Relacje polsko-ukraińskie czyli Lachy i Chachoły

Oczywiście, że amerykanie szkolą Ukraińców pod Lwowem. Ale to są szkolenia dla ukraińskiej gwardii narodowej, powołanej z byłych jednostek MSW. Masz jakieś linki pokazujące, że amerykańscy komandosi szkolą nazioli z batalionów ochotniczych? Chętnie zobaczę, bo tego im zabronił amerykański kongres ;)

„Kilka fotek” azowa? A sam symbol azowa to przypadkiem nie esesmańska runa? A całe misanthropic division? No i oczywiście wyjaśniałeś – SS galizien to na Ukrainie bohaterowie i pełne honory im się należą. I szopka w naziolskich mundurkach na pogrzebach, i pochody pod ich szyldem i z pochodniami – bo wiadomo, że służba w ss to powód do dumy!!! Przecież to chłopcy bez skazy dzielnie walczący o swoją ojczyznę – zwłaszcza w Hucie Pieniackiej…

Owszem, czytam kilka innych wątków. Wszędzie uparcie porównujesz zwyroli z upa do AK. Z uporem maniaka wyszukujesz po jednej stronie odosobnione przypadki (często akcje wbrew rozkazom dowództwa) i porównujesz to do zaplanowanej akcji, która stanowiła esencję działania drugiej strony. Ciągle są źródła i cytaty, jak to upa „dzielnie walczyła z okupantem na swoich etnicznych ziemiach” – naprawdę okupowały ich nasze kobiety i dzieci? To, że kierownictwo upa zaplanowało ludobójstwo na Polakach, a oddziały terenowe skrzętnie to wykonały jest faktem historycznym – kwestionujesz to? Jak chcesz stawiać znak równości między mini i AK, to przedstaw rozkazy dowództwa AK nakazujące mordowanie Ukraińców, tylko dlatego, że są Ukraińcami. Wtedy możemy o tym dyskutować a do tego czasu przestań bredzić.

skoro źródła ukraińskie mówią o 20.000 to może by wreszcie te źródła udostępnili, chociaż takim ludziom jak Motyka - jemu chyba złej woli albo "antyukraińskości" zarzucić nie można...

stwierdzenie że ta iCTV nie jest wiarygodna to chyba nieporozumienie - łżą jak bure suki, czysta stalinowska propaganda... Maciejczuk oczywiście swoje za uszami ma, ale tu nie można mu nic zarzucić, pokazał materiał ukraińskiej TV, którym tam karmia ludzi i dorzucił komentarz, wytykając wszystkie kłamstwa i fałszerstwa. Jestes w stanie wskazać w tym materiale iCTV jakiś prawdziwy element?? Jak coś takiego pokazują, to nie ma sie co dziwić, że ludzie bronią tam uon i upa... Ale to nie jest powód, żeby iść tym tropem i rozmawiać na warunkach jakie nam narzucają...

Poza tym mała korekta - to nie Maciejczuk zrobił aferę w Brukseli. Ukraińcy zrobili wystawę zdjęć z "bohaterami donbasu" a część tych bohaterów miała wytatuowane swastyki (zdjęcia ukraińskie a nie Maciejczuka, więc nie ma manipulacji, tylko jakoś sie to rozmija z twierdzeniem, że ci bohaterowie nie mają faszystowskich ciagot). Maciejczuk tylko zwrócił na to uwagę i przedstawicielka parlamentu europejskiego kazała te zdjęcia usunąć. Więc cała afera to wina samych Ukraińców, którzy nie rozumieją, że w Europie nic i nigdy nie usprawiedliwi swastyki...

A fotkę tej cyganki to akurat Ukraińcy sobie wrzucili, żeby zdyskredytować książkę Siemaszków. Jak pokazał Maciejczuk fotki w książce wcale nie ma... Jak już mają dyskredytować książkę, to może warto odnieść sie merytorycznie do jej treści, a nie łgać. Ale na to ukraińskich propagandzistów jakoś nie stać...

Paweł Bobołowicz
Wczoraj o 10:55 ·
Archiwum Służby Bezpieczeństwa Ukrainy udostępniło mi dokumenty sowieckiego NKWD z września 1939 roku. Pierwszy meldunek w dniu 17 września pochodzi z godziny 7 rano (załączam go do postu). Naczelnik sztabu wojsk granicznych NKWD informuje w nim Komisarza Ludowego Iwana Sierowa m.in o rozbiciu polskich posterunków granicznych, zajmowaniu kolejnych mostów, o ofiarach po jednej i drugiej stronie. Meldunki nadchodziły co godzinę. Z każdą z nich wzrasta liczba zabitych i wziętych do niewoli Polaków. Nie tylko wojskowych, lecz też cywilów. Sowieci wkraczali na teren RP z przygotowanymi listami, tych kogo mają aresztować. Wiele z tych osób później zostało zamordowanych.

O części miejsc mordów wiemy i pamiętamy. Wiele jednak pozostaje nieznanych. Sowieci zrobili dużo, by zatrzeć o nich pamięć. W Chersoniu na miejscach pochówków wybudowano dom towarowy, w Kowlu, Włodzimierzu - latryny. Ciała pomordowanych w łuckim więzieniu pogrzebano pod drogą na Dubno.

