Pożyteczni idioci czy V kolumna - wnioski z historii

KONFIDENT luźno współpracujący i LEPKIE ręce Glapińskiego

"Tomasz Piątek: Ludzie wywiadu wojskowego PRL dostarczali ekipie Kaczyńskiego pieniądze z FOZZ. To były stosy gotówki.

W roku 1989 dzieje się rzecz najbardziej szokująca: Jarosław Kaczyński zaczyna się spotykać z głównym szpiegiem KGB w Polsce Anatolijem Wasinem. Odwiedza go w jego prywatnym mieszkaniu, pije z nim alkohol, wymienia informacje, rozmawia o wielkiej polityce - mówi Tomasz Piątek, autor książki "Kaczyński i jego pajęczyna".

Jarosław Kaczyński w grudniu 1981 r., na początku stanu wojennego, zostaje sprowadzony do MSW i rozmawia z wytrawnym esbekiem, kpt. Marianem Śpitalniakiem. I w tej rozmowie najpierw odgrywa pewnego rodzaju spektakl, nie chcę powiedzieć, że histeryzuje, ale trochę to tak wygląda. Mówi, że na współpracę nie pójdzie, deklaracji lojalności wobec reżimu nie podpisze. Mówi, że wolałby wyskoczyć przez okno niż współpracować.

Po czym nagle, i to nie raz, ale dwukrotnie, wyraźnie mówi kapitanowi Śpitalniakowi, że po zakończeniu stanu wojennego – wówczas spodziewano się, że stan wojenny potrwa kilka miesięcy, najwyżej do lipca – chce się z kpt. Śpitalniakiem spotykać w kawiarniach i rozmawiać na niektóre tematy.

– Kaczyński broni się rękami i nogami przed słowem „współpraca". Mówi, że nie chce być zwerbowany, nie chce współpracować, ale chce się kontaktować i rozmawiać z esbekiem na różne tematy, wymieniać informacje.

Brzmi to tak, jakby Kaczyński wiedział, że konfidenci SB byli rekrutowani na dwa sposoby. Pierwszy oznaczał ścisłą współpracę i słowo "współpraca" było używane w nazwie tej formy agentury – tajny współpracownik. Tajny współpracownik był zobowiązany do wykonywania zadań, które na niego nakładano, musiał sam, własnoręcznie pisać swoje donosy i spotykał się z esbekami w lokalach kontaktowych, konspiracyjnych, należących do SB czy też przez nią wynajmowanych.

Natomiast była też druga forma – byli konfidenci, którzy współdziałali luźniej. Ich nazywano kontaktami operacyjnymi i oni spotykali się z esbekami przeważnie właśnie w kawiarniach.

W esbeckim żargonie to, co Kaczyński mówi, oznacza: "Nie chcę być tajnym współpracownikiem, chcę być kontaktem operacyjnym, panie kapitanie". Czyli: "Nie chcę być konfidentem ściśle współpracującym, chcę być konfidentem luźno współpracującym".

– Oczywiście. On mówi: "Mogę z panem kapitanem rozmawiać o niektórych sprawach". Kaczyński podczas rozmowy ze Śpitalniakiem odmawia odpowiedzi na wiele pytań, ale zaznacza, że po zakończeniu stanu wojennego na niektóre może odpowiedzieć.

Zaznaczmy tutaj, że teczka, o której mówimy, jest w IPN jako teczka autentyczna. Została też uznana za autentyczną i wiarygodną przez sąd wolnej Polski, już po upadku komunizmu.

I co się dzieje dalej. Po paru miesiącach, widząc, że Kaczyński biega z jednego spotkania na drugie, SB powinno było go zaaresztować, internować albo postawić przed sądem. Natomiast SB w osobie kpt. Śpitalniaka i jego kolegów zamknęło Kaczyńskiemu kwestionariusz ewidencyjny.

Stwierdzili, że nie prowadzi on działalności opozycyjnej, mimo że widzieli ją niemal codziennie, i że nie potrzebuje nawet teczki byłego, nieaktywnego opozycjonisty. Kaczyński z byłego, nieaktywnego opozycjonisty awansował jeszcze wyżej – na lojalnego obywatela PRL.

Piątek: Ludzie wywiadu wojskowego PRL dostarczali Kaczyńskiemu pieniądze z FOZZ. To były stosy gotówki.

To były finansowe podwaliny ówczesnego Porozumienia Centrum i dzisiejszego PiS.
– Tak jest. Bo jądrem PiS byli ludzie z PC. I PiS używa tych samych nieruchomości, fundacji i spółek, których używało wcześniej PC, pierwsza partia Jarosława Kaczyńskiego.

Ale tych niezwykłych sponsorów było więcej. Byli ludzie wywiadu wojskowego PRL, którzy dostarczali Kaczyńskiemu pieniądze pochodzące z Funduszu Obsługi Zadłużenia Zagranicznego. I dostarczali te pieniądze również po prostu w gotówce. Mowa jest tutaj o górach, o stosach gotówki.

