"Prawo które nie służy narodowi to jest bezprawie"

Jeszcze raz o Ordo luris.
To bardzo niebezpieczna organizacja, którą na całym świecie tępią, gdy tymczasem w Polsce ma się coraz lepiej.
A przynajmniej nie wolno tego Marcie Lempart, bo zakazał jej sąd – na rok albo do czasu zakończenia sprawy z powództwa Ordo Iuris. https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/spoleczenstwo...

A przynajmniej nie wolno tego Marcie Lempart, bo zakazał jej sąd – na rok albo do czasu zakończenia sprawy z powództwa Ordo Iuris.
Wątek podłapał internet. „Nie mogę napisać, że Ordo Iuris to finansowani przez Kreml fundamentaliści” – ogłosili właściciele tysięcy kont na FB. Dodając, że trzeba o tym pisać. I że np. Klementyna Suchanow w swojej książce poświęconej polskim fundamentalizmom szczegółowo opisuje, na czym polegają owe powiązania finansowe – z Rosją, ale też z establishmentem krajów Europy i Ameryki Południowej.
Lokalna wojna Ordo Iuris
Ordo Iuris, owa generująca 4,5 mln zł przychodów rocznie instytucja, jest oddziałem międzynarodowej antykobiecej sieci i nie tylko w Polsce próbuje przeforsować coś na kształt rewolucji islamskiej w krajach arabskich, tyle że bez islamu. Forsuje nie tylko zakaz aborcji, ale i antykoncepcji, rozwodów, edukacji seksualnej, kontaktów homoseksualnych. Chce też swoistej władzy męża nad żoną; w opracowanym przez Ordo Iuris w 2018 r. projekcie zmian ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie znalazł się zapis, żeby pierwszego zgłoszonego epizodu pobicia nie uznawać za przemoc – bo zdaniem działaczy Ordo Iuris to godziłoby w rodzinę. Są czujni. Gdy w Europie dokumentowano przestępstwa z nienawiści, przeforsowali, by do listy dopisać „przestępstwa z nienawiści wobec chrześcijan w Polsce”. W kilka lat udało im się rozpętać lokalną wojnę; rozgrywając lęki i niepokoje Polaków, przekonali ich, że w tym kraju rodzina jest zagrożona.

Posłanka PiS z katechizmem
Ponieważ narzucanie fundamentalistycznej wizji poprzez Sejm idzie opornie, postawili na działanie poprzez samorządy. Od kilkunastu miesięcy kolejne samorządy forsują przygotowane przez Ordo Iuris uchwały o Karcie Praw Rodziny, która sprowadzać się miała do uniemożliwiania prowadzenia edukacji seksualnej i niszczenia życia osobom LGBT. Karta miała zostać uchwalona także w Siedlcach, gdzie większość głosów ma PiS. Ci radni, którzy forsowali zapisy, przekonywali, że „dziś dochodzi do tego, że w wolnej Polsce musimy bronić monogamicznego i nierozerwalnego związku mężczyzny i kobiety, będącego instytucją prawa moralnego, umocowanego konstytucyjnie”.

Nie udało się za sprawą posłanki PiS Iwony Orzełowskiej, która powiedziała, że nie może zagłosować za czymś takim – bo jest katoliczką. Przyniosła na obrady katechizm Kościoła katolickiego. Wskazała wpisy o tym, że „wszelka dyskryminacja powinna być przezwyciężona jako sprzeczna z zamysłem bożym”, i o tym, że „pewna liczba mężczyzn i kobiet przejawia skłonności homoseksualne. Te osoby powinno się traktować z szacunkiem i unikać oznak niesłusznej dyskryminacji”.

Nie spodobało się większości z PiS. Woleli myślenie lękiem – w ujęciu Ordo Iuris. Tym ważniejsze jest, by mówić o tej organizacji i o jej powiązaniach, także finansowych.

