równoległa polityczna rzeczywistość, w której polski rząd obecnie stara się przekonać Polaków, że środki te nie są nam niezbędne od odbudowy gospodarki i że należy z nich zrezygnować w imię obrony polskiej suwerenności. Zagrażać ma jej mechanizm praworządności powiązany z funduszami i argumentem tym rząd posługuje się całkowicie cynicznie. Środowisko polityczne Zjednoczonej Prawicy wyjątkowo nie lubi, gdy patrzy mu się na ręce, niezależnie od tego, czy robi to opozycja, dziennikarze, czy obywatele. W przypadku unijnych procedur kontrolnych PiS zdaje sobie sprawę, że ofiarą mechanizmu praworządności nie będzie polska suwerenność, lecz działania rządu upolityczniające wymiar sprawiedliwości. Decyduje się zatem grać na antyniemieckich resentymentach i schlebiać eurosceptykom, których poglądy są silnie eksponowane m.in. w telewizji publicznej. Nawet jeżeli Unii Europejskiej nadal ufa wyraźnie więcej Polaków niż kościołowi katolickiemu, polskiemu rządowi i parlamentowi (sondaż IBRIS z listopada 2020), to wykorzystywanie aparatu państwa do prowadzenia antyunijnej kampanii w długofalowej perspektywie może mieć fatalny wpływ na członkostwo Polski we Wspólnocie. Przede wszystkim jest jednak wyrazem poświęcenia „pokoleniowej szansy”, z której mogą skorzystać wszyscy obywatele, na rzecz partykularnych interesów grupy rządzącej. I jest to widoczny efekt tego, co nazwać możemy wielką korupcją.

Zawłaszczanie państwa w czasach zarazy

Zjednoczona Prawica od momentu wygrana wyborów w 2015 r. mocno ćwiczyła się w rozdawnictwie publicznych synekur i takich zmianach legislacyjnych, które pozwalały jej przejmować kontrolę nad instytucjami niezależnymi dotąd od władzy wykonawczej. W konsekwencji partyjni nominaci, mający pilnować interesów władzy, znaleźli się w tak kluczowych dla ustroju demokratycznego instytucjach jak Trybunał Konstytucyjny, Państwowa Komisja Wyborcza czy Najwyższa Izba Kontroli. Stan epidemiczny i towarzyszące mu ustawodawstwo, przyjmowane w pośpiechu, bez społecznych konsultacji i mieszające przepisy tymczasowe z trwałymi zmianami, okazały się wehikułem dla prowadzenia polityki rządu także w obszarach nie mających nic wspólnego ze zwalczaniem wirusa Covid-19. W ten wyjątkowo nietransparentny sposób, bez tłumaczenia się zainteresowanym środowiskom, partia rządząca wdrażała w życie później oprotestowywane decyzje. Tarcz antykryzysowych użyto m.in. do zmiany procedury wyboru prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w takim zakresie, że nie bierze w niej już udziału kontrolowany przez opozycję Senat. Otworzyło to drogę do powołania prezesa zależnego od partii rządzącej i do możliwości wpływania na decyzje warte miliardy złotych, czego przykładem jest rozstrzygnięcie aukcji na częstotliwość 5G. Ponieważ działania te naruszają postanowienia Europejskiego Kodeksu Łączności Elektronicznej, zainterweniowała Komisja Europejska, żądając wyjaśnień od ministra cyfryzacji.

System politycznego patronażu był konsekwentnie budowany w oparciu o anty-covidowe przepisy także w odniesieniu do służby cywilnej. W ostatnich miesiącach pracowników administracji publicznej dotknęła redukcja etatów oraz zablokowanie premii i nagród. Drastycznie zmniejszono plan limitu mianowań urzędników w służbie cywilnej do 2023 r. Następuje zatem kolejny etap wygaszania profesjonalnego i z zasady neutralnego politycznie korpusu urzędniczego na rzecz obsadzania wysokich stanowisk urzędniczych politykami z obozu władzy. Do służby cywilnej mają przejść podsekretarze stanu umocowani dotąd w ministerstwach na stanowiskach politycznych. Zmiana ta sprawi, że jako jedyni będą mogli liczyć na podwyżki. Groźnym efektem ubocznym walki z pandemią staje się dalsza formalna i nieformalna koncentracja władzy Zjednoczonej Prawicy, o czym szerzej piszemy w publikacji „Tarcza antykryzysowe – dokończenie budowy państwa PiS-u? Ustawodawstwo okresu pandemii a korupcja”.

Zamiast pomocy z Unii fundusze dla wybranych

Partia rządząca nauczyła się używać zasobów publicznych jako waluty, którą płaci się za polityczną lojalność, głosy w wyborach lub co najmniej za siedzenie cicho i niekrytykowanie jej działań. Dlatego jej bohaterami nigdy nie byli ani sygnaliści, ani niezależni eksperci pokroju doktora Pawła Grzesiowskiego, który za słowa prawdy o walce rządu z koronawirusem musiał pożegnać się z pracą w państwowej placówce. Zjednoczona Prawica nie waha się wykorzystywać państwowych funduszy dla tworzenia sieci politycznych wpływów, czego podręcznikowym przykładem jest Fundusz Sprawiedliwości zarządzany przez ministerstwo Zbigniewa Ziobry. Kryteria przyznawania środków z Funduszu zostały poluzowane do tego stopnia, że pieniądze z niego zaczęły iść szerokim strumieniem do nieznanych bliżej ze swoich dokonań stowarzyszeń i fundacji, na modernizację obiektów sportowych, dofinansowanie konferencji, publikacji czy, jak ostatnio ujawniło oko.press, na lokalne serwisy informacyjne. Podstawowy cel Funduszu, jakim była pomoc dla ofiar przestępstw, zszedł na dalszy plan, a zastąpiły go działania propagandowe, służące wzmacnianiu politycznej pozycji koalicjanta PiS-u. To właśnie z Funduszu Sprawiedliwości dotacje otrzymały gminy, którym Komisja Europejska odmówiła środków z programu „Partnerstwo Miast” za uchwały dyskryminujące społeczność LGBT. Ten przykład pokazuje też, jaką irytację u rządzących budzi fakt, że fundusze unijne, poprzez precyzyjnie zdefiniowane obszary przeznaczenia, jasne kryteria ich przyznawania, a także bieżącą ocenę kwalifikowalności wydatków i obiektywne procedury kontrolne, nie dają się łatwo zaprząc w działania polegające na kupowaniu politycznego poparcia czy rozdawnictwo „krewnym i znajomym królika”. Mechanizm praworządności ma sprawić, że będzie o to jeszcze trudniej i że system uwłaszczania się partyjnej nomenklatury na unijnych funduszach, który Fidesz stworzył na Węgrzech, odejdzie w niebyt.

