"demokracja "w Polsce międzywojennej

totamto przesiąknięty jest rosyjska propagandą- to właśnie dlatego car Piotr pierwszy kiedyś stworzył Rosje"Русся" to jedno z największych fałszerstw Historii. U nas też rządzili królowie czescy węgierscy szwedzcy i litewscy ale nikomu z nas nie wpadnie do głowy że my z nimi jeden naród. Owszem rządzili Moskwą kniazie ruscy ale nijak to się miało do polączenia Rusinów z Moskowitami.Z logicznego punktu widzenia to bardziej Kijów ma prawo do Moskwy niż Moskwa do Kijowa. Polityka rosyjskich carów miała na cel stworzenia wrażenia że Moskowici to Europejczycy i oni maja prawo do łaczenia wszystkich narodów słowiańskich chociaz Rosjanie to Ugrofini a słowianami był tylko Smoleńsk i Nowogród i Psków i ten trend zaczął się od powrotu cara Piotra z Holandii.to on przywóz ze sobą flagę Niderlandów i ona dziś jest barwami Rosji. wzmocnieniem falsyfikacji było też narzucenie zwierzchnictwa cerkwi moskiewskiej której wiek około 500 lat nad kijowska cerkwią której więcej jak 1000 przez co Moskwa chciała sięgnąć po korzenie prawosławne z księciem Wlodimirem. Problem w tym że prawosławie do Moskwy nie przyszło z Bizancjum -faktycznie przyszło z Persji moskiewska wiara była odmiana misteriańską i stosunkowo próżno carskie władze zakazały starych zasad wiary i zmieniono kanony na wzory z Konstantynopola. Fikcję podtrzymywał car który bezprawnie ogłosił się głową Trzeciego Rzymu na który to tytuł fałszywie ogłosiła się Moskwa. Żeby nie za długo to okres zaborów oraz komuny spowodował że w Polacy nadal znają moskowicką wersję historii a I historia Polski nieźle naciągnięta łącznie z sukcesami sanacji. Reasumując używająca określenia ruski robimy potężny błąd wpisują się z historyczne kłamstwo. Rosjanin nie ma nic wspólnego z Rusem albo Rusinem czyli Ukraińcem. Ruskie Pierogi nie maja żadnego związku z Rosją tylko z z ukrainna. Myśle że po wygranej wojnie Europejczycy te spawy uporządkują. Barszcz ukraiński już należy prawnie Ukraińcom

Wydaje się na pierwszy rzut oka dziwne i niezrozumiałe, w jaki sposób (...) w wieku wysokiej kultury, szerokiej publicystyki i propagandy, ułatwionych środków i komunikacji, oświaty i wolności, można wyrywać spośród środowiska kobiety i dziewczęta, wywozić je i oddawać w haniebną niewolę domów nierządu albo rozpusty ulicznej (...)" — pisał Witold Chodźko, autor pracy "Handel kobietami" z... 1938 r. https://www.onet.pl/styl-zycia/onetkobieta/polki-l...



Varsovia
Trzon przestępczej organizacji stanowili Żydzi polskiego pochodzenia, dumnie przedstawiających się jako Varsovia, a dokładnie "Towarzystwo wzajemnej pomocy i prawidłowego grzebania", na co gmina żydowska Buenos Aires — orientując się z kim ma do czynienia — tupnęła w złości nogą. Tymczasem, jak tłumaczył Chodźko, panowie działali zupełnie legalnie i jawnie. Nazwę zmienili dopiero po protestach polskiego posła w 1928 r., oddając hołd swojemu pierwszemu prezesowi [ Luis Zvi Migdal — red.].

