Delegalizacja lewicy.

WAŻNA CZĘŚĆ HISTORII! To w Poznaniu po raz pierwszy wydrukowano, kim był TW „Bolek”

Pierwsza publikacja, w której ujawniono informacje na temat współpracy Lecha Wałęsy z SB, powstała w Poznaniu. Było to w dużym nakładzie specjalne wydanie pisma „Solidarność Walcząca”. Jego redaktorzy, w tym Maciej Frankiewicz, byli za to ścigani przez prokuraturę.

Przekazanie 4 czerwca 1992 r. Konwentowi Seniorów Sejmu RP listy nazwisk 64 członków rządu, posłów i senatorów, którzy byli w PRL zarejestrowani jako tajni współpracownicy, było jednym z najbardziej dramatycznych dni historii Polski po wyborach 1989 r.

Tego samego dnia kilka najważniejszych osób w państwie otrzymało od ministra spraw wewnętrznych Antoniego Macierewicza drugą listę – były na niej tylko dwa nazwiska: ówczesnego prezydenta Lecha Wałęsy i marszałka Sejmu Wiesława Chrzanowskiego. Po zaledwie kilkunastu godzinach z inicjatywy Wałęsy obalono rząd premiera Jana Olszewskiego, który próbował przeprowadzić lustrację.

Trzy dni później przyjechał w nocy do Poznania Kornel Morawiecki, szef „Solidarności Walczącej”. Ta ogólnopolska antykomunistyczna organizacja miała w stolicy Wielkopolski redakcję swojego pisma. Wydawała je firma założona przez poznańskiego lidera „SW”, nieżyjącego już Macieja Frankiewicza. Dzięki temu można było z powodzeniem zrealizować misję, z którą przyjechał Morawiecki. Postanowił on opublikować znaną wówczas tylko w bardzo wąskim kręgu listę osób zarejestrowanych jako TW.

– Zdecydowaliśmy się ją ujawnić, bo media tego wówczas nie zrobiły. Byłem ich brakiem zainteresowania bardzo zaskoczony. Tak jakby udawano, że nic się nie stało – wyjaśnia Kornel Morawiecki.

Były szef „SW” i ówczesny marszałek senior Sejmu RP zdradził nam kulisy publikacji. Miała ona ukazać się już dwa dni po obaleniu rządu Olszewskiego, ale przedłużyło się to, gdyż Morawiecki próbował przekonać do udziału w tym przedsięwzięciu inne osoby z byłej opozycji, w tym Annę Walentynowicz i Andrzeja Gwiazdę.

– Zastanawiali się, że ostatecznie otrzymałem odmowę. Tłumaczono mi, że nie ma co pognębiać Lecha Wałęsy. Chyba było im go wtedy żal. Ale przecież chodziło o prawdę. Nie można było tego przemilczeć – tłumaczy Morawiecki.

„Zamieszczony tu spis współpracowników UB i SB otrzymałem od osób godnych społecznego zaufania” – takim oświadczeniem szefa „SW” opatrzono publikację. Wtedy nie mógł on podać, skąd otrzymał listę, bo każda osoba, która ją otrzymała od ministra, była związana tajemnicą państwową. Dopiero nam zdradził, skąd uzyskał spis.

– Przekazał mi go nieżyjący już Wojciech Ziembiński, wieloletni działacz opozycji, który był w 1992 roku jednym z najbliższych współpracowników premiera Olszewskiego – mówi Morawiecki.

Zapewne większość wydawnictw i drukarni odmówiłaby wtedy wydania tzw. listy Macierewicza, obawiając się konsekwencji prawnych. Ale „SW” działała niezależnie. Druku pilnował osobiście Maciej Frankiewicz.

Wydanie specjalne ukazało się w nakładzie 40 tys. egzemplarzy, znacznie większym niż normalne numery biuletynu. W oparciu o struktury organizacji pismo rozkolportowano we wszystkich większych miastach Polski. Dopiero w ślad po tym, w drugiej połowie czerwca 1992 r., listę opublikował tygodnik „Tak”, a w lipcu przedrukowały ją „Najwyższy Czas” i „Angora”.

Wkrótce po wydaniu biuletynu wydział śledczy Prokuratury Wojewódzkiej w Poznaniu wszczął śledztwa w sprawie ujawnienia w publikacji „SW” tajemnicy państwowej. Najpierw wezwano na przesłuchanie Macieja Frankiewicza i redaktora prowadzącego pismo, Zbigniewa Rutkowskiego, w latach 80. członka radykalnej poznańskiej młodzieżowej organizacji Konfederacja Młodej Polski „Rokosz”.

Wezwania dostali także członkowie redakcji, którzy nie brali udziału w wydaniu numeru specjalnego – Romuald Lazarowicz z Wrocławia, wnuk skazanego w 1951 r. na śmierć członka zarządu organizacji Wolność i Niepodległość, i Krzysztof Brzechczyn, były działacz podziemia, obecnie naukowiec i pracownik IPN.

