Mińsk wolny od Tuska

Tusk straszy polityków PiS „Celą Plus”, a to 13. jego ministrów może tam trafić

1. Kilkanaście dni temu na spotkaniu ze swoimi zwolennikami ale także w studiu telewizji TVN24, Donald Tusk mówił, że po dojściu do władzy jego formacji, zostanie uruchomiony program „Cela Plus”, który jak to ujął będzie dla wszystkich tych z obecnej władzy „którzy zbudowali system dojenia państwa i publicznych pieniędzy”.

Od powrotu Tuska do polskiej polityki, sam przewodniczący Platformy ale także wielu innych czołowych polityków tej partii, w publicznych wypowiedziach straszą, zarówno członków obecnego rządu jak i innych instytucji publicznych, że będą siedzieć.

Mimo tego, że mają pełne usta frazesów o praworządności, zamieniają się nie tylko w prokuratorów ale także i sędziów i już teraz wyrokują, że natychmiast po powrocie do władzy, będą wsadzać do więzień, jak się można domyślać, wręcz według własnego uznania.

2. Tyle tylko, że program „Cela Plus”, ogłoszony przez Tuska, idealnie pasuje do jego ekipy rządowej, ponieważ jak podsumował dziennikarz Gazety Polskiej Piotr Nisztor, aż na 13. ministrach i wiceministrach rządów Platformy i PSL-u, ciążą poważne zarzuty prokuratorskie.

Jak ustalił redaktor Nisztor jeden z nich już został prawomocnie skazany, 3. następnych ma już wyroki w I instancji, sprawy 5. kolejnych zostały przez prokuratury skierowane do sądów, a wobec 4. kolejnych trwają śledztwa prokuratorskie.

Zarzuty wobec tych ministrów i wiceministrów, mają różny charakter, od poświadczenia nieprawdy, poprzez przekroczenie uprawnień, korupcję, aż po udział w zorganizowanej grupie przestępczej i pranie brudnych pieniędzy.

Są to więc także zarzuty popełnienia ciężkich przestępstw, zagrożonych wieloletnimi karami więzienia i tylko mówiąc najoględniej, opieszałość naszego wymiaru sprawiedliwości powoduje, że w większości tych spraw, nie zapadły jeszcze wyroki skazujące.

A przecież są jeszcze ważni politycy Platformy, którym prokuratura nie może postawić zarzutów, bo ich koledzy partyjni, nie pozwalają na uchylenie ich immunitetów (najbardziej jaskrawym przykładem takiej blokady jest marszałek Senatu Tomasz Grodzki, któremu już przez ponad 2 lata, większość senacka nie pozwala na uchylenie immunitetu).

3. Ale wobec polityków Platformy, oprócz wielu zarzutów o charakterze prokuratorskim, należy sformułować także zarzuty o charakterze politycznym, polegające między innymi na politycznej zgodzie na „prywatyzację” podatków, w tym w szczególności podatku VAT.

Mówiła o tym wprost na posiedzeniach sejmowej komisji śledczej prof. Elżbieta Chojna-Duch (przez jakiś czas podczas rządów PO-PSL wiceminister finansów), że nowelizacja ustawy o podatku VAT była przygotowywana pod dyktando doradców podatkowych, reprezentujących duże firmy i akceptowana przez sejmową komisję „Przyjazne Państwo”, kierowaną przez ówczesnego posła Janusza Palikota oraz szefa gabinetu politycznego Tuska, Sławomira Nowaka.

To właśnie takie przyzwolenie polityczne powodowało, że tzw. luka w podatku VAT w szczycie rządów Donalda Tuska sięgała 27% potencjalnych wpływów z tego podatku, a podczas rządów PiS została zmniejszona do 4,3% (dane za rok 2021).

Potwierdzają to także obecne wpływy do budżetu z tytułu podatku VAT, które w 2023 roku przekroczą 286 mld zł (i to mimo utrzymywania zerowej stawki VAT na żywność), czyli wyniosą mniej więcej tyle i wszystkie dochody budżetowe w 2015 roku ostatnim roku rządów koalicji PO-PSL ( wyniosły 289 mld zł).