Uważa się, że do 1929 r. Zwi Migdal składała się z ok. 500 sutenerów, kontrolowała dwa tysiące domów publicznych i wykorzystywała 30 tys. kobiet, a swoje siedziby miała nie tylko w stolicy Argentyny, ale również w Brazylii, RPA, Indiach, Chinach oraz — rzecz jasna — w Polsce. Jej dochody sięgały natomiast niemal 50 mln dol. rocznie. Hulaj dusza, piekła nie ma! Władze nawet nie kiwnęły palcem, by odmienić los więzionych Żydówek, tylko pogarszając go dziurawym prawem. Proceder był komuś na rękę, przecież pieniądze płynące z nierządu trafiały też i do państwowej kasy. Aż wreszcie na scenę wkroczyła Rachela Lieberman.

Był początek lat 20., gdy polska Żydówka przybyła do portu w Buenos Aires, trzymając za ręce dwóch maleńkich synów. Ich ojciec Jakob Ferber wyjechał rok wcześniej i liczył, że Argentyna przyniesie im szczęście. Za kilka miesięcy złapał gruźlicę, z której już nie wyszedł, zostawiając Lieberman na pastwę losu. Owdowiała 22-latka, mając na utrzymaniu dzieci i nie znając słowa po hiszpańsku, zwróciła się do żydowskich kupców z Buenos Aires. Opuściła małą wioskę Tapaquè, gdzie osiedliła się rodzina jej męża i ruszyła po lepsze życie.

Rachela, która się nie bała
W stolicy owszem czekała praca, tyle że nie szwaczki, jak jej obiecano. Z dnia na dzień matka bez grosza przy duszy została prostytutką, której ścieżki wreszcie musiały skrzyżować się ze Zwi Migdal. Rachela miała jednak znacznie lepszą pozycję niż inne Żydówki, w tym choćby Sofia Chamys.

REKLAMA

Owa 13-latka mieszkała w sztetlu pod Warszawą, gdy pewnego dnia na Placu Zamkowym zaczepił ją Isaac Boorosky, mówiąc, że szuka pomocy w domu swojej matki. Elegancko ubrany Żyd był w rzeczywistości alfonsem wysłanym prosto z Argentyny. Przekonał rodziców Sofii, że chce ją za żonę, a że interesy czekały, to raz-dwa wziął z nią rytualny ślub. Dostali błogosławieństwo, ruszyli w drogę, a pięć lat później kontrolowanej przez Isaaca i jego "wspólników biznesowych" Chamys nie było już wśród żywych.

Lieberman obiecała sobie, że przetrwa i choć oddawała procent zarobków swojemu alfonsowi, to szybko stać ją było na wykupienie nie tak dawno wyrwanej siłą wolności. Przed 30. otworzyła sklep z antykami na Avenida Callao, jednej z najdłuższych ulic Buenos Aires i została żoną Józefa Salomona Korna.

Młoda kobieta nie wiedziała wtedy jeszcze, że wchodzi do paszczy lwa — małżeńską przysięgę składała w siedzibie... Zwi Migdal, a mąż zdjął maskę, za którą skrywała się twarz stręczyciela. Cokolwiek od niego usłyszała okazało się kłamstwem, bo po wypowiedzeniu sakramentalnego "tak" wysłał ją wprost do piekła. Tak jak wysyłał dziesiątki innych zapatrzonych w niego kobiet. Ale Rachela nie zamierzała się poddać, licząc, że pomocną dłoń poda jej inny żydowski biznesmen, Simon Brutkiewicz. Znała go, ufała mu, więc skąd miała wiedzieć, że to on był prezesem Zwi Migdal. Przyszedł więc czas szukać ratunku gdzie indziej.

Zobacz także: Handel kobietami kwitnie na naszej granicy? Ekspertka mówi, co tam widziała
8 skazanych
W tym czasie miejscowa społeczność zaczęła stawiać opór, tworząc stowarzyszenia, wśród których prym wiodły Soprimitis i Ezrat Nashim. Pierwsze pomagało żydowskim imigrantom w Argentynie, którzy już wpadli w ręce sutenerskiej siatki, druga natomiast działała w porcie w Buenos Aires i ostrzegała samotne młode kobiety przed alfonsami. Tyle że żadne z nich nie mogło zrobić więcej dla Racheli, aniżeli władze.