Redaktorzy najpierw nie stawiali się na wezwania do prokuratury. Potem wystąpili do niej wspólnie z pismem. Wyrazili w nim zdziwienie, że organy ścigania interesują się nimi, a nie osobami z opublikowanego spisu.

– Nasz list nie pomógł. Nadal otrzymywaliśmy wezwania. Groziło nam doprowadzenie do prokuratury przez policję. Kiedy otrzymałem kolejne pismo, poszedłem na przesłuchanie, ale odmówiłem zeznań. Podobnie zrobili koledzy – wspomina Zbigniew Rutkowski.

W 1993 r. śledztwo zakończono, prawdopodobnie umorzeniem. Redaktorów pisma „SW” o tym nie powiadomiono.

Pierwsze w Polsce wydanie listy z nazwiskiem TW „Bolka” nie jest odnotowywane w publikacjach historycznych. Wspomniał o nim jedynie dr Sławomir Cenckiewicz w biografii Anny Walentynowicz.

https://polskaniepodlegla.pl/magazyn-patriotyczny/item/2184...

Parada pustych fraz

Jeśli kiedyś, być może w niedalekiej przyszłości, Unia Europejska rozsypie się niczym zbity kryształ, to wiceprzewodnicząca Komisji Europejskiej (KE) – Věra Jourová – osoba odpowiedzialna za wartości i przejrzystość, znajdzie się na kartach podręczników historii w negatywnej roli „architekta destrukcji”. Problem w tym, że Czeszka pojawi się tam niezasłużenie. Nie, nie chodzi o to, że Pani Věra nie przyczynia się do osłabienia więzi łączących państwa. Chodzi o to, że Jourová nie jest żadnym „architektem”, a występuje raczej w roli magnetofonu, na którym utrwalono jakieś nagranie i ona teraz je perfekcyjnie – od siebie dodam, że prawdopodobnie bezmyślnie – odtwarza. Naturalnie, moi Czytelnicy, jako osoby wyrobione politycznie i uważnie śledzący doniesienia serwisów prasowych, już wiedzą, że chodzi o wywiad dla „Politico”, gdzie Jourová straszy rządy Węgier i Polski obcięciem funduszy za nieprzestrzeganie praworządności i wartości europejskich, czymkolwiek by one nie były. Jeśli mam być szczery, to muszę nadmienić, że słowa owe nie zrobiły na mnie najmniejszego wrażenia, a po ich przeczytaniu przesunąłem przywołane frazy do najdalszego zakątka mego mózgu i umieściłem w podzbiorze opisanym jako „parada pustych fraz”.

„Parada pustych fraz” skupia wypowiedzi polityków, które wypełniają głównie rolę folii bąbelkowej. Same w sobie nie mają większego ciężaru, zawierają jedynie powietrze, ale w pewien szczególny sposób osłaniają rzecz wrażliwą przed oddziaływaniem z zewnątrz. Podobnie jak folia, głosy te czynią hałas podczas konfrontacji z siłą na nie skierowaną, ale przy pękaniu nie wyrządzają nikomu żadnej krzywdy. Nie będę przytaczał Państwu szczegółów wywiadu Věry Jourovej, bo one zwyczajnie nie mają znaczenia, gdyż nic nie wybiegło poza oklepany bełkot, serwowany społeczeństwom byłych demoludów od kilku lat. Osnową i wątkiem gadaniny były standardowe, połączone w różne konfiguracje wyrażenia zawierające słówka, takie jak: „praworządność”, „przejrzystość”, „równość” i kilka innych. Proszę, aby Państwo nie odczytali mojego powyższego lekkiego tonu, jako pogardy dla przywołanych wartości. Nie, ja nimi nie pogardzam, ale jestem już znudzony bezprzedmiotowym nakręcaniem sprężyny, uruchamiającej mechanizm fermentu społecznego, mającego za zadanie utrudnić sprawowanie władzy demokratycznie wybranemu rządowi. Dodatkowym czynnikiem budzącym mój wewnętrzny opór jest bezpardonowa próba ingerencji w wewnętrzne sprawy suwerennego państwa przez, niekoniecznie zorientowanych i kompetentnych, urzędników unijnych.

Kompetentnych urzędników unijnych można chyba szukać ze świecą, a powodem takiego stanu rzeczy jest najprawdopodobniej ich dobór z tak zwanego „klucza partyjnego”. Dla poparcia mojej powyższej tezy przytoczę przykład kariery Elżbiety Bieńkowskiej – osoby, którą osobiście oceniam bardzo surowo, a jej sprawność intelektualną umieszczam na dolnym poziomie stanów niskich. Głębia wypowiedzi Pani Věry bardzo mi przypomina merytorykę przekazu Pani Elżbiety i w moim prywatnym rankingu ich jakość oscyluje wokół wartości zera… tego bezwzględnego. Chyba nawet zza szklanych ścian brukselskich biur można już dostrzec duży dystans do słów samozwańczych elit, ponieważ sam Janusz Lewandowski przekonywał jakiś czas temu, że ci, którzy wypowiadają się w sprawach Polski są znakomicie w jej sprawach zorientowani. Szkoda, że nie jest mi dane zrobić owym „znawcom” małego sprawdzianu, bo wtedy mógłbym ich zapytać, ile mamy w naszym kraju województw i z iloma państwami graniczymy? Jestem przekonany, że w odpowiedzi usłyszałbym znów słowotok, bez żadnego znaczenia, dlatego pozwolę sobie podejść do zapewnień Lewandowskiego z dużą rezerwą, a nawet niewiarą. Dodatkowo, w podstępnym mym mózgu rodzi się wredna myśl, że samo otoczenie Pana Janusza może pisać dialogi do podobnych wywiadów, zamieszczanych na łamach takich tytułów, jak „Politico”, ale oczywiście pewności nie mam. Mam za to pewność, że działalność Jourovej ma potężne wsparcie.

