Fajtłapy z partii PO-KO czyli POKO !!!!

Działalność oriońska w Polsce rozpoczęła się w 1923 roku w Zduńskiej Woli wraz z przybyciem do naszego kraju z Włoch ks. Aleksandra Chwiłowicza, który otrzymał od samego założyciela ks. Alojzego Orione dokument upoważniający do podjęcia działalności Zgromadzenia w Polsce. Sama inicjatywa zrodziła się w sercu ks. Orione, który szczególną życzliwością i miłością otaczał Polskę i który dla tych celów pragnął mieć w swoim zgromadzeniu Polaków. Swój cel szybko osiągnął.

W roku 1923 ks. Chwiłowicz postarał się o zatwierdzenie statutu Małego Dzieła w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Następnie rok później nabył posesję z piętrowym domem (karczmą), który nazwał Domem Misyjnym a następnie w latach 1924 – 1928 rozbudował, zakładając kolegium.

Ks. Alojzy Orione przysłał mu do pomocy w 1924 roku, ks. Roberta Szulczewskiego i ks. Ludwika Szczygła a następnie rok później ks. Błażeja Marabotto jako swojego osobistego przedstawiciela, który najpierw organizował formację zakonną a w 1928 roku (po wyjeździe ks. Chwiłowicza do USA) przejął całość zarządu.

Od 1925 roku przy Domu Misyjnym istniało studium filozoficzne, natomiast na studia teologiczne kleryków wysyłano do Tortony (północne Włochy). W 1930 roku wskutek napływu powołań z Kolegium i spoza tej instytucji, ks. Marabotto otworzył w Domu Misyjnym nowicjat, natomiast w 1932 roku Kolegium przybrało nazwę Niższego Seminarium Duchownego, chociaż to nie zmieniło profilu zakładu, który nadal był prowadzony jako szkoła z myślą o powołaniach do Zgromadzenia.

Wiceprowincja

W latach 1928 – 1936 Zgromadzenie rozwinęło się terytorialnie: o parafię we Włocławku, internat w Kaliszu (obecnie Zakład Wychowawczy im. św. Alojzego Orione) oraz Kolonię Rolniczą (obecnie Dom Pomocy Społecznej dla Dorosłych) w Izbicy Kujawskiej. Rozszerzyło się również liczbowo, albowiem w latach 1925 – 1936 we Włoszech zostało na kapłanów wyświęconych 17 kleryków, wysłanych uprzednio na teologię. Wzrosła również liczba kleryków i braci koadiutorów przychodzących od 1930 roku dość licznie do nowicjatu. W 1936 roku została utworzona wiceprowincja, której przełożonym z tytułem inspektora został ks. Józef Nowicki.

Następne 4 lata przyniosły kolejny rozwój placówek: w Warszawie Izby Rzemieślnicze – obecnie Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy oraz w Łaźniewie k. Błonia – Sierociniec.

Prowincja

W 1949 roku na I Kapitule Generalnej została utworzona Prowincja Św. Stanisława Kostki (przemianowana w 1968 r. na Matki Boskiej Częstochowskiej), jej pierwszym przełożonym czyli Dyrektorem Prowincjalnym został ks. Błażej Marabotto. Akt Kapituły pozostał jednak na papierze z powodu trwania wojny, tak że dopiero w 1946 r. dokument pt. „Rescritto della S. Congregazione dei Religiosi n. 4966/46, 29 IX 1946” wprowadził postanowienia kapitulne w życie.

Siedzibą Prowincji Polskiej był przez długie lata Dom w Warszawie przy ul. Barskiej 4.

Dalszy Rozwój

W latach 1946 – 1998 notujemy dalszy rozwój terytorialny:

w Zduńskiej Woli utworzenie Parafii przy kaplicy kolegialnej w roku 1948. Obecnie znajdują się tam 3 instytucje: Wyższe Seminarium Duchowne, Parafia św. Antoniego oraz od 1994 roku, w Henrykowie „Schronisko dla Bezdomnych im. ks. Franciszka Drzewieckiego” (beatyfikowanego w 1999 roku)
w Łaźniewie utworzenie przy kaplicy sierocińca, Parafii św. Antoniego w roku 1950, gdzie dziś jest parafia i Zakład Opiekuńczo-Leczniczy im. ks. Abpa Bronisława Dąbrowskiego, Ośrodek dla Bezdomnych oraz Wyższe Seminarium Duchowne Księży Orionistów.
w Kaliszu, Parafia Opatrzności Bożej (1952 r.) – druga placówka Zgromadzenia w Kaliszu
Od roku 1957 kolejno dochodzą:

