Relacje polsko-ukraińskie czyli Lachy i Chachoły

„Trzeba o nich pamiętać, wręcz jest to obowiązkiem, ponieważ tam, gdzie nie istnieje pamięć, znaczy to, że zło sprawia, iż rana jest nadal otwarta. Ukrywanie lub negowanie zła jest jakby przyzwoleniem na to, aby rana nadal krwawiła nie lecząc jej”. - papież Franciszek o ludobójstwie


KARTKA Z KALENDARZA – zdarzyło się 28 kwietnia


1943

We wsi Chiniówka pow. Zdołbunów upowcy zamordowali 1 Polaka.
W futorze Horodło pow. Zdołbunów Ukraińcy zamordowali 22-letnią Polkę.
Ee wsi Siedliszcze Małe pow. Sarny upowcy zamordowali 20-letnią Polkę.


1944

We wsi Kołodróbka pow. Zaleszczyki upowcy zamordowali 2 Polaków: matkę z córką.

W dniach 27 – 29 kwietnia we wsi Ostrów pow. Sokal banderowcy zamordowali nad starym korytem rzeki Sołokija 17 Polaków: 13 kobiet i 4 mężczyzn (25-letniego i trzech w wieku 60 – 80 lat).

Nocą z 28 na 29 kwietnia:

W miasteczku Cieszanów pow. Lubaczów upowcy zamordowali 50 Polaków.
We wsi Kowalówka pow. Lubaczów upowcy zamordowali 20 Polaków.
We wsi Lipsk pow. Lubaczów upowcy zamordowali 22 Polaków.
We wsi Wielkie Oczy pow. Lubaczów upowcy zamordowali 19 Polaków.
We wsi Żmijowiska pow. Lubaczów upowcy zamordowali 32 Polaków.

1945

We wsi Budomierz pow. Jaworów upowcy zamordowali Polaka, 23-letniego milicjanta.
Nocą z 28 na 29 kwietnia we wsi Darowice pow. Przemyśl banderowcy zamordowali 2 Polaków: mieli ręce związane drutem telefonicznym i roztrzaskane głowy tępym narzędziem.

1946

We wsi Korytniki pow. Przemyśl Ukraińcy zamordowali 1 Polaka.
We wsi Płazów pow. Lubaczów upowcy zabili 10 żołnierzy WP.

AG jesteś zieloniutki z historii żeby nie Petlura nie było by cudu nad Wisłą
"Pakt Piłsudski-Petlura
Przepraszam, tak nie miało być
Przed 90 laty zostało podpisane historyczne polsko-ukraińskie porozumienie, zwane paktem Piłsudski-Petlura. Miało ono zmienić mapę wschodnich rubieży Rzeczpospolitej.
Winnica, 1920 r. W oknach pociagu Semen Petlura i Józef PiłsudskiForum Winnica, 1920 r. W oknach pociagu Semen Petlura i Józef Piłsudski
Dębowy stół, przy którym 21 kwietnia 1920 r. zawarto porozumienie, stoi dzisiaj w jednej z sal Sądu Okręgowego w Winnicy na Ukrainie. Jednak to nie Piłsudski i Petlura złożyli podpisy na dokumencie, lecz ich pełnomocnicy: ze strony polskiej – wiceminister spraw zagranicznych Jan Dąbski, stronę ukraińską reprezentował minister spraw zagranicznych Andrij Liwycki. Ponieważ rozmowy przeciągnęły się do późnych godzin, piórem pociągnięte podpisy zostały wysuszone bibułą kilka minut po północy – a więc już 22 kwietnia.

Pakt nie był rezultatem miłości od pierwszego wejrzenia. Było to raczej małżeństwo z rozsądku. Poprzedziły je dziesiątki wydarzeń, które zadecydowały ostatecznie o początku, przebiegu i niezbyt chwalebnym końcu tego związku.

Pierwszym z nich było starcie wojsk polskich z bolszewikami koło miasteczka Mosty na Białorusi. Było to 14 lutego 1919 r. Dzień ten uznaje się za faktyczny początek wojny z bolszewikami. Stanowiła ona nieuchronną konsekwencję separatystycznego pokoju zawartego przez Rosyjską Federacyjną Socjalistyczną Republikę Radziecką z Niemcami i Austro-Węgrami, w którym rząd bolszewicki wycofał Rosję z udziału w I wojnie światowej. Wkrótce po tym armia niemiecka zaczęła ewakuację z ogromnych obszarów, od Zatoki Botnickiej po Morze Azowskie. Armia Czerwona rozpoczęła marsz na zachód, zanim wojsko polskie zdążyło się sformować i podjąć jakiekolwiek działania zapobiegawcze."

to byli polscy obywatele i zamieszkiwali te tereny od setek lat zgodnie z polskim prawem
"Szeptycki zmarł wkrótce po wkroczeniu do Lwowa oddziałów Armii Czerwonej. Sowiecka władza przystąpiła do rozprawy z UPA. Jednym z narzędzi walki była milicja pomocnicza, tzw. Istrebitelnyje Bataliony. Udział Polaków w tych formacjach był i jest uważany przez Ukraińców za wymierzoną w ich niepodległościowe dążenia kolaborację z Sowietami. Motyka zauważa, że nabór był przymusowy i licznych Polaków skierowały do nich wojenkomaty (sowieckie komisje wojskowe).

