"Wolność nie jest nam dana raz na zawsze"

Ważne! Unia nie może przystąpić do genderowej konwencji stambulskiej bez zgody Polski

Trwa debata na temat możliwości przystąpienia Unii Europejskiej do genderowej konwencji stambulskiej. Wśród krajów członkowskich nie ma jednak porozumienia w tej sprawie. Parlament Europejski przedstawił Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej wniosek o wskazanie podstawy prawnej dla przyjęcia przez UE kontrowersyjnego dokumentu. Jak wynika z analizy Ordo Iuris, żaden z zaproponowanych przez PE artykułów nie spełnia warunków ku temu. Konwencja nie może być też przyjęta bez jednomyślności unijnych państw. Instytut przygotował w tej sprawie stanowisko dla TSUE.

Konwencja stambulska opiera się na kontrowersyjnym założeniu, zgodnie z którym przemoc wobec kobiet miałaby być zdeterminowana przez strukturę społeczną. Zjawisko to, zdaniem autorów dokumentu, jest też efektem nierównych stosunków władzy pomiędzy kobietami a mężczyznami oraz przypisywania kobietom i mężczyznom specyficznych ról społecznych. Konwencja podważa także istnienie obiektywnych, wynikających z biologii różnic między kobietami i mężczyznami, wskazując, że ludzka płciowość jest konstruktem społecznym. Co istotne, szereg postanowień konwencji stambulskiej jest sprzecznych z Kartą Praw Podstawowych UE, a szczególnie z art. 7 KPP wprowadzającym zasadę poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz art. 14 ust. 3 KPP. Ten ostatni stanowi, że prawo rodziców do zapewnienia wychowania i nauczania dzieci według własnych przekonań religijnych, filozoficznych i pedagogicznych jest szanowane, zgodnie z ustawami krajowymi regulującymi korzystanie z tego prawa.

We wniosku Parlamentu Europejskiego przekazanym TSUE znajduje się pytanie o to, czy Unia może przystąpić do konwencji bez zgody wszystkich krajów członkowskich. Instytut Ordo Iuris wyjaśnia, że byłoby to sprzeczne z Traktatem o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Konwencja odnosi się bowiem do obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Przy zawieraniu umów międzynarodowych dotyczących tych sfer konieczna jest jednomyślność w Radzie Europejskiej.

Ponadto, żaden z artykułów Traktatu zaproponowanych Trybunałowi przez PE, nie może być uznany za podstawę prawną przyjęcia aktu. Stoją one bowiem w sprzeczności z art. 5 konwencji, który określa obowiązki i zasady odpowiedzialności jej stron. Unia musiałaby bowiem narzucić państwom jednolite definicje prawne. Wskazane we wniosku ewentualne podstawy prawne wyłączają jednak możliwość harmonizacji przepisów ustawowych i wykonawczych państw członkowskich.

„Trudno przewidzieć jakie byłyby wszystkie negatywne konsekwencje prawne przyjęcia konwencji stambulskiej przez Unię Europejską. Istnieją podstawy by sądzić, że ewentualne przystąpienie UE do konwencji prowadziłoby do istotnej destabilizacji systemu prawa europejskiego. Z tego punktu widzenia niezwykle istotny jest fakt, że UE nie może przystąpić do konwencji stambulskiej bez uzyskania jednomyślności w Radzie Europejskiej” – zaznacza Łukasz Bernaciński z Centrum Analiz Legislacyjnych Ordo Iuris.

Źróło: Ordo Iouris
https://www.tysol.pl/a46877-Wazne%21-Unia-nie-moze-...

Mocne uderzenie Giertycha. “Z cenzurą, zamykaniem przeciwników w więzieniach, zabójstwami na zlecenie wścibskich dziennikarzy, z wywłaszczeniami osób spoza układu, no i z upadkiem gospodarki jak w Wenezueli”Roman Giertych apeluje do działaczy Pisu o opamiętanie przed zniszczeniem sobie kariery zawodowej, a nawet życia. “Macie teraz ostatnią okazję, aby sprzeciwić się nadchodzącej dyktaturze. Jeżeli tego nie zrobicie to będziecie tego żałować do końca życia, gdyż albo (co jest bardziej prawdopodobne) odpowiecie za to wieloletnim więzieniem, albo staniecie się do końca dni członkami nomenklatury upadającego Państwa z archaicznym satrapą na czele”List do Członków, Sympatyków i posłów Prawa i Sprawiedliwości oraz do urzędników, policjantów, prokuratorów czynnie wspierających obecną władzę.
Szanowni Państwo!

