"Kler" w kinie muza

A gdyby Smarzowski nakręcił film o szkole… Internauci bezlitośnie parodiują reżysera „Kleru”

Pijany wiceminister edukacji w dniu święta narodowego przemówienie kończy słowami „Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie”. Po czym wymiotuje na uczniów, ale oni są tak naćpani, że tego nie zauważają. Pijaczka-polonistka zachodzi w ciążę z uczniem-gangsterem i wiesza się na lampie w sali lekcyjnej. Woźny pije denaturat przez szmatę do podłogi – tak według parodii scenariusz „Kleru” krążącej po sieci wyglądałby film Wojciecha Smarzowskiego, gdyby w tym samym stylu co Kościołem, zajął się polską szkołą.

Internauci szybko spuścili powietrze z atmosfery grozy, jaką media mainstreamowe rozkręciły wokół „Kleru”. Parodii filmu „Kler” i stylu Smarzowskiego krąży wiele, jednak naszą uwagę przykuła jedna, szczególnie udana. Role nauczycieli i innych pracowników szkoły zostały rozpisane na ulubionych aktorów reżysera. Opis pełen jest słownictwa rodem z filmów Smarzowskiego, co bardziej wulgarne wykropkowaliśmy, ale i tak wiadomo co chodzi:)

No to zapraszamy do równie wstrząsającej co film „Kler” lektury!

Arkadiusz Jakubik - wuefista-pijaczyna macający uczennice. Trzydzieści lat wstecz wicemistrz powiatu w rzucie oszczepem. Dyplom utrwalający ten sukces trzyma na honorowym miejscu w swojej norze i pije pod ten widok (…)


Izabela Kuna - pijaczka-polonistka, która (…) klasowemu gangusowi. W tej roli lekko przypudrowany Bartłomiej Topa - jest tak stary, bo kiblował przez trzydzieści lat w drugiej klasie technikum. Kuna zachodzi z nim w ciążę (…) wiesza się na lampie w swojej sali lekcyjnej. Kiedy znajdują ją uczniowie, widok ich w ogóle nie wzrusza - cieszą się tylko, że nie będzie lekcji i idą się naćpać gdzieś za winklem.


Lech Dyblik – (…) woźny, walący denaturat przez szmatę do podłogi.


Jacek Braciak – (…) matematyk znęcający się psychicznie nad klasą (w kubku termicznym zamiast kawy ma czysty spirytus). Trzyma się na stanowisku przez znajomości w kurii - jest nieślubnym synem biskupa trzęsącego całym miastem.


Kinga Preis - wiecznie naj…a szatniarka w usmarkanym fartuchu. Podsłuchuje jakąś newralgiczną rozmowę szkolnych dilerów (w roli szesnastolatków aktorzy 10 lat starsi, porozumiewający się koślawymi dialogami, nieudolnie stylizowanymi na młodzieżowy slang).


Eryk Lubos - najlepszy przyjaciel Jakubika z kanciapy wuefistów. Były kulturysta (…) Alkoholik nieszczęśliwie zakochany w jednej z uczennic. (…) morduje kolegę z rady pedagogicznej na oczach klasy, miażdżąc mu głowę piłką lekarską.


No i oczywiście Marian Dziędziel. Wiceminister, który wizytuje szkołę w dniu święta narodowego. Jest pijany jak zwierzę, trzeba go wnosić na podest, gdzie wygłasza bełkotliwe przemówienie, puentując je słowami Jana Zamoyskiego: „Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie”. Po czym wyrzyguje się na trzy pierwsze rzędy uczniów, ale oni są tak naćpani, że nawet tego nie zauważają.


Na koniec cała sala śpiewa pieśń legionów. Scena jest bardzo wymowna i zmusza do refleksji. Wiwat Wojciech Smarzowski - wreszcie rozliczył patologię państwowego systemu szkolnictwa!
https://niezalezna.pl/238584-a-gdyby-smarzowski-nakr...

"Duchowni w Polsce są jedną z najbardziej zdemoralizowanych grup społecznych, mówi prof. Bartoś w rozmowie z "Gazetą Pomorską". W licznych wymiarach życia kler nie jest objęty kontrolą prawną. A wszędzie tam, gdzie nie ma nadzoru rodzą się patologie w sferze finansów i obyczajów.
[Plik TadeuszBartos.jpg]
Pobierz