4. Wygląda na to, że Tusk ogłaszając program „Cela Plus”, niedokładnie rozejrzał się po swoich szeregach, bo tak aż roi się od ludzi, wobec których już od wielu miesięcy są prowadzone nie tylko śledztwa prokuratorskie, ale przygotowano już akty oskarżenia i skierowano je do sądów.

Tylko tzw. doktryna posła Neumanna, który sam jest pod oskarżeniami prokuratorskimi (w skrócie: sądy są nasze i dopóki jesteście z nami, to nic wam nie zrobią), powoduje, że większość wymienionych wcześniej aktów oskarżenia dotyczących członków rządu Donalda Tuska, nie zamieniła się do tej pory w wyroki skazujące.


Opublikowano: 14 marca 2023, 08:24
https://www.salon24.pl/u/zbigniewkuzmiuk/1289707,tusk...

Tusk kolejny raz strasząc Polaków inflacją, wpisuje się w ruską narrację. To też forma podburzania Polaków przeciwko wojnie



Kolejne publiczne wystąpienia polityków Platformy, a w szczególności jej przewodniczącego Donalda Tuska tylko potwierdzają, że nie cofną się oni przed żadną niegodziwością, żeby zaatakować rządzącą Zjednoczoną Prawicę.
Wpływ wojny na inflację

Swoistą „pałką” do uderzania są comiesięczne komunikaty o wysokości inflacji, która jest wyraźnie podniesiona od jesieni 2021 roku, kiedy to Rosja swoimi działaniami doprowadziła do gwałtownego wzrostu cen surowców energetycznych w Europie, co przełożyło się na wzrost inflacji we wszystkich europejskich krajach.

Ten wzrost spotęgowała agresja Rosji na Ukrainę, co więcej, w krajach z nią sąsiadujących (tzw. państwach frontowych), ten wzrost cen był jeszcze gwałtowniejszy, że względu na rosnące ryzyko „rozlania się” wojny.

Dobitnie pokazuje to sytuacja krajów nadbałtyckich (Litwy, Łotwy, Estonii), w których mimo posiadania waluty euro (gdzie obowiązują ciągle niskie stopy procentowe EBC), inflacja przez kilka miesięcy sięgała 25 proc. i nadal jest bardzo wysoka.
Wszystkie międzynarodowe instytucje finansowe, agencje ratingowe, banki centralne podkreślają, że przyczyny inflacji w poszczególnych krajach aż w 2/3 mają charakter zewnętrzny (przerwanie łańcuchów dostaw, destabilizacja rynków surowców energetycznych i rolnych, wojna na Ukrainie).
Reakcja banku centralnego

Polski bank centralny (NBP) zareagował na tę sytuację we właściwy sposób i we właściwym czasie, już w październiku 2021 roku po raz pierwszy podniósł stopy procentowe i kontynuował te podwyżki na kolejnych comiesięcznych posiedzeniach, zatrzymując się na poziomie 6,75 proc. - wtedy, kiedy z prognoz wynikało już, że inflacja jest w apogeum i powoli, ale systematycznie, zacznie spadać.
Wszystko wskazuje na to, że inflacja w lutym wynosząca 18,4 proc. jest właśnie tym najwyższym poziomem inflacji i od marca zacznie spadać, przy czym w II połowie roku gwałtownie tak, że pod koniec roku może ona już wynieść „tylko” 7 proc.
Z dużym prawdopodobieństwem należy więc zakładać, że NBP, od jesieni tego roku, rozpocznie cykl obniżek stóp procentowych, co będzie także oznaczało, że także akcja kredytowa banków zacznie się z powrotem powoli się rozwijać.
PO wpisuje się w ruską narrację

W tej sytuacji kolejne akcje polityków Platformy i samego Donalda Tuska o panującej drożyźnie, bez rzetelnego przedstawienia Polakom jej przyczyn jest wpisywaniem się wprost w ruską narrację.

To właśnie rosyjska propaganda, próbuje przekonywać Europejczyków, że wszystkie uciążliwości ich obecnego życia wynikają z wojny na Ukrainie i w związku z tym natychmiast trzeba ją zakończyć (oczywiście na rosyjskich warunkach).
Tego rodzaju akcje są prowadzone przez „rosyjskie aktywa” we wszystkich europejskich krajach, stąd np. demonstracje w wielu miastach niemieckich o konieczności jak najszybszego wojny i zablokowania dozbrajania Ukrainy.
Tusk ma świadomość, że w ten sposób wpisuje się w rosyjską narrację ale jak widać, nie cofnie się przed niczym, aby atakować rząd Zjednoczonej Prawicy, zresztą na podstawie spreparowanych danych.

