Co się stało w 966? Spotkanie z nieoczywistymi odpowiedziami

I jeszcze dygresja o książkach (ad pkt2): nigdy nie ma tak, że się czyta wszystkie, które ma się u siebie (w analogii: jak czyta się też te pozycje, których się w swojej biblioteczce nie posiada). Domyślam się, że najpewniej nigdy nie przeczytam niektórych tytułów, które kiedyś kupiłem i nawet dziś niespecjalnie mnie one interesują. Od paru lat próbuję być jednak konsekwentny i w miarę możliwości czytać w kolejce ułożone książki, które zakupiłem. Staram się być rygorystyczny, ale i to nie wychodzi! Parę miesięcy temu kupiłem (idąc jednak bardziej za nazwiskiem) Imperium grecko-rzymskie Paula Veyne i szczerze chciałem to przeczytać. Teraz jednak sam nie wiem kiedy to nastąpi i czy w ogóle kiedykolwiek. Zakładam, ze jest tam mnóstwo spekulacji, ale do głowy by mi nie przyszło, aby nazywać to fantastyką.

Nieśmiało zaproponuję Edwarda Gibbona "Zmierzch Cesarstwa Rzymskiego", czyta się lekko - o ile komuś odpowiada taka narracja. Z książkami też mam podobny problem, bo co i rusz dochodzą woluminy a czasu brak żeby dogłębnie studiować. Problem rozwiązuję w zupełnie inny sposób - interesuje mnie jakieś zagadnienie, jakiś fragment czy informacja - to muszę wiedzieć, gdzie jej szukać na półce. Albo, ostatnio wszedłem w posiadanie kilku modlitewników (takich małych do rączki) z dwudziestolecia międzywojennego. Trochę się rozlatują, ale samo przeglądanie, czytanie wstępów a także adnotacji drukarskich trochę daje wyobrażenie:) A do tego kilka numerów Przewodnika Katolickiego z końcówki lat trzydziestych. Kosmos z takimi skarbami;)

@Marek


Zgadza się. Bo zamiast na faktach skupiamy się na mitach (czytaj: hipotezach) :)
Co potwierdzasz pisząc: "Bo nic nie jest tu pewne i nie ma żadnej pewnej wiedzy, tylko opowieść zbudowana na bardziej lub mniej (zazwyczaj właśnie mniej) prawdopodobnych hipotezach".

Fantastyka. No cóż może znowu dobrałem niefortunnie słowo. Przyznaję. Mogłem inaczej to sformułować. Ale mam wrażenie, że kontekst w którym je użyłem odczytałeś bezbłędnie a i sam mój przekaz był jasny. Mogłem sobie na to pozwolić gdyż wypowiedzi profesora znam z licznych audycji radiowych i wywiadów.




no problem :)
jest to cytat z:
prof. Andrzej Nowak "Dzieje Polski"; tom 1 "Skąd Nasz Ród"
Rozdział II "Polska wchodzi do historii"; strona 80
Wydanie I; rok 2014; wydawnictwo Biały Kruk




Jak dla mnie sporu nie ma. Nie ma dowodów. To właśnie na profesorze Urbańczyku spoczywa onus probandi.




Zgadza się. Przeszarżowałeś ;)
Dlatego w tej tak delikatnej materii (i nie tylko) trzeba brać odpowiedzialność za każde słowo.