"Wolność nie jest nam dana raz na zawsze"

Czas na zmiany. W poważnych państwach taka sytuacja, z jaką mamy do czynienia nad Wisłą, jest zwyczajnie nie do pomyślenia

O potrzebie repolonizacji mediów piszemy w „Warszawskiej Gazecie” od wielu lat i gdyby nie wielka waga tej sprawy, można by powiedzieć, że mamy na tym punkcie jakąś obsesję. Nie jest to jednak żadna obsesja, ale walka o naszą suwerenność, ponieważ w dzisiejszym świecie oddanie mediów zagranicznym koncernom w oczywisty sposób tej suwerenności zagraża.
W poważnych państwach taka sytuacja, z jaką mamy do czynienia nad Wisłą, jest zwyczajnie nie do pomyślenia. Od wielu lat przytaczam przykład z Niemiec, kiedy to w 2005 r. fundusze inwestycyjne z Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych przejęły tamtejszy dziennik „Berliner Zeitung”. Z dnia na dzień okazało się, że nowymi właścicielami niemieckiej gazety zostali „Mecom” należący do brytyjskiego magnata prasowego Davida Montgomery’ego oraz fundusz „Veronis Suhler Stevenson” z USA. Pomimo, że „Berliner Zeitung” nie był jakimś wielkim i specjalnie opiniotwórczym tytułem, to w całych Niemczech zawrzało. Protestowali wszyscy począwszy od samych dziennikarzy po polityków wszystkich opcji oraz niemieckie elity intelektualne i celebryci, czyli tamtejsze stuhry i jandy. Wszyscy jak jeden mąż twierdzili, że doszło do niezwykle groźnego precedensu zagrażającego wolności słowa i suwerenności państwa. Przekonywano słusznie, że nie może tak być, aby ktoś z zagranicy posiadł medialną broń masowego rażenia, dzięki której może dowolnie kształtować poglądy i gusta niemieckiej opinii publicznej. Nie można pozwolić – twierdzono – by ktoś spoza Niemiec wpływał w jakikolwiek sposób na charakter i język debaty publicznej. I tak po niecałym roku walki o odzyskanie gazety „Berliner Zeitung” ponownie trafił w niemieckie ręce.

Na tym jednym przykładzie widzimy, jak zachowuje się poważne państwo i z jaką groźną patologią mamy do czynienia w Polsce. Nie trzeba szukać daleko, bo wystarczy przykład naszego w stu procentach polskiego tygodnika, który jest atakowany i zwalczany przez niemiecko-szwajcarski koncern medialny Ringier Axel Springer, który do tego ataku postanowił wykorzystać polskie sądy. Panoszenie się i bezczelne wspieranie totalnej opozycji przez działające w Polsce zagraniczne, głównie niemieckie media tak podsumował kiedyś na Twitterze doradca polityczny, dziennikarz i publicysta Eryk Mistkiewicz, pisząc:
– Nie rozumiem. Gdyby to była Francja, jutro odcięto by prąd od Ringier Axel Springer w związku z zaplanowaną konserwacją sieci energetycznej…

I teraz przechodzimy do dnia dzisiejszego, a konkretnie do wypowiedzi Krzysztofa Czabańskiego udzielonej stacji Polsat News. To właśnie jego słowa natchnęły mnie do napisania dzisiejszego tekstu. Otóż szef Rady Mediów Narodowych pytany o dekoncentrację i repolonizację mediów stwierdził:
– Poczekajmy chwilę, ale myślę, że będą podjęte jakieś próby nowego uregulowania ustawowego. (…) Mamy do czynienia z dwoma niepokojącymi zjawiskami. Jedno to jest takie, że jest bardzo duży udział kapitału zagranicznego w polskim rynku medialnym. Zdecydowanie za duży jak na nasze interesy strategiczne bezpieczeństwa państwowego, krajowego itd. A druga sprawa to jest kwestia monopolizacji pewnych segmentów rynku medialnego. (…) Ta dekoncentracja polegałaby na tym, że tak jak tutaj właściciele Polsatu macie pozycję znaczącą na rynku telewizyjnym, to chodzi o to, żebyście nie mieli pozycji dominującej w innych segmentach rynku medialnego, żeby nie tworzyły się takie swoiste oligopole, iż są trzy firmy np. na rynku telewizyjnym, które zawładnęły całym rynkiem i te same trzy firmy zawładnęły rynkiem radiowym i te same trzy firmy zawładnęły rynkiem prasowym. Bo to byłoby niekorzystne dla odbiorców mediów, tworzyłoby sytuację mało komfortową.

