Fajtłapy z partii PO-KO czyli POKO !!!!

Hejt, korupcja i laleczki voodoo

W czerwcu 2015 r. na wyjazdowym posiedzeniu klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej premier Ewa Kopacz przyznała, że partia zatrudnia 50 hejterów, których zadaniem jest krytyka w internecie Prawa i Sprawiedliwości oraz prezydenta Andrzeja Dudy. Działanie to miało powstrzymać rysującą się coraz wyraźniej porażkę PO w nadchodzących wyborach parlamentarnych. Premier Kopacz prawdopodobnie nie za bardzo rozumiała znaczenie słowa „hejter”, a gdy już dotarło do niej, co powiedziała, próbowała obrócić sprawę w żart. Praktyka pokazuje jednak, że żart żartem, śmiech śmiechem (jak mawiał Wiech), a hejterzy swoje gdzieś tam robią. Czasem społecznie, czasem niekoniecznie.
Ostatnio politycy i sympatycy opozycji bardzo lubią szukać zorganizowanych grup hejterów w okolicach instytucji państwa polskiego, potwierdza to jednak mądrość słów o źdźble i belce w oku. Kilka lat temu ze zorganizowanym hejtem zetknął się warszawski samorządowiec Piotr Guział.

W 2013 r. pewna grupa otrzymała polecenie tworzenia fałszywych kont na Facebooku i forum „Gazety Wyborczej”, które służyć miały wyłącznie do atakowania opozycyjnego wobec władz Warszawy ówczesnego burmistrza Ursynowa. Sprawa została opisana bardzo dokładnie przez te lokalne media, które nie działają pod dyktando władz miejskich, nie wywołało to jednak żadnej reakcji.

Co więcej, do dziś każdy, kto ośmieli się w mediach społecznościowych skrytykować dowolny aspekt działań ratusza, liczyć może na zmasowany atak bardzo agresywnych obrońców, z których niektórzy nawet nie kryją swoich związków z tą instytucją, innych zaś bardzo łatwo z nią powiązać, gdy po wrzuceniu w wyszukiwarkę danych okazują się choćby zleceniobiorcami miejskich zamówień.
Czego zresztą spodziewać się w sytuacji, jeśli w czasie zeszłorocznego kryzysu śmieciowego poprzedni burmistrz warszawskiego Mokotowa potrafił osobiście pochylić się nad śmierdzącym (dosłownie) problemem mieszkańców, mając dla narzekających indywidualne porcje obraźliwych komentarzy. Znajomość sytuacji warszawskiej, a znając życie nie tylko warszawskiej – co piszę również jako dawny współpracownik Pogotowia Dziennikarskiego, działającego przy SDP projektu monitorującego sytuację mediów lokalnych w Polsce – każe przyjmować opisy afery inowrocławskiej jako bardzo prawdopodobne.
rzywoływanie Inowrocławia przez opozycję traktowane jest jako atak polityczny i próba przykrycia własnych problemów, przemilcza się jednak fakt, że mamy do czynienia z kolejnymi informacjami w sprawie, która znana jest od bardzo dawna. Trudno zaś nie nagłaśniać jej w sytuacji, kiedy narastające wątpliwości okazują się nie być przeszkodą w kierowaniu kampanią wyborczą.

Chociaż, jak twierdzą niektórzy, to w nich właśnie dopatrywać należy przyczyn niespodziewanego rzucenia tak cenionego przez co zapalczywszych sympatyków Platformy posła Brejzy na odcinek senacki. Tam spotyka się zresztą ze Stanisławem Gawłowskim, w przypadku którego sprawa wydaje się jasna dla wszystkich, poza kolegami partyjnymi, choć tego oczywiście nie sposób odgadnąć.

Chwilami tylko można odnieść wrażenie, że dla lubiącej porównania ze stanem wojennym opozycji totalnej posiadanie zarzutów prokuratorskich od obecnej władzy jest takim samym powodem do dumy, jak internowanie w 1981 r. I nie ma nawet znaczenia, że często są one jedynie kropką nad i w śledztwach, które zaczęły się jeszcze za poprzedniej, a więc ich własnej kadencji.

Trudno inaczej interpretować również brak jakiejkolwiek reakcji na gęstniejącą atmosferę wokół innego ważnego polityka Platformy Obywatelskiej, Sławomira Neumanna. Lista oskarżeń i wątpliwości, jakie pojawiają się wobec szefa klubu PO, praktycznie każdego dnia staje się coraz dłuższa.