Okazało się bowiem, że pokazując wzrost cen schabu, cebuli i pomidorów, zawyżył je o ponad 30 proc. i tak zawyżone porównywał z tymi z okresu jego rządów, a więc z 2015 roku.
Co więcej, zapomniał także o podwyżkach płac (minimalne i średniej), a także emerytur i rent i to blisko 100 proc. w stosunku do roku 2015, co znaczy, że nawet po podwyższonych cenach Polacy są w stanie nabyć zdecydowanie więcej schabu, cebuli, pomidorów niż w roku 2015.

Wszystkie te inflacyjne opowieści Tuska oparte nieprawdziwe informacje, a więc tendencyjne, dodatkowo są formą podburzania Polaków przeciwko wojnie, a więc wpisują się w ruską narrację.

Mimo tego z całą premedytacją Tusk cały czas jej używa.

https://wpolityce.pl/polityka/638622-tusk-straszac-...

18 marca 2023 r. w Katowicach Donald Tusk zepchnął Josepha Goebbelsa do przedszkola propagandowej bezczelności

Prowokacja, nekropolityka i skrajny cynizm to znaki rozpoznawcze metody przewodniczącego Platformy Obywatelskiej.

Wyjazdowe posiedzenie Klubu Parlamentarnego Koalicji Obywatelskiej w Katowicach (w sobotę 18 marca 2023 r.) przejdzie do historii. Nie z powodu głębi myśli przewodniczącego Donalda Tuska czy nadzwyczajnych propozycji programowych, lecz poziomu prymitywizmu. Wprawdzie od benefisu Tuska 3 lipca 2021 r. prymitywizm jego wystąpień tylko się pogłębia, nie wychodząc poza schemat seansów nienawiści, ale tym razem był prawdziwy wykwit, nagrodzony brawami i poziomem zjednoczenia z wodzem przypominającym największe osiągnięcia z lat 30.

Tusk nic sobie nie robił z tego, że adwokat posłanki KO, Magdaleny Filiks - Mikołaj Marecki apelował w rozmowie z „Gazetą Wyborczą”, żeby nie podgrzewać atmosfery: „Nigdy nie twierdziliśmy, że Mikołaj popełnił samobójstwo z powodu publikacji Radia Szczecin i hejtu, który się na niego wylał”. Tusk wie lepiej, dlatego zajmuje się podgrzewaniem atmosfery, nie dając spokoju tragicznie zmarłemu dziecku, co jest po prostu ohydne. Wprawdzie nie ma bladego pojęcia nawet o klasycznej pracy Emila Durkheima „Samobójstwo” z 1897 r., ale wie, że trzeba nakręcać spiralę nienawiści i wrogości.

Gdyby przewodniczący Platformy wyszedł poza prymitywizm propagandowego zaczadzenia własnego umysłu, już w pracy sprzed 126 lat mógłby przeczytać (Durkheim operował konkretnymi danymi), że nie ma związku między skalą i proporcjami samobójstw, a tym, co głoszą media (a wówczas zaczęły już funkcjonować masowe media). Jeśli ma wstręt do klasyki, mógłby przeczytać łatwo dostępne gruntowne studia o samobójstwie prof. Marii Jarosz czy prof. Brunona Hołysta. Tylko, że Tusk nie chce niczego czytać, niczego się dowiadywać. Bowiem wtedy nie mógłby wygłaszać skrajnie prymitywnych sądów, które są w istocie wielką pochwałą ignorancji. Celowo, bowiem ignorancja jest matką nienawiści i ślepego odwetu.

Tusk odrobił lekcję, ale nie z wiedzy, tylko z nekropolityki, czyli wykorzystywania tragicznej śmierci różnych osób do unurzania polityki w nienawiści i irracjonalizmie. Wedle niedościgłych wzorów przećwiczonych po 23 lutego 1930 r. w związku ze śmiercią Horsta Wessela. Choć była skutkiem prywatnej kłótni, zrobiono z tego polityczną apokalipsę, a ton nadawał niezawodny Joseph Goebbels.