Pewnie się sami zastanawiacie dlaczego Jarosław Kaczyński chce za wszelką cenę przeprowadzić wybory prezydenckie w czas epidemii. Większość sądzi, że wyłącznym motywem jest chęć szybkiego zwycięstwa, które może być zagrożone na jesieni czy w sierpniu. Z pewnością jest to jedna z poważnych przyczyn, ale w moim przekonaniu jest też przyczyna poważniejsza. Kaczyński chce rządzić jeszcze przynajmniej 15 lat Polską. Sam mi kiedyś powiedział, że chce rządzić tak długo jak Adenauer (który rządził do 87 roku życia!) Aby zapewnić sobie tak długie rządy musi złamać w Polsce demokrację, gdyż w normalnych demokratycznych krajach władza (szczególnie tak nieudolna) nie trwa długo. Dlatego Kaczyński wybory w czasie epidemii traktuje jako doskonałą okazję, aby wciągnąć członków PiS w demontaż demokratycznego państwa. Robi to już od 5 lat, ale teraz chce wszystkich swoich popleczników zaangażować w współudział w zamachu stanu (bo tym w swej istocie są wybory prezydenckie bez umocowania prawnego i wbrew Konstytucji). Udział w tym procederze będzie oznaczał spalenie mostów przez wszystkich w to zaangażowanych. Powrotu do życia w opozycji już nie będzie, gdyż każda z tych osób będzie miała sprawę karną na karku. To z tego powodu wicepremier Gowin zrezygnował ze stanowiska. Zorientował się, że dalsze jego trwanie w układzie Kaczyńskiego jest bezpowrotne. Konsekwencją złamania demokracji w Polsce jest oczywiście wprowadzenie twardszej lub miększej formy dyktatury. Z cenzurą, zamykaniem przeciwników w więzieniach, zabójstwami na zlecenie wścibskich dziennikarzy, z wywłaszczeniami osób spoza układu, no i z upadkiem gospodarki jak w Wenezueli. Działacze PiS od roku 2015 są wynagradzani stanowiskami w spółkach SP dla wszystkich swoich znajomych, rodziny etc. Myślicie, że Kaczyński Was w ten sposób przekupywał? Nic bardziej błędnego. On zbierał haki na tych, których kochacie, aby móc Was później szantażować. Sami wiecie, że za wami wszystkimi stąpa CBA, ABW i prokuratura. Nikomu nic nie robi póki jest z PiS, ale jest to narzędzie szantażu i sposób kontrolowania was. Kaczyński chce zamienić swoją partię w mafię, aby ją łatwiej kontrolować.

Macie teraz ostatnią okazję, aby sprzeciwić się nadchodzącej dyktaturze. Jeżeli tego nie zrobicie to będziecie tego żałować do końca życia, gdyż albo (co jest bardziej prawdopodobne) odpowiecie za to wieloletnim więzieniem, albo staniecie się do końca dni członkami nomenklatury upadającego Państwa z archaicznym satrapą na czele. Wybór należy do was.