W Polsce lubelskiej

Między lutym a kwietniem 1945 roku od Lubaczowa do Sanoka przetoczyła się fala napadów na wsie ukraińskie. „W istocie różne polskie formacje zbrojne postanowiły wprowadzić stosowaną dotąd przez UPA metodę czystek etnicznych" – pisze Motyka. Jego zdaniem napa- dy te, podczas których popełniano zbrodnie na ludności ukraińskiej (zginęło 2 – 3 tys. cywilów), miały zmusić do ucieczki ludność ukraińską. Dokonywały ich oddziały poakowskie, podziemia narodowego, a także formacje podległe rządowi lubelskiemu. Polską stronę obciążają także rabunki, zabójstwa i gwałty podczas tzw. repatriacji Ukraińców, dokonywane zarówno przez żołnierzy, jak i bandy kryminalne. Podczas walk Wojska Polskiego i UPA zbrodni dokonywały obie strony.

Zdaniem Grzegorza Motyki wojsko przyjmowało opcję całkowitego wysiedlenia ludności nie dlatego, że był to jedyny sposób zlikwidowania UPA, lecz dlatego, że wydawało się to najprostsze do przeprowadzenia. Stanowisko wojskowych odpowiadało komunistycznym politykom – wysiedlenia, mające rozproszyć i w konsekwencji doprowadzić do zasymilowania Ukraińców i Łemków, były etapem do stworzenia państwa jednolitego narodowo. Akcję „Wisła" zrealizowano pod pretekstem walki z UPA.

■

Grzegorz Motyka oblicza, że w latach 1943 – 1947 z polskich rąk zginęło 11 – 15 tys. Ukraińców. Polskie straty to 76 – 106 tys. zamordowanych, w znakomitej większości podczas rzezi wołyńskiej i galicyjskiej. W opinii autora, „choć akcja antypolska była czystką etniczną, to jednocześnie spełnia ona definicję ludobójstwa". Podkreśla, że nie można stawiać znaku równości między planową eksterminacją Polaków na Wołyniu i Galicji Wschodniej a lokalnymi polskimi akcjami odwetowymi.

Swoją przejrzyście napisaną i wyważoną książkę kończy autor przekonaniem, że zbrodnie popełnione na Polakach powinny znaleźć odpowiednie miejsce w podręcznikach szkolnych, lecz nie powinno temu towarzyszyć zapominanie o tych złych rzeczach, które były dziełem Polaków.



Grzegorz Motyka „Od rzezi wołyńskiej do akcji »Wisła«. Konflikt polsko-ukraiński 1943 – 1947". Wydawnictwo Literackie 2011"

„Trzeba o nich pamiętać, wręcz jest to obowiązkiem, ponieważ tam, gdzie nie istnieje pamięć, znaczy to, że zło sprawia, iż rana jest nadal otwarta. Ukrywanie lub negowanie zła jest jakby przyzwoleniem na to, aby rana nadal krwawiła nie lecząc jej”. - papież Franciszek o ludobójstwie


KARTKA Z KALENDARZA – zdarzyło się 30 kwietnia


1943

W kol. Antonówka Sileńska pow. Łuck Ukraińcy zastrzelili 3-osobową polską rodzinę: rodziców i 13-letnią córkę.
W futorze Dąbrowa pow. Krzemieniec upowcy zatrzymali 5 uciekających Polaków i zamordowali ich w lesie.
We wsi Ludwiszcze pow. Krzemieniec upowcy zastrzelili 8 Polaków: 2 rodziny z dziećmi lat 16, 7, 4 i 3-miesięcznego chłopca.
W kol. Nowiny pow. Kostopol bulbowcy zamordowali 4 Polaków.

1944

We wsi Borowica pow. Chełm ukraińscy esesmani ze szkoły w Trawnikach zabili 4 Polaków, w tym 3 kobiety za odmowę „świadczenia usług”, oraz aresztowali 11 Polaków, w tym 9 kobiet; następnie obrabowali i spalili 47 gospodarstw polskich.
W miasteczku Cieszanów pow. Lubaczów Ukraińcy zamordowali 3 Polaków, w tym małżeństwo.
We wsi Gorajec pow. Lubaczów Ukraińcy zamordowali 6 Polaków: 16-letniego chłopca oraz 5 kobiet, w tym 2 uprowadzone zaginęły bez śladu.
We wsi Kowalówka pow. Lubaczów upowcy zamordowali 1 Polaka.
We wsi Niedzieliska pow. Przemyślany podczas trzeciego napadu Ukraińcy zamordowali 19 Polaków.
W miasteczku Ostrów Lubelski pow. Lubartów upowcy zamordowali nie ustaloną liczbę Polaków, którzy ocaleli podczas rzezi dokonanej nocą z 21 na 22 lutego 1944.
We wsi Wola Żulińska pow. Chełm esesmani ukraińscy ze szkoły w Trawnikach zamordowali 5 Polaków oraz 24 poranili.
We wsi Zielona pow. Tomaszów Lubelski policjanci ukraińscy razem z Niemcami zastrzelili 8 Polaków.
We wsi Żuków – Kosobudy pow. Lubaczów Ukraińcy zamordowali 1 Polaka.

1945

We wsi Buk pow. Lesko (Bieszczady) upowcy zamordowali 1 Polaka.
W miasteczku Lubaczow woj.. rzeszowskie Ukraińcy zamordowali 1 Polaka.