W Polsce to się rozkręcało od 1989 r. Zaczęło się od matki Jolanty Kwaśniewskiej. - Po przegranej w czerwcowych wyborach [w 1989 r.] zaczęła się straszna nagonka medialna na mojego męża - mówiła Jolanta Kwaśniewska w „Faktach po Faktach” TVN24. - Pokłosiem tego była śmierć mojej matki, która bardzo długo z nami mieszkała”. Proste jak trzonek od szpadla. Potem „medialna nagonka” miała zabić matkę Aleksandra Kwaśniewskiego (w 1995 r.). Do tych przypadków Donald Tusk się jednak nie odwołał.

Tusk wspomniał Barbarę Blidę (zmarłą 25 kwietnia 2007 r.), bo rzecz się działa za rządów PiS. I sugerował, że właściwie to zabił ją Zbigniew Ziobro. Tusk oczywiście wie o mafii węglowej, której działalność była przedmiotem śledztwa, gdzie pojawiło się też nazwisko lewicowej posłanki, ale przecież nie chodzi o fakty. Tak jak nie chodzi o to, który kolega Barbary Blidy (uważający się za wielkiego eksperta od broni i nie tylko) podpowiadał jej, jaką bronią i w jaki sposób nie zrobić sobie wielkiej krzywdy (wiedział, czym dysponuje posłanka). Tyle że rady okazały się bardzo zawodne.

Nekropolityka rozgrzała polską debatę publiczną po samobójczej śmierci „szarego obywatela” Piotra Szczęsnego (19 października 2017 r. przed PKiN), ofiary apokaliptycznej propagandy polityków i mediów liberalno-lewicowych. Jeszcze intensywniej nekropolityka dała o sobie znać po zabójstwie Pawła Adamowicza (13 stycznia 2019 r.). I nie zamyka tego rozdziału uzasadnienie wyroku na zabójcę Pawła Adamowicza, choć nie zostawia ono suchej nitki na tych, którzy, tak jak Tusk, wszystko chcą unurzać we własnych obsesjach, posługując się kłamstwem i manipulacją, byleby było ostro, bezrozumnie i na granicy wojny domowej.

Dla Donalda Tusk seanse nienawiści to codzienność. Nawet w polityce europejskiej. Gdy 6 lutego 2019 r., jeszcze jako przewodniczący Rady Europejskiej, na zakończenie konferencji z premierem Irlandii Leo Varadkarem, Tusk stwierdził, iż „zastanawiał się, jak wygląda specjalne miejsce w piekle dla tych, którzy promowali brexit”, Varadkar przestrzegł go, że brytyjskie media nie darują mu tych słów. Tusk spokojnie odparł, że o tym wie. Celowo użył słów o piekle, żeby grzać atmosferę. Jak rok wcześniej, gdy pławił się w tym, że np. „The Sun” nazwał go „protekcjonalnym pacanem” po kolejnym afroncie wobec ówczesnej premier Theresy May.

Wiele razy w przeszłości Tusk prowokował: zarówno jako premier w Polsce, jak i w roli przewodniczącego Rady Europejskiej. Brytyjczycy uznali za upokarzające działania i słowa Donalda Tuska odnoszące się do negocjacji i umowy o wyjściu Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej. Wcześniej Tusk miał spory udział w upokarzaniu Greków, firmując bardzo twardy dla Grecji plan Niemiec, w którym w istocie chodziło o interesy niemieckich banków. Jako przewodniczący Rady Europejskiej Tusk ustawiał Stany Zjednoczone i prezydenta Donalda Trumpa w roli największych przeciwników UE, a wręcz jako zagrożenie dla Europy. Ustawianie przez Tuska USA jako przeciwnika UE nie miało nic wspólnego z dbałością o bezpieczeństwo Europy, a tym bardziej Polski.

Prowokacje jako metoda działania Donalda Tuska zaczęły się po wyborach parlamentarnych w Polsce w 2005 r., gdy późniejszy premier tak kierował negocjacjami koalicyjnymi miedzy PiS a PO, żeby do żadnej koalicji nie doszło. Prowokacje polegały na ujawnianiu przez PO stanowiska negocjacyjnego drugiej strony oraz stawianiu warunków nie do przyjęcia, np. rezygnacji z zajmowania się przez organy ścigania osobami z kręgów partii Donalda Tuska, a polityków tej partii objęciu swego rodzaju immunitetami. Prowokacje były potrzebne po to, żeby negocjacje zerwać i wepchnąć PiS w bardzo niestabilną oraz pod wieloma względami ryzykowną koalicję z Ligą Polskich Rodzin Romana Giertycha oraz z Samoobroną Andrzeja Leppera. I to się udało.

