"Wolność nie jest nam dana raz na zawsze"

Powiedz nie bezprawnym roszczeniom żydowskim – podpisz petycję!
Szanowny Panie Premierze,

Od dłuższego czasu obserwuję działania państwa Izraela i bardzo mnie one niepokoją. Dlatego zwracam się do Pana jako Polak zatroskany o suwerenność państwa polskiego i jej świadomy obywatel, dla którego niezależność naszego kraju jest sprawą najwyższej wagi. Moje zaniepokojenie wynika z tego, jak wygląda obecna współpraca polsko-izraelska, a konkretnie bezprawne działania władz Izraela zmierzające do odzyskania zwrot mienia zagrabionego przez Niemców nawet w sytuacji gdy wszyscy spadkobiercy już nie żyją.

Od wielu lat trwa akcja lobbingowa Izraela i Stanów Zjednoczonych, która ma celu zapłatę przez Polskę odszkodowań za rzeczy, które spowodowały Niemcy w czasie II Wojny Światowej. Jako świadomy Polak nie godzę się z tym, aby odpowiadać za czyny popełnione przez okupanta.

24 czerwca 2021 r. Ambasada Izraela wezwała Polskę do stosowania Deklaracji Terezińskiej, która miałaby rzekomo Polskę zobowiązywać do uregulowania statusu prawnego majątku ofiar Holocaustu.

Deklaracja Terezińska nie ma żadnych skutków prawnych dla Polski. Jak podkreślał w 2018 roku wiceminister MSZ Piotr Wawrzyniak „Deklaracja Terezińska nie jest wiążącym aktem prawa międzynarodowego. Opisywany dokument nie nakłada obowiązków i nie przewiduje sankcji w przypadku nieosiągnięcia celów ustanowionych w Deklaracji. Tym samym Rzeczpospolita Polska, tak jak pozostałe 45 państw uczestniczących w Konferencji, nie jest prawnie zobowiązana do wypełniania postanowień i celów wskazanych ww. dokumencie”

Mamy XXI wiek i zasada braku zbiorowej odpowiedzialności powinna być przestrzegana. Nie godzę się z tym, że mam odpowiadać za coś co zrobili osoby, które zaatakowały Polskę, okupowały ją i eksterminowały jej elity.

Dlatego, Panie Premierze, w imieniu swoim i całej mojej rodziny wnoszę o jak najszybszy sprzeciw wobec bezprawnych roszczeń państwa izraelskiego. Wnoszę również o stworzenia chroniącego nas przed grabieżą majątku narodowego pod pozorem odszkodowań za coś, co spowodowali Niemcy.

Wnoszę o przestrzeganie zasad cywilizacji łacińskiej, która mówi, że odpowiedzialność zbiorowa jest niedopuszczalna.

Wnoszę również o drastyczną rewizję relacji polsko-izraelskich z kolonialnych na bardziej partnerskie. Nie możemy sobie pozwalać na działania ambasadora Izraela przypominające bardziej namiestnika kolonii niż delegata partnera przyjaznego państwa.

Z wyrazami szacunku,
https://www.czastozmienic.pl/powiedz-nie-bezprawnym-roszcze...

Tym ludziom nie tylko nie dano alternatywy, ale też przez kilkanaście lat metodycznie piętnowano ich w felietonach publicystów. To też historia mediów, które pozwalały sobie na tak krzywdzący opis rzeczywistości". O kryzysie małych i średnich miast rozmawiamy z Markiem Szymaniakiem, autorem książki „Zapaść. Reportaże z mniejszych miast”

Kacper Leśniewicz: W swojej książce pt. „Zapaść” opisujesz, jak wygląda codzienne życie w małych i średnich miastach, którym grozi trwała marginalizacja. Pierwsze skojarzenia to depopulacja, wygaszanie publicznych instytucji i imigracja.