REKLAMA

W Sylwestra 1929 r. kobieta stawiła się przed Julio Algasarayem, zastępcą komisarza policji w Buenos Aires, aby opowiedzieć swoją historię i zostać jego informatorką. Algasaray od lat czekał, aż ktoś się zgłosi, jednocześnie zbierając informacje i dowody przeciwko zbrodniczej organizacji. W końcu miał ich tyle, że przed oblicze sprawiedliwości i sędziego Rodrigueza Ocampo wezwano 434 członków Zwi Migdal. Aresztowano jedynie 112.

"Argentyna nie podpisała żadnej konwencji w sprawie walki z handlem kobietami i nie uważa go za przestępstwo, Sąd Najwyższy polecił zwolnić większość handlarzy, ukarano jedynie 8 za drugorzędne wykroczenia" — tłumaczył polski autor.

Ale proces był punktem zwrotnym dla zwyrodnialców. Biznes sypał się im jak domki z kart: zamykano domy publiczne, a kolejni sutenerzy byli deportowani i osadzani w więzieniach. W Argentynie ostatecznie skazano osiem osób "za drugorzędne wykroczenia".

A może powinniśmy dogadać się z faszystami? Węgrzy I Rumuni się dogadali
Piłsudski zniszczył niepodległość Polski. Zamach majowy z 1926 r. skutkował przegraną wojną w 1939 r"

Przeludnienie, nędza i miliony głodujących. Tak naprawdę żyło się w przedwojennej Polsce
Ciasne drewniane chaty pozbawione podłóg i z wybrakowanymi dachami, tysiące bezdomnych włóczących się po ulicach i zdesperowane kobiety sprzedające ciało za przysłowiową miskę zupy. Choć o II Rzeczpospolitej opowiada się najczęściej przez pryzmat sukcesów i odrodzeniowego cudu, proza życia "zwykłych" Polaków więcej miała wspólnego z dramatem niż z bajeczną sielanką.W nocy z 24 na 25 września policja w Gołonogu zapuściła się na cmentarz w pogoni za złodziejami. Rabusiów nie znalazła, zobaczyła jednak słabe światełko przebijające przez szczeliny jednego z grobowców. Nie były to siły nadprzyrodzone – a Jan Pędziński, który właśnie układał się do snu, choć jeszcze nie tego wiecznego.

W murowanym grobie rodziny Torbusów z 1870 r. znalazł dwie trumny, w których postanowił uwić sobie własne gniazdko. Z jednej z szacunkiem usunął kości i zamienił ją w łóżko, druga posłużyła mu za stół. W prowizorycznym lokum miał przy sobie miednicę i lampę naftową, a na ścianach powiesił nawet święty obrazek – jak na katolickie "mury" przystało.32-letni Pędziński nie był przestępcą. Nie był też osobą z zaburzeniami psychicznymi czy specyficznymi upodobaniami. Był człowiekiem bezrobotnym i bezdomnym – jednym z milionów mieszkańców międzywojennej Polski zasilających armię tzw. ludzi zbędnych – nieposiadających własnej ziemi, pracy, dachu nad głową, skazanych na wegetowanie w maleńkich gospodarstwach i będących w stanie oddać praktycznie wszystko za kawałek chleba, łącznie ze swoim ciałem. Albo – wobec braku jakichkolwiek perspektyw – szukających schronienia w grobowcach.

Chciałoby się powiedzieć, że to doraźne problemy odradzającego się państwa? Jan Pędziński został przyłapany na pomieszkiwaniu w grobie w 1932 r. 14 lat po odrodzeniu się niepodległej Polski.Powiedzieć, że w II Rzeczpospolitej żyło się ciężko, to jak nic nie powiedzieć. Wydaje się jednak, że – przynajmniej na początku – nie mogło być inaczej. Gdy opadła powszechna euforia związana z odrodzeniem państwo polskiego, szybko okazało się, że wyidealizowany obraz wolnego kraju nijak ma się do rzeczywistości, a upragniona niepodległość wcale nie rozwiązuje codziennych problemów – przeciwnie: tworzy zupełnie nowe, wobec których wielu mieszkańców jest całkowicie bezradnych.

