"Wolność nie jest nam dana raz na zawsze"

O tym, czy dla prezesa PiS ktoś jest agentem, komunistą, czy złodziejem, decyduje on sam, a nie współpraca z SB, lata spędzone w PZPR czy wyrok sądu.

Ujawnienie współpracy wieloletniego prezesa Srebrnej Kazimierza Kujdy z komunistyczną Służbą Bezpieczeństwa nie dziwi. Co prawda, lustracja i dekomunizacja to oficjalnie fundamenty Prawa i Sprawiedliwości, wręcz przepustka tej partii do władzy, ale przypadek Kujdy nie jest żadnym wyjątkiem w polityce personalnej lidera PiS. Jarosław Kaczyński od początku budował najbardziej zaufaną ekipę z ludzi mających biografie kompromitujące z punktu widzenia prawicy – agentów, komunistów, a nawet złodziei.

Należy tu jednak dokonać ważnego językowego uściślenia. W propagandowym żargonie PiS agentami nie są ludzie, którzy faktycznie współpracowali z SB czy zostali uznani przez niezawisłe sądy za kłamców lustracyjnych. Agentem mogła być każda osoba, której nazwisko pojawiło się albo na liście Macierewicza z 1992 roku (na której byli zarówno faktyczni współpracownicy SB, jak i ludzie, których Olszewski i Macierewicz chcieli politycznie zaszantażować lub zniszczyć), albo na liście Wildsteina (z ponad 120 000 widniejących tam nazwisk tylko część była faktycznymi współpracownikami komunistycznych służb).

Także komuniści nie oznaczają ludzi naprawdę wyznających totalitarną ideologię, a złodzieje nie są wcale ludźmi skazanymi prawomocnym wyrokiem za kryminalne przestępstwa. Zostaje się nimi wówczas, kiedy – niezależnie od własnych ideowych czy moralnych wyborów – Kaczyński uzna kogoś za konkurenta lub wroga.

Kiedy w 2006 roku prezes PiS przejął z Platformy Obywatelskiej Zytę Gilowską i zrobił ją wicepremierem oraz ministrem finansów, konsekwentnie bronił jej (także we własnym obozie) przed zarzutami agenturalności. Sąd rozpatrujący oskarżenie Gilowskiej o kłamstwo lustracyjne stwierdził, że istnieją mocne ślady jej kontaktów z SB. Ale ponieważ zawartość teczek (również tych w zbiorze zastrzeżonym IPN) została zniszczona, nie było dowodów procesowych wystarczających, by uznać ją za kłamcę.

Ten sam argument – teczek wyczyszczonych przez SB – który miał kompromitować polityków, intelektualistów, dziennikarzy czy ludzi biznesu uznawanych przez Kaczyńskiego za wrogów, w tym wypadku został przez niego uznany za absolutnie oczyszczający Gilowską. Podobnie było wiele lat później z PiS-owskim ambasadorem w Berlinie Andrzejem Przyłębskim, kiedy ujawniono jego kontakty z SB. O ustaleniu jego niewinności przesądziła osobista decyzja Jarosława Kaczyńskiego.

Pomiędzy rokiem 2006, kiedy toczyła się sprawa Gilowskiej, a 2016 rokiem, kiedy wybuchł lustracyjny skandal wokół Przyłębskiego, nawet prawicowi zwolennicy lustracji zostali totalnie zdemoralizowani przez Kaczyńskiego i jego praktykę rządzenia. Wyjaśnienie sprawy Gilowskiej było jeszcze dla lustratorów sprawą ideową, podczas gdy w 2016 roku sprawa Przyłębskiego była tylko niepotrzebną przeszkodą w konsumowaniu fruktów wynikających ze sprawowania władzy przez PiS. Dlatego w 2006 roku rzecznik interesu publicznego Włodzimierz Olszewski wymusił postępowanie sprawdzające wobec Gilowskiej przed niezawisłym sądem, choć oznaczało to kłopot dla Kaczyńskiego. W 2017 roku Andrzeja Przyłębskiego oczyściło z zarzutów Biuro Lustracyjne IPN, które jest dziś posłuszną przybudówką rządzącej partii. Zbyt ryzykowne dla PiS było bowiem skierowanie tej sprawy do niezawisłego sądu. https://www.newsweek.pl/polska/polityka/komunisci-i-ag...