"Wolność nie jest nam dana raz na zawsze"

Wygrał z państwem PiS. Ludzie sportu przeciw ustawie dezubekizacyjnej
Wojciech Borakiewicz
15 lutego 2019 | 05:27
Ludzie sportu zwyciężają w sądowej walce z dezubekizacyjnym walcem. - Wygrałem sprawę. Dostałem wyrównanie, ale najgorsza była pieczątka, że byłem ubekiem - mówi Leszek Tillinger, były piłkarz i działacz żużlowy bydgoskiej Polonii.
Leszek Tillinger był jednym z dziesiątków tysięcy ludzi, po których dwa lata temu przetoczył się walec ustawy dezubekizacyjnej. Państwo PiS uznało, że należy zmniejszyć emerytury wszystkim, którzy choć jeden dzień pracowali w Służbie Bezpieczeństwa, instytucjach podlegających komunistycznemu MSW, specsłużbach MON lub innych miejscach wymienionych w ustawie. Ich lista była szeroka, bo dezubekizacji i obniżeniu emerytur podlegała też np. bibliotekarka w szkole milicyjnej w Legionowie i ochrona projektowanej elektrowni atomowej w Żarnowcu.
W tryby ustawy dostali się też sportowcy, działacze i trenerzy klubów milicyjnych. W PRL było ich wiele. Do najbardziej znanych należały Gwardia Warszawa, Wisła Kraków czy bydgoska Polonia. Ludzi sportu, także tych najsłynniejszych piłkarzy, „Orłów Górskiego”, którzy byli ich zawodnikami, zatrudniano na milicyjnych etatach w różnych służbach. Podobny los dotknął np. Kazimierza Kmiecika.
– I tak ja też zostałem esbekiem według tej ustawy – tłumaczy Tillinger.
IPN przesłał listę
Zmniejszono mu emeryturę do 1700 zł. – Najgorsza w tej sytuacji była pieczątka, stygmat, że byłem esbekiem. A ja w SB nigdy nie pracowałem, nie donosiłem, nie miałem z nimi nic wspólnego. Od 1971 r. byłem w klubie Polonia – mówi Tillinger. Do Bydgoszczy trafił ze Szczecina. Gra skrzydłowego Pogoni spodobała się działaczom Gwardyjskiego Klubu Sportowego Polonia. Dostaje propozycję przejścia. Miał grać w piłkę, a pieniądze dostawać z milicyjnego etatu. Zaproponowali mu to ludzie z komendy wojewódzkiej MO, którzy działali też w Polonii. Został od razu oddelegowany do klubu – pierwszy etat w lutym 1971.
– I to jest najważniejsze. Na każdym z dokumentów w kadrach była potem taka adnotacja, że jestem oddelegowany do klubu sportowego. To była podstawa mojego odwołania – mówi Tillinger.
W Polonii grał więc najpierw w piłkę. Gdy przestał występować na boisku, został działaczem, najpierw w sekcji piłkarskiej, a potem żużlowej – największej chlubie bydgoskiego klubu. Aż do 1989 r. pełnił w klubie różne funkcje. W tym samym czasie „przerzucano” go także z miejsca na miejsce i z fikcyjnego etatu na kolejny fikcyjny etat w służbach PRL.
Tillinger odnalazł sam w archiwum komendy wojewódzkiej 35 kart swych kadrowych dokumentów. Przez 18 lat, między 1971 a 1989 r. przenoszono go wielokrotnie w milicji. Miał etat w bydgoskiej MO. „Pracował” w komisariacie kolejowym. Był także nawet na etacie w Inowrocławiu.
Na liście dezubekizacyjnej znalazł się z powodu jednego przydziału. – Przez 10 miesięcy na przełomie 1975 i 1976 r., jak się okazało, miałem go w Biurze T Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej – mówił „Wyborczej” Tillinger.
Tzw. Biuro T, czyli „Techniki Operacyjnej” zajmowało się instalacją podsłuchu telefonicznego oraz podsłuchu i podglądu w pomieszczeniach, dokumentacją fotograficzną i filmową, tajnymi przeszukaniami i wyrobem fałszywych dokumentów na potrzeby SB.
– Nigdy nie przekroczyłem progu tego wydziału. Nigdy nie składałem żadnych raportów. Tak jak na 35 kartach z zapisem kolejnych miejsc, w których byłem zatrudniany, to też jest fikcyjne. Byłem oddelegowany do klubu sportowego Polonia i tam zawsze pracowałem – stwierdza wieloletni działacz bydgoskiego klubu.
Te deklaracje nie miały znaczenia. IPN nie zwrócił uwagi na adnotacje świadczące o oddelegowaniu do klubu sportowego. Zlustrował Tillingera, przesłał efekty z listą fikcyjnych przydziałów do Biura Rentowego MSW, a te poinformowało go o obniżeniu emerytury.
Walka w sądzie
– Moje poszukiwania w archiwum, które trwały długo, dały efekt – mówi Tillinger. Wszystkie odwołania osób, którym obniżono emerytury i renty wskutek ustawy dezubekizacyjnej, trafiają do sądu okręgowego w Warszawie. Odwołała się niemal co druga z nich – odwołań jest ponad 20 tysięcy. Po kilku miesiącach walki, a potem oczekiwania na decyzję sąd przyznał rację Tillingerowi.
– Dostałem także wyrównanie za te miesiące, kiedy otrzymywałem obniżone świadczenie – mówi „Wyborczej”. Udało się także wygrać z ustawą innym sportowcom lub ich rodzinom.
– Wiem, że rodzina Bolesława Bonina, wspaniałego żużlowca Polonii, już go pomyślnie zrehabilitowała – wyjaśnia Tillinger. – Ludzie w podobnej sytuacji pytają mnie teraz, co zrobić, jakich dokumentów szukać i gdzie je wysłać. Staram się zawsze pomagać – dodaje były sportowiec i działacz bydgoskiego klubu.