Owszem, nie wszyscy mieli powody do narzekania. Najpotężniejsi magnaci – jak choćby Jan Wedel czy Leopold Julian Kronenberg – brawurowo pomnażali swoje fortuny, najczęściej odziedziczone po przodkach. Podobnie wielcy właściciele ziemscy – choć nie było ich wielu, w swoich rękach skupiali ogromne grunty.ystarczy wspomnieć choćby o Maurycym Zamoyskim – kontrkandydacie Gabriela Narutowicza na urząd prezydenta – który na początku lat 20. XX w. posiadał majątek ziemski o powierzchni sięgającej blisko 200 tys. ha czy o Karolu Mikołaju Radziwille dysponującym majątkiem ziemskim sięgającym 155 tys. ha. Tacy członkowie społeczeństwa na trudy życia w międzywojennej Polsce raczej nie musieli narzekać.

Wystawne wille, prywatne awionetki i kolekcje luksusowych samochodów. Tak żyli najwięksi bogacze przedwojennej Polski
Zbyt wielu powodów do zmartwień nie mieli na ogół również przedstawiciele świata kultury czy inteligencji, którzy na co dzień spotykali się w kawiarniach, na kabaretach czy wytwornych balach, a urlopy spędzali na kąpieliskach czy w kurortach w Zakopanem. Może nie mogli pozwolić sobie na wszystkie zachcianki, ale jakoś się żyło. Niestety – nie wszystkim.

Za każdym urzędnikiem, literatem czy przemysłowcem, któremu udało się odnaleźć swoje miejsce w nowej rzeczywistości, stały setki, a nawet tysiące ludzi, którzy tego miejsca nie mieli – i to całkowicie dosłownie.

Ciasne – i rzadko kiedy własne
Zdecydowana większość – bo ponad 70 proc. – mieszkańców międzywojennej Polski żyła na wsiach, co w nieuchronny sposób prowadziło do ich przeludnienia. Ostrożne szacunki mówią, że mogło ono wynosić nawet 4,5 mln osób, historycy często mnożą tę liczbę przez dwa. Nie mogło to pozostawać bez wpływu na warunki życia.

Ponad połowa rodzin chłopskich mieszkała – a raczej gnieździła się – w domach jednoizbowych. Na jedną izbę przypadało zwykle pięć osób, choć według Spisu Powszechnego z 1931 r. blisko 122 tys. osób dzieliło ją z 11 lokatorami. Niewykluczone, że bywało ich nawet więcej – poza magiczną 12 pracownicy zbierający dane na potrzeby spisu woleli nie wykraczać.

Samo określenie "dom" jest tu przy tym słowem mocno na wyrost – w większości przypadków były to ciemne drewniano-gliniane chaty. Wiele z nich nie miało podłogi, w wielu przeciekały dachy, a o urządzeniach sanitarnych można było jedynie pomarzyć.

Wspomniany wyżej spis wykazał, że spośród 1,2 mln mieszkań miejskich (mowa o miastach z liczbą powyżej 20 tys. mieszkańców) jedynie 16 proc. posiadało czynne ustępy. Podobnie było z dostępem do bieżącej wody – w Wilnie, będącym dla wielu symbolem międzywojennej Polski – miało go jedynie 12 proc. murowanych domów. W chatach wiejskich było jeszcze gorzej – do tego stopnia, że premier Felicjan Sławoj Składkowski zainicjował specjalną akcję poprawy zdrowotności i świadomości higienicznej polskiego chłopstwa.

https://www.onet.pl/informacje/onetwiadomosci/brak...