Na poprawę pracy gula

żeby temat nie umarł piosenka Młynarskiego
SMUTNE MIASTECZKO

Raz państewko mi się przyśniło
otoczone górami w koło,
co od innych tym się różniło,
że w nim strasznie było wesoło.
Żarty brzmiały na każdym kroku,
żartowali duzi i mali,
ludzie całkiem nie mieli boków,
bo ze śmiechu je pozrywali.

Aż szef państwa rzekł do ministrów,
co tych żartów słuchali bladzi:
„Szkodliwemu temu zjawisku
jakoś, wiecie, trzeba zaradzić."
Do państewka tego stolicy,
co leżała nad krętą rzeczką,
sprowadzono więc zza granicy
Objazdowe Smutne Miasteczko.

Karuzela się nie kręciła,
a mechanik na pryczy chory
ludziom wciskał na siłę
swój jedynie słuszny życiorys.
Dostrzec można było tam bubka
w oprychówie i ocieplaczu,
co zachwalał ludziom przeróbkę
beczki śmiechu na beczkę płaczu.

Śmiech istotnie przygasł w narodzie,
a radosna ministrów rada
zakrzyknęła: „Oto nam chodzi!
Ta koncepcja nam odpowiada!"
A widz pewien pod płaczu beczką
do sąsiada szepnął: „Sąsiedzie,
to jest tylko smutne miasteczko,
ono sobie kiedyś pojedzie..."

Lecz znał widać życie za mało
albo patrzył na świat za prosto,
bo miasteczko nie pojechało,
lecz zostało i się rozrosło!

1988
Rozpaczliwi nieudacznicy
i cynicy o wrednych pyskach
na miasteczka głównej ulicy
otwierali swoje stoiska.

Starcy wstrętni i niewyżyci
i przygłupy z mózgu chlupotem
w tym miasteczku, w pełnym zachwycie,
zabierali się do roboty.
I od stoczni do ciemnych sztolni
śpiew chóralny dzień rozpoczynał:
„Dalej głupki! Naprzód niezdolni!
Przyszła nasza piękna godzina!"

I miasteczko rosło, i rosło,
i miasteczko większe wciąż było,
przyjechało zimą, a wiosną
kraj calutki sobą pokryło.
Aż śmiech całkiem zamarł w narodzie,
a radosna ministrów rada
powtarzała: „O to nam chodzi!
Ta koncepcja nam odpowiada!"

A kto zdrowy rozsądek cenił,
ten ponury przeżywał dramat,
tylko jeden widz się nie zmienił
i nie zwątpił, i się nie złamał.
I do dzisiaj pod płaczu beczką
wciąż powtarza: „Nie, nie, sąsiedzie,
to jest tylko smutne miasteczko,
ono sobie kiedyś pojedzie..."

I nie mylił się facet miły,
pierwsze wozy jakby ruszyły
i niemało już odjechało,
ale drugie tyle zostało..."
i dla tych którzy dotrwali kolejny miejski sukces http://minskmaz.com/news/dyplom-europejski-dla-min...

Znalazłem to pokażę tym co zapomnieli że społeczeństwo w Niemczech ma się dobrze
Miejsce, w którym czynsz za wynajem domu nie zmienił się od 500 lat. I jest taki sam od 1520 r. Oczywiście waluta się zmieniła – kiedyś był to gulden reński – ale przeliczono ją i dziś opłata wynosi 88 eurocentów. Za rok :)
Mowa tu o Fuggerei, otoczonej murami dzielnicy Augsburga w Niemczech. To najstarszy na świecie kompleks socjalny budynków do wynajęcia, prowadzonych z pokolenia na pokolenie przez tę samą rodzinę. Założona przez Jakuba Fuggera w celu pomocy ubogim, którzy nie z własnej winy popadli w długi. Aby nie ranić poczucia godności mieszkańców, każda z rodzin uiszcza co roku symboliczną opłatę. Wybudowano 52 domy w stylu niemieckiego renesansu. Domy są dwupiętrowe, a każde piętro zamieszkuje inna rodzina. Mieszkania są spore, mają ok. 60m2. Mieszkańcy żyją w nich do śmierci, lecz prawo do wynajmu nie jest dziedziczone.
Jednak żeby móc tam zamieszkać, trzeba spełniać kilka warunków: trzeba być urodzonym w Augsburgu katolikiem, osobą naprawdę biedną oraz modlić się trzy razy dziennie w intencji właściciela kompleksu. Warunki również pozostają takie same od XVI wieku i utrzymywane są z kasy kościoła katolickiego lub jego działalności komercyjnej.Czy jeszcze ktoś wątpi że można się uczyć od sąsiadów?