Jutro będę całym sercem #MuremZaŻurkiem.

Wiem, że Sędzia Waldemar Żurek jest bardzo twardym gościem, którego ta władza nie złamała i nie złamie, jednak od 5 lat zarówno On sam jak i jego rodzina są w bezprecedensowy sposób prześladowani i dręczeni przez aparat państwa PiS. Jest to tym bardziej ohydne, że nakłada się to na ciężką chorobę dwuletniej córeczki Sędziego.

W poniedziałek 1 czerwca o godzinie 11.00 w sali nr 115, w Sądzie Apelacyjnym w Katowicach odbędzie się pierwsza rozprawa w kolejnej sprawie dyscyplinarnej Sędziego Waldemara Żurka.

Waldemar Żurek, legendarny już rzecznik starej KRS, walczący o niezależność sądownictwa, w ciągu ostatnich pięciu lat stał się nieustającym celem i symbolem prześladowań i represji wobec niepokornych sędziów. Począwszy od bezpodstawnego postępowania CBA, przez anonimowe groźby, przecinanie opon w samochodzie, prokuratorskie absurdalne śledztwo, nękanie najbliższej rodziny czy wyciąganie spraw osobistych w propisowskiej prasie i hejt grupy Piebiaka, nie ma chyba szykany, której nie zastosowano wobec Waldemara Żurka jako sędziego i pracownika.
O mobbingu, przenoszeniu do innego wydziału, przeciążaniu pracą, szczególnie w czasie choroby i operacji spowodowanej dziwnym wypadkiem przy pracy na korytarzu sądowym, a także dalszym dręczeniu Sędziego w związku z tym wypadkiem pisze szczegółowo Ewa Siedlecka w ostatniej Polityce, w artykule "Dobić sędziego".

Prześladowaniom nie ma końca, jutro zaczyna się kolejne postępowanie dyscyplinarne przeciwko Sędziemu - z inicjatywy zastępcy rzecznika dyscyplinarnego Radzika, w związku z tzw. kwestionowaniem statusu neosędziego Kamila Zaradkiewicza (słynna "ustawa kagańcowa").

Jestem pełna podziwu dla charakteru, siły i hartu ducha Sędziego Waldemara Żurka i solidaryzuję się z Nim w jego heroicznej walce.

Nie pozwólmy w taki sposób niszczyć ludzi za ich prawość, odwagę i wierność Konstytucji. Nie pozwólmy tej podłej władzy dobić Sędziego!

#WaldemarŻurekSędziaNiezlomny
#MuremZaŻurkiem
#StopPrześladowaniomPolitycznym
#WolneSądy

Stan postprawia
Ewa Siedlecka
Trybunał Julii Przyłębskiej – w składzie pięciu sędziów, bez dublerów – uznał, że nie można kwestionować statusu sędziów, jeśli powołani są przez prezydenta. Julia Przyłębska w uzasadnieniu stwierdziła, że mianowanie sędziów jest jego prerogatywą i ma w tym zakresie pełną swobodę. Jedynym warunkiem, który musi zostać spełniony dla ważności takiego powołania, jest wniosek KRS.

Więcej: osoba powołana na urząd sędziego „nie musi spełnić dodatkowych warunków przed powołaniem ani tym bardziej już po nim nie przechodzi jakiejkolwiek innej weryfikacji”. Skoro Kaligula mógł uczynić konia senatorem, to prezydent Duda może uczynić… (tu każdy niech wpisze, co zechce) sędzią.

Orzeczenie dotyczyło Kodeksu postępowania cywilnego, którego art. 49 par. 1 stanowi: „sąd wyłącza sędziego na jego żądanie lub na wniosek strony, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w danej sprawie”. Przepis ten został wykorzystany do żądania wyłączenia sędziów Sądu Najwyższego mianowanych z udziałem neo-KRS. I ci sędziowie – Kamil Zaradkiewicz, Joanna Misztal-Konecka i Tomasz Szanciło – zadali Trybunałowi pytanie prawne, czy zgodne z konstytucją jest kwestionowanie ich prawa do sądzenia.