Marek Szymaniak*: Zacznijmy od tego, że są to miejsca, które od dekad tracą kolejne społeczno-gospodarcze funkcje i wspomniana depopulacja czy wygaszania instytucji publicznych są konsekwencją tych procesów. Dzisiaj znaczna część tych miast znajduje się w sytuacji granicznej, co często jest równoznaczne z tym, że dla ich mieszkańców to jest ostatni dzwonek, żeby spróbować poprawić jakość swojego życia.

Jest tak źle?Ludzie potrzebują pewnych niezbędnych rzeczy, aby móc uważać, że mają dobre życie. W tym kontekście często przywołuję historię młodej 30-letniej kobiety w ciąży, która tuż przed porodem dowiedziała się, że oddział położniczy w jej szpitalu rejonowym ma zostać zlikwidowany. Jeszcze wczoraj mogła korzystać z konkretnej usługi publicznej, która dnia na dzień została zlikwidowana.

Zobacz listę 122 średnich miast tracących funkcje społeczno-gospodarcze
Gdy powszechnie dostępne usługi publiczne zawodzą, często opcją ratunkową są prywatne usługi, co obserwujemy w ostatnich latach np. w obszarze edukacji. W mniejszych miastach wygląda to podobnie?

Zacznijmy od tego, że nie zawsze taka prywatna przychodnia czy szpital działają w takich miasteczkach, a nawet jeśli to wiąże się to z dużymi kosztami. Nie wszystkich stać na opłacenie kilku wizyt u lekarza, za które trzeba zapłacić kilkaset złotych. Zdarza się, że w odwodzie pozostaje jeszcze szpital wojewódzki, który jest oddalony np. 60 km od miasteczka, do którego trzeba jednak dojechać własnym samochodem.

Takich instytucjonalnych wyrw jak brak oddziału położniczego jest wiele i to one określają parametry jakości naszego życia.

Jakie wyrwy napotykają jeszcze w swoim codziennym życiu mieszkańcy średnich i mniejszych miast?

Powszechnym problemem jest dostępność, a właściwie brak dostępu do transportu publicznego. Wpływ transportu publicznego na nasze życie jest ogromny. To kluczowy zasób, który określa nasze możliwości edukacyjne, zarobkowe i kulturowe.

Historie osób, które składają się na benzynę i jeżdżą po kilkadziesiąt kilometrów do pracy, są stałym elementem codziennego życia mieszkańców małych miast.

Pamiętam pięcioosobową grupkę, której droga do pracy w obie strony zajmowała łącznie ponad 3 godziny. Fabryka znajduje się w takim miejscu, że albo masz własny samochód i dojedziesz na własną rękę, często są to wysłużone pojazdy bez takich luksusów jak klimatyzacja albo po prostu nie masz pracy. Podobnie sytuacja wygląda z mieszkaniami.

Jeśli w debacie publicznej pojawia się wątek mieszkalnictwa, to przeważnie rozważany jest w kontekście największych miast. Jak problem z dostępem do mieszkań wygląda z perspektywy mieszkańców peryferii?

To jest wyrwa, której nie sposób już tak łatwo ominąć, jak w przypadku wyjazdu do kina. Jeśli jesteś 30-latkiem, myślisz o założeniu rodziny, ale mieszkasz np. w Tomaszowie Lubelskim czy Jaśle, to nie kupisz mieszkania od ręki w tym mieście. Po pierwsze buduje się bardzo mało, a po drugie ceny niejednokrotnie przekraczają możliwości finansowe mieszkańców.

Niektórzy z nich marzą o tym, żeby dostać kredyt, ale przy ich zarobkach nie mają na nie najmniejszych szans, więc jedyną opcją, jaka jest w ich zasięgu to wspólne mieszkanie z rodzicami.

Większość tych ludzi jest rozgoryczona tym tkwieniem między tym, jak chcieliby, aby ich życie wyglądało a tym, jak ono teraz wygląda.