http://bydgoszcz.wyborcza.pl/bydgoszcz/7,48722,24459807,wyg...

Bez komentarza.
Wpis OTUA o Panu Premierze Janie Olszewskim.

To są stare teksty wydane w tamtym czasie .Dziś chcą popisać się tymi kłamstwami kolejny raz

Nocna Zmiana . to fałsz , urojenia Kurskiego i popaprańców

Premier Olszewski chciał pozostać przy korycie nie mając szans więc uruchomił teczki po to ,byśmy się tak podzielili , by zniszczyć mądrą lustrację ,by nie można powołać długo żadnego rządu ,to prowokator nieodpowiedzialny , tym ruchem zniszczył wszystkie struktury Państwa , nie mając i nie proponując niczego na następny dzień , miał szczęście ,że byłem ja i zapanowałem nad kretynami nieodpowiedzialnymi ,pchającymi za wszelką cenę do wojny domowej ,było bardzo blisko .

Taka jest prawda o tych szaleńcach

Nagranie powstało na moje polecenie ,zdobyte od kamerzystów i przerobione , pod popaprańców urojenia , z lekceważone jako śmieszne , chodzi do dziś w tej kłamliwej , bzdurnej koncepcji , prędzej czy później prawda się obroni . L.Wałęsa

Obalenie Rządu Olszewskiego --To był najbardziej nieudany rząd w historii najnowszej

.Właściwie nigdy nie był z kompletowany zawsze brakowało kilku ministrów , byli w zamian kierownicy .

Robił wszystko ,ale to co było mniej potrzebne na ten czas ..Same konflikty i złe decyzje .

To doprowadziło do zebrania podpisów przez posłów w celu odwołania tego rządu .

Zbieranie podpisów trochę trwało , bo się nie spieszono , to doszło do uszu Olszewskiego i Macierewicza .