Dziś Trybunał odpowiedział tak, jak oczekiwali. Wcześniej podobnie odpowiedział na pytanie dotyczące wyłączenia sędziego mianowanego z udziałem neo-KRS na podstawie przepisu z procedury karnej.

PiS obstawia się ze wszystkich stron przeciwko kwestionowaniu nominacji neo-KRS, bo spodziewa się, że legalność KRS lada chwila może zakwestionować Trybunał Sprawiedliwości UE. Mamy więc dwa wyroki Trybunału Przyłębskiej, a wcześniej ustawę „kagańcową” przewidującą kary, do wydalenia z zawodu włącznie, za kwestionowanie statusu neosędziów.

Ale mamy też styczniową uchwałę trzech połączonych Izb SN o tym, że można kwestionować bezstronność sędziów powołanych z udziałem neo-KRS, tyle że to nieprawe pochodzenie nie może być jedynym argumentem. Ta uchwała jest PiS-owi solą w oku. Nowo powołana pierwsza prezes SN Małgorzata Manowska zapowiedziała, że będzie dążyć do jej zmiany. Ale to może zrobić tylko cały skład Sądu Najwyższego, który PiS opanował na razie tylko w jednej trzeciej.

Sędziowie mają póki co do wyboru: słuchać Trybunału Przyłębskiej albo Sądu Najwyższego. I ryzykować kary dyscyplinarne.

Cztery lata temu ostrzegano o możliwym dwuprawiu. Teraz stan dwuprawia stał się faktem. Mało tego: stał się codziennością. Wybrana w bezprawnej procedurze Małgorzata Manowska jest pierwszą prezesem SN, za chwilę człowiek wybrany w bezprawnej procedurze wyborczej będzie prezydentem. A prawo uchwala parlament, którego wybór zatwierdziła jako ważny Izba Kontroli Nadzwyczajnej SN wybrana przez bezprawnie działającą neo-KRS.

Określenia „bezprawny”, „prawnie nieważny”, „niekonstytucyjny”, „nielegalny” zmieniają znaczenie w zależności od kontekstu i tego, kto ich używa. Tak wygląda postprawie.

"(...) Prof. Włodzimierz Wróbel opowiada o dynamice w Sądzie Najwyższym, obowiązku zabierania głosu przez sędziów, etosie prawnika w czasie wielkiego alarmu w systemie prawa oraz relacji między osłabianiem instytucji państwa a wolnością i bezpieczeństwem obywateli.(...)

➡️ Jeśli mamy mówić o »klejeniu« Sądu Najwyższego, to musimy mówić o przywracaniu jego funkcji poprzez usuwanie wątpliwości prawnych, które są konsekwencją łamania procedur. Myślę o powoływaniu sędziów, powoływaniu pierwszego prezesa SN, organizacji SN

➡️ Mamy do czynienia z nieporozumieniem. Oczywiście, można odbierać funkcjonowanie instytucji w kategoriach towarzyskich. Wówczas ocenia się atmosferę w sądzie, na którą wpływają wzajemne sympatie i animozje, rozmowy, spotkania. Natomiast problem nie polega na ocieplaniu stosunków między osobami powołanymi na stanowiska sędziów w SN. Podstawowym problemem jest fakt złamania procedur.

➡️ Jeśli mamy mówić o „klejeniu” Sądu Najwyższego, to musimy mówić o przywracaniu jego funkcji poprzez usuwanie wątpliwości prawnych, które są konsekwencją łamania procedur. Myślę o powoływaniu sędziów, powoływaniu pierwszego prezesa SN, organizacji SN. Te wszystkie kwestie regulują jakieś procedury – stanowienia prawa, zgodności z konstytucją, ukształtowania organów. „Przywracanie normalności” oznacza przywracanie normalności procedur, poszanowanie prawa. Ta kwestia nie dotyczy nas jako osób, ale instytucji. Nie chodzi więc o to, byśmy się teraz rzucili sobie w ramiona, tylko o przywracanie legalizmu w funkcjonowaniu SN.

