Mural na 100-lecie

Po blisko 90 latach od wojny 1920 roku w pamięci Polaków istnieją zazwyczaj tylko: Radzymin, ksiądz Skorupka, Piłsudski i określenie „cud nad Wisłą”, powtarzane na ogół bezmyślnie. Miało ono przecież deprecjonować Piłsudskiego jako Wodza Naczelnego. Tymczasem cudu nad Wisłą nie było.

Adam Zamoyski, prowadząc czytelnika od Warszawy do Kijowa i z powrotem, dorzuca do naszej mapy pamięci kilka nowych punktów. Opisuje dramatyczne boje 5. Armii Sikorskiego nad Wkrą ze znacznie silniejszym przeciwnikiem, wielką bitwę kawaleryjską pod Komarowem, świetną postawę 18. Dywizji Piechoty dowodzonej przez znakomitego generała, Czecha Franciszka Krajowskiego (Kralička), walki grupy energicznego generała Lucjana Żeligowskiego. Wspomina także obronę Płocka. Szkoda tylko, że Zamoyski daje mało żywych scen z tamtej wojny, takich jak przywołana przez niego, sienkiewiczowska, jakby wzięta z XVII wieku, sytuacja, gdy 1. Pułk Ułanów Krechowieckich stanął naprzeciw kawalerii Budionnego. Z jej szeregów wyjechał przed front Kuźma Kruczkow, który wzywał na pojedynek „polskiego pana”. Rotmistrz Racięski „odbił cięcie skierowane w głowę i ciął straszliwie z góry, w prawo w dół (...) rozległo się wycie kozactwa „ubit, ubit” i ława z miejsc podała tyły szarżującym krechowiakom”. A były w tej wojnie liczne momenty bohaterskie, dramatyczne i tragiczne, dziś niemal zapomniane, jak walka „baterii śmierci” pod Dytiatynem i bój w polskich Termopilach – Zadwórzu. Tylko kto o tym napisze? Tak jednak, żeby się czytać chciało. Chyba, jak zwykle, ktoś z zagranicy.

Adam Zamoyski „Warszawa 1920”. Przełożył Michał Ronikier. Wydawnictwo Literackie, Kraków, 2009 https://www.rp.pl/Plus-Minus/311079931-Nie-bylo-...

CO TAKIEGO ZROBILI Polacy ŻE W 1939 NIE BYŁO "Zwycięstwa z pomocą nieba” Gott mit uns na niemieckich pasach... wsparcie Wtykaniu?„Katolikom powiedziano, że podporządkowanie się nowej władzy jest ich świętą powinnością, i obowiązku tego nigdy z nich nie zdjęto — nawet wówczas, gdy kler wiedział już o ogromie okrucieństw popełnianych na wschodzie”.

Pewien mężczyzna, który podczas II wojny światowej służył w niemieckim lotnictwie, wspomina:
„Podczas wojny byłem zbulwersowany (...) widokiem duchownych niemal wszystkich wyznań — katolików, luteranów, członków Kościoła episkopalnego i innych — błogosławiących samoloty i ich załogi przed startem do misji, w których zrzucano śmiercionośny ładunek. Często myślałem: Po której stronie jest Bóg?
„Żołnierze niemieccy nosili pasy z wygrawerowanym na sprzączkach napisem Gott mit uns (Bóg z nami). Ale nie dawała mi spokoju myśl: Dlaczego Bóg nie miałby być z żołnierzami walczącymi po przeciwnej stronie, którzy należą do tej samej religii i modlą się do tego samego Boga?”

„Zabijajcie Niemców — zabijajcie ich” — wołał biskup Londynu, a po drugiej stronie arcybiskup Kolonii powiedział do Niemców: „Nakazujemy wam w imię Boże walczyć do ostatniej kropli krwi ku czci i chwale ojczyzny”.

Duchowny Harry Emerson Fosdick przyznał: „Udekorowaliśmy nasze kościoły sztandarami bojowymi (...) Jednym kątem ust wychwalamy Księcia Pokoju, a drugim wysławiamy wojnę”.

MODLITWA WOJENNA' ZA RZESZĘ Pod takim nagłówkiem ukazała się w pierwszym wydaniu dziennika The New York Times z 7 grudnia 1941 roku następująca notatka: `Biskupi katoliccy modlą się w Fuldzie o błogosławieństwo i zwycięstwo (...) Niemieccy biskupi katoliccy zgromadzeni na konferencji w Fuldzie zalecili wprowadzenie specjalnej modlitwy wojennej', która ma być odczytywana na początku i przy końcu każdego nabożeństwa. W modlitwie błaga się Opatrzność o pobłogosławienie wojsk niemieckich zwycięstwem oraz powierza jej opiece życie i zdrowie wszystkich żołnierzy. Ponadto biskupi nakazali duchownym katolickim, aby przynajmniej raz w miesiącu wygłaszali specjalne kazanie niedzielne, poświęcone żołnierzom niemieckim walczącym na lądzie, morzu i w powietrzu''.