Postanowili ratować się poprzez skłócenie sceny politycznej rzucając nie przygotowaną lustracje .

Skłócenie by nie mógłby długo powstać nowy rząd a Oni by sobie rządzili .

Gdzie tu interes Polski .Paraliż kraju kompletny .

Wszystkie ogniwa władzy sparaliżowane .Nic nie przygotowane .

Tylko w tej sytuacji musiałby być w prowadzony stan wojenny , ale kto i jak miał go wykonać .

Ta sytuacja kwalifikowała się pod trybunał .Zapanowałem nad szaleńcami i ich nieodpowiedzialnymi pomysłami udało się mieliśmy szczęście .

Kiedyś historia w wolniejszy czasie to udowodni .

Nie było ordynacji wyborczej , nie było ustalonych terminów ,a kto i kiedy miął to zrobić kto podpisać przy paraliżu teczkowym wszystkich struktur Państwa .Pełna anarchia

Biskup Tadeusz Pieronek, sekretarz generalny episkopatu, już na początku lat 90. wezwał hierarchów do ujawnienia stanu posiadania. Był jednym z pierwszych, którzy domagali się pełnej przejrzystości finansów, tłumacząc, że Kościół nie ma powodu czegokolwiek ukrywać. „Trzeba zrozumieć – tłumaczył – że jeśli coś jest jawne, to jest lepsze niż wtedy, kiedy nie jest jawne”. Po 20-letniej walce biskup przyznaje, że lansowana przez niego polityka poniosła klęskę.

– Nie udało się, bo ludzie nie lubią ujawniać dochodów i chwalić się tym, co mają – mówi biskup Pieronek. – Transparentność jest ideałem, do którego trzeba dążyć w Kościele, i dopóki tego się nie zrobi, nie będzie spokoju. Trzeba szukać więc takich rozwiązań, które wszyscy zaakceptują.

Do tego czasu zdani jesteśmy na informacje, które Kościół sam przekaże. Są one bardzo skromne, bo wszystko, co dotyczy pieniędzy, majątków i zarobków, jest tajne. Gdy 10 lat temu zapytano o budżet polskiego Kościoła ks. Jana Droba, ekonoma Konferencji Episkopatu Polski, bezradnie rozłożył ręce i powiedział: „Kościół nie jest w stanie tego policzyć”.

Korzenie dzisiejszej materialnej potęgi Kościoła tkwią w przyjętej w maju 1989 r., tuż przed upadkiem PRL, ustawie o stosunku państwa do Kościoła katolickiego. To jeden z najdłużej przygotowywanych aktów prawnych w Polsce. Prace rozpoczęły się pod koniec 1980 r. Prof. Michał Pietrzak, specjalista prawa wyznaniowego, który brał w nich udział, mówi, że im władza była słabsza, tym łatwiej hierarchom było przypierać ją do muru i żądać zadośćuczynienia za mienie utracone w czasach stalinowskich. Zakończenie prac legislacyjnych nieprzypadkowo zbiegło się w czasie z obradami Okrągłego Stołu, ponownym zalegalizowaniem Solidarności i przygotowaniami do czerwcowych wyborów 1989 r. – Na doszlifowanie ustawy zabrakło nam ze trzech miesięcy – mówi Aleksander Merker, ówczesny dyrektor generalny Urzędu do spraw Wyznań. – Ale władza naciskała, by uchwalić ją szybko, bo chciała mieć argument w wyborach kontraktowych.

Prace nad projektem były niejawne i uczestniczyli w nich tylko przedstawiciele Kościoła i władz komunistycznych. Wszystkie zapisy dotyczące spraw majątkowych, zaproponowane przez hierarchię kościelną, zostały wprowadzone do ustawy wiosną 1989 r. A im bliżej wyborów, tym strona rządowa była bardziej uległa. – Ustępstwa wynikały z przesłanek politycznych, a nie prawnych – potwierdza dziś dr Paweł Borecki z Katedry Prawa Wyznaniowego UW.