Bez zachowania podstawowych standardów państwa prawa nie można liczyć, że jakakolwiek pomoc rządowa będzie w przyszłości dostępna w równym stopniu dla wszystkich jej potencjalnych beneficjentów. Przekonali się już o tym właściciele ok. 200 firm, którym Polski Fundusz Rozwoju nie przyznał subwencji z tarczy finansowej bez określonego powodu. PFR zastrzegł, że nie musi uzasadniać swoich odmów, poza ogólną sugestią, że może mieć to związek z bliżej nieznanymi nadużyciami popełnianymi przez firmy. Pokrzywdzeni przedsiębiorcy nie mogą skorzystać z żadnego mechanizmu odwoławczego, pozostaje im jedynie długa i kosztowna ścieżka sądowa. Sami decydenci, jeżeli kierowaliby się interesem ekonomicznym państwa, musieliby brać pod uwagę choćby ryzyko wypłaty odszkodowań ze Skarbu Państwa. Zachowują się jednak jak każda skorumpowana władza, która nie spodziewa się, że kiedykolwiek zostanie ze swoich działań rozliczona.

Nie wiem, czy wszyscy przedsiębiorcy zdają sobie sprawę, jaki gospodarczy kataklizm szykują nam rządzący wraz z zawetowaniem budżetu UE. Większa część biznesu zdaje się przyjmować postawę wyczekującą, choć znalazły się też organizacje pracodawców takie jak BCC, przedstawiające czytelne stanowisko, że weto jest sprzeczne z polską racją stanu. Przy czym zbliżający się kataklizm nie polega wyłącznie na utracie środków, bez których nie przeprowadzimy koniecznych inwestycji, a wielu ludzi utraci pracę. Będzie to też milowy krok na drodze do transformacji państwa praworządnego w państwo bezprawia, w którym politycy mają coraz mniej hamulców przed nadużywaniem władzy i gdzie rządzi korupcja.
https://www.batory.org.pl/blog_wpis/zegnaj-unio-witaj-ko...

Komu potrzebne są kłamstwa na temat przyszłości programu Rodzina 500 Plus?



Niedawno rzad musiał oficjalnie dementować pogłoski o rzekomej likwidacji lub zawieszeniu (w sumie na jedno wychodzi) realizacji wypłat z programu Rodzina 500 Plus. Cóż... Fałszywy news miał na tyle dużą moc rażenia, że reagować musiały czynniki oficjalne.

Ale nie jest to pierwszy taki przypadek. Takich plotek o "drastycznych zmianach" lub "niekorzystnych ograniczeniach" w realizacji tego programu było już więcej.

Aktualnie za błazna w temacie programu rodzina 500 Plus robi Gazeta Wyborcza. Otóż w serwisie tej gazety można przeczytać o rzekomej zmianie w zasadach przyznawania tego świadczenia wychowawczego. Według wyborczej:

"Dotychczas rodzice nie musieli składać wniosków co roku. Raz złożony wniosek był automatycznie odnawiany. Teraz to się zmieni. Od przyszłego roku należy składać wnioski o 500 plus." (patrz TUTAJ)

Cóż... Jest to po po prostu nieprawda. Prawo do wypłat świadczenia wychowawczego z programu Rodzina 500 Plus zostało przedłużone automatycznie tylko raz i miało to związek ze zmiana terminu składania wniosków. Tak więc nie ma tu żadnej zmiany.

News w wyborczej jest najwyraźniej ukierunkowany na odbiorców o krótkiej pamięci lub już reagujących we właściwy sposób na wszystko co ma związek z polityką obecnego rządu, a w szczególności formami realizacji polityki prorodzinnej.

Ale umówmy się to tylko małe i jakże niewinne kłamstewko....

To małe kłamstewko wskazuje imo jednak na to komu mogą być potrzebne tak fake newsy.

Otóż są one potrzebne tym siłom, które kiedyś wmawiały nam, że na taki program "piniędzy" nie ma, nie było i nie będzie. Te mniejsze i większe kłamstwa są potrzebne środowiskom, którym program Rodzina 500 Plus jest najwyraźniej solą w oku. Ludziom, którzy przez lata gdy byli u władzy nigdy nie zależało na tym aby wykazać się jakąkolwiek troską o warunki bytowe polskich rodzin. Politykom opozycji, którzy nadal nie potrafią zaoferować jakiegokolwiek prospołecznego programu mogącego stanowić jakąś konkurencję wobec tego co proponuje rząd PiS.
Opublikowano: 18 grudnia 2020, 12:30
https://www.salon24.pl/u/hephalump/1100047,komu-potrz...