Malbork (1957 r.) – Parafia św. Jana Chrzciciela;
Czułów k. Krakowa (1959 r.) – ośrodek duszpasterski;
Warszawa Anin (1959 r.) – Nowicjat księży Orionistów
Międzybrodzie Bialskie (1968 r.) – Dom Rekolekcyjno – Wypoczynkowy;
Wołomin (1972 r.) – filia Parafii Matki Boskiej Częstochowskiej, obecnie Parafia św. Józefa Robotnika , przy której powstało w 1991 roku „Schronisko dla Bezdomnych” w Czarnej oraz w 1994 Hospicjum Opatrzności Bożej.
Warszawa (1972 r.) – kościół rektoralny pw. Dzieciątka Jezus, a następnie od 1986 roku Parafia pw. św. ks. Alojzego Orione oraz od 1994 roku Dyrekcja Prowincjalna księży Orionistów.
Rybna k. Krakowa (1973 r.) – Parafia pw. św. Kazimierza, z prowadzenia której zrezygnowano w 1998 roku;
Lublin (1977 r.) – ośrodek dla studiujących orionistów;
Zielenice k. Krakowa (1979 r.) – Parafia pw. Niepokalanego Poczęcia NMP – Sanktuarium Maryjne;
Rokitno k. Warszawy (1986 r.) – Sanktuarium Maryjne i Duszpasterstwo Parafialne;
Brańszczyk (1992 r.) – Centrum Księdza Orione: Dom Emeryta, Dom Rekolekcyjny, Drabina Jakubowa, Rehabilitacja +; Dom Postulatu.
W sekretariacie Episkopatu Polski pracowali orioniści: śp. ks. Abp Bronisław Dąbrowski, śp. ks. Franciszek Gościński i śp. ks. Edward Sobieraj. Polscy Orioniści pracują również na Białorusi, we Włoszech, Anglii, Stanach Zjednoczonych, Indiach oraz na Ukrainie i Madagaskarze.

Historyk i socjolog Jan Tomasz Gross nie znieważył narodu polskiego wyrażając opinię, że Polacy będąc "słusznie dumni z oporu swojego społeczeństwa wobec nazistów", "podczas wojny zabili więcej Żydów niż Niemców" - uznała katowicka prokuratura i umorzyła postępowanie w tej sprawie.

Toczące się od 2015 r. śledztwo dotyczyło artykułu Grossa pt. "Europejczycy Wschodni nie mają wstydu", zamieszczonego na stronie internetowej niemieckiego dziennika "Die Welt". O umorzeniu śledztwa poinformowała we wtorek PAP rzeczniczka Prokuratury Okręgowej w Katowicach Marta Zawada-Dybek. Sprawa była badana pod kątem art. 133 Kodeksu karnego, który stanowi: "Kto publicznie znieważa Naród lub Rzeczpospolitą Polską, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3".Jak podała prokurator, w toku śledztwa zgromadzono szereg ekspertyz i informacji z Głównej i Oddziałowych Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, Biura Badań Historycznych Instytutu Pamięci Narodowej, Instytutu Historii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, a także opinie biegłych.

"Wynika z nich, że nie ma jednoznacznych i przekonywujących danych dotyczących liczby osób narodowości niemieckiej i żydowskiej, które poniosły śmierć wskutek działań Polaków podczas II wojny światowej. Kwestia oszacowania liczby ofiar pozostaje wciąż w sferze badań historyków i do dziś rodzi wiele kontrowersji i polemik o charakterze naukowym" – wskazała prok. Zawada-Dybek.

Powołany przez prokuraturę biegły historyk, dr Piotr Gontarczyk, wskazał w wydanej ekspertyzie, że nie istnieją wiarygodne badania naukowe, które potwierdzałyby, iż Polacy zabili w czasie wojny więcej Żydów niż Niemców. Według dr. Gontarczyka nie ma jednocześnie możliwości jednoznacznego wykazania, że taka opinia jest nieprawdziwa, a "świat nauki oraz polska i międzynarodowa opinia publiczna w oczywisty sposób uzna ją za mieszczącą się w granicach debaty naukowej". Zadaniem prokuratury nie jest natomiast rozstrzyganie sporów o charakterze historycznym – podkreślili śledczy.

Jak wskazała prokuratura, w postępowaniu ustalono, że autor publikacji nie działał w bezpośrednim zamiarze znieważenia narodu polskiego lub Rzeczypospolitej Polskiej, co jest warunkiem odpowiedzialności z art. 133 Kodeksu karnego. Sformułowana przez Grossa w jednym zdaniu opinia jest częścią obszernej publikacji, w której wskazywał również, że Polacy wykazali się w czasie wojny heroiczną postawą i jest ich najwięcej wśród osób odznaczonych za ratowanie Żydów Medalem "Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata".

