Fajtłapy z partii PO-KO czyli POKO !!!!

płaćcie i płaczcie
Na mszy z okazji nieistniejącej parafii w Bobrówce był rolnik z sąsiedniej wsi. Pogada, ale nieoficjalnie, że arcybiskup chwalił się nie tylko zbudowanym przez siebie kościołem, ale też – jak mówił – „centrum terapii zajęciowej, z którego korzystają dzieci i osoby niepełnosprawne. Całość włączona jest w działalność Caritas, z rehabilitacją i nowoczesnym oprzyrządowaniem. Korzystają z niego mieszkańcy trzech powiatów”.

– Miał je stworzyć razem z Caritasem w wykupionym przez siebie budynku po byłej szkole. Do przetargu chciała stanąć jakaś kobieta z Polski. Zamierzała zbudować we wsi dom spokojnej starości, ale zrezygnowała, gdy usłyszała, kto startuje. No, i arcybiskup kupił szkołę za 60 tys. Miały być cuda na kiju – siłownia dla młodzieży, centrum pielgrzymkowe, gabinet lekarski, w którym starsi ze wsi będą mogli zmierzyć ciśnienie. A co jest? Pałac arcybiskupa – mówi rolnik. I zastrzega, że jakby co, to w sądach wszystkiego się wyprze. Obcy przyjedzie do gminy i wyjedzie, a on musi w niej żyć. I codziennie w drodze na pole mijać pałac.

Ale i obcym trudno przeoczyć pałac. Ogrodzony, z gankiem podpartym kolumnami, stoi w centrum Bobrówki. Przed solidnymi drewnianymi drzwiami powiewa flaga z herbem biskupim.

Przy wejściu obok pomnika bobra (odlanego z mosiądzu) stoi kamień ze złotymi literami: Centrum Charytatywno-Opiekuńcze Caritas Bobrówka. Są też tablice z napisami: Caritas Archidiecezji Białostockiej Ośrodek Opiekuńczo-Rehabilitacyjny, NZOZ Stacja Opieki Caritas Archidiecezji Białostockiej, Gabinet Fizjoterapii, Gabinet Kinezyterapii. Jest też oprawiona w ramki kartka z napisem: „Gabinet rehabilitacyjny czynny od 8 do 12”.
Na wizytę trzeba czekać kilka miesięcy, tak jak w innych gabinetach – mówi rolnik. – Byłem z matką. Rehabilitantka przyjmuje na NFZ w dwóch salkach umieszczonych w bocznej części pałacu.

A w środku nie ma cudów: jest dawno nieodnawiana poczekalnia, są zniszczone WC, drabinki, kilka urządzeń do terapii prądem. Tuż za gabinetem w trzech pokojach mają zajęcia niepełnosprawni z powiatu monieckiego.

– Niepełnosprawnych jest trzydzieścioro. Kiedy arcybiskup zapowiadał wspólne dzieło z Caritasem, była ich dziesiątka – wspomina. – Za mało na dofinansowanie z PFRON. Na szczęście dla arcybiskupa, honorowego obywatela powiatu monieckiego, powiat przekazał Caritasowi zajęcia dla dwudziestki swoich niepełnosprawnych, prowadzonych przez Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie. Dzięki temu na warsztaty w Bobrówce płynie rocznie ponad 500 tys. złotych z PFRON.

Mimo to w salkach dzierżawionych od arcybiskupa nie widać bogactwa. Widać je za to – jak mówią w Bobrówce – na pokojach. Czyli w głównej części pałacu, zamkniętej przez cały tydzień. Szykowanej, kiedy ma przyjechać jego ekscelencja.

– Na wejście do środka jestem za słaby w uszach – śmieje się rolnik. – Ale wybrani przez arcybiskupa, którzy wykonują w pałacu drobne naprawy, opowiadają, że widzieli marmurowe podłogi, pozłacane meble, żyrandole z poroża jeleni i portrety dobrodzieja oprawne w bogate ramy.

Wszyscy, nie tylko wybrani, mogą oglądać parkujące na tyłach pałacu luksusowe auta. Kiedyś tu, gdzie jest parking, było wiejskie boisko, ale gmina dogadała się z arcybiskupem. Dobrodziej kupił za wsią – na podmiankę – kawałek ziemi wielkości boiska. Początkowo ktoś we wsi się burzył, że będzie dalej na zawody strażackie czy dożynki, ale szybko go przekonali, żeby siedział cicho. Bo dojdzie do jego ekscelencji. I nie dostanie tego, co mógłby: pomocy przy załatwianiu różnych spraw w powiecie czy centrali, wyjazdów dla dzieci do Gdańska, roboty w posiadłości.

– A co my mamy do gadania? – pyta retorycznie pracownik powiatu. – Jesteśmy jak te małpki: nie mówimy, nie widzimy, nie słyszymy. Klaszczemy na uroczystościach z arcybiskupem i dajemy naszych niepełnosprawnych Caritasowi, a oni stają się dowodem na dobre serce arcybiskupa. I pewnie mogliby dużo opowiedzieć, ale kto ich wysłucha?