Ustawa, uchwalona ostatecznie przez Sejm PRL 17 maja 1989 r., była przełomowa jak na warunki socjalizmu typu radzieckiego. Gwarantowała zwrot zagrabionych majątków, dawała prawo handlu ziemią i budynkami, przyznawała ulgi podatkowe i celne, a także gwarantowała duchowieństwu ubezpieczenie społeczne, finansowane ze Skarbu Państwa. Kościół uzyskał prawo do zakładania własnych stacji radiowych i telewizyjnych, prawo do posiadania organizacji Caritas; państwo zostało zobowiązane do finansowania uczelni katolickich i dotowania rozmaitych instytucji katolickich.

Kluczowa okazała się formuła tzw. postępowania regulacyjnego. Oznaczała ona, że jeśli chodzi o zagrabiony w latach 50. majątek, sprawiedliwość przywracać będzie nie niezawisły sąd, lecz specjalnie powołana Komisja Majątkowa. Wymyślił to Aleksander Merker, bo – jak tłumaczy – powierzenie skomplikowanych spraw majątkowych setkom sędziów powiatowych uniemożliwiłoby ich szybkie załatwienie. – Chodziło o to, by kierować się zdrowym rozsądkiem, a nie literą prawa – mówi.

Przedwojenne zyski

W przededniu II wojny światowej Kościół był ekonomiczną potęgą. To zresztą paradoks, że wiemy więcej o nieruchomościach i finansach Kościoła katolickiego w II Rzeczpospolitej niż obecnie. Wiemy, ile miał ziemi, ile szkół, internatów, sierocińców, przedszkoli i szpitali. Jawny był wówczas nakład prasy katolickiej z podziałem na dzienniki, czasopisma diecezjalne i Akcji Katolickiej. (Dotacja roczna na utrzymanie duchowieństwa i wydatków religijnych wynosiła w 1939 r. 20 mln zł).

W ciągu 21 lat istnienia II Rzeczpospolitej Kościół zwiększył dwukrotnie swój stan posiadania z 218 tys. ha w 1919 r. do 400 tys. ha w 1939 r. Tuż przed wojną co dziesiąty hektar ziemi uprawnej w kraju należał właśnie do Kościoła. Domagał się on kolejnych 404 tys. ha jako rekompensaty majątku skonfiskowanego przez zaborców. Przed wojną uznawano te roszczenia za umiarkowane; z rachunków biskupów wynikało bowiem, że tylko w zaborze pruskim stracili oni 785 tys. ha.

Starania hierarchów często kończyły się sukcesem. Jedną z ostatnich przedwojennych zdobyczy było 12 tys. ha ziem pounickich wraz z kościołami i kaplicami, które po długich pertraktacjach przypadły katolikom w 1938 r. jako rekompensata za majątek przejęty przez Rosjan w XIX w. (Po stłumieniu w 1864 r. powstania styczniowego hierarchowie oszacowali skonfiskowany majątek na ok. 400 mln rubli w złocie).

Niektóre ówczesne roszczenia sięgały nawet czasów Jana Kazimierza. Na przykład zakon warszawskich wizytek aż do wybuchu wojny walczył o zwrot 13 ha przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie, udowadniając, że działki te zgromadzenie otrzymało od króla w 1668 r.

Jedynym realnym zagrożeniem dla ziemskiej potęgi Kościoła była groźba zapowiadanej przez ówczesne państwo reformy rolnej. Podpisany w 1925 r. konkordat przewidywał nawet, że rząd wykupi część majątków kościelnych na cele reformy, ale przez kolejne 14 lat zapis ten pozostawał martwy. Hierarchom udało się obronić swoje włości, a reformę prowadzono kosztem gruntów mniejszości religijnych, głównie prawosławnych.
https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kraj/1509032,...