Dwa lata rządów PiS w koalicji z LPR i Samoobroną posłużyły jako materiał do kolejnych prowokacji, tym razem podczas kampanii wyborczej przed przyspieszonymi wyborami parlamentarnymi w 2007 r. Prowokacje polegały na odwróceniu sensu najgłośniejszych spraw tamtego czasu, czyli przyjęcia łapówki przez posłankę PO Beatę Sawicką, wspomnianego już śmiertelnego postrzelenia się byłej posłanki SLD Barbary Blidy czy w związku z tzw. aferą gruntową (odrolnienie ziemi za łapówki). Podobnie Donald Tusk działał w kampanii prezydenckiej w 2010 r. oraz parlamentarnej w 2011 r., gdy prowokacje wobec upamiętniających ofiary katastrofy smoleńskiej przedstawiano jako ich ataki.

W latach 2008-2010 Donald Tusk nieustannie prowokował prezydenta Lecha Kaczyńskiego. W październiku 2008 r. doszło do kulminacji prowokacji wobec prezydenta w związku ze sporami o reprezentowanie Polski na zewnątrz. „Nie potrzebuję pana prezydenta, na tym polega problem” - powiedział Tusk na lotnisku w Brukseli. A szef kancelarii premiera Tomasz Arabski dodał: „Rząd nie udzielił prezydentowi rządowego samolotu do Brukseli, ponieważ jest to prywatna podróż głowy państwa. A kancelaria nie użycza samolotu na podróże prywatne”. Prowokacje związane z odmową udostępnienia głowie państwa rządowego samolotu miały wpływ na to, co działo się przed podróżą Lecha Kaczyńskiego do Katynia w kwietniu 2010 r.

Na początku marca 2010 r. szef kancelarii premiera Tomasz Arabski stwierdził, że Donald Tusk nie pojedzie na główne obchody katyńskie, jak było planowane, tylko trzy dni wcześniej weźmie udział w uroczystościach razem z Władimirem Putinem. Rosjanie oświadczyli wówczas, że prezydencką wizytę 10 kwietnia 2010 r. będą traktowali jako prywatną, a więc o znacznie niższym poziomie zabezpieczeń. Prowokacja, przede wszystkim w wydaniu Donalda Tuska, polegała na grze z premierem obcego państwa przeciw prezydentowi własnego. Nie trzeba mówić, jak to wszystko się skończyło.

W polityce krajowej Donald Tusk posługiwał się prowokacją aż do przeniesienia się do Brukseli (oficjalnie 1 grudnia 2014 r.), a po objęciu funkcji przewodniczącego Rady Europejskiej nadal prowokował podczas wizyt w Polsce, czego kulminacją było wystąpienie we Wrocławiu 17 grudnia 2016 r. w czasie tzw. puczu sejmowego opozycji, gdy dywagował, „co znaczą grudnie w naszej historii”. Tusk prowokował podczas kolejnych pobytów w Polsce, np. w związku z przesłuchaniami w prokuraturze i sądzie, prowokował na Twitterze i występując przed polskimi dziennikarzami. Prowokował po to, by budzić negatywne emocje.

Donald Tusk wydaje się najbardziej szkodliwym i niebezpiecznym politykiem w dziejach III RP. A po drodze był także największym szkodnikiem w UE, pomagając Berlinowi faktycznie niszczyć UE, a z traktatów robić świstki papieru. Gdy dodać do tego nekropolitykę oraz zamianę publicznych wystąpień w seanse nienawiści, wyłania się z tego obraz opętanego podżegacza. Tyle tylko, że to wszystko jest robione na chłodno i cynicznie. Taka jest metoda Tuska: zimna kalkulacja ma przynieść możliwie gorące skutki. A co z Polską? To nie problem Tuska.
https://wpolityce.pl/polityka/638797-tusk-zepchnal-...