Najnowsza pozycja to domniemana pomoc w uzyskaniu nienależnego odszkodowania dla nieprzestrzegającej przepisów firmy meblarskiej. Wcześniej słyszeliśmy o niejasnych wydatkach z funduszy poselskich, jeszcze wcześniej – o wymuszeniu podpisania przez NFZ kontraktu z nieuczciwą prywatną kliniką. Żadna z tych spraw nie budzi refleksji władz partyjnych, które udają, że nie dzieje się nic.
https://www.tvp.info/44101350/hejt-korupcja-i-lalec...

Cztery lata męki z PiS
Adam Szostkiewicz
Wyborczy zegar tyka coraz głośniej. Za niespełna dwa miesiące ci, którzy nie popierają PiS, „zjednoczonej prawicy” ani skrajnej prawicy typu Konfederacja, będą mieli być może ostatnią szansę, by odsunąć prawicę pisowską i kościelną od władzy w Polsce.Odsunąć nie znaczy wykluczyć wyborców obecnej władzy, ani odebrać im dóbr nadanych im za rządów PiS.

Jeśli PiS zachowa władzę, będą dalsze turbulencje w państwie i społeczeństwie. Bo jeśli poszerzy stan posiadania w parlamencie, a zwłaszcza w Sejmie, wyśle obecną konstytucję na śmietnik historii, a wraz z nią wszystkie bezpieczniki gwarantujące wolność słowa i inne podstawowe prawa i swobody obywatelskie. Zacznie się eliminacja środowisk i organizacji niezależnych od PiS i jego sojuszników, w tym wolnych mediów i stowarzyszeń obywatelskich.

Władza świecka zrośnie się z kościelną nieformalnie i formalnie, jak tego chce abp Gądecki, który uważa, że Kościół rzymskokatolicki jest w naturalny sposób „duszą” suwerennego państwa polskiego. System edukacji powszechnej zostanie poddany kontroli Kościoła, który będzie wyznaczał główne cele polityki oświatowej państwa.

Polska wejdzie w fazę samoseparacji od wspólnoty europejskiej i zachodniej. Odrzuci idee wolności i równości obywateli wobec prawa. Wszyscy, którzy nie będą chcieli się podporządkować totalnej władzy jednego lidera, zostaną zepchnięci na margines życia publicznego w polityce, kulturze, społeczeństwie i gospodarce. Retoryka „gorszego sortu” zostanie wcielona w życie z całą mocą.

Polska nie będzie już wolna ani rzeczywiście demokratyczna. Będą nią rządzić kasty nowych oligarchów, nowej nomenklatury państwowej i partyjnej. De facto wyjęte spod kontroli obywateli, stojące ponad prawem, wszechmocne i niemuszące się lękać, że mogą ponieść odpowiedzialność za cokolwiek: od łamania przepisów prawa drogowego po łamanie zasad praworządności.

Kto nie chce takiego obrotu spraw polskich, nie może stać z boku. Obojętność i chowanie głowy w piasek nie wyjdzie nikomu na dobre. Autorytarne zmiany konstytucji, prawa i charakteru państwa prędzej czy później poczują na własnej skórze zwykli obywatele, a nie tylko zwalczane dziś przez PiS stare elity.

Wybory 13 października stają się dramatycznie ważne. Nie są to zwykłe wybory, takie jak w innych krajach demokratycznych. To wybory ostatniej szansy dla większości, która nie głosowała na PiS w 2015 r., a po czterech latach rządów „zjednoczonej prawicy” myśli z rosnącym niepokojem, co czeka nasz kraj podczas ewentualnej drugiej kadencji obozu wokół posła Jarosława Kaczyńskiego.

Co czeka kobiety domagające się swych praw do wyboru, co czeka mniejszości uznane za „wrogów”.

Co czeka młodych, którzy chcą Polski przyjaznej Europie i wolnościom obywateli szanujących prawo, ale nie popierają „konserwatywnej kontrrewolucji” Kaczyńskiego?

W tej sytuacji tarcia i wzajemne pretensje i antypatie w opozycji antypisowskiej są nonsensem, prywatą, zaćmieniem umysłów myślących politycznie w dłuższej perspektywie czasowej. Opozycja nie może pomagać swymi błędami obozowi PiS.

Skoro idzie do wyborów w trzech blokach, nie może ich skłócać ze sobą. Wyborcy każdego z tych antypisowskich bloków nie mogą się obrażać wzajemnie na siebie i liderów. Nie powinni koncentrować się na niechęci do tego czy innego spośród nich bardziej niż na pokonaniu Kaczyńskiego.