Gdyby jednak ktoś ich chciał wysłuchać, mogliby opowiedzieć, jak codziennie – w drodze do kuchni użyczonej im przez arcybiskupa – przechodzą przez główny korytarz pałacu. Przed zrobieniem kanapek muszą minąć ściany obwieszone obrazami w złotych ramach (wśród nich portret Sławoja Leszka w objęciach Jana Pawła II), meble w stylu ludwikowskim zastawione porcelanowymi figurkami, fortepiany, na których arcybiskup eksponuje otrzymane nagrody, odznaczenia i haftowane proporce.

Tuż przed wejściem do kuchni są jeszcze przeszklone gabloty, w których dobrodziej wyłożył swoje nakrycia głowy z różnych etapów posługi w wojsku. Reszta ekspozycji poświęconej jego ekscelencji, czyli wystawa mundurów i odznaczeń, jest na górze pałacu. Ale tam niepełnosprawni nie mają wstępu.

Marmurowe schody na górę zagradza pozłacana barierka, pasująca do reszty wystroju. Swoi, którzy bywają za barierką, i przeglądali się w lustrach odbijających portrety dobrodzieja oraz haftowane proporce z jego zawołaniem biskupim „Milito pro Christo” (Walczę dla Chrystusa), mówią między sobą: dobrodziej ma styl i wie, co dobre.

Nic dziwnego, że coraz chętniej dzieli swój czas między letnią posiadłość a pałac. Do pałacu coraz częściej zjeżdżają też znamienici goście z powiatu, województwa i stolicy, których arcybiskup oprowadza po poświęconym samemu sobie muzeum. Wystawę oglądają też księża z białostockiego Caritasu. W odróżnieniu od chorych czy niepełnosprawnych wchodzą do pałacu przez główne drzwi.

Ale obcym nic do tego.

Rzeczniczka Caritasu zapytana, czy umieszczenie na pałacu tablicy z hasłem „Ośrodek Rehabilitacyjno-Opiekuńczy” nie jest nadużyciem, bo sugeruje całodobową, stacjonarną opiekę dla chorych, odpowiada: „nie; to nazwa zwyczajowa, nadana na potrzeby organizacyjne Caritas Archidiecezji Białostockiej”.

Sekretarz arcybiskupa obiecuje, że porozmawia, ale potem nie odbiera telefonu, nie odpisuje na SMS-y. Swoi też nie zamierzają odpowiadać, czy nie martwi ich wystawny tryb życia arcybiskupa. I czy nie zastanawiali się, skąd bierze na to pieniądze i czy faktycznie robi dla nich tyle dobrego. Radzą – na razie po dobroci, ale może pójść na ostro – opuścić Bobrówkę i nie wtykać nosa w nie swoje sprawy. Oni są u siebie i będą robić, co chcą. Tak jak ich dobrodziej. https://www.newsweek.pl/polska/spoleczenstwo/palac-i-p...

Po zaledwie 48 godzinach i pod pretekstem "walki z pedofilią" 16 maja Sejm przyjął drakońską nowelizację kodeksu karnego od lat planowaną przez Zbigniewa Ziobrę. "Mamy do czynienia z populistycznymi, niespójnymi, częściowo absurdalnymi, niekonstytucyjnymi i jawnie niesprawiedliwymi zmianami w kodeksie karnym" - komentuje dla OKO.press dr Mikołaj Małecki z UJ."
„Sposób przeprowadzenia tej nowelizacji godzi w konstytucyjne zasady prawidłowej legislacji, stabilność prawa i zaufania obywateli do państwa” – pisze dla OKO.press doktor Mikołaj Małecki, prawnik-karnista z Uniwersytetu Jagiellońskiego i autor bloga „Dogmaty Karnisty”.

Pod pretekstem „walki z pedofilią” Zbigniew Ziobro realizuje swoje wieloletnie marzenie o zaostrzeniu kodeksowych kar. Projekt od dawna czekał na dobrą okazję. Taka po raz pierwszy pojawiła się w styczniu 2019 roku, po zabójstwie prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza – wówczas rząd zaczął dyskusję nad zmianami. Drugą dostarczył w maju film braci Sekielskich.
W OKO.press pisaliśmy, że nowelizując kodeks, PiS nie rozwiąże problemu z kościelną pedofilią, doprowadzi natomiast do wzmocnienia aparatu represji. Mimo że to nieuchronność kary, a nie jej surowość, jest najlepszym sposobem na odstraszanie potencjalnych przestępców.

Projekt zebrał krytyczne noty od Rzecznika Praw Obywatelskich, który dwukrotnie apelował do Ziobry o wycofanie się z rozwiązań, które uznał za „nadmiernie represyjne„. Eksperci Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka nazwali nowelizację „populizmem penalnym„, który służy budowaniu politycznej pozycji Ziobry, a nie realnej poprawie bezpieczeństwa. https://oko.press/siedem-grzechow-karnych-ziobry...