Potężne wsparcie dla działań Věry pochodzi wprost z Berlina. Nie toczy mnie jakaś fobia antyniemiecka i nie obwiniam Teutonów o całe zło świata, ale potrafię łączyć fakty. Otóż, w tym samym czasie kiedy wiceprzewodnicząca KE grzmiała na łamach „Politico”, głos dał także Heiko Maas. Minister spraw zagranicznych znad Sprewy spotkał chyba przypadkiem zaprzyjaźnionego żurnalistę, szermującego słowem w barwach „Der Spiegel” i tam również straszył Madziarów oraz potomków Piasta Kołodzieja obcięciem funduszy za nieprzestrzeganie wartości. Oczywiście, liberalne tytuły prasowe – te nadwiślańskie – usłużnie przedrukowały gawędy Czeszki i Niemca, aby, jak mniemam, zaniepokoić szykujących się do Wielkanocy Polaków. Zapytacie Państwo – jaki będzie tego efekt? Odpowiem – najprawdopodobniej żaden. Pieniędzy będzie mniej dla wszystkich, dlatego puszcza się w obieg podobne tezy, aby usprawiedliwić szalbierstwo do jakiego próbują się przygotować „możni” z Berlina. Takie zachowanie przyniesie dużo szkód, bo Viktor Mihály Orbán nie zawróci z obranej drogi, a jeśli naciski się zwiększą, wtedy faktycznie Budapeszt zacieśni stosunki Moskwą. Nam, z przyczyn wiadomych, to nie grozi, ale naturalne jest, że zwrócimy się o protekcję do Waszyngtonu, a Trump takiej okazji nie przepuści. Rozgorzeje kolejna wojna handlowa, zacznie się wzajemne wyniszczanie, a wówczas Pekin wspomoże wszystkie strony konfliktu, licząc sobie krocie za usługi. Jeśli do tego dojdzie, musimy pamiętać, kto sytuację zaprojektował i kto zainicjował „paradę pustych fraz”.

https://zyciestolicy.com.pl/parada-pustych-fraz/

Brytyjski polityk ujawnia: zmiennopłciowi więźniowie gwałcą strażniczki

Brytyjski polityk i były minister ujawnił, że osadzeni mężczyźni, którzy udawali kobiety gwałcili w więzieniach strażniczki.

W Anglii i Walii około 90 tysięcy osób odbywa karę pozbawienia wolności. Wśród nich jest 1500 zmiennopłciowców – niemal wyłącznie mężczyzn, którzy twierdzą, że są kobietami. W związku z tym karę odbywają w więzieniach dla kobiet. Od dawna pojawiały się doniesienia, iż tam gwałcą osadzone z nimi kobiety. Teraz okazuje się, że dochodzi także do gwałtów na więziennych strażniczkach.
Szokująca prawdę ujawnił Rory Stewart, były minister ds więziennictwa, a teraz również ubiegający się o stanowisko burmistrza Londynu.

Stewart został zapytany przez dziennik „Telegraph” o to co sądzi o tym, że zmiennopłciowi mężczyźni, którzy twierdza, że są kobietami mogą korzystać z tych samych co one szatni, łazienek, toalet.

– Instynktownie się temu sprzeciwiam. Częściowo dlatego, że kiedy byłem ministrem więziennictwa, mieliśmy przypadki mężczyzn więźniów identyfikujących się jako kobiety, którzy gwałcili personel w więzieniu – powiedział Stewart.
– Myślę więc, że jeśli ktoś jest biologicznie mężczyzną, szczególnie w środowisku takim jak więzienie, to nie powinniśmy na to pozwalać. Musimy być bardzo ostrożni z tym, jak dzieje się w innych miejscach. Myślę, że prawa kobiet do poczucia bezpieczeństwa powinny mieć pierwszeństwo przed prawem kogoś, kto jest biologicznie mężczyzną do wchodzenia w ich miejsca.

To pierwszy raz kiedy ktoś publicznie potwierdził, że mężczyźni, którzy twierdzą, że są kobietami i odbywają kary w kobiecych więzieniach atakują nie tylko osadzone, ale także funkcjonariuszki.

https://nczas.com/2020/04/14/brytyjski-polityk-u...