Muszą zawiesić na kilka tygodni emocje, które ich dzielą, zamiast łączyć w sprzeciwie wobec polityki, która odbiera obywatelom wolność, wypacza pojęcia wspólnoty narodowej i patriotyzmu, podkopuje pozycję Polski w demokratycznej Europie, osłabia nasz potencjał rozwojowy.

Nadchodzi moment przełomowy. Nie można go przegapić. Historia tego nie wybaczy demokratycznej opozycji: tej parlamentarnej i tej obywatelskiej.

Gazprom płaci Ukrainie 3 mld $ za tranzyt gazu. Polska dostaje marne 5,5 mln $. Wiecie dzięki komu?

Trzeba to sobie powiedzieć wprost: Polska za czasów PO-PSL postanowiła dać rosyjskiemu Gazpromowi hojny prezent. W wyniku rozmów prowadzonych w latach 2008 - 2010 przez ekipę Tuska i Pawlaka nasz kraj praktycznie zrezygnował z pobierania opłat za przesył 30 mld m3 rosyjskiego gazu na zachód Europy. Ograniczyliśmy się do marnej opłaty w wysokości ok. 5,5 mln $. Szacuje się, że z tego powodu spółka zarządzająca polskim odcinkiem gazociągu jamalskiego, traciła w okresie 2010 - 2017 od 1,5 do nawet 2,0 mld zł potencjalnego zysku rocznie!

Przypomnijmy sekwencję wydarzeń - od marca 2009 r. zespół negocjatorów Waldemara Pawlaka (który pełnił wówczas funkcję wicepremiera i ministra gospodarki) ustalał z przedstawicielami Gazpromu warunki cenowe nowej, długoterminowej umowy na dostawy gazu do Polski. O wszystkim na bieżąco informowany był Donald Tusk, który - jako szef rządu - podsyłał Pawlakowi tzw. instrukcje negocjacyjne (wyznaczał w nich wytyczne na temat stanowiska strony polskiej oraz margines do ustępstw wobec Gazpromu)

Negocjacje zakończyły się w październiku 2010 r. podpisaniem skrajnie niekorzystnej dla naszego kraju umowy. Nie dość, że cena sprowadzanego z Rosji gazu była wyższa od rynkowej o ok. 40 proc., to dodatkowo strona polska anulowała 1,2 mld zł długu Gazpromu w stosunku do EuroPolGazu (spółki zarządzającej polskim odcinkiem Gazociągu Jamalskiego) oraz praktycznie zrzekła się pobierania opłat za tranzyt rosyjskiego gazu na zachód Europy.

Warto mieć na względzie, że w przypadku opłat za tranzyt chodziło o gigantyczne pieniądze. Zgodnie z informacjami opublikowanymi przez Wojciecha Konończuka - eksperta z Ośrodka Studiów Wschodnich - Gazprom przesyła przez Ukrainę na południe oraz zachód Europy ok. 86 mld m3 gazu rocznie. Płaci im za to ok. 3 miliardy $. Przez Polskę transferowanych na zachód Europy jest ok. 30 mld m3 gazu rocznie. Dostajemy za to od Gazpromu ok. 5,5 - ale nie miliardów lecz tylko milionów $! Wyliczenia Konończuka idą dalej:

"Tranzyt 1 mld m3 gazu przez terytorium Ukrainy, to koszt ok. 30 tys. $ per 1 km. Tranzyt 1 mld m3 gazu przez terytorium Polski, to koszt 278 $ per 1 km. To oznacza, że za tranzyt 1 mld m3 gazu per 1 km Gazprom płaci Polsce 107 razy mniej niż Ukrainie".

Polska na wynegocjowanej przez Tuska i Pawlaka umowie z Rosjanami straciła grube miliardy. Zyskali Rosjanie, którzy dzięki zaoszczędzonej kasie mogli wraz z Niemcami rozpocząć budowę Nord Streamu 2 - omijającego nasz kraj podwodnego gazociągu, który bez wątpienia będzie wykorzystywany politycznie w relacjach między Kremlem a krajami Europy Środkowo-Wschodniej (Gazprom ogłosił kilka dni temu, że projekt ten jest już 3/4 zrealizowany). Zatem - panowie Tusk, Pawlak - Spasiba!

http://niewygodne.info.pl/artykul9/Niekorzystna-umowa-ga...