"Z ustaleń śledztwa, w tym zeznań autora publikacji, wynika, że opinię o odpowiedzialności Polaków za śmierć żydowskich ofiar wyraził jako naukowiec, historyk i socjolog celem wywołania dyskusji, debaty i krytyki naukowej. Z powodu prowadzonej działalności naukowej, a także z powodu gwarancji o charakterze powszechnym autor korzysta z wolności słowa i wyrażania poglądów" – zaznaczyła prokuratura.

Prokuratorzy przypominają, że wolność wypowiedzi, zgodnie z licznymi wyrokami Trybunału Konstytucyjnego i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, nie ogranicza się wyłącznie do przedstawiania poglądów, które są odbierane obojętnie albo przychylnie, lecz dotyczy także wypowiedzi, które "obrażają, szokują, przeszkadzają lub wprowadzają niepokój". Takie są wymogi pluralizmu, tolerancji i otwartości, bez których nie ma społeczeństwa demokratycznego – wskazał Europejski Trybunał Praw Człowieka.

Jan Tomasz Gross napisał swojej publikacji, że - jego zdaniem - Europa wschodnia nie wykazuje solidarności wobec kryzysu imigracyjnego, kraje te okazały się "nietolerancyjne, nieliberalne, ksenofobiczne, niezdolne do przypomnienia sobie ducha solidarności, który doprowadził je do wolności ćwierć wieku temu". Przyczynę oporu władz Polski przed przyjmowaniem dużej liczby uchodźców Gross dostrzega w "postawach z czasów II wojny światowej i tuż po wojnie". "Polacy, słusznie dumni ze swojego antynazistowskiego ruchu oporu, w trakcie wojny zabili w gruncie rzeczy więcej Żydów niż Niemców" - napisał Gross.

Ambasada RP w Niemczech przygotowała po tym sprostowanie, które wydrukowano. Ówczesny rzecznik resortu spraw zagranicznych Marcin Wojciechowski także wyrażał opinię iż "tekst jest nieprawdziwy, historycznie szkodliwy, obrażający Polskę". Z tekstem polemizował też wiceprezes IPN.

Po wszczęciu śledztwa Gross napisał, że jest mu "ogromnie przykro i czuje się zaskoczony" decyzją prokuratury. "Stwierdzenie, że Polacy w czasie wojny i okupacji niemieckiej zabili w Polsce więcej Żydów niż Niemców funkcjonuje w obiegu publicznym w kraju od przeszło czterech lat (...) i nikt, nigdy, nikogo jak do tej pory nie próbował z tego powodu skarżyć o szkalowanie narodu polskiego" - napisał.

Jego zdaniem jest to "jeszcze dodatkowo pozbawione sensu o tyle, że nie +naród polski+ zajmował się mordowaniem Żydów, tylko konkretni ludzie, którzy byli mordercami". "No i wreszcie nie rozumiem też w jaki sposób można kogokolwiek czy cokolwiek szkalować pisząc prawdę" - napisał Gross w oświadczeniu. Wyraził też przekonanie, że gwałtowna reakcja na jego słowa jest wynikiem nieznajomości historii Polski.

Jan T. Gross to socjolog i historyk. Po aresztowaniu go przez władze PRL za udział w strajkach studenckich w marcu 1968 r. wyemigrował do USA. Jest profesorem historii Uniwersytetu Princeton. Zajmuje się historią zagłady Żydów w Europie w XX w. Jego książka "Sąsiedzi" z 2001 r. o mordzie w Jedwabnem zapoczątkowała debatę o Polakach uczestniczących w mordowaniu Żydów w czasie II wojny światowej. Tej też tematyce były poświęcone kolejne książki Grossa - "Złote Żniwa" (razem z Ireną Grudzińską-Gross) i "Strach", które także wywołały kontrowersje.

W pierwszej z nich autorzy postawili tezę, że Polacy czerpali materialne zyski z Holokaustu: ukrywali Żydów za pieniądze, szantażowali denuncjacją tych, którym udało się zbiec z getta, dopuszczali się mordów na swoich żydowskich sąsiadach, przejmowali ich majątki i posady. W "Strachu" autor stawiał m.in. tezę, że antysemityzm w Polsce po II wojnie światowej miał przyzwolenie społeczne. Według Grossa miało tak być m.in. wskutek udziału licznych Polaków w zagrabieniu mienia ofiar holokaustu, czego po wojnie komuniści nie rozliczali.

W maju 2011 r. krakowska prokuratura odmówiła wszczęcia śledztwa w sprawie znieważania narodu polskiego i nawoływania do nienawiści w książce "Złote żniwa". W lutym 2008 r. krakowska prokuratura po przeprowadzeniu postępowania sprawdzającego odmówiła wszczęcia śledztwa związanego z publikacją "Strachu".

Źródło:PAP
Tagi:nazizm, Żydzi, Jan Tomasz Gross, Niemcy, II wojna światowa
Udostępnij na Facebooku