Roman Giertych

Prasa papierowa w Polsce nie upada przez koronawirusa. Sama się wykończyła



“Koronawirus zabija prasę papierową” słychać w Polsce coraz częściej, gdy poszczególne wydawnictwa zamykają tytuły, zwalniają pracowników, ścinają pensje. Teza chwytliwa, ale nieprawdziwa. Znaczy, owszem, bez wątpienia epidemia koronawirusa i jej ekonomiczne skutki doprowadziły do przesilenia na rynku prasy, ale to tylko przyspieszenie procesów, które już i tak trwały i doprowadziłyby do takich samych rezultatów. Ponadto, niewykluczone, że obecne ruchy na rynku medialnym są nawet nie tyle efektem epidemii, a to raczej epidemię wykorzystano jako pretekst do przeprowadzania działań, do których i tak by doszło.
Zacznijmy jednak od tego, że fałszywe jest w ogóle sformułowanie “prasa papierowa” używane w kontekście obecnego kryzysu. Historycznie termin “prasa” niesie za sobą określone konotacje - “prasa” kojarzy się z informacjami, dziennikarstwem, przekazywaniem wiedzy. Tymczasem większość obecnie zamykanych tytułów to kolorowe foldery reklamowe, wypełnione oryginalną treścią nawet nie w minimalnym stopniu, ale w żadnym. Osobiście dziwię się, że ktoś w ogóle był gotowy wydawać na to pieniądze (i to stosunkowo niemałe - taki błyszczący folderek pełen tekstów o niczym lub treści natywnych potrafił kosztować 15-25 złotych) - i mam na myśli nie tylko czytelników, ale także reklamodawców, jeszcze do niedawna gotowych wykładać grube tysiące za reklamy w czasopismach o minimalnych nakładach.
Właśnie postawa reklamodawców miała kluczowy wpływ na wyjątkowo patologiczny kształt rynku “prasowego” w Polsce. W USA i wielu innych krajach budżety reklamowe już dawno przesunęły się do internetu, a wydawcy zaczęli zarabiać na serwisach internetowych oraz prenumeracie cyfrowej swoich tytułów. Było to efektem realnej oceny sytuacji zarówno przez wydawców, jak i reklamodawców. Tymczasem w Polsce w wielu wydawnictwach trwał nadal niezrozumiały kult “papieru” skutkujący utrzymywaniem gazet i czasopism, których prawie nikt nie czytał - tylko dlatego, że wielu reklamodawców nadal było gotowych płacić za reklamy na papierze.
A skąd takie dziwne postępowanie reklamodawców? W dużym stopniu to po prostu kwestia pokoleniowa - kierownictwa firm to zwykle ludzie po 50 roku życia, przyzwyczajeni do tego, że papierowa gazeta coś znaczy, a równocześnie nie ufający marketingowi w internecie. I w ten sposób fikcja trwała (dodam, że kwestia pokoleniowa ma też znaczenie w zachowaniu kierownictwa mediów, w znacznym stopniu jest to pokolenie, które wkroczyło na rynek w 1990 roku, zbudowało go, utrwaliło, a teraz nie potrafi zrozumieć, że czasy się zmieniły).
Trwała, chociaż nie wszędzie. W zeszłym roku, jeszcze na długo przed atakiem koronawirusa, wydawnictwo Marquard Media Polska zlikwidowało wszystkie swoje papierowe tytuły (a co ciekawe, w części przypadków nawet ich internetowe wersje), w tym tak znane jak np. “Playboy”. Dla wielu to był szok, ale kto znał sytuację na polskim rynku medialnym nie był zaskoczony - Marquard Polska znany był z upartego zafiksowania na “papierze”, co różniło zresztą polski oddział tej wielkiej przeciez korporacji od innych, gdzie od papieru zaczęto odchodzić już pewien czas temu. Ale rzecz w tym, że Marqurad Polska działał inaczej, niż oddziały Marqurada w innych krajach, za to bardzo podobnie, jak inni wydawcy w Polsce. I to, co spotkało papierowe tytuły Marquard Polska było po prostu zapowiedzią tego, co spotka innych wydawców w Polsce.
Warto wspomnieć, że w polskich wydawnictwach za kultem papieru idzie też absurdalny model zatrudnienia. Osoby pracujące dla papieru (nie chcę przesadzać nazywając ich “dziennikarzami”) dostają zwykle więcej pieniędzy za znacznie mniej pracy, niż te pracujące dla internetowych serwisów (zaznaczam, piszę tu o wydawnictwach nadal skupionych na wydawaniu na papierze). Ponadto tych “papierowych” jest zwykle znacznie więcej, niż osób prowadzących serwisy internetowe. A niskie środki to zwykle słabe efekty - dlatego nie dość, że “papier” tracił, to w dodatku internetowe wersje pism także zostawały z tyłu względem serwisów prowadzonych przez wydawców nastawionych głównie na działania internetowe.
Dla swojego najlepiej pojętego interesu, polscy wydawcy (a raczej: działający w Polsce, bo zwykle to tylko polskie oddziały zagranicznych korporacji) powinni zadbać o edukację swoich reklamodawców i stopniowe przekonywanie ich do swoich internetowych wydań. Nikt jednak o to nie dbał.
Kiedy więc nadszedł koronawirus i reklamodawcy w jednej chwili ścięli budżety, to znaczna część wydawców (ale zaznaczam - nie wszyscy, bo niektórzy potrafili wcześniej przemodelować swój sposób działania) została z przysłowiową “ręką w nocniku”. Ich papierowe tytuły stały się do reszty bezwartościowe, a internetowe serwisy mają za słabe by stanowiły dla reklamodawców atrakcyjną ofertę. Gdyby jednak kryzysu związanego z epidemią nie było, to historia większości polskich wydawców skończyłaby się tak samo, tylko agonia byłaby nieco odsunięta w czasie.
Opublikowano: 24 kwietnia 2020, 12:02

https://www.salon24.pl/u/rybitzky/1040282,prasa-papie...