Wszystko pięknie, bardzo mądrze i zgodnie z polską racją stanu, tylko że ja jestem dość pamiętliwy i przypominam sobie, co Czabański mówił w grudniu 2015 r. tuż po wygranych przez PiS wyborach. To wtedy buńczucznie zapowiadał wprowadzenie ustawy medialnej, mówiąc na antenie Polskiego Radia:
– Są możliwe 3 warianty. Pierwszy, że przyjmujemy ustawę, wprowadzamy ją w życie i przeprowadzamy proces notyfikacji, drugi wariant, że przyjmujemy ustawę, ale nie wprowadzamy jej jeszcze w życie i przeprowadzamy procedurę notyfikacyjną. I trzeci wariant, że przeprowadzamy procedurę notyfikacyjną jeszcze na etapie projektu w sejmie. Myśmy rozważyli konsekwencje i doszliśmy do wniosku, że pierwszy jest wariantem ryzykownym. Bo jeżeli KE dojdzie do wniosku, że doszło do nieuprawnionej pomocy publicznej – będą kary.
Dzisiaj wiemy, że nie ziścił się żaden z trzech wymienionych wariantów. Mało tego, przez cztery lata nie wprowadzano tak szumnie zapowiadanej ustawy naprawiającej media publiczne, pomimo że Czabański pod koniec 2016 r. ogłosił na Facebooku:
– Miło mi poinformować, że projekt nowej ustawy o mediach publicznych, który powstaje pod moim przewodem, trafi w przyszłym tygodniu do parlamentu! Wczoraj zespół ekspertów i posłów (m.in. Barbara Bubula, Elżbieta Kruk, Joanna Lichocka i Jarosław Sellin) dopracował się zrębów końcowego dokumentu. Jest szansa naprawiać media publiczne już od 1 stycznia 2016 r.

Chyba po tej krótkiej podróży w nieodległą przeszłość nikt nie zarzuci mi, że się czepiam, a mój brak wiary w dzisiejsze słowa towarzysza Czabańskiego jest nieuzasadniony. Nie jestem ślepcem i dostrzegam wstawanie Polski z kolan, o czym całkiem niedawno pisałem. Zauważam również, że polski głos na arenie międzynarodowej staje się coraz bardziej stanowczy i donośny. Niestety widzę także, że nie potrafimy odzyskać swojego głosu w naszym polskim domu okupowanym przez zagraniczne medialne szczekaczki. Skoro, jak twierdzi Czabański, zagrażają one interesom strategicznym i bezpieczeństwu państwa, to skąd ta tchórzliwa opieszałość władzy? Skąd pobłażliwość dla medialnych okupantów ze strony tak zwanych prawicowych publicystów? Przypomnę, jak się oni zachowywali po tym, jak KRRiT nałożyła na stację TVN karę w wysokości 1,48 mln złotych za to, że z jej anteny podżegano do antyrządowego puczu wymierzonego przeciwko legalnej demokratycznej władzy. Działo to się w pamiętnych dniach 16–18 grudnia 2016 r. Na portalu wPolityce.pl Piotr Skwieciński pisał:
– Linię polityczną TVN uważam (ja, subiektywnie) za szkodliwą dla Polski. Ale próba przeniesienia tej oceny na grunt prawa i ukarania owej telewizji za sposób, w jaki relacjonowała grudniowy kryzys 2016 roku, może zaowocować skutkami, groźnymi dla polskiej demokracji.
Łukasz Warzecha twierdził, że:
– Można nie cierpieć TVN i mieć liczne uwagi. Ale kara tej wielkości bez podania żadnego konkretnego zarzutu, za relacjonowanie sprawy tak politycznie drażliwej – mówiąc delikatnie – niepokojąca.
Oczywiście nie mogło też zabraknąć głosu Jarosława Gowina, który będąc za, a nawet przeciw, mówił:
– Mnie się ta kara nałożona na TVN, skądinąd stację, którą uważam za bardzo stronniczą i też osobiście wobec mnie, zdecydowanie nie podoba.
I tak oto karę szybko uchylono, a przewodniczący KRRiT Witold Kołodziejski zapowiedział stworzenie Okrągłego Stołu Medialnego przy KRRiT z udziałem środowisk dziennikarskich, naukowych, ale przede wszystkim z aktywnym uczestnictwem nadawców. Po niemal czterech latach od tamtych wydarzeń niewiele wiadomo o losach i owocach prac tego „okrągłego stołu”. Co zastanawiające, żaden z tych wymienionych obrońców TVN-u nigdy nawet nie zająknął się jednym słowem w obronie „Warszawskiej Gazety”, której knebel próbuje założyć niemiecko-szwajcarski koncern medialny.

Zakończę mało optymistycznie. Bardzo trudno wybić się na suwerenność, jeżeli dzierżącym władzę i dysponującym siłą sprawczą „bojownikom” po prostu brakuje odwagi, a w wielu momentach śmierdzi od nich zwykłym tchórzem.

https://polskaniepodlegla.pl/opinie/item/21758-czas-na-zmia...