➡️ Dziś rażącym problemem jest powszechne negowanie procedur. Nastawienie i praktyka, które doskonale wyraża słynny zwrot o działaniu „poza trybem”. Nie potrafię zrozumieć, jak osoby, które są odpowiedzialne za państwo, odrzucają procedury. Dzięki przejrzystym, jasnym procedurom, które są zgodne z prawem, obywatele mogą uważać, że dany organ jest rzeczywiście impregnowany przed nieformalnymi zależnościami, naciskami ze strony polityków czy innych osób.

➡️ Natomiast w sytuacjach kryzysowych – a nawet nie tylko, bo jest to po prostu element roli sądów i sędziów – sędziowie nie tylko mogą, ale wręcz powinni zabierać głos w debacie publicznej, właśnie w tym aspekcie. Powinni się zajmować edukacją, wyjaśniać, na czym polegają owe konstytucyjne, ustrojowe zasady państwa i prawa.

➡️ Obecny kryzys w wymiarze sprawiedliwości oraz społeczne przekonanie o tym, że sądy powinny funkcjonować sprawniej, ma swoje źródło również w wieloletnim milczeniu sędziów. Nie tyle było to dosłowne milczenie, ile raczej posługiwanie się niezrozumiałym dla obywateli językiem.

➡️ Nie wystarczy, żeby sędzia sam był przekonany o swojej niezawisłości. Mogę się starać, mogę wydać najlepsze orzeczenie, mogę naprawdę być niezawisły, jak to tylko możliwe. Ale kluczowe jest, by ci, którzy mnie słuchają, do których to orzeczenie jest zaadresowane, też uważali, że orzeczenie wydaje niezawisły sąd.

➡️ Jeśli pojawiają się zasadnicze, obiektywne, zracjonalizowane powody wątpienia w niezawisłość sądu, mamy poważny problem. Sprawiedliwości nie da się wymierzać, jeśli strona sporu będzie uważać sędziego rozstrzygającego sprawę za „nie swojego” sędziego, sędziego jakiejś grupy.

Genderowy dokument Komisji Europejskiej uderza w autonomię polskich rodzin!

Komisja Europejska opublikowała dokument, który w sposób całkowicie nieuprawniony forsuje ingerowanie w relacje między małżonkami oraz jednostronnie i ideologicznie podchodzi do kwestii przemocy domowej. „Strategia na rzecz równouprawnienia gender" dalece wykracza poza prawo pierwotne uzgodnione przez państwa unijne. Wbrew obiekcjom państw członkowskich, zakłada m.in. przyjęcie przez Unię Europejską konwencji stambulskiej, narzucającej krajom członkowskim postulaty oparte na ideologii gender. Dokument zachęca również do wspierania kolektywnych form opieki nad małymi dziećmi, wbrew preferencjom rodziców. Instytut Ordo Iuris przygotował analizę „Strategii".

PRZECZYTAJ ANALIZĘ



Centralnym założeniem dokumentu jest ideologiczna koncepcja gender, w myśl której płeć jest społecznym konstruktem stworzonym w celu „uciemiężenia" kobiet. Perspektywa ta – nieznajdująca stosownego oparcia w obowiązującym prawie – ma swój wyraz w podejściu do wszystkich obszarów dyskryminacji opisywanych w „Strategii". Jako jeden z priorytetów, Komisja Europejska wskazuje w niej walkę z przemocą ze względu na płeć. Sposobem na osiągnięcie tego celu ma być przystąpienie przez UE do genderowej konwencji stambulskiej i to pomimo rosnącego sprzeciwu licznych państw wobec tego kontrowersyjnego traktatu.