Prof. Tadeusz Bartoś: w Kościele panuje zmowa milczenia

Profesor przypomniał rządową Komisję Majątkową, która spełniała życzenia duchownych w odzyskiwaniu majątków i była wyrazem ich uprzywilejowania. Ale to tylko czubek góry lodowej. W Polsce - inaczej niż we Francji, Niemczech czy Wielkiej Brytanii - finanse Kościoła są poza jakąkolwiek kontrolą.
Grupa o charakterze mafijnym
Kościół nie musi prowadzić ścisłej księgowości. Każdy z nas może wrzucić na tacę dowolną kwotę; ktoś, kto bardzo kocha Kościół może nawet podarować księdzu parę milionów złotych, a on tego nie musi nigdzie księgować. Mamy przepisy, które tworzą z Kościoła grupę stojącą poza prawem, gdzie np. można łatwo prać brudne pieniądze. A prokuratura i służby niezbyt interesują się tą grupą. Przecież w całym kraju budowane są kościoły, sanktuaria, a nikt nie kontroluje zbierania pieniędzy na te gigantyczne inwestycje, mówi Tadeusz Bartoś. Pod względem finansów Kościół to jest państwo w państwie. 
Inaczej jest np. w niemieckim Kościele katolickim, gdzie księża otrzymują pensje i reguluje to prawo państwowe. Wszyscy wiedzą, ile zarabia proboszcz, ile wikary. Tymczasem w Polsce mamy układ zamknięty i grupę o charakterze mafijnym: jak ktoś fika, to ląduje na wiejskiej parafii, na której nie będzie miał z czego żyć. A jak będzie grzeczny, wszystkiemu przytaknie, to będzie miał dochody.
Przemilczeć pedofilię
W kwestii przestępstw pedofilskich mamy zmowę milczenia, którą wypracował sam Kościół. W latach 60. ubiegłego wieku została ona sformalizowana w dokumencie „Crimen Sollicitationis” - o przestępstwach napastowania seksualnego, w którym szczegółowo opisuje się, jak to ukrywać. Ofiara pedofila w sutannie była zobowiązana do milczenia - nie mogła ujawnić tego przestępstwa pod groźbą kościelnej kary. W duchu tej instrukcji działali wszyscy biskupi.
Przeczytaj również: "Biskupi nie muszą informować władz o pedofilii księży"
Pomyślmy o biskupie Karolu Wojtyle, o biskupie Bergoglio, którzy prawdopodobnie też zachowywali tę instrukcję. Została ona zmieniona dopiero na początku XXI wieku po ujawnieniu skandali pedofilskich. Ale nawet w dzisiejszych watykańskich instrukcjach nie ma obowiązku informowania wymiaru sprawiedliwości o przestępstwach pedofilskich popełnianych przez duchownych.
Bez samooczyszczenia
Intencją Kościoła nie jest samooczyszczenie, lecz ekspansja i oddalanie zagrożeń, związanych np. z pedofilią i złą opinią o duchowieństwie. Biskupi mogą wyrazić żal i zapewnić, że modlą się za ofiary, ale ich strategia opiera się na maksymalnym ograniczaniu konsekwencji finansowych i wizerunkowych. Dlatego katoliccy duchowni wkładają bardzo wiele wysiłku w budowanie swojego wizerunku; chcą, by uważano ich za świętych, nawet jeśli nimi nie są. Stąd cały repertuar gestów, słów i strojów - teatr uświęcania siebie. I minimalizowanie skutków skandali, mówi Tadeusz Bartoś. Tak działa instytucja, która nie kieruje się żadną moralnością, a jedynie chęcią ochrony stanu posiadania oraz zachowania twarzy.
Marketing i chwyty reklamowe
Kościół buduje swój publiczny wizerunek nauczając o ewangelicznej miłości i dobroci. To element marketingu. Kościół naucza wzniosłych rzeczy, by ludzie o nim myśleli, że jest siedliskiem takich wzniosłych, dobrych i pięknych rzeczy. Jednak rzeczywistym celem Kościoła jest ekspansja, nawrócenie wszystkich. Widać to w Nowym Testamencie, zwłaszcza w nauce św. Pawła. Ci, którzy się nie nawrócą, skazani są na wieczne potępienie, a wiec wieczne cierpienie. To wpajanie strachu, a nie miłości. Nauka chrześcijańska jest wychowaniem w strachu. Jest nauką zniewolenia i całkowitego podporządkowania duchowieństwu. Tak to działa, mówi prof. Bartoś.
Przeczytaj również: "Jan Paweł II wychował nam kler"

Aby to lepiej wyglądało, Kościół mówi o miłości, pomocy bliźniemu i nadstawianiu drugiego policzka. Jest to jednak tylko warstwa reklamowa. Ludzie są nabierani na bardzo dobry marketing, na reklamę, że niby jest wspaniała idea, ale ludzie są grzeszni, a Kościół jest święty. To chwyty reklamowe, a w gruncie rzeczy łgarstwa, które mają dać nimb świętości grupie duchownych. Dzięki tej strategii kler może realizować swoje potrzeby władzy, dominacji i pieniędzy."