"Wolność nie jest nam dana raz na zawsze"

"Wyzwolenie" Auschwitz miało miejsce 27 stycznia - tylko że parę dni wcześniej, 18 stycznia 1945 r. obóz opuściło SS i obózu nie trzeba było "wyzwalać".

Ostatnie apele odbyły się w obozach Auschwitz i Birkenau 17 stycznia 1945 r. Następnego dnia sformowani w kolumny więźniowie opuścili - eskortowani przez załogę SS - teren obu obozów w ramach ich planowanej ewakuacji. Wieczorem 18 stycznia pozostali w obozach więźniowie byli już wolni.

Pozostało ich 7650 więźniów z których zawiązała się samoobrona, zorganizowano więźniarskie patrole i posterunki pilnujące porządku i bezpieczeństwa. Więźniowie z macierzystego obozu udali się do Brzezinki, by powiadomić o znalezieniu magazynów SS z żywnością i podzielić się z innymi. Wybrano nowych opiekunów bloków, własne władze. Podjęto opiekę nad chorymi.

Pojawili się mieszkańcy Oświęcimia z żywnościową i lekarską. Wielu z nich zabrało z sobą dzieci oświęcimskie. Gdy po tzw. "wyzwoleniu" policzono więźniów, okazało się, że 3 tys. ludzi po prostu opuściło obóz wcześniej udając się z własnej woli do domów.

9 dni później "wyzwolenia" Auschwitz dokonali Ukraińcy. Z dokumentu ministerstwa obrony ZSRR wynika, że według stanu na 1 stycznia 1945 roku w korpusie szeregowców 60. armii 1. frontu ukraińskiego dominowali właśnie oni. Na tym szczeblu było ich 28347, czyli 51 proc. Reszta to Białorusini, Polacy, Żydzi, Tatarzy i Rosjanie. Pierwszy czołg który wjechał do obozu miał w całości ukraińską załogę. Zajęcia obozu wykonali bez rozkazu, z własnej woli, gdy zorientowali się co to za miejsce.

Dowództwo rosyjskie zanim przysłał do obozu lekarzy i żywność, wysłało wpierw ekipy filmowe.

Inspirująca historia pana Pawła, który pomimo tego, że mieszka w pensjonacie socjalnym nie poddaje się i... pisze doktorat o bezdomności! Przeczytajcie koniecznie i podsuńcie artykuł tym osobom w Waszym otoczeniu, które pomoc bezdomnym kwitują komentarzami typu: "bezdomni to degeneraci", "sami sobie na to zasłużyli", "nie ma sensu pomagać alkoholikom".

"- To jest mit, że osoby w kryzysie bezdomności wybierają taki styl życia. Z różnych powodów nie mają domu, ale bardzo chciałyby go mieć. Dla mnie wejście w bezdomność było koszmarem, bo z natury jestem domatorem, lubię mieć własne miejsce, być otoczony znajomymi sprzętami - mówi pan Paweł.
(...) Kiedy spotykał w życiu dobrych ludzi, łatwiej mu było zawalczyć o siebie. W 2002 r. trafił do „bunkra” na Żeraniu, do noclegowni w przejściu podziemnym, gdzie zimą schronienie znajdowało nawet 300 osób. Mieszkał tam cztery lata i zaczął wychodzić na prostą. Przestał pić, a z kilkoma współmieszkańcami nawet zawiązał dochodowy biznes. „Grupa antykwiariuszy” codziennie na rowerach objeżdżała warszawskie śmietniki i wyszukiwała na nich książki i przedmioty kolekcjonerskie. Z powodzeniem potem je sprzedawali i w końcu „stanęli na nogi”.
- Dwóch kolegów nadal tak działa, już na większą skalę. Dorobili się własnych mieszkań, mają poukładane życie - mówi pan Paweł. - Mnie się nie udało. Załamałem się, gdy z dnia na dzień zamknęli noclegownię. Wszystkie postanowienia i przemyślenia wzięły w łeb. Stres znów zalałem alkoholem. Ale trwało to krótko, bo już przekonałem się, że coś sensownego mogę robić.(…)" https://warszawa.gosc.pl/doc/5307763.Bezdomny-pisze-pra...