Treść konwencji stambulskiej ma charakter dyskryminujący wobec mężczyzn, dzieci i osób niepełnosprawnych. Zobowiązania, które z niej wynikają, odnoszą się bowiem tylko do profilaktyki przemocy wobec kobiet. Ponadto, przedstawione w „Strategii na rzecz równouprawnienia gender" dane i statystyki obejmują analizę wyłącznie sytuacji kobiet. Do tej pory instytucje unijne nie przeprowadziły również żadnych badań mających ustalić, czy i w jakim stopniu ofiarami przemocy są mężczyźni. Deklaracje uwzględniania aspektu płci przez Komisję Europejską sprowadzają się zatem de facto do działań na rzecz kobiet, zaś występowanie zjawiska przemocy wobec mężczyzn, także w sytuacji gdy sprawcami są kobiety, jest bagatelizowane.



W oparciu o perspektywę „gender" formułowane są również postulaty dotyczące ingerencji w relacje wewnątrz rodzin poprzez usilne dążenie do równego podziału obowiązków rodzinnych. Działania te uderzają w autonomię rodziny i ignorują wolność jednostki do decydowania o własnym życiu. W „Strategii na rzecz równouprawnienia gender" zawarto również postulat usilnego dążenia do aktywizacji zarobkowej matek, nawet wbrew ich preferencjom . Związana z tym jest konieczność oddania małych dzieci pod opiekę osób innych niż rodzice – przede wszystkim objęcie ich opieką żłobkową. Ponadto, przedstawiona analiza sytuacji kobiet na rynku pracy jest jednostronna i nieobiektywna, gdyż w ogóle nie uwzględnia trudności, z jakimi borykają się mężczyźni (m.in. problemy z korzystaniem z urlopów ojcowskich i rodzicielskich). Jednocześnie, w formułowaniu tez o różnicy w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn oparto się na błędnej metodologii i całkowicie zignorowano odmienne aspiracje kobiet i mężczyzn dotyczących ścieżki kariery zawodowej.



Zgodnie z art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej „we wszystkich swoich działaniach Unia zmierza do zniesienia nierówności oraz wspierania równości mężczyzn i kobiet", zaś na podstawie art. 10 TfUE Unia jest zobowiązana do zwalczania wszelkiej dyskryminacji, w tym ze względu na płeć. Strategia na rzecz równouprawnienia „gender" według jej autorów ma być formą realizacji zobowiązań traktatowych, jednak jej silne nacechowanie ideologiczne spowodowało wypaczenie wartości, na których zbudowana jest Wspólnota Europejska, sformułowanie bezpodstawnych tez oraz błędnych konkluzji.



„Prowadzona przez Unię Europejską polityka równościowa wymaga gruntownej rewizji. Przyjęte przez unijnych urzędników ideologiczne założenia nie mają uzasadnienia w obowiązujących traktatach i stanowią wypaczenie wartości, na których została zbudowana europejska wspólnota. Przede wszystkim jednak, nie znajdują one oparcia w rzeczywistych i zróżnicowanych potrzebach kobiet i mężczyzn, a wręcz przyczyniają się do ich deprecjonowania i stygmatyzacji. Polityka równościowa prowadzona przez Unię Europejską nie powinna być dłużej narzędziem służącym realizacji ideologicznych celów, lecz odnosić się do faktów. W tym celu, jej punktem wyjścia powinno być poszanowanie zasad subsydiarności, proporcjonalności i autonomii oraz realnych aspiracji i pragnień życiowych kobiet i mężczyzn" – podkreśla Karolina Pawłowska, Dyrektor Centrum Prawa Międzynarodowego Ordo Iuris


Autor: Instytut Ordo Iuris
Źródło: Instytut Ordo Iuris
https://prawy.pl/108819-genderowy-dokument-komi...