Była taka sytuacja, kiedy jeden z głównych współpracowników Kaczyńskiego, znany nam dobrze Adam Glapiński, dziś – o zgrozo, chciałoby się powiedzieć – prezes NBP, chciał sobie wyjechać do ciepłych hiszpańskojęzycznych krajów. Brakowało mu gotówki i ludzie wywiadu wojskowego PRL, w tym Grzegorz Żemek, agent tego wywiadu o pseudonimie „Dik", dyrektor FOZZ, przekazał Glapińskiemu stosik dolarów w torbie po cukrze. To było kilkadziesiąt tysięcy dolarów, co najmniej.

Ponieważ nie miał akurat wolnej walizki ani plecaka, wziął torbę po cukrze. I w tej torbie pieniądze zostały przewiezione do Glapińskiego. Glapiński miał później sporo kłopotu, bo musiał banknoty rozlepiać, cukier ma to do siebie, że lepi. Jacek Żakowski powiedział, że tak się zaczęły lepkie ręce Glapińskiego."

Tomasz Piątek - Gazeta Wyborcza, 24.10.2022 (fragmenty)

Korwin - Mikke zgłupiał do reszty
Ustępujący lider Konfederacji znów postanowił "zabłysnąć". W swoim stylu.

Z okazji śmierci i pogrzebu Jerzego Urbana - jego pupilek - Janusz Korwin - Mikke postanowił mu poświęcić videofelieton. Jego treść mną wstrząsnęła w negatywnym tego słowa znaczeniu mimo dużego szacunku i dużej sympatii, którą mam i miałem do Korwina.

Mówi bowiem JKM o "świętej pamięci Jerzym Urbanie", który "przeniósł się do lepszego świata" (sic!) i równocześnie kreśli dobrotliwą sylwetkę tej postaci. Wspomina Urbana jako komunistę, który z wiekiem się z komunizmu wyleczył, cynika ale człowieka pełnego zasad itp. Nawet szkalujących urbanowych ataków na księdza Popiełuszkę Korwin broni, usprawiedliwiając je tym, że Urban - jako cynik - mówił prawdę, iż Popiełuszko szkalował nasz system. Jakby w życiu Urbana nie było propagandy reżimu Jaruzelskiego, podżeganie do morderstwa ks. Popiełuszki, założenia wulgarnego, antyklerykalnego pisma, permanentnego plucia na Polskę, na wartości drogie sercu każdego Polaka.

Czy Korwin - Mikkemu znowu coś strzeliło do głowy, żeby wychwalać tą jedną z najbardziej obrzydliwych postaci w tysiącletniej historii Polski? To na pewno powód pierwszy. Kto - jak ja - zna Korwin - Mikkego ten dobrze wie, że człowiek ten uzależniony jest od mediów niczym narkoman od "działki". Gdy przez dwa dni go nie pokazują w telewizji, odczuwa frustrację i gotów jest zrobić wszystko, powiedzieć dowolną głupotę, aby tylko o nim mówiono, gdzieś go pokazano, gdzieś zacytowano. Stąd te wszystkie kretynizmy o dobrym Putinie, gwałconych kobietach itp. Śmierć Urbana była więc dla Korwin - Mikkego okazją, by znowu coś palnąć.

Ale jest jeszcze drugi powód - swoisty dług wdzięczności. Gdy Urban był przed 1981 rokiem sekretarzem redakcji "Polityki", Korwin przychodził do niego i przynosił mu artykuły do publikacji, które Urban od czasu do czasu publikował. Musiało to wywołać wdzięczność u Korwina, którego w tamtych czasach nie pokazywano i nie publikowano nigdzie. A w 1989 roku, gdy Urban został szefem Radiokomitetu i podlegała mu i Telewizja i Radio, kazał na złość Solidarności dawać Korwin - Mikkego na antenę "ile wlezie". W ten sposób lider Unii Polityki Realnej zyskał popularność, która stała się podstawą jego późniejszej działalności politycznej. Ma więc osobiste powody do wdzięczności względem Urbana. Stawiam tezę - niestety - że to Urban stworzył politycznie Korwin - Mikkego, dając mu czas na antenie TVP w latach 90.tych. Gdyby nie to, Korwin nie zyskałby na popularności i nie stałby się w latach 90.tych jednym z najpopularniejszych polityków. A przecież kolejne jego nieudane polityczne inicjatywy budowane były na fundamencie jego popularności.

Korwin - Mikke mówiący od zawsze inaczej niż postkomuniści - był intrygujący, ciekawy, inspirujący. Korwin apelujący do agentów podczas debaty lustracyjnej, aby wstali i wyszli, był zabawny, wesoły, fajny. Korwin obrażający niepełnosprawnych, kobiety - jest żenujący.

Teraz, chwaląc Urbana, osiągnął kolejne piętro dna.

Dobrze, że jego polityczny czas dobiega końca.

Lajkujcie, komentujcie i udostępniajcie gdzie się da. Zachęcam też do obserwowania mojej strony.

Podoba Ci się to, co robię? Wesprzyj mnie dowolnym datkiem.
15 1140 2004 0000 3502 7636 7495