1

Andrés Rodríguez-Pose geograf ekonomiczny z London School of Economics, zwraca uwagę w swoich analizach poświęconym peryferyjnym miastom i miasteczkom, że są to „miejsca, które nie mają znaczenia”. Tak widzą je mieszkający tam ludzie, którzy mają zarazem poczucie, że zostały one – i oni wraz z nimi – pozostawione przez elity polityczne same sobie. Czy Twoje rozmowy i obserwacje w jakiś sposób potwierdzają tezy tego naukowca?

To jest doskonały opis tego, co czują mieszkańcy tych miast. Oni nie tylko czują się gorsi od tych, którzy mieszkają w metropoliach i z ich wysokości opowiadają o tym, co jest wartościowe i jak trzeba żyć, ale mają też poczucie odrzucenia przez klasę polityczną.

Jedna z moich rozmówczyń opowiadała mi, że ma już dość życia klasy B, płaci podatki tak jak inni, chodzi na wybory, interesuje się tym, co dzieje się w życiu jej lokalnej społeczności, ale nie może liczyć na taką samą ofertę publicznych usług, jak w metropoliach.

Kiedy więc chce zrobić badania i skonsultować z lekarzem specjalistą, to jedyną opcją jest strategia indywidualna, czyli ominięcia wyrwy, ale za własne, często duże pieniądze. Tego typu rozgoryczenie wyrasta również na gruncie bezradności politycznej.

Takie małe miasta w ostatnich latach utożsamiano z bazą wyborczą obecnie rządzącej partii. Teza ta, sądząc po kolejnych wygranych wyborach przez PiS, wydaje się przynajmniej w jakiejś części uzasadniona. Czy w rozmowach z bohaterami Twojej książki dało się to odczuć?

Obserwując sprawne lokalne kampanie wyborcze Andrzeja Dudy i Beaty Szydło, które skupione były wokół przywrócenia godności i poprawy jakości życia mieszkańcom tzw. Polski B oraz pamiętając o deklaracjach premiera Mateusza Morawieckiego czy Jarosława Kaczyńskiego trudno mieć pretensje do tych ludzi za to, że głosowali na kogoś, kto tak intensywnie odwoływał się do ich problemów i obiecywał je rozwiązać. Głosowali oni więc w swoim interesie.


Dożynki w Ciechanowie. Fot. Małgorzata Adamczyk
Trochę jednak już czasu minęło od tych szumnych zapowiedzi. Z jednej strony mamy transfery socjalne, których efekt realnie odczuły miliony obywateli i obywatelek, ale Ty w swojej książce uparcie i dociekliwie przedstawiasz historię zwijania usług publicznych.

Proces zwijania czy wygaszania instytucji publicznych trwa właściwie nieustająco od trzech dekad. Zmieniają się tylko gadające głowy polityków i medialne narracje. Trzeba uczciwie przyznać, że w ostatnich latach peryferie nie są już tak stygmatyzowane w dyskursie publicznych, jak miało to miejsce jeszcze kilkanaście lat temu. Dzisiaj nikt nie odważyłby się nakręcić tak jednostronnego filmu, jak np. „Arizona”. Polityka nie jest jednym z głównych tematów, które poruszam w swojej książce. Mogę jednak powiedzieć, że ważną kategorią w takiej refleksji na ten temat jest kategoria społecznego sprawstwa.

Dlaczego akurat ten wątek jest tak ważny?

Bo jak w soczewce skupia w sobie kluczowe problemy społecznego szacunku, uznania i przekonania, że jest się traktowanym na równy z równym. Weźmy takich lokalnych polityków, którzy często bywają zupełnie bezwładni na poziomie lokalnym. Dobrze oddaje to historia z Nowej Rudy, gdzie próbowano zamknąć w miejscowym szpitalu oddział wewnętrzny. Mieszkańcy tego miasta protestowali, pisali kolejne pisma i petycje do władz wojewódzkich i posłów z regionu, podobnie radni miejscy i burmistrz. https://oko.press/niemy-krzyk-mniejszych-miast-j...