Przez lata z Wojtek Pokora, Janem Fedirko zajmujemy się tematem sowieckich mordów na terenie więzienia we Włodzimierzu Wołyńskim. Mimo, że udało się nam doprowadzić do ekshumacji i odnalezienia ciał trzech tysięcy naszych Rodaków, ich imiona pozostają nieznane. Ekshumacje nie byłyby możliwe gdyby nie ukraiński archeolog Олексій Златогорський. To on alarmował, że teren włodzimierskiego zamku skrywa tysiące ciał. Mówił też o tym dyrektor miejscowego muzeum Wołodymyr Stemkowski. W Polsce im nie wierzono. Zresztą na początku w nasze materiały też nie. A później, przez kolejne lata trzeba było walczyć o fundusze na prace poszukiwawcze. I zawsze było ich za mało. Nigdy nie wystarczyło ich na przykład na sprawdzenie o informacji o kolejnych ofiarach pogrzebanych w podziemiach budynków zajmowanych przez NKWD. Nigdy nie wystarczyło funduszy na stworzenie bazy pomordowanych osób.

Niestety sowieckie mordy, dokonywane na szczególnie wielką skalę w latach 1939 - 1941 bardzo często utożsamiane są z Rzezią Wołyńską. Komuś zależy na mieszaniu sprawców, ofiar, nazwisk, systemów...

PS. Serdecznie dziękuję dyrektorowi archiwum SBU Andriy Kohut za udostępnienie kopii dokumentów i pomoc w realizacji materiału dla TVP INFO

Dalu- historycy od dawna pracują i nie tylko w sprawie Wołynia -dziś będzie ciekawe spotkanie na Foksal


WIECZORY UKRAIŃSKIE:
Ukraina Mychajła Hruszewskiego i dzisiaj. Między odrodzeniem narodowym a zagrożeniami bytu państwowego.
Uczestnicy:
Ola Hnatiuk, Frank Sysyn, Tomasz Stryjek.
Prowadzenie:
Andrzej Mencwel.

Debata w ramach obchodów 150. rocznicy urodzin ukraińskiego polityka i jednego z najwybitniejszych historyków ukraińskich XX wieku, Mychajła Hruszewskiego.
W trakcie debaty uczestnicy odpowiedzą na następujące pytania: Jakie jest znaczenie postaci i myśli Mychajła Hruszewskiego dla współczesnej Ukrainy i Ukraińców? Jaka była rola Hruszewskiego w tworzeniu nowoczesnej tożsamości narodowej Ukraińców oraz w budowaniu państwowości ukraińskiej w latach 1918-1920? Co wpłynęło na jego decyzję o powrocie na sowiecką Ukrainę w latach 20. XX w. – powrocie zakończonym tragicznym losem Hruszewskiego i jego rodziny? Jak widział relacje polsko-ukraińskie? Jak jest postrzegany przez polskich badaczy dziejów Polski i Ukrainy?

Ola Hnatiuk – ukrainistka, profesor w Instytucie Slawistyki PAN, profesor nadzwyczajny w Studium Europy Wschodniej Wydziału Orientalistyki Uniwersytetu Warszawskiego, aktywna tłumaczka i popularyzatorka literatury ukraińskiej w Polsce. Jej rozprawa habilitacyjna Pożegnanie z imperium. Ukraińskie dyskusje o tożsamości (wyd. 2003) wyróżniona została Nagrodą „Przeglądu Wschodniego” (2003) i Nagrodą im. Jerzego Giedroycia (2004). Wydana w 2015 r. książka „Odwaga i strach” otrzymała Grand Prix Forum Wydawców we Lwowie oraz Nagrodę Warszawskiej Premiery Literackiej.

Frank E. Sysyn – amerykański historyk ukraińskiego pochodzenia, studiował na Uniwersytecie w Princeton, University of London oraz w Harvardzie. Jest dyrektorem Peter Jacyk Centre for Ukrainian Historical Research przy University of Toronto; wydawcą Hrushevsky Translation Project. Specjalizuje się w historii Ukrainy i Polski (autor m.in.: Między Polską i Ukrainą: Dylematy Adama Kisiela 1600-1653, 1985). Redaktor pisma „Harvard Ukrainian Studies”.

Tomasz Stryjek – profesor nadzwyczajny politologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, od 1996 r. pracuje w Instytucie Studiów Politycznych PAN. Wykłada m.in. politykę pamięci i politykę historyczną w stosunkach międzynarodowych w Collegium Civitas w Warszawie. Autor wielu publikacji, w tym: Jakiej przeszłości potrzebuje przyszłość?: interpretacje dziejów narodowych w historiografii i debacie publicznej na Ukrainie 1991-2004 (2007), Ukraina przed końcem Historii. Szkice o polityce państw wobec pamięci (2014). W 2014 otrzymał Nagrodę im. Jerzego Giedroycia jako współautor książki „Wojna po wojnie. Antysowieckie podziemie w Europie Środkowo-Wschodniej w latach 1944-1953”.

Andrzej Mencwel – kulturoznawca, historyk idei, twórca Instytutu Kultury Polskiej UW, profesor nauk humanistycznych, eseista, redaktor czasopism i serii wydawniczych, wybitny znawca m.in. twórczości Stanisława Brzozowskiego, a także idei paryskiej „Kultury”, laureat nagrody Polskiego PEN Clubu im. Jana Strzeleckiego. Autor licznych książek, m.in. Etos lewicy. Esej o narodzinach kulturalizmu polskiego (1990), Przedwiośnie czy potop (1997), Wyobraźnia antropologiczna (2006), Rodzinna Europa po raz pierwszy (2009). W 2015 jego książka Stanisław Brzozowski. Postawa krytyczna. Wiek XX otrzymała Nagrodę im. Kazimierza Wyki za rok 2014 i Nagrodę „Nowych Książek” za rok 2014.

WSTĘP WOLNY

Honorowy Patronat nad cyklem objął Pan Andrij Deszczycia,
Ambasador Ukrainy w Rzeczypospolitej Polskiej